Μπήκα στο δωμάτιο "μου" και ήθελα να τα σπάσω όλα!
Σε όλη τη διαδρομή δεν έβγαλε μιλιά.
Μιλούσα ακατάπαυστα με δεμένα μάτια και δεν έβγαζε άχνα.

Ήμουν τρομερά θυμωμένη, ανίκανη να διαχειριστώ όσα είχα βιώσει λίγο πρίν.
Ήμουν ένα παιδί άλλωστε,ένα παιδί που απλώς είχε χάσει το δρόμο του,καθώς δεν μπορούσε να εκτιμήσει τη τύχη του, παίζοντας κάθε στιγμή μαζί της.

Με πήρε και φύγαμε μόνοι μας με το αυτοκίνητο του.
Όταν φτάσαμε μου έλυσε το μάτια και μου είπε απλά να φύγω.

Έβγαλα το τζακετ μου και το πέταξα στο κρεβάτι ενώ έπεσα και εγώ με φόρα και ξέσπασα σε κλάματα.
Ο πατέρας μου με έψαχνε, ήξερε και με έψαχνε...
Τι είχα κάνει; Ακόμα δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου,με αυτό που είχα κάνει.

Μα πως μπορούσα να θυσιάσω τον Άνθιμο; Πώς μπορούσα να θυσιάσω τον Μπράν;
Ο Μπράν θεέ μου..
Να έφυγε; Να πρόλαβε;
Τόσες απορίες να τρυπούν το κουρασμένο μυαλό μου.

Η πόρτα άνοιξε με δύναμη και έκλεισε ακόμη πιο δυνατά κάνοντας εκοφαντικό θόρυβο μέσα στην ησυχία.
Πετάχτηκα όρθια με τη καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή.

Ο Δάμος έκοψε την απόσταση μεταξύ μας και ήρθε μπροστά μου με γρήγορο βήμα,ενώ περνούσε τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του.
Με έπιασε από το λαιμό και με πέταξε με φόρα πάνω στη ντουλάπα χωρίς να σταματά να με πιέζει.

Προσπαθούσα να ανασανω και να μιλήσω όμως μάταια.
"Θα σε σκοτώσω γαμώτο." Ούρλιαξε εκτός εαυτού μέσα στα μούτρα μου.

Άρχισα να χάνω το φως και να σκοτεινιάζουν όλα μπροστά μου όταν ένιωσα το χέρι του να με αφήνει και έπεσα κάτω προσπαθώντας να ανασανω.

"Είσαι τρελός..." Είπα με δυσκολία αναμεσα στις κοφτές ανάσες μου.

"Βούλωσε το!" Μου φώναξε και πάλι και κουλουριάστηκα στο πάτωμα.
Τον είχα υποτιμήσει πολύ,ενώ εκείνος ολοένα και περισσότερο, γινόταν επιθετικός απέναντι μου.

Πήγαινε και ερχόταν ενώ έβριζε και καταριόταν... Εμένα.
"Με ξεφτύλισες απόψε! Όταν μιλάω εγώ θα στέκεσαι προσοχή Ρόζι..." Ήρθε κοντά μου και έπιασε με δύναμη το σαγόνι και τα μάγουλα μου και τα έσφιγγε.
"Δεν έχεις καταλάβει που βρίσκεσαι και δεν μπορώ να είμαι επιεικείς εξαιτίας της ηλικίας σου." Μου φώναξε και πάλι εκτός εαυτού και άφησε με δύναμη το σαγόνι μου,ενώ εγώ χτύπησα το κεφάλι μου στη ντουλάπα και άρχισα να τρέμω.

"Λες και ήσουν καμία αγία πριν σε πάρω εγώ. Νομίζεις δεν ξέρω τι έκανες; Νομίζεις πως θα κατέληγες καλύτερα αν δεν έπεφτες στα χέρια μου; Η κόκα και το χόρτο είχαν γίνει το πρωινό σου,θα πέθαινες μια μέρα και ποιος ξέρει πως και από ποιόν."
Τα λόγια του με πείραζαν λιγότερο από το υποτιμητικό του ύφος.

Ναι αυτή ήμουν,αυτή ήταν η ζωή μου...
Όμως από το στόμα του η περιγραφή μου έβγαινε χειρότερα και από το να ήμουν πόρνη.

