~ Μια φράση ένα μυστικό ~

-Το βλέπουμε Οσά-ι! Τον μάλωσε η Ελεωνόρα ενώ κατέφτασαν ο Ραούλ και η Άλισον τρέχοντας. Ο Ραούλ κατέτρεξε στον καλό του φίλο ενώ η Άλισον προσπαθούσε να συμπαρασταθεί στην Ελεωνόρα. Ο Ντικίλ αφού με κοίταξε όλους έναν έναν ξεχωριστά, τελικά μίλησε:
-Σε παρακαλώ Φοινίκ, πάρε την Ελεωνόρα. Η φωνή του χανώταν μέσα στο λαιμό του.
-Δεν πάω πουθενά! Παραπονέθηκε χωρίς να δέχεται δεύτερες κουβέντες.
-Ραούλ σε θέλω μάρτυρα. Έριξε μια ματιά προς το μέρος του.
-Πες στον Λαό της Χρυσής Ακτής να ακούνε την Ελεωνόρα σαν τελευταία χάρη και... Η Ελεωνόρα δάκρυσε.
-Τι λες Ντικίλ? Τα λόγια του βούρκωναν περισσότερο τα μάτια της.
-Πες ότι παντρευτήκαμε. Θα είσαι καλύτερη ηγέτης από εμένα, εξάλλου όλοι αυτό σκέφτονται κι ας μην το προφέρουν μπροστά μου. Ο θρόνος σου ανήκει γυναικούλα μου...
-Ντικίλ δεν θέλω τίποτα, ΠΑΡΑ ΕΣΕΝΑ! ΣΕ ΑΓΑΠΏ! Δεν με νοιάζει τι λένε η άλλοι μα θα σου το ξανά πω:
ΕΙΣΑΙ Ο ΚΑΛΎΤΕΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΆΣ ΠΟΥ ΥΠΉΡΞΕ ΠΟΤΈ, Ο ΚΑΛΎΤΕΡΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΑ ΝΑ ΕΊΧΑ ΓΙΑ ΠΑΤΈΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΎ ΜΟΥ!
-Παιδί? Ελεωνόρα μου τι ενωείς είσαι... Τα μάτια του γουρλομένα.
-Ναι! Ένα δάκρυ έτρεξε από το πρόσωπό της πιο έντονο από τα προηγούμενα. Ο Ντικίλ το σκουπίσε με τον αντίχειρα του, χαμογελώντας.
-Πάντα κοιμάμαι όρθιος, είναι γεγονός. Της μίλησε γλυκά ενώ την φίλησε στο μάγουλο. Κοίταξε προς τον Ζακ.
-Παρ' την σε παρακαλώ. Προσπάθησε απεγνωσμένα να την απομακρύνει.
-Όπως επιθυμείτε. Μίλησε ο Ζακ προσπαθόντας να την κρατήσει εκείνη πάλευε να ελευθερωθεί. Ο Οσά-ι δεν έχασε χρόνο. Μόλις την πήρε μακριά ανέφερε:
-Ξέρω τι είναι! Είναι δηλητήριο από το άνθος Παμιόνα. Σπάνιο λουλούδι, έχει πολύ δηλητήριο για αρκετές δόσεις. Προκαλεί παρακλήση τον οργάνων και τον μυών. Πρόσθεσε ενώ το πρόσωπο του Ντικίλ φωτίστηκε.
-Υπάρχει αντίδοτο? Ρώτησα ανυπόμονος.
-Όχι. Και να υπήρχε δηλαδή, δεν προλαβαίνουμε αποδεδειγμένα. Έριξα μια ματιά στο πρόσωπο του Ντικίλ. Τα βλέφαρα του έκλειναν ενώ το πρόσωπο του ήταν κατακόκκινο. Πιθανόν είχε βαρύ πυρετό....
-Κατάλαβα... Απάντησε λυπιμένος.
-Δεν νιώθω τα πόδια μου, μας ανέφερε. Πάει με χάνεται... Ραούλ τελείωσέ το σε παρακαλώ. Δεν θέλω να κλέει κι άλλο η Ελεωνόρα, δεν της κάνει καλό στην κατάσταση της.
-Αποκλείεται, δεν μπορώ! Φώναξε ενώ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.
-Καλά, τότε Άλισον? Άνοιξε τα μάτια του για να την δει.
-Βασιλιά Ντικίλ, δεν πρόκειται να σας αφαιρέσω εγώ την ζωή, όσες φορές κι να το ζητήσετε! Αρνήθηκε και ακόμα εκείνη.
-Δεν θα χρειαστεί! Αναφώνησα ενώ άρπαξα το σπαθί μου γδέρνοντας το χέρι μου.
