A suggestion of mine which you will not take
Is to pack your belongings and steal away
For the play is in progress and what's to come
May not be your thought of marvelous fun
At all

Ready to play the game?

Ready to lose it all?

Are you sure you want to play?

It's tainted love...

Άνοιξα αργά τα μάτια μου και έβλεπα θολά.

"Τα ανοίγει, ξυπνάει..."

Τα έκλεισα ξανά και πήρα μια ανάσα.
Προσπάθησα να τα ξανά ανοίξω μα τα ένιωθα βαριά.

"Έλα Ρόζι,άνοιξε τα μάτια σου,όλα θα πάνε καλά μωρό μου!"

Προσπάθησα ξανά και αυτή τη φορά με υπάκουσαν.
Τα άνοιξα αργά και είδα τρία κεφάλια μπροστά μου.
Ο Δάμος,η Σόνια και ο Μάικ..
Ω,τελικά ζω...

Κοίταξα γύρω μου και βρισκόμουν ακόμη στην άσφαλτο,το κεφάλι μου πάνω στα πόδια της Σόνιας που καθόταν και με χάιδευε.
Ο Δάμος με πήρε αγκαλιά και με σήκωσε στα δυό του χέρια.

Ένιωθα στη παλάμη μου πως κρατούσα κάτι.
Ψηλάφησα λίγο το κρύο αντικείμενο και θυμήθηκα το ρολόι.
Ήθελα να μιλήσω μα ένιωθα κουρασμένη.
Σφάλισα ξανά τα μάτια μου και παραδόθηκα,ενώ τύλιξα το χέρι μου γύρω από το λαιμό του.

Με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο και ο Δάμος κάθησε δίπλα μου έχοντας με στην αγκαλιά του.
Άκουγα τους χτύπους της και έτρεμα.

"Έχει ρίγος..."

Τις φωνές τους τις άκουγα σαν να έβγαιναν από τα έγκατα μιας σπηλιάς.
Ένιωθα λες και έμπαινα σε έναν λαβύρινθο χωρίς επιστροφή...

Δάμος

Τη πήρα στην αγκαλιά μου και έτριβα το κορμί της πάνω στο δικό μου για να τη ζεστάνω,έριξα από πάνω της το παλτό μου και την έκλεισα μέσα στα χέρια μου σφιχτά.
Έμοιαζε τόσο αδύναμη μέσα στα χέρια μου,ενώ λίγες ώρες πριν ήταν εκείνη που θαύμαζα μέσα από το βαν που ήταν παρκαρισμένο λίγο πιο κάτω από το καζίνο.

Στο σχέδιο ήταν να μην γνωρίζει τη παρουσία μου,δεν ήθελα να ξέρει πως θα είμαι εκεί όλη τη βραδιά και θα τη παρακολουθώ.
Είχαμε υποκλέψει τις κάμερες ασφαλείας του καζίνο και έτσι είχα οπτικό υλικό από όλες τις γωνιές του κτηρίου μέσα έξω.
Στη Ροζαλία είπαμε όσα θέλαμε να ξέρει για να μην χαλάσει τίποτα στο σχέδιο,μα τα πράγματα ήρθαν πολύ διαφορετικά.

Δεν θα την άφηνα σε καμία περίπτωση να πάει στο σπίτι του μόνη,είχα πει στο Νέιτ εγώ ο ίδιος να της το πει για να τη τρομοκρατήσω και έσκαψα μόνος μου τον ίδιο μου το λάκκο.

Ο Έρικ ήταν ενήμερος για απόψε,στην ουσία έπεσα εγώ μέσα στη παγίδα του και όχι εκείνος στη δική μου.
Η αποψινή του έξοδος ήταν προγραμματισμένη για να τσιμπήσω εγώ και πέτυχε διάνα!
Ακόμα όμως δεν μπορώ να καταλάβω ποιο ήταν το σχέδιο του.
Παρόλο που ήξερε τα πάντα δεν πείραξε τη Ροζαλία,όταν εκείνη έτρεξε δεν τη κυνήγησε ούτε εκείνος ούτε τα τσιράκια του που ήταν παντού γύρω του κρυμμένα όπως και εμείς.

Πέντε αυτοκίνητα τον είχαμε στο κατόπι για να τον ακολουθήσουμε και φυσικά δεν πήγε τη Ροζαλία στο λαγούμι που κρύβεται μα στη παλιά αποθήκη της συμμορίας τους.
Εκεί κατάλαβα πως όλα πήγαιναν λάθος.

Γαμώτο...

Δέκα άτομα περίμεναν το σήμα μου για να αντιδράσουν όταν σταμάτησε το αυτοκίνητο του,μα εγώ είχα μπλοκάρει.
Πότε δεν συνδέθηκα συναισθηματικά με τους ανθρώπους που χρησιμοποιούσα ως δόλωμα στις δουλειές μου,γιατι στις δύσκολες ώρες δεν σκεφτόμουν το κεφάλι τους μα μόνο το δικό μου.

