~ Λόγια που περνούν μορφή ~

~Μέσα από τα μάτια του Ντικίλ~

    Ακολουθήσαμε τον μονοπάτι καταγράμμα με τις συμβουλές που μας έδωσε ο κ. Μάικ. Όχι ότι της κατάλαβα αλλά ο Φοινίκ ήταν ασταμάτητος. Κάτι τον είχε ταράξει και σαν να μην έφταναν αυτά, το άλογο του είχε σαλέψει. Πρώτη φορά είδα τον Φοινίκ να πιέζει τον Ελαμάναμου... Τα χαλινάρια τα είχε τεντωμένα κάγκελο και αυτό δεν άρεσε καθόλου. Τρεις φορές πήγε να τον ρίξει κάτω αλλά μετά απο αυτό ηρέμησε. Μάλλον κατάλαβε όπως και εγώ ότι ο λόγος της αναστάτωσή του ήταν θέμα σοβαρό, μπορεί και ζωής και θανάτου ή ακόμα χειρότερα...

***
(Εν το μεταξύ)

     Η Κριστάλια έψαχνε σε όλους τους διαδρόμους για να με βρει.
-Μήπως είδες το Φοινίκ; Ρώτησε μπερδεμένη τον μικρό Πέτρο.
-Ναι αλλά... Δεν απάντησε ξεκάθαρα.
-Σε παρακαλώ είναι ανάγκη! Θέλω να ξέρω πού είναι! Δεν είναι και πολύ στα καλά του τελευταία... Τους εξήγησε ενώ δεν έλειψε να ανησυχεί παραπάνω.
-Έχει πάει να πάρει τις βέρες του γάμου μαζί με τον βασιλιά.
-Αδύνατον! Λείπει τόση ώρα. Κάτι θα έγινε! Φώναξε και έτρεξε στο δωμάτιό μου μήπως και βρει τίποτα. Τελικά βρήκε. Είχα γράψει πριν φύγω τις πληροφορίες κωδικοποιημένα που μου έδωσε ο Οσά-ι. Ανάμεσα στις μουτζούρες μου διάβασε:

"Είναι γρίφος, όχι όχι δεν είναι... Τότε?"

Η Κριστάλια δεν μπορούσε να καταλάβει...
-Έμπλεξε με το μυαλό του πάλι. Οχ, πάω να το βρω. Κατέτρεξε στον Ραούλ δίπλα του στεκόταν η Ελεωνόρα ανησυχεί σαν και εμένα.
-Πού είναι ο Φοινίκ με τον Ντικίλ; Υπάρχει πρόβλημα; Πες μου! Με ρώτησε αμέσως μόλις πλησίασα η Ελεωνόρα ενώ το στήθος της ανεβοκατέβαινε από την αγωνία της.
-Δεν ξέρω αλλά διάβασα ένα σημείωμα του Φοινίκ. Φαίνονταν πολύ μπερδεμένος. Είναι και τα λόγια του Οσά-ι, σίγουρα θα τον επιρέασαν. Της εξήγησε.
-Δίκαιο έχεις. Έχουν αρχίσει. Πρόσθεσε ο Ραούλ σκεπτικός.
-Ο Φοινίκ είναι πάντα συνεπής και και...
-Ηρέμησε καλέ Κριστάλια θα είναι όλοι καλά. Προσπάθησε να την ηρεμήσει ο Ραούλ.
-Μην μου λες να ηρεμίσω! Θα ηρεμίσω μόνο όταν το βρω! Δεν είναι καλά. Κάτι θα του είπε ο Οσά-ι και θα τον μπέρδεψε! Ήδη πέταξε μια σπόντα για την μητέρα του, είμαι σίγουρη ότι του είπε και άλλα!
-Πάμε να τον βρούμε. Διέταξε η Ελεωνόρα.
-Ξέρω πολύ έχει πάει. Αφού είναι ανάγκη, σας πάει στα κομμάτια η έκπληξη. Αναφώνησε ο Ραούλ.
-Τι ενωείς? Ρώτησε η Ελεωνόρα ενώ περπατούσαν γρήγορα στους διαδρόμους.
-Ο Φοινίκ μαζί με τον Ντικίλ έχουν πάει να πάρουν τις βέρες σας Μεγαλειοτάτη. Δεν θα έπρεπε να σου το πω αλλά τώρα είναι θέμα ζωής και θανάτου...
-Αχ Ντικίλ τι μου κάνεις! Αναφώνησε εκείνη με ένα επιφωνήμα.

