~ Μπελάδες ~

    Έψαχνα έψαχνα αλλά πουθενά. Άφαντη! Δεν έβρισκα πουρνάρι την Κριστάλια.
+Μα τι στο καλό έχει αυτή τη κοπέλα κι μόνο όταν τα κάνεις σαν τα μούτρα του Λίτσβερ τότε και μόνο προθυμοποιείται να εμφανιστεί! Πού θα έχει μπλέξει αυτήν την φορά? Σε καυγά? Μήπως σε απαγωγή? Δεν μπορώ να σκεύτω και κάτι αθώο μετά από όλα αυτά που έχουμε περάσει...
Δεν έπεσα έξω γιατί λίγα λεπτά μετά την βρήκα και μάλιστα μπλεγμένη σε κάτι χειρότερο που μπορούσα να φανταστώ! Τρείς τύποι -και μάλιστα ως η "καλή κοινωνία" της πόλης- είχαν περικυκλώσει την Κριστάλια. Παρακολουθούσα τα πάντα πίσω από έναν τοίχο και να μην με δουν. Ο καθένας τους είχε και κάτι το "μοναδικό". Ο ένας κατηγορήθηκε για φόνο αλλά την γλύτωσε λόγο που ήταν γιός του αξιοματικού του στρατού -ο πατέρας μου το απέλυσε-, ο άλλος γνωστός ληστής και ο τρίτος ο καλύτερος! Ο μεγαλύτερος γυναικάς στην περιοχή!
+Έναν κι έναν διαλέγεις τους φίλους σου Κριστάλια...
Εκείνη από την άλλη προσπαθούσε να απομακρυνθεί. Δεν καταλαβαίνω τι τους έλεγε παντός μιλούσε ήρεμα και ευγενικά. Άκουσα την φωνή ενός από αυτούς να λέει: «Είσαι ομορφούλα. Θες να κάνουμε λίγο παρέα...». Δεν ξέρω ποιός το είπε αλλά ήθελα να του πάρω το κεφάλι. Το σώμα μου έβραζε σαν φωτιά. Αλλά περίμενα. Έπρεπε η Κριστάλια να προσπαθήσει να διαφύγει μόνη της.
+Είσαι ικανή Κριστάλια το ξέρω! Σε πιστεύω!
Η Κριστάλια νευρίασε και τους είπε:
-Κάντε πέρα! Δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε από το να με ενοχλείτε;!
-Ααα έχουμε. Είπε ο δολοφόνος με ένα ύπουλο βλέμμα ενώ την πλησίασε επικύνδινα.
-Ως εδώ! Φώναξε η Κριστάλια και τους σημάδεψε με το τόξο της. Και η τρεις τους της επιτέθηκαν. Άκουσα κι έναν να φωνάζει:
-Μπα έχεις και τσαγανό η τσούπρα! Ως εκεί κρατήθηκα. Πήγα να εμφανιστεί​ όταν... Η Κριστάλια τους έριξε κάτω σπρώχνοντάς τους με το τόξο της. Ο "γυναικάς" όμως την γλυτώσει και βάζοντας το χέρι του γύρω από τον λαιμό της την ακινητοποίησε.
-Γλυκιά μου μην ανησυχείς. Τώρα αναλαμβάνω εγώ. Φώναξα ενώ εμφανίστηκαν μπροστά τους.
-Επιτέλους! Τι έκανες τόση ώρα; Μου απάντησε χαρούμενα.
-Μμμ... Μάλλον σε έψαχνα. Της απάτησα ενώ έβγαλα το σπαθί μου από την θήκη του.
-Ποιός είναι αυτός; Ρώτησε ο ληστής με περιφρονητικό απορημένο. Μιας και ο κάκτος είχε περάσει και είχε ξερίσει τα κοντά γενιά μου δεν ήμουν εξολοκλήρου ο γνωστός πρίγκιπας. Εξάλλου τι δουλειά είχε ένας δειλός πρίγκιπας?
-Ποιός είμαι? Απόρησα.
-Μα φυσικά, ο σύζυγός της. Λυπάμαι παιδιά, πρόλαβε άλλος. Τους απάντησα στα έκπληκτα μάτια τους και της Κριστάλιας, αλλά συνέχισε να παίζει τον ρόλο της... Μου αρέσει πολύ όταν το κάνει αυτό. Καταλαβαίνει το ότι λέω και με ακολουθεί κι ας έχει απορίες δεν τις δίχνει...