Εκείνη όμως... Εκείνη απέτυχα να τη προστατέψω.
Μπλόκαρα και δεν ήξερα τι να κάνω...
Αν έδινα σήμα για να τον πιάσουν θα έπεφταν πυρά...

Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν πάθαινε κάτι...
Την έσφιξα κι άλλο πάνω μου με τη σκέψη μου αυτή...

"Η ώρα... Παγίδα..."
Την άκουγα να λέει μέσα στη ζάλη του πυρετού και έπιασα το μέτωπο της.

Ψηνόταν στον πυρετό και πρόσταξα τον Μάικ να κάνει πιο γρήγορα.
"Ησύχασε κορίτσι μου... Κοιμήσου!"

Μα πως μπορούσα να ησυχάσω εκείνη όταν και εγώ ο ίδιος καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα;

Η Ροζαλία μας γλίτωσε απόψε όταν τον χτύπησε και άρχισε να τρέχει.
Μπήκαν στα αυτοκίνητα τους και εξαφανίστηκαν ενώ εγώ χωρίς να σκεφτώ τη ζωή μου κατέβηκα από το αμάξι και άρχισα να τρέχω πίσω της.
Προσπαθούσα να τη φτάσω μα ήταν γρήγορη.
Δεν με ένοιαζε αν θα με δούνε...
Τίποτα δεν με νοιάζει πια...

Φτάσαμε στο σπίτι και την έβαλα στο δωμάτιο της μόνος μου,τις έβγαλα τα ρούχα και την έβαλα κάτω από το δροσερό νερό.
Το κορμί της έτρεμε στα χέρια μου,έτρεμε πολύ...
Μπήκα μαζί της και εγώ κάτω από το νερό και τη κρατούσα σφιχτά πάνω μου.

Έπειτα τη ξάπλωσα στο κρεβάτι και τις φόρεσα ρούχα.
Τις έδωσα παυσίπονα και ξάπλωσα δίπλα της χωρίς να με νοιάζει που  ήμουν βρεγμένος ως το κόκκαλο,μου ήταν τελείως αδιάφορο.

Εκείνη συνέχιζε να παραληρεί μέσα στον πυρετό που δεν έλεγε να πέσει.

"Δάμο... "

Φώναζε το όνομα μου συνέχεια σαν να προσπαθούσε να με προστατέψει,σαν να προσπαθούσε να μου πει κάτι και δεν μπορούσε...

Έφερα το πρόσωπο μου στο λαιμό της και την έπιασα από το πρόσωπο.
Έκαιγε στον πυρετό...
"Εδώ είμαι..." Της έλεγα για να την ηρεμήσω ενώ μέσα μου σκότωνα τον εαυτό μου που την έφερα σε αυτή τη θέση...
Ήμουν σίγουρος πως ο πυρετός ανέβηκε από το ζόρι της και το άγχος που την έπιασε...

Το σκεφτόμουν και τρελαινόμουν.
Σηκώθηκα όρθιος και άρχισα να πηγαινοέρχομαι...
Κλότσισα με το πόδι μου κάτι και το έσπρωξα κάτω από το κρεβάτι,είχε αρχίσει να ξημερώνει και το λιγοστό φως που έμπαινε,μου έδειξε πως ήταν κάτι γυαλιστερό.

Έσκυψα και το έψαξα με το χέρι μου μα δεν το έπιασα.
Δεν φαινόταν τίποτα καλά και τα παράτησα.

Σηκώθηκα και πήγα πάλι δίπλα της...
Άγγιξα το σώμα της και σκέφτηκα πόσο απίστευτα προκλητική ήταν απόψε.
Το δέρμα της,τα κατακόκκινα χείλη της,η μαύρη δαντέλα που αγκάλιαζε το κορμί της...
Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα να μπω μέσα και να την πάρω...

Σκατά...
Όλα τα είχα κάνει σκατά...
Ήθελα να τα διορθώσω και δεν μπορούσα να βρω μιαν αρχή για να το κάνω...
Μόνο συνέχιζα να τα κανω χειρότερα ξανά και ξανά...

"Είναι παγίδα... Μη δεν το θέλω..."

Ξάπλωσα καλά στο κρεβάτι και τη πήρα στην αγκαλιά μου.
Ο πυρετός είχε αρχίσει να πέφτει μα οι εφιάλτες δεν την άφηναν.
Αν ήμουν κάποιος άλλος...
Αν όλα ήταν αλλιώς...
Αν είχα ελπίδα για να ζήσω...
Χάιδευα τα μαλλιά της και ένιωθα τη καρδιά μου να σταματά...

Δεν της άξιζε να είναι εδώ...
Δεν της άξιζε όλο αυτό που περνούσε...
Όταν ο πατέρας της του τη χάρισε απλόχερα...
Μα τι σκεφτόταν...
Εγώ τι σκεφτόμουν που τη ζήτησα ως αντάλλαγμα...
Δεν άνηκε εδώ,αυτός ο κόσμος ήταν γεμάτος σκοτάδια,δεν ήταν για εκείνη...
Ίσως... Ίσως έπρεπε να την αφήσω να φύγει..
Αν το θέλει...

Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά προσπαθώντας να καταπιώ την ακατανίκητη αίσθηση του πνιγμού στο λαιμό μου,του λυγμού που έψαχνε διέξοδο να βγει και να πνίξει και τους δυο μας...

Αυτό που ένιωθα δεν μπορούσε να πάρει άλλο δρόμο,μα εκείνη μπορούσε να αλλάξει πορεία...
Πριν γίνουν όλα πιο δύσκολα...
Εγώ έτσι κι αλλιώς την έκλεισα μέσα σε μια φυλακή και η τιμωρία μου ήταν να κλειστω εγώ εκεί... Ισόβια...

Ροζαλία,μια μέρα μετά...

Ερχόμαστε σε αυτό το κόσμο και η πρώτη μας αντίδραση είναι το κλάμα.
Αυτή η σπαρακτική προσπάθεια μας να νιώσουμε τη σιγουριά της μητέρας μας και να ακουμπήσουμε πάνω της για να νιώσουμε τη ζεστασιά της...
Έτσι συνεχίζουμε και πορευόμαστε...
Αποζητούμε την ασφάλεια και τη σιγουριά σαν όλα να κρέμονται από κει,ακόμα και η ζωή μας...

Σε όλη μου τη ζωή κανείς δεν μου έδωσε αυτήν την ασφάλεια που ένιωθα δίπλα στο Δάμο.
Δεν ήταν κάτι σωματικό,μα ήταν συναισθηματική η ανάγκη μου να βρίσκεται πάντα δίπλα μου,από εκείνη τη πρώτη στιγμή που τον γνώρισα.

Το σώμα μου πονούσε παντού και το κεφάλι μου ήταν βαρύ όταν ξύπνησα εκείνη τη μέρα.
Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου και του τόπου.
Ένιωσα μια ζεστασιά δίπλα μου και όταν άνοιξα τα μάτια μου,εκείνος ήταν εκεί.

Κοιμόταν τόσο γαλήνια κοντά μου.
Το κεφάλι μου ήταν πάνω στο στήθος του και ηρεμουσα ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του.
Ξανά κατέβασα το κεφάλι μου και έκλεισα τα μάτια.

Εικόνες από τη χθεσινή βραδιά γέμισαν το μυαλό μου ασφυκτικά.
Θυμήθηκα εμένα να τρέχω και η καρδιά μου να χτυπάει τρέλα από φόβο.
Άγχος. 
Όχι για επιβίωση.
Για να τον ξανά δώ.

Το χέρι του σηκώθηκε και βρέθηκε πάνω στο μέτωπο μου.
Χαμογέλασα αχνά.
"Επιτέλους έπεσε ο πυρετός..." Άκουσα την αγουροξυπνημένη φωνή του.

"Είχα πυρετό; Δεν θυμάμαι τίποτα..." Του απάντησα και σηκώθηκα να τον κοιτάξω.

"Μη σηκώνεσαι!" Μου είπε και με έσφιξε πάνω του περισσότερο.
Τύλιξα τα χέρια μου γύρω του και τον μύρισα,έπειτα σκέφτηκα ξανά τα χθεσινά και θύμωσα πολύ.

Σηκώθηκα από πάνω του και έπιασα τα μηνίγγια μου δείχνοντας πως υπέφερα από τον πόνο.

"Γιατί σηκώθηκες;" Με ρώτησε και με ξάπλωσε ανεβαίνοντας πάνω μου.
"Σου έχω πει πως δεν μου αρέσει να μη ακούν τις εντολές μου." Συνέχισε και πήρα το χέρι μου από το κεφάλι μου.

Έφερε τα χείλη του πάνω από τα δικά μου..
Ποιες άμυνες; Τίποτα δεν έμενε όρθιο στο πέρασμα Δάμος...
Έκλεισα την απόσταση και άγγιξα τα χείλη του.
Άρχισε να με φιλάει με πάθος και για μια στιγμή χάθηκα από αυτή τη Γη,πέταξα κάπου μακριά και νομίζω πως βρήκα φως μέσα...

Ξαφνικά μνήμες γέμισαν το κεφάλι μου και άνοιξα τα μάτια μου.
Οι χθεσινές στιγμές μου με τον στόχο.
Το ρολόι.
Δεν έδειχνε την ώρα.

"Δάμο το ρολόι..."
Του είπα και άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα.

Δυνατοί πυροβολισμοί και φωνές ακούστηκαν από κάτω και πάγωσε το αίμα μου.
Το βλέμμα του Δάμου μαύρισε... Ο πάγος άρχισε να κάνει την εμφάνιση του και πάλι...

Το ρολόι...

Αγάπες συγνώμη για την καθυστέρηση κτλ,απλά είμαι στα κάτω μου, ψυχοσωματικά και δεν με βοηθάει απόλυτα να νιώσω τους ήρωες μου.

Υπόσχομαι να μην αργώ πολύ!
Φιλιά και ένα όμορφο Σαββατόβραδο!