***

   Ένα αγρόκτημα απλωνόταν μπροστά μας μετά από τόσο ταξίδι. Τα άλογα ήταν σωστά φαντάσματα. Ο Φοινίκ κατέβηκε από τον Ελαμάναμου μου και τον έδωσε σε ένα δέντρο. Πρώτη φορά στην ιστορία και αυτό! Έδεσα δίπλα του τον Κουφό να ηρεμήσει. Το άτι παρόλο, που δεν του αρέσει να είναι περιορισμένο, δεν αντέδρασε. Ειχε καταλάβει ότι ο διοικητής του βρισκόταν σε κρίση πανικού... Χτύπησε βιαστικά την πόρτα. Τον ακούμπησα στον ώμο.
-Ηρέμησε. Ότι είναι να μάθεις θα το μάθεις. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Για πρώτη φορά μετά από ώρα με άκουσε κι έκανε ότι του υπαγόρευσα. Ακούσαμε βήματα. Ένας γέρος μας άνοιξε την πόρτα. Είχε μεγάλα μούσια και τα κάτασπρα μαλλιά του ήταν αρκετά φουντωτά. Στο κεφάλι τουλάχιστον είχε κουρευτεί...
-Ποιοί είστε και τι θέλετε; Μας ρώτησε απότομα χωρίς περιττά λόγια.
-Γειά σας κ. Ταιλκ. Συγνώμη για την ώρα αλλά είναι μεγάλη ανάγκη. Μπορείτε να μου πείτε σας παρακαλώ τι ξέρετε για αυτό το δακτυλίδι? Μόλις του το έδειξε ο γέρος πήγε να του κλείσει την πόρτα στα μούτρα αν εγώ δε είχα βάλει το πόδι μου στην πόρτα. Μέγα λάθος, με πόνεσε φριχτά... Ο γέρος νευριασμένος ξανάνοιξε και μας είπε με την ίδια στάση:
-Πηγαίντε στην ευχή σας και αφήστε με ήσυχο! Αυτό το πράγμα θάψτω σε γη τόσο απρόσητη που ούτε ο θεός να μην μπορεί να το βρει! Είναι καταραμένο!
-Δεν μπορώ! Αυτό το δακτυλίδι είναι το μόνο στοιχείο που έχω για να μάθω για το παρελθόν της μητέρας μου! Του απάντησε ο Φοινίκ νευριασμένος ενώ κοίταξε το πόδι μου. Μια πανέμορφη μελάνια θα έχει ζωγραφιστεί επάνω του...
-Η Βασίλισσα Ιζαμπέλα ήταν η μητέρα σου? Ρώτησε μπερδεμένος.
-Άρα είχα δίκιο. Δικό της είναι. Συμπέρανε ο Φοινίκ ενώ  κοιτούσε μια αυτόν μια περίστρεφε το δακτυλίδι στην παλάμη του. Ο γέρος κοπάνησε το χέρι του στην πόρτα.
-Αυτοπροδόθηκα. Είσαι έξυπνος νεαρέ μου... Είπε σκυθρωπός ενώ τελικά μας άφησε να μπούμε μέσα.
-Πέρασε στο φτωχικό μου, πρίγκιπα και...
-Βασιλιάς Ντικίλ. Συμπληρώσε ο Φοινίκ. Ο Ταιλκ στραβοκατάπιε.
+Καλά λένε ότι δεν μοιάζω με βασιλιά...
-Συσυ...
-Δεν πειράζει,του μίλησα μαλακά.
    Εγώ με τον Φοινίκ κάτσαμε προς το εσωτερικό του σπιτιού ενώ ο Ταιλκ για μας βλέπει έκατσε απέναντι μας και ταυτόχρονα προς ότι παράθυρο. Η σκιά του σώματος αυτού το μεσαίου αναστήματος γέρο μας κάλυπτε μέχρι την μέση. Ξεφύσησε και μετά μας εξήγησε:
-Για αυτό που μου ζητάς να σου πω, έχω ορκιστεί να κρατήσω το στώμα μου κλειστό. Ένα μόνο σου λέω. Απιροελάχτιστοι γνωρίζουν για αυτήν την ιστορία και ακόμα λιγότεροι έζησαν γνωρίζοντάς την. Ακόμα και να σου πω όλα όσα ξέρω πάλι κάποιος άλλος θα ξέρει κάτι παραπάνω. Πότε κάνεις ολόκληρη! Μόνο η ίδια η μακαρίτισσα μητέρα σου γνωρίζει σχεδόν όλη την αλήθεια και αυτή δυστυχώς δεν είναι εδώ για να σου την πει. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναφέρω ονόματα. Θα σου πω ότι μπορώ. Δεν με νοιάζει μικρέ μου πρίγκιπα αν θα μου πάρει το κεφάλι, Εκείνος αλλά ότι θα πληρώσουν κι άλλοι το λάθος μου.