+Αφού έπιασε με τον Πέτρο θα πιάσει και με τον Ντικίλ.
-Όχι, μην το κάνεις! Με διέταξε ο Οσά-ι. Η απόφαση μου όμως δεν άλλαζε.
-Γιατί? Αφού... Ρώτησα για να μάθω.
-Είναι επικύνδινο! Το αίμα σου μπορεί άνετα να τον σκοτώσει! Δεν θα αφήσω κι άλλον να πεθάνει με αυτόν τον τρόπο, μου αρκεί ο θάνατος της μητέρας σου!
+ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ!??!!?
-Τι είπες? Ο Οσά-ι προσπάθησε να καλύψει τα λόγια του που μόλις ξεστόμισε ενώ παράλληλα κατέβασε τα μάτια του κοιτόντας το πάτωμα. Δείλιασε να απαντήσει.
-ΤΙ ΓΝΩΡΊΖΕΙΣ ΤΟ ΎΠΟΥΛΟ ΦΊΔΙ?!! Παρασύρθηκα να τον βρίσω.
-Παιδιά δεν σας πιάνω, αλλά πεθαίνω αν δεν το βλέπετε! Θα αφήσω μόνη της την αγάπη μου και ένα παιδί ορφανό, οπότε ότι έχετε να κάνετε κάντε το γρήγορα! Αντέδρασε ο Ντικίλ. Έτσι αγνώησα προς το παρόν τα λόγια του Οσά-ι. Εκείνος ρώτησε τον Ντικίλ:
-Είχες κάνει ποτέ σου κάτι κακό ή είπε ποτέ σου ψέματα? Ο Ντικίλ έβαλε τα κλάματα ενώ μίλησε:
-Μια μια φορά πήρα το παιχνίδι του αδελφού μου όταν ήμασταν έξι χρόνων και δεν του το έδωσα.
-Τι ρωτάς κι εσύ? Τον βλέπεις μια μόνο σου! Πρόσθεσε η Άλισον με συνδυασμένη φωνή. Ο Οσά-ι μου επέτρεψε να τον βοηθήσω κι εγώ κατευθείαν έφερα το χέρι μου -που αιμοραγούσε- πάνω στην πληγή. Ο Ραούλ και η Άλισον έμειναν έκπληκτοι με την κίνησή μου. Ένιωσα έντονο τσούξιμο.
-Το δηλητήριο είναι πιο ισχυρό. Θα είναι πολύ έντονο αυτήν την φορά. Με προειδοποίησε ο Οσά-ι.
-Τι ακριβώς κάνει? Απόρησε η Άλισον ενώ ο πόνος εξελισσόταν.
-Όχι ερωτήσεις. Απάντησε ο Οσά-ι ενώ με κοιτούσε έντονα.
   Ο πόνος τριπλασιάστηκε, δεν άντεχα άλλο, όμως δεν μπορούσα να το βάλω κάτω. Ο Ντικίλ με χρειάζονταν. Ένιωσα την φλόγα ξανά μέσα μου. Έκαιγα ολόκληρος για λίγα δευτερόλεπτα. Ο Οσά-ι διέταξε την Άλισον να φέρει μια δροσερή πετσέτα. Η ζέστη όμως, πριν επιστρέψει είχε σβήσει μέσα μου και η πληγή του Ντικίλ επουλωθεί. Ο Βασιλιάς της Χρυσής Ακτής εξέτασε χαρούμενος το χέρι του. Μίλησε αλλά δεν καταλάβα τι ακριβώς είπε, ζαλιζόμουν αφάνταστα. Το κεφάλι μου ακούμπησε το πάτωμα. Χαλάρωσα και αποκοιμήθηκα στην ηρεμία του κενού... Οι λέξεις του Οσά-ι όμως δεν μου έφυγαν ούτε ένα δευτερόλεπτο από το μυαλό. Όπως και η μητέρα μου, τα λόγια της: «Φοίνικ αγοράκι μου, ΠΑΙΔΊ μου, μην κλαίς για μένα... Δεν φταίς εσύ! Κάποιος άλλος...» χτυπούσαν καμπανάκι συναγερμού μέσα μου: «Δεν φταίς εσύ για αυτό που έπαθα. Είσαι αθώος όσο κανένας άλλος. Εμένα με...» Χόρευαν οι λέξεις στο μυαλό μου. Δηλητηρίασαν ήθελε να πει. Ο Οσά-ι μέσα από εκείνη την ανάμνηση ήθελε να μου πει...
+Γιατί όμως δεν μου το είπες καθαρά Οσά-ι? Επιτέλους τι είδος μυστικό κρύβεις?!?!