~Χρειάζομαι διάσωση επειγόντως!~

     ~ Μέσα από τα μάτια της Κριστάλιαs ~

+ Ο Φοινίκ μου αργεί! Το ξέρω, το αισθάνομαι! Ξέρω ότι κάτι έχει βάλει στο μυαλό του! Μου φάνηκε απλοϊκό το σχέδιό του. Παράξενο. Πολύ. Περιφερόμουν πέρα δώθε στο δωμάτιο. Η Μελίγια και ο Αρχενάλ αμίλητοι.
+Ύποπτο! Κι όμως, ώρα να μάθω την αλήθεια!
-Με παράτησε έτσι δεν είναι?; Τους ρώτησα ενώ ήξερα ήδη την απάντηση. Ήταν πέντε το πρωί και ο Φοινίκ άφαντος. Αφού κοιτάχτηκαν μεταξύ τούς μου είπαν το σίγουρο «Ναι».
+Ώρα για δράση λοιπόν...
-Αρχενάλ,του είπα, μου φέρνεις σε παρακαλώ ένα ποτήρι νερό. Ζήτησα κι εκείνος έφυγε σαν σίφουνας. Η Μελίγια όπως πάντα με ρώτησε:
-Τι σκεύτεσαι; Να φύγεις πιστεύω.
-Όχι. Μάλλον όχι ακόμα, θέλω να δω κάτι πρώτα. Η απάντηση μου την φρίκαρε λίγο αλλά όταν ήρθε ο Αρχενάλ με το γυάλινο ποτήρι με νερό το θέμα ξεκαθάρισε. Το πήρα από τα χέρια του και είπα ένα ξερό «Ευχαριστώ». Αμέσως μετά τίναξα με δύναμη το ποτήρι και έχυσα το νερό. Για να μην ρωτήσουν τους απάτησα:
- Τι? Θέλω μόνο το ποτήρι.
Ο Αρχενάλ με μια λυπημένη- νευριασμένη φάτσα μου απάτησε:
-Τότε γιατί δεν μου το είπες! Ξέρεις πόσο μακριά έτρεξα? Μέχρι την πηγή πήγα για να σου βρω φρέσκο νερό! Πίστευα πως θα λυποθυμούσες.
-Δεν είναι στα γούστα μου. Αα και κάνε τώρα το σκαμνάκι να ανέβω.
-Γιατί; Είπαν και οι δύο μαζί.
-Κάνε αυτό που σου λέω Αρχενάλ! Τον διέταξα, κι εκείνος τι να κάνει; Ένωσε τα δάχτυλά του και βάζοντας το πόδι μου στην παλάμη του ανέβηκα ψηλά. Έβαλα το ποτήρι στον τοίχο και ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω του. Το παλάτι όπως και το δωμάτιο μου το ήξερα καλύτερα από τον καθέναν. Ακόμα και που έχει καλό ήχο! Υποπτευόμουν ότι κάτι ύπουλο συνέβαινε καθώς δεν είναι λογικό, ο Νέρετ συγκεκριμένα,
να τριγυρνά πρωινιάτικα στους διαδρόμους χωρίς βάρδια. Και δεν έπεσα έξω! Ο Φοινίκ με έχει κάνει εξπερ σε τέτοια δήθεν χαζολογήματα. Άκουσα ομιλίες στο δωμάτιο των γονιών μου. Συζητούσε ο πατέρας μου με τον βλάκα τον Νέρετ.
-Δεν είναι ασφαλές και η μεγαλειοτάτη; Είπε με ανασφάλεια ο Νέρετ ,μάλλον στον πατέρα μου.
-Μην ανησυχείς, αν έβαλες σωστή δόση από το υπνοτικό που  σου έδωσα στο τσάι της δεν θα ακούσει λέξη. Απάντησε  χαλαρά ο πατέρας μου.
+ΑΑΑ ΤΟΝ ΥΠΟΥΛΟ! Άρα η μητέρα μου δεν γνωρίζει για την συνάντηση ούτε και για το τι θα πουν...
-Και τι κάνω τώρα; Ρώτησε ο Νέρετ με χαμηλή φωνή. Ακόμα και με υπνοτικό φοβόταν ο ηλίθιος να μιλήσει δυνατά.
+Μην ξεχάσω τον θέλουν και για σύζυγο μου. Μμμμ... Δεν θα πάρω ευχαριστώ....
-Τα συνιθησμένα. Θέλω όλοι οι μαθητευόμενοι να είναι σταθεροί στο πρόγραμμα εκπαίδευσης και οι στρατιώτες προσεκτικοί στην φρουρά του παλατιού. Δεν θα έχουμε ξανά δραπέτευση της Πριγκίπισσα! Ρεζίλι θα γίνουμε!
+Ναι καλά... Άντε ξέρασέτα! Τι έγινε με τον Φοινίκ μου?!?
-Κύριε κι με τον... Δίστασε να πει το όνομά του.
+Επιτέλους ο χαζός μπήκε στο θέμα!
-Αα για να σου πω! Βαρέθηκα να ασχολούμαι με τα οικογενειακά θέματα του Λίτσβερ! Θα τον φάει ο δράκος και θα ησυχάσουμε... Κι συνέχισε ψυχρά να μιλά: Πεθαίνει ο πρίγκιπας παίρνει τον θρόνο ,ο δεύτερος διάδοχος, ο ξάδελφος του Φίλντιξ και τελειώνει η ιστορία εκεί! ΕΓΏ ΤΟ ΆΛΟΓΌ ΤΟΥ ΘΈΛΩ ΜΌΝΟ! Και δεν μου λες  γιατί δεν το πιάσατε?!? Όταν το βρήκατε!
+Τι?! Πώς?! Αδύνατον! Ο πατέρας μου έχει κάνει συμφωνία με τον Θείο του Φοινίκ; Θέλει τον Έλαμάναμου? Δεν μπορώ να το χωνέψω! Για αυτό ο Φίλντιξ ήθελε τον Έλαμάναμου ζωντανό! Τον ήθελε για τον πατέρα μου! Ήταν μέρος της συμφωνίας! Της συμφωνίας για συμμετοχή του στην εκθρόνιση! Αχ που σε έχω μπλέξει Φοίνικ! Ναι με αυτό το όνομα σε κυνηγούν...
-Δεν το βρήκαμε αλλιώς θα σας έλεγα θα το σκότωνα επιτόπου. Είναι ύπουλος εκπαιδευτής αυτός ο τύπος και πιο ύπουλο το άλογό του! Έχω όμως αύξηση την δήθεν προστασία των συνόρων. Θα το βρω που θα μου πάει μεγαλειοτάτε για χάρη σας!
+Γλύφτη....
-Καλα. Περιμένω νεότερα. Άντε φύγε τώρα! Έχεις δουλειά! Άσε που νομίζω ότι αρχίζει να ξυπνάει.... Δρόμο! , Ψιθύρισε το τελευταίο ο πατέρας μου κι άκουσα γρήγορα βήματα και μια πόρτα να κλίνει. Κατεβήκαμε κι εγώ ξανά στο έδαφος. Είχε γίνει άσπρη από τα νέα που έμαθα.
-Κριστάλια τι έγινε; Είσαι καλά; είπε ενώ μάσαγε τα λόγια της η Μελίγια.
-Δεν έχω χρόνο να σας εξηγήσω. Ο Φοίνικ κινδυνεύει όσο ποτέ! Είναι παγίδα! Τον έστειλε ο πατέρας μου μόνο και μόνο για να σκοτωθεί!
-Πώς θα φύγετε? Ρώτησε ο Αρχενάλ.
-Με τον ίδιο τρόπο που φύγαμε και την προηγούμενη φορά, αφού δεν ρώτησαν.
-Δίκαιο έχει! Συμφώνησε η Μελίγια με θάρρος. Θέλω να φύγω από εδώ! Θέλω να γίνω ξανά η Μελίγια κι όχι μια υπηρέτρια! Κι ας πεθάνω για την επιλογή μου. Για πρώτη φορά η φίλη μου άρχισε να μου μοιάζει... Έριξα το βλέμμα μου στον Αρχενάλ.
-Αρχενάλ συγνώμη. Είπα και το αγκάλιασα σφιχτά.
-Δεν πειράζει θα τα ξαναπούμε, κάποτε. Μου ψιθύρισε στο αυτί.
-Πειράζει! Θα μείνεις μόνος. Του απάντησα ενώ τον κοίταξα στα μάτια.
-Όχι και μόνος. Χάρης εσένα. Είπε και μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.
-Λοιπόν ποίο είναι το σχέδιό σου; Με Ρώτησε η Μελί. Το παρατσούκλι της που σπάνια χρισημοποιούσα...
+Άχ μου λύπει ήδη ο Φοινίκ μου. Τα σχέδια του, τα στάχτη προς γαλάζιο λαμπερά του μάτια. Αχ....
-Κριστάλια? Με ξανάρώτησε η Μελίγια ενώ τον σκεφτόμουν.
-Εε ναι. Θα φύγουμε στις έξι το πρωί, σε μία ώρα περίπου δηλαδή. Μετά θα καλπάσουμε με τον Άστερντ μια την Βολίδα ως την φωλιά του πλάσματος. Ας φτάσουμε έγκαιρος!
-Γιατί δεν φεύγετε τώρα? Με ρώτησε ο Αρχενάλ.
+Δεν το περίμενα.
-Θα μπλέξεις. Καλύτερα ας φύγουμε την ώρα που πας στην δουλειά σου για να έχεις και μάρτυρες ότι δεν μας βοήθησες. Δεν διακινδυνεύω να χαθεί μία ζωή για τίποτα στο κόσμο!
-Μίλησες σαν πριγκίππισα. Μου απάντησες χαρούμενα και με χαροποίησε ιδιαίτερα το σχόλιό του.
+Φοινίκ μου υπομονή! Ερχόμαστε. Έρχομαι...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

  Κάλπαζα μέσα στο σκούρο πράσινο του δάσους. Οικείο μου. Το δάσος ήταν λες και με καλούσε. Το ίδιο νομίζω ένιωθε κι ο Έλαμάναμου. Του άρεσε και δεν σταματούσε ακόμα κι ας είχε λαχανιάσει. Ήμουν κοντά στον ποταμό Ζίλντερ. Δεν είχε ακόμα ξημερώσει αλλά δεν θα αργούσε πολύ. Μπορούσα να δω με μεγάλη δυσκολία εκείνο το υπέροχο μέρος. Άκουγα τον λεπτό ήχο του νερού, να αναπηδά και να πέφτει ξανά μέσα στο ποτάμι. Συνήθως με ηρεμούσε ,αλλά όπως είπα, αυτή την φορά δεν με χαροποιηούσε τίποτα. Θυμήθηκα την Κριστάλια και την συνάντησή μας σε αυτό το ξέφοτο που τώρα βρέθηκε στο διάβα μου. Ένα μικρό χαμόγελο έσκασε απροειδοποίητα στο πρόσωπό μου. Εδώ ήταν το σημείο όπου με περίμενε να γυρίσω με προμήθειες (που τις είχα υποσχεθεί), εδώ  την βρήκα ξαπλωμένη σε αυτό το κούτσουρο να διαβάζει το βιβλίο μου, (χωρίς την άδεια μου να λέγεται). Εκείνο όμως το γελάκι δεν κράτησε πολύ ,αν θέλετε να μάθετε, γιατί πυκνός καπνός με περικύκλωσε από κάθε κατεύθυνση. Είχα πάρει μαζί μου το σπαθί μου και μια δάδα για να βλέπω. Ευτυχώς χάρης την επαρκή ,όπως έλεγα, (αντί να πω κακή) όραση του Έλαμάναμου δεν το συγκινούσε. Όμως αυτό που σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητο από τα αυτιά του ούτε και από τα δικά μου άλλοστε ήταν ένα βαρύς, παχύς σαν το νέφος βρυχιγμός. Κάτι σας ΓΚΡΡΡΡΡ που σου σήκωνε την τρίχα κάγκελο και έφερνε ανατριχήλα ακόμα και στα κόκαλά σου. Ο τρομερός Καρλιανός δράκος ήταν γεγονός! Με ένα δυνατό χτύπημα στο έδαφος ενώ μπέρδεψε τον Έλαμάναμου (πίστεψε πως έπεσα σε ενέδρα) ο οποίος τρέχοντας εξαφανίστηκε μέσα στον καπνό. Προσπάθησαν να τον ακολουθήσω αλλά ένα τεράστιο κεφάλι με σταμάτησε. Από τον τρόμο μου έπεσε το σπαθί από το χέρι. Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν το γαλάζιο μάτι του. Μεγάλο όσο το μήλο και ταυτόχρονα τόσο έντονο όσο τα γαλάζιο χρώμα της θάλασσας ενωμένα με την δύναμη της φωτιάς που αντανακλούσε από την δάδα μου. Ένας δυνατός πόνος με διαπέρασε και έπεσα στο έδαφος. Τα βλέφαρά μου έκλεισαν. Το κορμί μου χαλάρωσε. Ήμουν αναίσθητος. Κι όμως το μόνο που μπορούσα να σκεύτω, δεν ήταν φόβος ούτε τίποτα άλλο, την καταπληκτική ομοιότητα των ματιών του, με το εκθαμποτικο χρώμα ματιών της Κριστάλιας...