~ Η πρώτη βροχή ~

   Το φθινόπωρο έκανε την εμφάνιση του. Η πρώτη βροχή εδώ στη Κάρλια δεν είναι κάτι το ασήμαντο. Νερό μαζεμένο επί μήνες θα προσγειωθεί στην γη κάνοντας τα πιο ασήμαντα ρυάκια ολόκληρα ποτάμια και τους ποταμούς θάλασσες , μέσα σε μια ώρα. Προχωρούσα με τις μπότες μου, ασήκωτες, γεμάτες με νερό. Λάσπη λέρωνε όλα μου τα ρούχα. Ευτυχώς τα κορίτσια είχαν καλή μνήμη. Θυμόντουσαν το μέρος καλά. Εγώ μόνο μέσο του χάρτη το είχα δει. Είχα υπόθεσει την υπάρξει λιστών στην περιοχή. Το κρυσφήγετο των ληστών βρισκόντουσαν σε υπόγειες στοές. Τις βρίσκαμαι και μπήκαμε μέσα. Με δυσκολία βάλαμε τα άλογα στον εγκαταλειμένο σταύλο. Μόνο ο Έλαμάναμου μπήκε με εύκολια. Η Βολίδα θυμόταν και η μνήμη της μας έβαλε σε μπελάδες καθώς συνδιαζόνταν με τις ασυγκράτητες φωνές της... Τελικά καταφέραμε να την δέσουμε αρκετά βαθιά μέσα στην στοά σε έναν πάσαλο μαζί με τον Άστερντ. Τοποθετήσαμε μια κουβέρτα πάνω τους και να μην κρυώνουν. Μάζεψα ξύλα και σε ένα σημείο που είχαν τοποθετηθεί χαλίκια τα άφησα.
    Κοίταξα τον Οσά-ι και του είπα:
-Οσά-ι μας δίνεις λίγη από την φωτιά σου? Θα ξεπαγιάσουμε.
Τον παρακάλεσα. Μια μικρή φλόγα αυθόρμητα σαν να (ήταν κάτι το φυσικό) βγήκε από το στώμα του και έπεσε πάνω σε στα ξύλα. Στο σημείο με τα χαλίκια παρατήρησα μια τρύπα στο "ταβάνι". Ο χώρος ήταν άριστα διαμορφωμένος. Δεν φυσούσε , τα άλογα δεν ακουγόντουσαν, η φωτιά ζέστανε εύκολα του χωμάτινους τοίχους της στοάς. Όλα εκτός από την υγρασία. Τοποθετήσαμε τα υποστρώματα στο έδαφος γύρω από την φωτιά. Δεν υπήρχαν πολλές πέτρες εκεί. Εγώ το τοποθέτησα κοντά σε έναν πέτρινο όγκο ώστε να μπορώ να ακουμπάς την πλάτη μου χωρίς να λερβθώ. Η Μελίγια και ο Ζάρικ ήταν απέναντι μου ενώ ο Πέτρος θα κοιμόταν δίπλα στον Οσά-ι. Ο οποίος είχε κάτσει λίγο πιο πίσω λόγο του μέγεθός του. Η Κριστάλια δεν είχε όμως κουβέρτα. Την χρισημοποίησε για τον Άστερντ ενώ η άλλη ήταν βρεγμένη. Ήρθε και έκατσε στο πλάι μου. Της φόρεσα την δική μου σαν μανδία και να ζεσταθεί.
-Καλά είμαι μην ανησυχείς.
-Κρυώνεις και φαίνεται. Στάσου δίπλα στην φωτιά να ζεσταθείς. Το στώμα της ανοιγοκλείνε από το κρύο παρόλο που καθόταν δίπλα στο την φωτιά. Έκατσα δίπλα της για να ζεσταθεί. Η ώρα περνούσε ήσυχα και χωρίς ομιλίες. Δεν ξέρω αν μας κοίμιζε η φωτιά, το κρύο, η κούραση ή όλα μαζί παντός ο ύπνος με πήρε γρήγορα. Μάλλον και τους υπόλοιπους. Έτσι τουλάχιστον πίστευα.