-Πες μας ότι μπορείς να μας πεις. Θέλω μόνο να μάθω την αλήθεια. Ποιά ήταν η μητέρα μου? Τι συμβαίνει και γιατί την δηλητηρίασαν;
-Αχ... Άρα ξέρεις κάποια πράματα. Τουλάχιστον για το τελευταίο κάποιον κόμπο θα μπορέσω να σου ξεμπλέξω..
Ο Ταιλκ άρχισε να μας αναλύει την ιστορία:
Εγώ όταν έμαθα την αλήθεια τρελάθηκα και όχι αστεία! Αλλά σας μην πολυλογό... Ένας άνδρας, μια μέρα σαν και αυτή, ήρθε στο μαγαζί μου, που κάποτε ήταν αυτό εδώ. Μη τον βλέπετε αχούρι τότε ήταν διπλάσιο από αυτό του κ. Μάικ. Εκείνος σας έστειλε σε εμένα, έτσι δεν είναι?
-Εε... Δεν απαντήσαμε.
-Τέλος πάντων, λες και έχει σημασία. Λοιπόν αν ναι... Ο άνδρας μου ζήτησε να του φτιάξω ένα μοναδικό δακτυλίδι. Όμιό του να μην υπάρχει. Πλήρωσε ακριβά. Νέος ήταν, στην ακμή της νιότης του... Το πετράδι μου το έφερε ο ίδιος και μου είπε να μην ρωτάω τι είναι. Χωρίς να πολυλογό το έφτιαξα όπως επιθυμούσε. Σκέτο αριστούργημα! Σκαλιστό ώστε να μην φαίνεται η αξία του. Ακόμα και το πετράδι με την πρώτη ματιά δείχνει ένα κοινό ρουμπίνι αλλά με την αφή καταλάβαινες την αξία του.
-Και γιατί αυτό; Ρώτησα μπερδεμένος.
-Πολύ σωστά βασιλιά μου. Αυτήν την απορία είχα κι εγώ. Ο νέος μου εξήγησε ότι η κοπέλα, που ήθελε να κάνει πρόταση γάμου, δεν της άρεσαν τα ακριβά δώρα. Έτσι το έφτιαξε σαν να είναι φτηνό. Την αγαπούσε πολύ...
-Αυτή ήταν η μητέρα μου. Συμπλήρωσε.
-Ναι. Ομολόγησε ο Ταιλκ στον Φοινίκ.
-Όμως τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Μια μέρα ο νέος ξανάρθε στο μαγαζί και αφού ήμουν και έμπορος μου ζήτησε κάποια ασήμαντα προϊόντα.
-Δεν ήταν όμως και τυχαία. Ο Φοινίκ ενώ κρέμονταν από τα λόγια του.
-Ακριβώς, νεαρέ μου. Τα κατέγραψα σε ένα χαρτί και όπως πάντα με πλήρωσε επιτόπου. Τότε ήταν που μου έδωσε και το δακτυλίδι μαζί πίσω, χόρια με τα λεφτά. «Δώρο» μου είπε πικραμένος. Δεν το υπολόγισε καν στην τιμή, μου το χάρισε με λίγα λόγια. Το μόνο μου ανέφερε στα γρήγορα για αυτήν του την χειρονομία ήταν ότι: «Ο αρραβώνας ακυρώθηκε». Δεν φαινόταν χαρούμενος και ενθουσιασμένος όπως την πρώτη φορά παρά σκεπτικός και διατηρούσε την κόφτη περιεκτική ομιλία του. Δεν έλεγε πολλά ποτέ του. Ήταν όμως παρόλο αυτά υπερβολικά μορφωμένος. Τέλος πάντων, κοίταξα το δακτυλίδι καλά καλά όταν έφυγε. Ήταν διαφορικό. Μάλλον να γίνω λίγο πιο ακριβής, σκραπατσαρισμένο. Ο Φοινίκ τον περιεργαζόταν ακόμα στο χέρι του.
-Παρτο από κοντά μου! Μου φέρνει αναγούλα. Έπρεπε να το είχε θάψει ο Μάικ πριν χρόνια! Αντέδρασε ο κ. Ταιλκ.
-Γιατί; Ρωτήσα. Είναι πολύ όμορφο, γιατί το λέτε συνέχεια καταραμένο.
Ο άνδρας ξεφύσηξε ξανά. Η ώρα δεν περνούσε, όσο και περισσότερα μάθαινα τόσο καταλάβαινα την βιαστική αντίδραση του Φοινίκ πριν...

