Η μέρα που τον γνώρισα...

"Έλα Ροζαλία κόψε τα χαζά σου,είναι το πάρτυ των δεκαέξι σου χρόνων και εσύ θέλεις να το περάσουμε σε ένα καταγώγι;" Με ρώτησε η Νάντια και χαζογελασα ειρωνικά.

"Μην είσαι κότα Νάντια,έχω ακούσει πως σε εκείνο το κλάμπ μπορούμε να πιούμε και ποτό ελεύθερα... " Της απάντησα καθώς φορούσα το μεταξωτό μου φουστάνι και τις ψηλοτάκουνες γόβες που μου έκανε δώρο η μαμά μου για τα γενέθλια μου.

"Δεν μιλάς σοβαρά έτσι; Αφού ξέρεις δεν πίνω... Γερνάει το δέρμα με το ποτό και την κάπνα που σίγουρα θα έχει εκεί μέσα."
Μου απάντησε με ξινισμένη μούρη και εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου.

Από μικρή μου άρεσε ο κίνδυνος,μεγαλωμένη σε ένα μικρό παλάτι, καλύτερα και από πριγκίπισσα,δεν είχα κάτι να με γεμίσει περισσότερο.
Κάποιες φορές ευχομουν να είχα γεννηθεί σε άλλη οικογένεια, φτωχότερη,που θα μπορούσε να μου στερήσει πράγματα για να έχει λαχτάρα για κάτι η παιδική ψυχούλα μου.

Εγώ όμως τα είχα όλα!
Χρήμα, αναγνώρισιμοτητα, φίλους,ρούχα, κοσμήματα και μεγάλωνα στη πιο όμορφη Πόλη.
Στη Νέα Υόρκη.

Ο πατέρας μου Ελληνικής καταγωγής και η μητέρα μου βόρειο Ευρωπαία,ένας συνδιασμός που με έβγαλε ψηλή,με πλούσιο ξανθό μαλλί και δύο σμαραγδένια μάτια!
Ήμουν πολύ όμορφη κοπέλα και όλοι μου το αναγνώριζαν αυτό.
Το σμαράγδι του Μανχάταν έλεγαν όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί!

Είχα όμως μια κακή συνήθεια. Κάθε χρόνο στα γενέθλια μου να κάνω κάτι παράνομο.
Η φετινή χρονιά θα σημάδευε για πάντα τη ζωή μου,κάτι που όμως με το αθώο μου δεκαπεντάχρονο μυαλό δεν γνώριζα!

"Εγώ θα βγω,θες έλα,δεν θες μην έρχεσαι!" Της απάντησα με πείσμα και ολοκλήρωσα το λουκ μου με τα διαμαντένια μου σκουλαρίκια και ένα ασορτί βραχιόλι στο χέρι.

"Καταρχήν δες πώς είσαι! Είσαι τρελή κορίτσι μου; Στη συνοικία που θες να πάμε,αν πας έτσι θα σου κόψουν το χέρι και τα αφτιά να πάρουν αυτά που φοράς! Έλα,μια ψυχή που είναι να βγεί ας βγεί,ξεντυσου!" Μου είπε η κολλητή μου παιδική φίλη και τη κοίταξα με ικανοποιητικό χαμόγελο.

Αφού διαλέξαμε τα λιγότερο φανταχτερά και ακριβά ρούχα από την ντουλάπα μου και κάναμε βαρύ μακιγιάζ για να φαινόμαστε μεγαλύτερες,ξεκινήσαμε με λαχτάρα,εγώ δηλαδή,να πάμε στο κλαμπ αυτό που είχα ανακαλύψει τυχαία σε μια παρορμητική μου βόλτα με το αυτοκίνητο σε εκείνες τις ερημιές!

Ρωτώντας πας στη Πόλη,έτσι και εγώ ρώτησα ένα φίλο μου βαπορακι που μου προμήθευε το καλύτερο χασίσι και την καλύτερης ποιότητας κόκα και μου τα είπε όλα.
Άνηκε στο μεγαλύτερο γκάνγκστερ της Αμερικής.

Από τη στιγμή που το άκουσα η περιέργεια μου είχε χτυπήσει κόκκινο.
Ήθελα να γνωρίσω αυτόν τον τόσο ανελέητα σκληρό γκάνγκστερ.
Έτσι ήλπιζα πως εκείνο το βράδυ,θα στεκομουν τυχερή και θα τον έβλεπα επιτέλους.

Αφού φτάσαμε στο πάρκινγκ,έβγαλα από τη τσάντα μου τη κόκα και τα σύνεργα και με λίγες μυτιές,είχε γίνει λάσπη η φίλη μου.
Ευτυχώς υπήρχε και αυτή και τη χαλάρωνα όποτε γουσταρα τέτοια περίεργα πράγματα.

Μπήκα στο κλάμπ με τη Νάντια να έχει ξαφνικά βρει τον εαυτό της.
"Έλα πάμε στο μπάρ,γαμάει εδώ μέσα." Μου είπε με τσιριχτή φωνή για να την ακούσω,ενώ εγώ είχα αρχίσει να περιεργάζομαι τον χώρο.
Το κλαμπ ήταν δυοροφο και στη μέση κενό.
Γύρω γύρω είχε μπαλκόνια και στη μέση απέναντι από την είσοδο,μια μεγάλη τζαμαρία που προέδιδε πως όποιος βρισκόταν εκεί μέσα,ήταν σίγουρα πολύ σημαντικός.

