~ Δίλημμα κι Απόφαση ~

***

-Ελεωνόρα δεν μπορείς να έρθεις σε αυτήν την κατάσταση!
-Ραούλ θα έρθω και μην τολμήσει να το πεις στον Ντικίλ! Με ακούς?
-Μα αυτό είναι...
-Δεν έχει μα! Πρέπει να σώσω τον λαό μου! Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς! Με χρειάζονται. Δεν πρόκειται να νικήσουν
-ούτε καν να πολεμήσουν- χώρις εμένα στην ηγεσία!
-Ελεωνόρα μιλάμε για σοβαρά πράγματα. Μπορεί να πάθει κάτι το παιδί ή ακόμα χειρότερα-
-Θα το ρισκάρω! Πήρα την απόφαση μου! Όλοι να κλείσουν το στόμα τους! Έτσι και μαθευτεί τίποτα ο Ντικίλ μου, τότε να σκεύτεσαι τα χειρώτερα!
-Όπως επιθυμείτε Μεγαλειοτάτη. Ο Ραούλ υποκλίθηκε λαι αποχώρησε προβληματισμένος. Οι απειλές η επιλογή της μελλοντικής βασίλισσας του τόπου των τρόμαζαν παρά πολύ.
Η Άλισον καθώς περπατούσε όμως, τον πρόλαβε λίγο παρακάτω.
-Όλα είναι έτοιμα, απόψε φεύγουμε. Θα έρθει αρκετός στρατός μαζί εκτός από ο Φοινίκ, την Κριστάλια, την Μελίγια, θα έρθει και ο Ζακ με το τέρας. Όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς... Του ανέφερε.
-Δεν κατάλαβες θα έρθω και εγώ! Παραπονέθηκε ο Ραούλ.
-Εσύ? Αποκλείεται! Δεν είσαι ακόμα καλά από την επίθεση και άκουσες τον Φοινίκ. Είσαι ένας από τις τρεις πιο σημαντικές "προσωπικότητες" του τόπο! Εκεί μπορεί να είναι και διακόσια άτομα σταλμένοι από εκείνον τον άκαρδο βασιλιά Λίτσβερ! Δεν τον ξέρεις, με τι έχεις να κάνεις!
-Ούτε εκείνοι. Άρα δεν έχουν πλεονέκτημα. Αντιμίλησε στα λόγια της.
-Έχουνε τρελό αρχηγό και έχουν το παλάτι! Δεν με ακούς τόση ώρα?! Αντέδρασε σπασμωδικά.
-Μην με ζαλίζεις! Πρέπει να σκεύτω. Φώναξε ενώ έκανε τα απομακρυνθεί. Η Άλισον τον πρόφτασε και τον φίλησε πεταχτά στα χείλη. Άγκιξε το πρόσωπο του κάνοντας τον να την κοιτάξει.
-Δεν θέλω να πάθεις τίποτα. Δεν θες να είσαι αντίπαλός μου έτσι δεν μου είπες χθές? Να η απάντησή μου... Του εξομολογήκε. Ο Ραούλ της το ανταπέδωσε με ένα έντονο φιλί. Την αγκάλιασε σφιχτά παρασύροντας την στο αγρό ρυθμό του ενώ πέρνοντας ανάσα της απάντησε:
-Θα είμαι καλά. Έχουμε έναν δράκο στο πλευρό μας. Είναι το κρυφό χαρτί μας! Άλλο με απασχολεί...
-Τι? Απόρησε η Άλισον. Ο Ραούλ έχοντας κάποιον να μιλήσει ανοιχτά της εξομολογήθηκε το πρόβλημά του:
-Η βασίλισσα ζήτησε να μην πω τίποτα στον Ντικίλ για την εγκυμοσύνη. Δεν θέλει κανείς να την σταματήσει από το να πολεμήσει στο πλευρό του λαό της. Δεν ξέρω αν πρέπει να επέμβω...
-Μην το κάνεις. Του πρότεινε με σύνεση. Εξάλλου υπάρχει η πιθανότητα να το καταλάβει μόνος του. Έτσι θα μπορείς και να την προσέχεις σε όλη την διάρκεια της εκστρατείας.
-Όχι μία. Την διορθώσε.
-Αλλά? Απόρησε μπερδεμένη.
-Δύο. Της είπε, ενώνοντας για ακόμα μια φορά τα χείλη τους...