***

-Περιμένετε εσείς εδώ. Θα μπω εγώ.
-Αποκαλείτε! Θα καταλάβει ότι κάτι τρέχει αν μπει και ρωτήσει το δεξί χέρι του βασιλιά! Θα πάω εγώ... Καλύτερα να διατηρήσουμε χαμηλούς τόνους. Είπε η Κριστάλια και κατέτρεξε να μπει στο μαγαζί. Ο κ. Μάικ την κοίταξε κατάπληκτος μόλις άνοιξε η πόρτα.
-Μήπως ξέρετε πού είναι ο πρί... Κ. Φοινίκ;
-Ποιά ρώτα? Ρώτησε γνωρίζοντας την καταγωγή μου...
-Φίλη του. Του απάντησε νευρικά.
-Λοιπόν θα μου πείτε, τον ψάχνω από το πρωί έχει εξαφανίστει από προσώπου γης.
Ο σπαστικός άνδρας χαμογελάσε.
-Έχει πάει μια βόλτα θα γυρίσει. Της είπε, ήθελε να του σπάσει τα μούτρα. Δεν την έβλεπε τόσο συνχισμένη γιατί της έκρυβε την αλήθεια...
-Σας παρακαλώ είναι ανάγκη.
-Καλά καλά. Ο κ. Μάικ της εξήγησε που έχουμε πάει εγώ κι ο Ντικίλ. Έριξε μια ματιά και στην εξώπορτα δειλά. Είδε τον Ραούλ να παραφυλά. Δεν ήταν χαζός κατάλαβε αμέσως...
-Ευχαριστώ, μήπως ξέρετε το γιατί; Συνέχισε τα ρώτα.
-Λυπάμε δεσποινής δεν γνωρίζω.
Ήταν αλήθεια ούτε αυτός γνώριζε...
-Καλά ευχαριστώ. Η Κριστάλια πετάχτηκε έξω από το μαγαζί φωνάζοντας : «Οσά-ι έλα γρήγορα! Σε χρειάζομαι! Ξέρω ότι με ακούς μην κάνεις τον κουφό! Ένα έχουμε με αυτό το όνομα!»
-Παράξενα πράγματα. Μουρμούρισε ο κ. Μάικ παρόλο αυτά ξαναγύρισε στο πόστο του...