Αυτό που με εξιταρε ήταν πως εσύ δεν μπορούσες να δεις μέσα,ενώ από μέσα σίγουρα έβλεπαν τα πάντα. Ήταν στημένο σε τέτοιο σημείο το δωμάτιο εκείνο,που ήμουν σίγουρη πως όποιος βρισκόταν εκεί μέσα μπορούσε να δει κάθε σημείο του κλάμπ.

Όσο πηγαίναμε στο μπάρ,παρατηρούσα τον κόσμο,που χόρευε έξαλλα και παραδομένος στη μουσική,δίχως να τον νοιάζει τίποτα.
Εμένα όμως για κάποιο λόγο,τα μάτια και το μυαλό μου,είχαν μείνει πίσω από εκείνη τη τζαμαρία.
Έτσι καθήσαμε σε σημείο του μπάρ,που την είχα φάτσα.

Έβγαλα το παλτό μου για να αποκαλύψω το σφιχτό μου κορμί,ντυμένο με ένα δερμάτινο μίνι φόρεμα με ράντες.
Παρήγγειλα μια βότκα με πάγο και λεμόνι και κάθησα προκλητικά σταυροπόδι ενώ είχα καρφώσει τα μάτια μου στο σκούρο τζάμι.
Έριξα τα μαλλιά μου πίσω με στυλ,τα οποία έφταναν ως τη μέση μου σε πυκνές μπούκλες.

"Γουυυυυυυυ..." Φώναζε η Νάντια όσο χόρευε δίπλα μου και εγώ δεν μπορούσα να χαλαρώσω λεπτό.
Για κάποιο περίεργο λόγο,ένιωθα δύο μάτια καρφωμένα πάνω μου,κάτι που με έκανε να ανατριχιαζω έως τη ραχοκοκαλιά μου.

Κάποια στιγμή μετά από ώρα και αφού κάπως είχα χαλαρώσει πίνοντας το ποτό μου,χόρευα με την Νάντια και εκείνη βρέθηκε να φιλάει έναν τύπο που της την έπεφτε από την ώρα που είχαμε καθήσει,έτσι και εγώ πήρα το ποτό μου και χόρευα μόνη μου,ωσπου με πλησίασε ένα ωραίο παιδί και αρχίσαμε να χορεύουμε μαζί για αρκετή ώρα μέχρι που εμφανίστηκε δίπλα μας μια τεράστια μορφή.

"Φίλε σπάσε." Ακούστηκε μια βαριά αντρική φωνή και σαν κοιτάξαμε δίπλα είδαμε έναν τύπο γεμάτο τατουάζ και σκουλαρίκια στο πρόσωπο και στο στέρνο να κοιτάζει εκείνον απειλητικά.

"Έγινε φίλε μου, παρεξήγηση." Είπε το θαρραλέο αγόρι που χόρευε μαζί μου και έγινε καπνός.

"Ποιος είσαι και τι θέλεις από μένα; Δεν μου αρέσουν οι άντρες με μπιχλιμπίδια." Του είπα και γύρισα πλάτη να πιω μια γουλιά με το καλαμάκι από το ποτό μου που ήταν ακουμπισμένο στο μπαρ.

Το χέρι του έπιασε το μαλλί μου κάνοντας με να γείρω πίσω, πιάνοντας του το χέρι γιατί με πονούσε αρκετά.
"Εσύ θα έρθεις μαζί μου,χωρίς να πω δεύτερη κουβέντα." Μου είπε ψυχρά και μούδιασα ολόκληρη,μέσα μου όμως ένιωθα απίστευτη αδρεναλίνη να κυλά στο φλέβες μου.

Με έσπρωξε κρατώντας ακόμη το μαλλί μου για να με βάλει μπροστά του και με οδήγησε σε ένα μεγάλο στενό πέρασμα που δεν είχε καλό φωτισμό και προχωρούσε πίσω μου,ενώ βαριανάσαινε σαν μουλάρι.

"Αν θες μπορείς να αφήσεις το μαλλί μου,θα έρθω όπως και να χει..." Του είπα γελώντας και εκείνος μουγκρισε ενώ τα άφησε απότομα.
"Καλό αγόρι..." Συνέχισα και κοίταξα πάνω από τον ώμο μου τον τύπο με ειρωνία.

Δεν ένιωθα φόβο,μέχρι που έφτασα σε μια πόρτα,την οποία άνοιξε εκείνος και με έσπρωξε να μπω σε ένα δωμάτιο οπού στεκόταν τέσσερις άντρες ενώ στη μέση υπήρχε μια καρέκλα που καθόταν ένας γύρω στα τριάντα, ντυμένος με κοστούμι.

Ο τύπος με τα τατουάζ με ξανά έσπρωξε, ώσπου παραπάτησα και έπεσα μπροστά στο καθισμένο τύπο...

"Βρε βρε,καλώς τη δεσποινίδα Ανδριώτης. Τέτοιο δώρο σαν αυτό είχα να πάρω χρόνια..." Μου είπε παγερά ο τύπος και με κοίταξε με ένα άγριο βλέμμα.