-Αχ αντρούλη μου αυτοί, τόνισε την φωνή της στην τελευταία λέξη, οι νεαροί έμπαιναν στον δρόμο μου και...
-Δεν πειράζει ζωή μου. Θα φύγουν οικειοθελώς τώρα...
-Με τίποτα! Φώναξε ο ληστής ενώ ο Γυναικάς, έτσι τους είχα ονομάσει πλέον, συνέχισε:
-Δεν μας τρομάζεις. Πάω στοίχημα ότι το σπαθί το έχεις για μόστρα και ούτε βήμα δεν θα κάνεις να μας αντιμετωπίσεις!
-Έπεσες μέσα φίλε μου. Συμπλήρωσα και όλοι γούρλωσαν τα μάτια τους. Τώρα που τους παρατηρούσα καλύτερα ο αλήτης κι ο δολοφόνος ήταν καστανομάλλιδες κι οι δύο με κοντά σγουρά μαλλιά, έμοιαζαν πολύ. Η διάφορα δεν είχαν ούτε στο χρώμα των ματιών. Και οι δύο κάστανα. Μόνο στο ύψος καθώς ο ληστής ήταν ψηλότερος από όλους. Ο τύπος που την "έπεφτε" στην Κριστάλια ήταν μαυρομάλλη αρκετά ψηλός. Στο ύψος μου. Παρόλο την άσχημη έκφραση στο πρόσωπό του και το μακρύ του μουστάκι ήταν ο πιο γυμνασμένος. Οι μύες του ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους. Σωστός νταής. Και οι τρεις τους είχαν την ίδια ηλικία. Ταιριαστοί δεν λέω. Όλη η αλητεία μαζεμένη. Για να μην τους αφήσω με ανοιχτό το στόμα συνέχισα:
-Έχεις δίκαιο, δεν πρόκειται να σε πολεμήσω μαζί σου. Του ανέφερα με ειλικρίνεια.
-Όσο δεν σε χωνεύω κι να θέλω να χώσω την φάτσα σου κάτω από το χώμα η δεσποίνης από εδώ
-και μάλιστα σύζυγος μου- νομίζω ότι θα κάνει καλύτερη δουλειά. Είπα και της πέταξα το σπαθί μου σε εκείνη.
-Σας αρέσουν οι συμφωνίες? Τους ρώτησα ενώ με κοιτούσαν με περιέργεια.
-Για πες και θα δούμε. Είπε ανυπόμονος ο καστανομάλλης ληστής.
-Ένας από εσάς θα μονομαχίσει μαζί της. Για να είναι δίκαιος αγώνας μόνο ένας! Επιλογή σας. Αν νικήσει η σύζυγός μου της ζητάτε ταπεινά συγνώμη και φεύγετε κύριοι.
-Κι αν χάσει? Η ερώτηση που έτρεχε από τα σάλια του ληστή.
-Δεν πρόκειται, αλλά για παν ενδεχόμενο αυτό, θα σου λύσω την απορία. Μπορείς άνετα να μου πάρεις το κεφάλι και να γίνει δική σου. Απάτησα και ένα πλατύ χαμόγελο έπεσε στο σκουρόχρωμο πρόσωπο του μαυρομάλλη τύπου.
-Εγώ θα συμμετάσχω! Συμπλήρωσε ενώ με κοίταξε με άγριο βλέμμα. Δεν έμεινα εκεί του απάντησα μιας και είχα πάρει φόρα:
-Μην προσπαθείς να τρομάξεις εμένα, αλλά εκείνη. Αα και για να είμαστε εξηγημένοι. Αν πάθει κάτι θα σου ρίξω με το τόξο... Του είπα χαλαρός.
-Κι αν πάθει κάτι κακό ο δικός μας, της περνώ εγώ το κεφάλι ευχάριστος. Δίκαιο! Φώναξε ο ενθουσιασμένος ληστής.
-Σύμφωνη! Συμπλήρωσε η Κριστάλια και η μονομαχίσει ξεκίνησε.
+Ώρα να δούμε εν δράση της ικανότητες σου...