***

-Όπως σου εξηγώ πρίγκιπά μου. Το δακτυλίδι ήταν απλός η αφορμή να καταλάβω το χρονικό πλαίσιο τον εξελίξεων. Δεν μπορώ να σου πω παραπάνω, αλλά η μητέρα σου, πριγκίπισσα-μοναχοκόρη, τότε θα αρραβωνιάζονταν κάποιον άλλο. Δηλαδή...
-Αυτόν. Συμπληρώσε.
-Ναι, αλλά έλα που όμως, αυτές οι πληροφορίες που έμαθα, ήταν μόνο η αρχή του νήματος! Όταν το ανακάλυψα η μητέρα σου είχε ήδη πεθάνει στην γέννα. Το παιδί -δηλαδή εσύ- είχα μάθει ότι έζησε! Έτσι μπερδεμένος με την σύνδεση των πληροφοριών που ανακάλυψα έψαξα στα αρχεία μου να δω τι είχε ζητήσει ο άνδρας. Μου είχαν κάνει εντύπωση μια δεν ήταν τυχαίο όμως που να πάει το μυαλό μου στο κακό...
-Εξηγήστε μου σας παρακαλώ.
-Θυμάμαι ακόμα τα υλικά: Κοκκινο κρασί, γάλα, βούτυρο, βατόμουρα του βορρά, λουλούδι-φρούτο (σπάνιο στον τόπο μας) και τέσσερα διαφορετικά ήδη βότανα τα μόνο που σε αφορούν είναι το Ξυδόφυλλο που το περνώ από τον νότο και λίγο χαμομήλι ζήτησε. Ο τύπος ήταν πανέξυπνος! Μου ζήτησε και περιτά και χρήσιμα υλικά για να μην το καταλάβω! Αχ.. αγόρι μου. Κάποιες φορές η γνώση σε σκοτώνει με αλύπητες, ύπουλες μαχαιριές... Είχα διαβάσει κάποτε, στην παλαιά ιατρική της Κάρλιας, για ένα παντοδύναμο δηλητήριο με μοναδικά συμπτώματα και αποτέλεσμα. Λίγα βατόμουρα του βορρά, ένα λουλούδι-φρούτο, αλλά και το βρασμένο χαμομήλι με Ξυδόφυλλο του νότου και ένα ακόμα συστατικό δημιουργεί αυτό το δηλητήριο! Είναι θανάσιμο. Το σύνδεσα αμέσως με τον θάνατο της βασίλισσας! Όλα ταίριαζαν...
-Τι σύμπτωματα - κατάπληξη έχει αυτό το επικύνδινο δηλητήριο? Ρώτησε ανυπόμονος να μάθει ο Φοινίκ. Η συζήτηση είχε πάρει άλλες διαστάσεις...
-Αχ... Αυτό το "προϊόν" έχει την ικανότητα να σκοτώσει το έμβρυο αλλά χωρίς να βλάψει την μητέρα σε περίοδο εγκυμοσύνης. Η βασίλισσα πράγματι ήταν έγκυος και σε εσένα του γιό του βασιλιά.
-Μα μα...
-Ακριβώς, αυτήν την απορία είχα και εγώ. Έψαξα όμως και αυτό που βρήκα μου τα εξήγησε όλα. Η αποτελειωτηκή μαχαιριά! Το τελευταίο συστατικό, παιδί μου, ήταν αίμα δράκου. Όμως για κακή-καλή τύχη, ο άνδρας έκανε ένα μοιραίο λάθος! Δεν διάβασε, μάλλον βιαστικός, τι έγραφε στο τέλος του βιβλίου! Έκανε το λάθος να βάλει Καρλιανού δράκου αίμα μέσα στο ελιξίριο αντί για κάποιου άλλου είδους! Εκείνη την στιγμή μείναμε άφωνοι. Δεν μπορούσαμε να το χωνέψουμε...
-Το αίμα αυτών των ζώων λειτουργεί διαφορετικά από των άλλων ειδών... Συνέχισε. Άλλες φορές λειτουργεί ως το πιο ισχυρό δητήριο και άλλοτε σε αντίδοτο δίνοντας ζωή! Η επιλογή ποιόν από τον δύο θα υπερισχύσει είναι κατά μιας λέξης, καθαρότητα. Αν κάποιος είναι "καθαρός" και δεν έχει κάνει κανένα αμάρτημα στην ζωή του, τότε το αίμα αυτού του τέρατος τον σώζει, αν όχι τον αποτελειώνει μια για πάντα χώρις επιστροφή... Και είναι γνωστό ότι ένα αγέννητο παιδί δεν έχει αμαρτίες, άρα εκείνο έζησε. Δηλαδή εσύ! Το αποτέλεσμα φαίνεται στα μάτια σου. Αυτό το χρώμα, γκρίζο γαλάζιο, που έχεις αγόρι μου, δεν είναι τυχαίο. Είναι ένδειξη ότι έχει καθαριστεί από κάθε αμαρτία την μέρα της γέννησης σου! Σε άλλη περίπτωση θα ήταν γαλάζια. Έντονα. Θυμήθηκα τα λόγια του  Φοινίκ το πρωί. Ο Οσά-ι κάποτε του είχε πει: "Πώς γίνεται να ξέρει ότι το αίμα μου δίνει ζωή;" τον είχα ρωτήσει. "Από τα μάτια σου". Ήταν η απάντησή του."

