~ Άλλοι χαζεύουν άλλοι δουλεύουν ~

      Μπροστά μας η ατμόσφαιρα είχε βαρύ κλίμα. Πάνω από πενήντα συνάνθρωποί μας ήταν αλυσοδεμένοι ανάμεσά τους και η αδελφή του Έβαν, Άλισον. Τους παρατηρούσε πάνω από τον λόφο. Δέκα άνδρες τους φρουρούσαν σαν τρόπαια. Στο κέντρο αυτής της μάζοξης δουλεμπόρων υπήρχαν δώδεκα άλογα. Όλα τους κλεμμένα.
+Τι κτήνη!
Ο θυμός έβραζε μέσα μου σαν καζάνι αλλά δεν μπορούσα να αντιδράσω. Έπρεπε να συμπαρασταθώ στον φίλο μου. Είχε πάθει σοκ βλέποντας την αδελφή του σε τι κύνδινο είχε μπλέξει. Κι εγώ το ίδιο θα πάθαινα αν έβλεπα έτσι την Κριστάλια. Μια φορά την είχε αιχμάλωτη ο Νιούτ και με το ζόρι μπορούσα να σκέφτομαι όρθιος ή να σκεύτω καθαρά. Φαντάσου να είναι η μονάκριβη αδελφή σου σε τέτοια κατάσταση! Η μόνη σου οικογένεια. Ο Έβαν έχει χάσει τον πατέρα του σε μια μάχη όταν ήταν δώδεκα και η αδελφή του μόλις δέκα. Έμαθα και από έναν φρουρό , (τον Μάνταλ, θεός συνχωρέστε​ τον) ότι πριν από ένα χρόνο πέθανε και η μητέρα του από αρρώστια και πληγώθηκα περισσότερο.
-Τι θα κάνω? Η αδελφή μου είναι η μόνη μου οικογένεια. Υποσχέθηκα στην μητέρα μου να την προστατεύω και κοίτα τώρα τα κατάντια μου!
-Εντάξει Έβαν δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπο η αδελφή σου.
-Γιατί τι έχει? Ρώτησε η Κριστάλια ενώ παρατηρούσε τι ακριβώς υπήρχε κάτω από τον λόφο μαζί με την Μελίγια.
-Ααα τίποτα. Απλός είναι λίγο... Πήγε να πει αλλά τον διέκοψα.
-Πολύ περίεργη. Αντιδραστική και δεν συμπαθεί καθόλου την εξουσία. Είναι αναρχική με κάποιον τρόπο. Άρα εχθρό σου.
-Κάτσε, πώς γίνεται να είσαι φίλος με τον πρίγκιπα και η αδελφή σου να είναι το άλλο άκρο μου εξηγήτε? Ρώτησε μπερδεμένη η Μελίγια.
-Εεε. Γίνεται. Και τη σχέση έχετε εσείς Δεσποίνης με την εξουσία?
-Άστο Έβαν. Παρακαλώ να με λες Κριστάλια. Όλοι εδώ είμαστε ισότιμα μέλη.
-Όπως επιθυμείτε.
-Την παντρέψες ή... Ρώτησα γνωρίζοντας από προσωπική πείρα την συνέχεια...
-Το ή, είναι η απάντηση Πρίγκιπα μου , ενωώ Φοινίκ.
-Άσε κατάλαβα είσαι σε αναζήτηση ακόμα.
-Μπορείτε να μου πείτε τι έχετε πάθει όλοι με τους γάμους! Ψιθύρισε έντονα η Κριστάλια. Νευριάζει πολύ με αυτό το θέμα και ο θεός βοηθός τώρα που ανοίξαμε αυτήν την συζήτηση.
- Δεν καταλαβαίνω την αντίδραση σου δεσποίνης, δηλαδή Κριστάλια! Είναι ηλικία γάμου. Δεκαέξι και πίστεψέ με γαμπρό μέχρι τα εκατόν δεκαέξι δεν πρόκειται να βρω!
-Σε αυτό συμφωνώ! Απάντησε αντιδραστικά , στα λόγια του Έβαν.
-Σςςςςς! Είπα για να σταματήσουν. Έχουμε δουλειά, το ξεχάσατε?. Έκανα νόημα με τα μάτια στην Κριστάλια και να ξεκινήσουμε το σχέδιο διάσωσης. Εκείνη ανταποκρίθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη και απομακρύνθηκαμε και να τα πούμε με την ισυχία μας. Το πρόβλημα είναι ότι ξέχασα να εξηγήσω στον Έβαν για αυτό το θέμα. Ο καημένος μας κοιτούσε σαν μάγους!