***

Η νύχτα έφτασε η αποβίβαση ξεκίνησε. Ο Οσά-ι πρώτος κατευθύνθηκε στον κόλπο. Είχαμε πείσει τους πάντες να μην βγουν απόντα σπίτια τους για να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους.
-Σε ποίο θα μπω? Ρώτησε με την βαριά, μπάσο του φωνή.
-Κύριε εσείς τι λέτε? Στο "Κόκκινο", στο "Μπλέ", στο "Λευκό", στο "Πράσινο" ή στο "Γκρί"? Ρώτησε ο Ραούλ δείχνοντας τα πλοία.
-Λέω στο Χρυσό. Σε αυτό θα μπούμε όσοι γνωρίζουν το μυστικό. Απάντησε η Ελεωνόρα και όπως πάντα ο Ντικίλ συμφώνησε.
-Έχετε τρελαθεί! Ονομάσατε τα πλοία σας... Με έναν βλέμμα του Ραούλ σταμάτησε. Εκείνη με τον Άρειον στο ώμο της τον ακουλούθησε στο κατάστρωμα.
-Λες να τα βρήκαν? Με ρώτησε η Μελίγια καθώς μπήκαμε μέσα στο πλοίο.
-Ναι. Χθες του είδα παρέα από το μπαλκόνι που μας κλείδωσε η τρελή. Της εξήγησα. Ήταν πραγματικά απροσδόκητο να συμβεί κάτι τέτοιο.
-Επιτέλους, θαύμα! Θα γλυτώσουμε τα επεισόδια! Αναφώνησε.
Η ώρα περνούσε τα πλοία ξεκίνησαν. Ένιωθα το θαλασσινό αεράκι ενώ απομακρυνόμαν από τον κόλπο. Μια διαφωνία θυμήθηκα, εκείνη του Κέιπ και την Μελάνιας πριν από λίγο:

-Δεν θα πας! Είναι επικύνδινο!
-Α ναι! Τότε γιατί θα πάνε τα κορίτσια και η βασίλισσα που... Ξέρεις τι!
-Έχει χρέος, όπως κι εσύ εδώ στο σπίτι!
-Τότε μείνε εσύ! Του αντιγύρισε.
-Φοινίκ έλα εδώ τώρα και λύσε την κατάσταση! Δεν ξεχνώ ποιός έφερε αυτές τις τρελές νέες "ιδέες" στο σπίτι μας! Άκου εκεί γυναίκες πολεμίστρες!
-Δεν είναι τρελές ιδέες! Συνέχισε εκείνη έτοιμη να τον παρατήσει και να μπει στο πλοίο.
-Είναι!
-Δεν είναι!
-ΕΙΝΑΙ!
-ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ!
-ΗΡΕΜΊΑ! Φώναξα προσπαθόντας για να τους χωρίσω πριν διαπράξουν έναν τυχόν φόνο. Περίμεναν την απάντηση μου:
-Έχετε δίκαιο και οι δύο! Και ΕΣΎ πρέπει να βοηθήσεις στον πόλεμο και ΕΣΎ έχεις δίκαιο να νοιάζεσαι για την ασφάλειά της συζύγου σου! Δεν θα βγάλουμε όμως έτσι άκρη. Βρήκα μια κοινή οδό! Θα έρθει η Μελάνια, θα είναι όμως μαζί σου συνεχώς και θα βοηθήσει στα μετόπισθεν. Εντάξει? Σύμφωνοι? Του κοίταξα και τους δύο κατάματα.
-Μέσα! Φώναξε η Μελάνια.
-Τι! Δεν το ενωείς έτσι?!!

Γέλασα μόνος μου στην πρύμνη του πλοίου. Η νύχτα φαινόταν ήρεμη αλλά δεν ήταν όπου και να ήμουν στο πλοίο ήξερα ότι υπήρχε αναστάτωση με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο...