Να μάθεις να αναπνέεις ψυχή μου

Με όλα τα ανείπωτα
που σε πνίγουν

Να μάθεις να αναπνέεις

Εισπνοή
Εκπνοή

Δεν ξημέρωσε απόψε
Κάτι έμεινε μισό
Θα 'ταν
Μία ανάσα κομμένη
Ένα δάκρυ λερωμένο

Για δυο λόγια
που έγιναν ένα με τον άνεμο
Για μια καρδιά
που ράγησε
λίγο ακόμη

Δες το κορίτσι που τρέχει
Μην κλαίς που υπήρξε
Μην κλαίς για το αντίο

Να λησμονείς το βλέμμα, το χαμόγελο
Να δακρύζεις
Μα να μην κλαίς

Να αναπνέεις!

Τα βαρίδια
αγαπούν τον βυθό
ερωτεύονται τον πάτο
Ξεμακραίνουν την ακτή
Κι η πίεση
αυξάνεται

Πρέπει να μάθεις να αναπνέεις ψυχή μου

Να λύσεις το κουβάρι
Να κολυμπήσεις
Να αναπνεύσεις

Μία Μοίρα συγγραφέας
ανεξάντλητη φαντασία
Ανεξέλεγκτη
Δεν μπορείς να τιθασεύσεις
την ειρωνεία

Μισείς μια ανικανότητα
ανίκανη να δολοφονήσεις

Βλέπεις μια ξένη στο καθρέφτη

Κοφτές ανάσες
Έντρομες
Σχεδόν
Ανύπαρκτες

Πώς είναι δυνατόν
να ξεχάσεις
ο,τι σου έδινε ζωή (;)

Ό,τι σου γεννούσε
μια πρωτόγονη ανάγκη
για δυο στάλες νερό
για λίγο οξυγόνο

Ό,τι σου θύμιζε να αναπνέεις
Να υπάρχεις

Πέθανε λίγο πριν την αυγή
Σχεδόν
Αυτοκτόνησε

Κι κάπου εκεί
η μορφή σου
σκιαγραφείται ακόμη
Ανέλπιστα

Μέσα σε μεγάλες προσδοκίες

Πως
Κάποτε το παρελθόν
θα πάψει να είναι παρόν

Πως
εκείνα τα ανείπωτα,
ο δήμιος σου
θα πνιγεί
πριν σβήσεις

Ψυχή μου

Καρδιά μου

Στην τελευταία πνοή μου

Σε σένα μιλώ

Με λίγη σύνεση
Με λίγη παράνοια

Ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο

Δύο ψίθυροι
Ανεπαίσθητος ήχος
Να σου θυμίζει
Πως πρέπει να μάθεις
να υπάρχεις
να αναπνέεις

Ίσως μηχανικά
Μα αυτόνομα
ανεξάρτητα!

Να μάθεις να αναπνέεις ψυχή μου
 

07/12/2019