"Είσαι ένα κορίτσι που τα είχε όλα και δεν ήξερε να τα εκτιμήσει... Ενώ άλλες γυναίκες παλεύουν για τα αυτονόητα! Είσαι ένα κακομαθημένο τσουλάκι!"

"ΣΚΆΣΕ" Ούρλιαξα και έκλεισα τα αφτιά μου.

Το πόδι του βρέθηκε με δύναμη στο στομάχι μου ενώ με έπιασε από τα μπράτσα και με πέταξε στο κρεβάτι σαν να ήμουν ένα σακί με πατάτες.
Ανέβηκε πάνω μου και με ξανά έπιασε από τον λαιμό.
"Τι είπες;" Με ρώτησε και δεν μπορούσα να βγάλω φωνή.
"ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΓΑΜΏΤΟ;" Ούρλιαξε εκείνος και με γύρισε μπρούμυτα και πίεζε το κεφάλι μου στο μαξιλάρι.
Με κόπο κατάφερα και το έστρεψα στο πλάι προσπαθώντας να πάρω αναπνοή.

"Δεν ήθελα να φτάσω εδώ για να σου μάθω να με σέβεσαι όμως με οδήγησες εσύ η ίδια σε μονόδρομο Ρόζι." Μου είπε αηδιασμένος και σήκωσε ψηλά τη φούστα μου.

"Μη Δάμο,μη... Σε παρακαλώ... συγνώμη..."

"Βούλωσε το γαμώ,είναι αργά για συγνώμες πλέον." Μου είπε σφίγγοντας τα δόντια του δίπλα στο αφτί μου και κατέβασε με δύναμη το εσώρουχο μου.

Έκλαιγα και φώναζα να με λυπηθεί μα ήταν θολωμένος και δεν άκουγε τίποτα!

Έβγαλε έξω το μόριο του και
εισχώρησε βίαια από πίσω ενώ το σώμα μου αυτόματα δημιούργησε ένα τόξο από τον οξύ πόνο στη σάρκα μου.

"Σε έχουν γαμήσει από πίσω Ροζαλία;" Με ρώτησε σαδιστικά και συνέχιζε να εισχωρεί μέσα εκεί ενώ εγώ ένιωθα να ζαλίζομαι από τον πόνο.

Δεν είχα κουράγιο ούτε να του απαντήσω,μα ούτε και να φωνάξω άλλο. Ήξερα πως δεν θα με έσωζε κανένας. Δεν θυμάμαι πόση ώρα συνέχισε ο βιασμός μου. Δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως...

Σηκώθηκε απότομα και κοίταξε τί είχε κάνει σαν να ήταν χαμένος.
Βύθισα το πρόσωπο μου στο κρεβάτι και ορκίστηκα πως δεν θα κλάψω.

Σήκωσε το φερμουάρ του κι βγήκε από το δωμάτιο χωρίς να πει δεύτερη κουβέντα.

Δεν μπορούσα να κουνήσω το κορμί μου,όλα ήταν μουδιασμένα και σπασμένα.
Εμπηγα τα νύχια μου στη σάρκα μου για να μη νιώθω το πόνο που συνέχιζε και δεν σταματούσε από εκεί...
Από εκεί που εκείνος μπήκε βίαια και απροειδοποίητα.

Μη κλαίς Ροζαλία,μη κλαίς... Έλεγα στον εαυτό μου και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στις σκέψεις μου για να μην τρελαθώ.
Προσπάθησα αργά να σηκωθώ και ο πόνος με κομμάτιαζε.
Μπήκα στο μπάνιο περπατώντας με δυσκολία και μπήκα με τα ρούχα κάτω από τη ντουζιέρα.

Γονάτισα κάτω και με τα χέρια μου προσπαθούσα να ξεπλύνω από πάνω μου την εξαθλίωση που είχα βιώσει.
Το αίμα μου αναμεμειγμένο με νερό,ενώ εγώ ένα ερείπιο να το κοιτάζω,μέχρι που καθάρισε και άρχισε να τρέχει και πάλι διάφανο.

Έμεινα για ώρα εκεί μέσα μέχρι που κατάλαβα δύο χέρια να με ταρακουνούν.
Τράβηξε τα μαλλιά μου μέσα από το πρόσωπο μου και έκλεισε το νερό που συνέχιζε να τρέχει.