                    ~Μέσα λαό τα μάτια της Μελίγιας~

      ΒΟ Έβαν ήρθε προς το μέρος μου με ένα βλέμμα κενό. Τα βήματά του επίσης τον πρόδιδαν έτσι βαρειά μια με έναν αργό ρυθμό που πήγαινε. Κάτι σκευτόταν και επειδή δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι τον ρώτησα:
-Τι σου συμβαίνει, αν επιτρέπεται να ρωτήσω?
-Έχουν τηλεπαθητικές ικανότητες ο πρίγκιπας με την, τρελή αν θέλετε την γνώμη μου, Κριστάλια? Θα τρελαθώ! Πριν από λίγο κάτι κινήσεις έκανε εκείνος με τα μάτια του και εκείνη ανταποκτήθηκε και σαν να μην έφτανε αυτό, έτσι ξαφνικά έφυγαν!
Πήγα να γελάσω αλλά συγκρατήθηκα μόνο και μόνο από την μπερδεμένη έκφραση του προσώπου του.
-Ο Φοινίκ έμαθε στην Κριστάλια την "Γλώσσα των ματιών". Είναι μια τέχνη που του την δίδαξε ο δάσκαλος του Φοινίκ, αν δεν κάνω λάθος έχω ακούσει να τον λέει Φιν. Τρελό Φιν. Μην τους παρεξηγείς. Οι δύο περίεργοι είναι και κάνουνε παρέα περίεργα πράγματα.
-Παίζεις​ κάτι παραπάνω μεταξύ τους?
-Δεν ξέρω. Είναι και οι δύο μυστικοπαθείς σε αυτό το θέμα.
+Δεν του είπα τη αλήθεια αλλά καλύτερα έτσι...
-Επιτέλους γύρισαν! Συμπλήρωσα ενώ κοίταξα ευθεία.
+Πού είχαν πάει. Με τρομάζουν? Και γιατί έχει αίματα η μπλούζα της Κριστάλια!?! Θα λιποθυμήσω! Θεέ μου!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

-Τι μας κοιτάτε έτσι? Μόνο εμείς θα δουλεύουμε εδώ πέρα! Άντε στα άλογα! Ώρα για διάσωση. Τους πρόσταξα.
-Οι φρουροί ή τοξότες τους? Δεν θα ... Πήγε να πει ο Έβαν αλλά γελάσαμε και οι δύο με την ψυχή μας. Κρίμα που δεν μπορούσαμε να φωνάξουμε. Τρελό γλέντι.
-Κριστάλια γιατί είσαι λελε_ ρωμένη. Δεν μπορούσε καλά καλά να μιλήσει η Μελίγια.
+Έπρεπε να τους πούμε κάτι. Τους ήρθε τελείως απότομα το όλο πράγμα...