-Αυτό που έγινε με εσένα δεν είχε ξαναγίνει... Συνέχισε ο κ. Ταιλκ. Είναι καταπληκτικό.
+Και που να 'ξερες ότι αυτό το δηλητήριο με έσωσε...
-Δεν κρίνω τον εαυτό μου που γίνανε τρελός, το ίδιο θα πάθαιναν πολλοί σαν και εμένα... Μας απάντησε. Μπορεί και χειρότερα, δεν γνωρίζω... Αχ όλες αυτές τις λεπτομέρειες... Το ένα έφερνε το άλλο και κατέληξα τρελός! Το δακτυλίδι μου το θύμιζε έτσι το ξαποστείλα μήπως και βρω την εσωτερική μου γαλήνη. Αλλά η αλήθεια με κυνηγάει μέχρι και σήμερα...
-Δεν θα σας ενοχλήσουμε άλλο. Σας παρακαλώ όμως μια τελευταία ερώτηση πρίν φύγουμε. Πείτε μου, γνωρίζεται τι αμάρτημα έκανε η μητέρα μου?!
-Κράτησε μυστική την αλήθεια όλα αυτά τα χρόνια.
-Τι είδους?
-Θα σου πω. Ο άνδρας που σου περιέγραφα στην ιστορία μου δεν είναι άλλος από τον... Ένας ήχος σαν τον αέρα που φυσά αγριεμένα ακούστηκε. Ο γέρος κοκάλωσε. Με γουρλομένα τα μάτια σωριάστηκε αργά μπροστά στον τραπέζι. Είδαμε το βέλος στην πλάτη του. Αιμορραγούσε. Με τέτοια βολή ήταν σιγουρότατα ήδη νεκρός!
+Τι το θες το παράθυρο γέρο!
     Ένας άνδρας χασκογελούσε από έξω γιορτάζοντας την επιτυχία του ενώ εγώ κι ο Φοινίκ κρύψαμε τα κεφάλια μας κάτω από το τραπέζι.
-Κοίτα να δεις! Ακουστηκε μια ανδρική -νεανική φωνή- από απέξω.
-Βγαίνεις για μια βόλτα και βλέπεις τα άλογα και των εχθρών σου! Και όχι μόνο, παρέα τους δεν είναι άλλοι από το Εξόριστο καθίκι του Βασιλείου και δώρο ο βασιλιάς ηλιθιότητας των ψαρανθρώπων!  Μήπως είναι τα γενέθλια μου? Χαχαχα... Διασκέδαζε με το θέαμα ο τύπος έξω από το σπίτι. Δύο άνδρες προσπαθούσανε να σπάσουνε την πόρτα. Δεν ήταν μόνος του και ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι κρατούσε και τόξο...
-Ανάθεμάσε Φίλντιξ! Ξεστόμισε Φοινίκ ενώ παράλληλα τον έβρισε καμιά διακοσιαριά φορές ψιθυριστά και άλλοτε από μέσα του...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~