Είδα αχνά τη Σόνια και μια ιδέα χαμόγελου προσπάθησε να κάνει δειλά την εμφάνιση της μα ήταν αδύνατο όσο και αν προσπαθούσα.
Ήμουν πολύ περήφανη για να δείξω πως υπέφερα,μα ήξερα καταβαθος πως η Σόνια έβλεπε μέσα μου.

Με βοήθησε να σηκωθώ και μου έβγαλε τα ρούχα.
Τα αφήσαμε στο μπάνιο και με ξάπλωσε στο κρεβάτι.
Με έντυσε και μου φόρεσε ένα ζευγάρι φόρμες ενώ έπειτα ξάπλωσε δίπλα μου και με πήρε αγκαλιά.

Με είχε στην αγκαλιά της και με κουνούσε και όσο και να δαγκωνομουν δεν μπορούσα να κρατήσω άλλο τον πόνο μου.
Άρχισα να κλαίω σαν μικρό μωρό και εκείνη με ησύχαζε και με χάιδευε για να ηρεμήσω.

"Σσσσσσ,είμαι εδώ... Δεν θα σ αφήσω να κάνεις άλλα λάθη!" Μου έλεγε με μια ζεστή φωνή και για μια στιγμή ένιωσα πως ίσως σε αυτό το σπίτι είχα βρει μια οικογένεια.
Έκλεισα τα μάτια μου και βυθίστηκα σε έναν εφιαλτικό ύπνο.
Έναν ύπνο βαθύ και βασανιστικό...

Την επόμενη μέρα η Σόνια δεν ήταν δίπλα μου. Δοκίμασα να σηκωθώ και ο πόνος δεν ήταν πια τόσο δυνατός.
Είχε αρχίσει να γίνεται διαχειρίσιμος.
Πήγα στο μπάνιο και ξεγυμνωθηκα κοιτάζοντας το σώμα μου...
Τον μισουσα με όλη μου τη ψυχή για αυτό που μου είχε κάνει.

Γύρισα στο κρεβάτι μου και ξανά ξάπλωσα. Έβλεπα το ταβάνι πάνω από δύο ώρες.
Κανένας δεν είχε έρθει.

Σηκώθηκα και με αργές κινήσεις ντύθηκα και κατέβηκα στην κουζίνα.
Ήταν όλοι εκεί,εκτός από εκείνον.
Δεν μίλησα σε κανένα,έβαλα μια κούπα καφέ και κάθησα στη καρέκλα όμως ο πόνος μου ήταν εμφανής.

Κοιτούσα τα βλέμματα τους που ήταν πάνω και ένιωθα ότι ξέρουν.
Πως μπορούσαν να ξέρουν και να μην κάνει κανείς τίποτα για αυτό;
Ήπια μια γουλιά καφέ και κοίταξα τον Νέιτ που μιλούσε με κάποιον που είχα ξανά δει τη μέρα που με άρπαξαν αλλά από τότε πρώτη φορά τον έβλεπα τώρα.

"Που είναι ο Δάμος;" Ρώτησα με ύφος που δεν έδειχνε σε καμία περίπτωση την αδυναμία που ένιωθα.
Δεν θα τους έδινα την ικανοποίηση που θέλανε.

Ο τύπος δίπλα του γύρισε και με κοίταξε.
"Μάικ." Μου είπε και χαμογελώντας μου έκλεισε το μάτι.

"Ροζαλία." Απάντησα νωχελικά και ξανά κοίταξα τον Νέιτ.
"Λοιπόν; Που είναι ο Δάμος;"

"Έφυγε νωρίς. Μου είπε να σου πω πως απόψε θα δεις τι πρέπει να κάνεις... Τον έχεις θυμώσει πολύ Ρόζι και φοβάμαι τις συνέπειες." Μου είπε και για πρώτη φορά ένιωσα στο βλέμμα του ένα ψήγμα ενδιαφέροντος.

"Εγώ πάλι όχι... " Απάντησα με υπεροπτικό ύφος και σηκώθηκα.
"Πάω στο δωμάτιο μου,αν θελήσει να μου πει κάτι,ας έρθει ο ίδιος."
Τους είπα κοιτάζοντας τους έναν έναν και γύρισα τη πλάτη μου να ανέβω τις σκάλες.

Προσπαθούσα να περπατάω σταθερά για να μην δείχνω πόσο υπέφερα.
Μπήκα στο δωμάτιο και δεν ήξερα τι να κάνω.
Περίμενα για ώρες όμως εκείνος δεν είχε εμφανιστεί.