(Flashback)
Έκανα νόημα στην Κριστάλια για το σχέδιο. Το οποίο όπως πάντα εγκρίνε θετικά. Ξεκινήσαμε αμέσως χωρίς καθυστερήσεις. Υπήρχαν τρείς τοξότες. Αν τους βγάζαμε εκτός μάχης η συνέχεια θα ήταν παιχνιδάκι. Τα άλογα με την εκπαίδευσή που τους έχω θα ξεμπερδέψουμε στο άψεσβίσε. Αλλά αυτό σας το αφήνουμε για μετά. Τώρα το θέμα ήταν να τους βγάλουμε εκτός πριν επιτεθούμε. Ήταν σε μεγάλη απόστασης και κάνεις μας εκτός από την Κριστάλια δεν κατείχε τέτοια ευστοχία. Άρα έπρεπε οι δύο από τους τρείς να φύγουν από την μέση. Οι ίδιοι μας διευκόλυναν καθώς κάναν διάλειμμα λίγο εκείνη τη ώρα. Κρυφτήκαμε πίσω από τα δέντρα. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα. Άρπαξα τον έναν και του κάρφωσα το σπαθί στην καρδιά ενώ με το άλλο μου χέρι του έκλεινα το στώμα. Το ίδιο έκανε συνχρόνος και η Κριστάλια. Δύο απόντες και ένας θα πέσει σε λίγο νεκρός από το τόξο της Κριστάλια. Σχέδιο Β τώρα. Ας γυρίσουν πίσω να τους εξηγήσουν τι έγινε...

***
-Πώς! Πότε έγιναν όλα αυτά?
-Όσο εσείς μιλούσατε Μελίγια. Άντε τώρα ακούστε τι έχει να σας πει ο Φοινίκ.
-Πού? Δεν σας καταλαβαίνω. Ρώτησε ο Έβαν την Κριστάλια αφού γούρλωσε τα μάτια του. Τους εξήγησα στο σχέδιο...
-Είναι πολύ απλό.
-Δεν είσαι στα καλά σου Φοινίκ. Τι σε ποτίζουν μου λες? Θέλω να μάθω!
-Έβαν φίλε μου επειδή δεν με έχεις δει να φτιάχνω σχέδιο δεν σημαίνει ότι άλλαξα! Του μίλησα με σύνεση.
-Εντάξει ας το κάνουμε! Έρχομαι Άλισον! Μουρμούρισε ο Έβαν κοιτόντας κάτω στο λόφο της αδελφή του. Αλυσοδεμένη με χοντρές αλυσίδες την περικύκλωναν δουλέμποροι συνεχώς. Ήξεραν ή μάλλον κατάλαβαν πόσο γέρο καρύδι είναι. Δεν είναι και δύσκολο να την ξεχωρίσεις. Τα καστανοκόκκινο μαλλιά της όπως και τα γαλανά μάτια της δεν σε μπερδεύουν. Μπορεί να μην τα έβλεπα τώρα από κοντά αλλά σίγουρα ήξερα ότι δεν θα χαιρόταν με την παρουσία μου. Αναγνώρισα κι το γεράκι της, τον Άρειον. Το πιο έξυπνο, μετά τον Έλαμάναμου κατοικίδιο που έχεις στην κατοχή του κάποιος. Όπως όμως και με τον δικό μου δεσμό,
χωρίς εκείνη να όταν κατευθύνει δεν είναι παρά ένα συνηθισμένο-ελαττωματικά εκπαιδευμένο ζώο. Πάντα παρέα. Από μικρά. Όποτε κι αν την έβλεπα από το μπαλκόνι του παλατιού μου ήταν στον ώμο της ή στο μπράτσο της. Την θεωρούσαν τρελή. Το ίδιο και εμένα. Έχει χάρισμα ο λαός μας να βγάζει όλους τους μοναδικούς, διαφορετικούς χαρακτήρες ψυχοπαθείς και τρελούς δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Όσο σκεφτόμουν καταλάβαιναν τον λόγο που θέλω να επιστρέψω στην Χρυσή Ακτή. Εκεί δεν με έκριναν όπως εδώ. Δεν υποβάθμιζαν τους διαφορετικούς ή τους απέφευγαν. Θα επιστρέψω πίσω. Μόνιμα. Αυτό είναι το συμπέρασμα...