***
~ Μέσα από τα μάτια της Μελίγια ~

-Βλέπω θα ρίξει όσο δεν έριξε όλο τον χρόνο σήμερα. Πολύ βροχή! Έχω να δω τόση κάμποσα χρόνια.
-Μην ανησυχείς λόγο της ξηρασία δεν θα έχουμε πρόβλημα στην κυκλοφορία μας. Του απάντησα. Πράγματι η βροχή δεν φαινόταν να σταματάει με τίποτα!
-Αυτό είναι σύγουρο. Το χώμα το πίνει το νερό σαν λυσσασμένο αγρίμι! Πόσο καιρό έχει να βρέξει? Πέντε μήνες?
-Μπορεί και παραπάνω. Συζητούσαμε τον Ζάρικ.
-Μπορείτε να μου πείτε, πως τον εμπιστεύεται? Ρώτησε ψιθυριστά η Άλισον ενώ κοιτούσε μπρος το μέρος του Φοινίκ και της Κριστάλια. Η κολλητή μου τελευταία έχει ξεπεράσει τα όρια. Μια τους βρίσκω να κοιμούνται παρέα στο καναπέ και τώρα αυτό.
+Να δω τι θα πω στους υπόλοιπους. Θα πρέπει να τους τα ξεφουρνίσω όλα. Ας προσπαθήσω να σώσω τίποτα. Εντάξει δεν κάνανε και τίποτα τρελό του πήρε -πάλι- ο ύπνος αγκαλιά αυτό είναι όλο κι όλο... Τι πιστεύω κάν τι λέω!
-Για ποίο πράγμα? Ρώτησα αδιάφορα μήπως παράκουσε τα λόγια της . Μα δεν...
-Μην μου πεις πως δεν καταλαβαίνεις Μελίγια! Για τον πριγκιπάκο και την πριγκιπέσσα μιλάω.
-Ναι είναι χαριτωμένοι. Συμπλήρωσε δειλά ενώ μας κοιτούσα.
-Είναι αραβωνισμένοι?
-Όχι. Απάντησα και η ερωτήσεις δεν σταμάτησαν εκεί.
-Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό? Ξαναρωτήσε ο Ζάρικ ψιθυριστά κι εκείνος.
-Δεν σας καταλαβαίνω ώρες ώρες. Ναι κάνουν πολύ παρέα οι δύο τους. Ο Φοινίκ είναι κάτι σαν δάσκαλος της για αυτό δεν συμπαθεί και τον Πέτρο. Ο μικρός τον χρειάζεται το ίδιο και η Κρίσταλια και δεν έχει συνηθίσει να τον "μοιράζεται".
-Είναι πολύ δεμένοι παντός, σε αυτό συμφωνώ.
-Αχ....
-Γιατί ξεφύσησας Μελίγια. Με ρώτησε η Άλισον.
-Απλά κάποιες φορές φοβάμαι. Φοβάμαι το μέλλον Τόμας προφυλάσσει. Είναι πολύ περίεργη η κατάσταση στα οικογενειακά και των δύο και ειδικά του Φοινίκ! Αν πάθει κάτι δεν ξέρω αν η Κριστάλια θα το αντέξει. Δεν πρόκειται να παντρευτεί σύγουρα τον Νέρετ ,τον μνηστήρα της, αλλά φοβάμαι να μην κάνει κακό στον εαυτό της. Την έχω σαν αδελφή μου. Μικρή και έθραυστη. Ο Φοινίκ της δίνει αυτό που δε της έδινε κάνεις τόσα χρόνια. Πίστη. Πιστεύει σε εκείνη την θεωρεί ικανή και αξία για να κάνει σπουδαία πράγματα. Ο Φοινίκ πάντα τους θεωρούσε όλους αντάξιους του και ισσότιμους και αυτό του το αναγνωρίζω αλλά για την Κριστάλια αυτό είναι κάτι το καινούργιο. Τόσο χρόνια μεγάλωνε με το αντίθετο. «Μην το κάνεις αυτό! Είναι επικύνδινο!» ήταν τα ποίο γνωστά λόγια του πατέρα της και της μητέρας της...« Πώς φέρεσαι έτσι? Είσαι μια κυρία κι πρέπει να φέρεσαι ανάλογα.». Αυτό δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο στα λόγια του. Για αυτό τον εκτιμά τόσο. Όσο κι αν δεν το δείχνει χρειάζεται προστασία και στηρίξει. Κι ελπίζω να βρήκε τον καλύτερο σε αυτό το θέμα. Έριξα μια ματιά στο πρόσωπο του Φοινίκ.
+Τον καλύτερο διάλεξες. Δεν σε κρίνω...
-Ανυσηχείς το καταλαβαίνω. Κι εγώ για τον πατέρα μου και την σύζυγό μου. Μόνο αυτούς έχω κι να έχεις πατέρα στρατηγό δεν είναι και το καλύτερο στην συγκεκριμένη περίπτωση...
-Κάτσε. Είσαι παντρεμένος, δεν το περίμενα.
-Μα φυσικά δεσποινής Άλισον. Η Ελεωνόρα με τα "κόλπα της" γνωστά στην περιοχή κατάφερε να μου βρει ιδανικό ταίρι.
-Ένα λεπτό. Είναι αλήθεια ο πατέρας σου είναι αξιοματικός και το σημαντικότερο ποιά είναι αυτή η "Ελεωνόρα" τέλος πάντων?
-Απόρρητο. Απάντησε ο Ζάρικ αλλά εγώ συνέχισα.
-Ζάρικ αφού ταξιδεύει μαζί μας και το πολύ πολύ σε μια εβδομάδα να την δει, πρέπει να μάθει. Είναι η
Πριγκίπισσα- Βασίλισσα στο Βασίλειο της Πέτρας όπου κατάγεται ο Ζάρικ και ο πατέρας του. Αλήθεια ποιός είναι το όνομά του? Τον γνωρίζω?
-Δεν νομίζω. Βγαίνει σπάνια από το σπίτι. Είναι αρκετά μεγάλος σε ηλικία. Το όνομά του είναι Δόρικ. Αξιοματικός Δόρικ.
-Νομίζω ότι μου μίλησε κάποια στιγμή για αυτόν ο Φοινίκ. Ανήκει στο συμβούλιο έτσι δεν είναι?
-Ναι. Είχε πάρει από την αρχή το μέρος του για αυτό ίσος να τον ανέφερε.
-Έτσι εξηγείται.
-Άντε να κοιμηθούμε. Έχουμε δρόμο αύριο.
Δίκαιο είχε η Άλισον. Ξάπλωσα. Ήμουν τελείως εξουθενωμένη από την όλη μέρα. Ο ύπνος με πήρε γρήγορα, χωρίς δυσκολία...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~