Φόρεσα το μπουφάν μου και αποφάσισα να πάω για έναν περίπατο. Όλα με έπνιγαν εκεί μέσα.
Κατεβαίνοντας ο Μάικ που στεκόταν στη μεγάλη σάλα,με είδε και με πλησίασε.

"Δεν πιστεύω να θες να φύγεις; Το σπίτι φυλάσσεται από άκρη σε άκρη!" Μου είπε γελώντας και χαμογέλασα και εγώ.

"Δεν θα το επιδίωκα." Του απάντησα και άνοιξα τη πόρτα.
"Πάω να περπατήσω." Συνέχισα και βγήκα έξω.
Όταν άκουσα τη πόρτα να κλείνει πίσω μου άφησα την αναπνοή μου.

Δεν ήθελα παρτίδες με κανέναν τους.
Περπατούσα και κοιτούσα τη φύση τριγύρω ενώ συγχρόνως δημιουργούσα σχέδια διαφυγής με μεγάλη αποτυχία μέσα στο κεφάλι μου.

Ένα αυτοκίνητο με μεγάλη ταχύτητα ερχόταν από απέναντι και έμεινα μέσα στη μέση του δρόμου δίχως να κουνηθώ.
Δεν με ένοιαζε αν θα με πατήσει.
Ίσα ίσα θα γλίτωνα από όλο το μαρτύριο.

Πλησίασε ενώ παρατηρούσα πως δεν έκοβε ταχύτητα και συνέχιζε να τρέχει, όμως εγώ δεν κουνήθηκα.
"Έχασες αυτή τη μάχη φίλε μου,οποίος και να είσαι,δεν έχω κάτι άλλο να χάσω." Σκέφτηκα ενώ πλησίασε επικίνδυνα και άρχισα να ακούω φρενάρισμα και λάστιχα να τρίζουν στην άσφαλτο.

Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και όταν τα ξανά άνοιξα αντίκρυσα τον Δάμο μέσα στο αυτοκίνητο ακριβώς μπροστά μου.
Στην αρχή δεν τον γνώρισα,είχε ξυρίσει τα μούσια του και έδειχνε πολύ μικρότερος.
Αφού ξεπέρασα το σοκ,γύρισα τη πλάτη μου και άρχισα να τρέχω όσο μπορούσα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Άκουσα τη πόρτα του αυτοκινήτου του να κλείνει και εκείνον να φωνάζει το όνομα μου για να σταματήσω όμως εγώ συνέχιζα.

"Ροζαλία σταμάτα γιατί και εγώ δεν ξέρω τι θα κάνω." Μου φώναξε και γύρισα απότομα προς το μέρος του.

"Τι άλλο μπορείς να κάνεις; Δεν είσαι απλά ένας γκάνγκστερ,είσαι και βιαστής,τον ξέρεις τον τρόπο!" Τον κοίταξα με μίσος ενώ από το στόμα μου έσταζα σιγουρα φαρμάκι.

Ήρθε μπροστά μου και έπιασε μια τούφα από τα μαλλιά μου ενώ εγώ έσπρωξα το χέρι του.
"Μη μ ακουμπάς."

"Ροζαλία ξέφυγα... Θόλωσα... Δεν με κάνει καλύτερο,αλλά συγνώμη!" Μου απολογήθηκε και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που άκουγα.

"Ναι τώρα τα λύσαμε! Θα κάνω ότι θέλεις αλλά θέλω να μείνεις μακριά μου!" Του πρόσταξα και ξανά γύρισα τη πλάτη μου να φύγω.

Με πρόλαβε και μου τράβηξε το χέρι.
"Τον κοιτούσες και ήθελες να τον προστατεύσεις σαν τρελή... Τον αγαπάς;" Με ρώτησε και ένιωσα μια ζαλάδα!

Ήξερε!
Ο Μπράν δεν ήταν εκεί τυχαία!

"Γιατί;" Ρώτησα πληγωμένη.

"Γιατί σε δοκίμαζα. Απόψε να είσαι έτοιμη στις δώδεκα φεύγουμε." Μου είπε και γύρισε τη πλάτη να φύγει προς το αμάξι του ενώ του γύρισα τη πλάτη και εγώ...
"Και κάνε άκρη, γιατί αυτή τη φορά θα περάσω από πάνω σου..." Άκουσα τη φωνή του από πίσω μου και ήθελα να του δείξω τι σκέφτομαι αλλά κρατήθηκα.