"Καλημέρα!" Το χαμόγελο του φώτισε το δωμάτιο και γύρισε προς τη μεριά μου ενώ το χέρι του χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μου.

"Καλημέρα!" Μου απάντησε έπειτα και εγώ κοκκίνισα ολόκληρη στη θύμηση της χθεσινής βραδιάς.

"Δεν το πιστεύω ότι είμαστε επιτέλους ελεύθεροι..." Γέλασα με τη ψυχή μου και τον χάιδεψα στο μάγουλο.

Εκείνος δεν απάντησε,παρά μόνο με κοίταξε περίεργα και έπιασε το χέρι μου σφιχτά στη παλάμη του.

"Νομίζω πως ζω σε όνειρο..." Του είπα έπειτα από λίγη ώρα που κοίταζε ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου.

"Ρόζι,είναι όνειρο...Δεν το νομίζεις!" Ξαφνικά δεν μπορούσα να αναπνεύσω,δάκρυα συσσωρεύτηκαν στα μάτια μου και τα άνοιξα διάπλατα ενώ μια κραυγή ξεπήδησε μέσα από το στόμα μου.

"Ρόζι; Είσαι καλά;" Στο άκουσμα της φωνής του οι παλμοί μου άρχισαν να πέφτουν και η ανάσα μου να επιστρέφει στο κανονικό της ρυθμό.
"Κλαίς κορίτσι μου;" Με ρώτησε και με έσφιξε στην αγκαλιά του!

Η μνήμη μου είχε αρχίσει να επανέρχεται μετά από αυτό το τρομακτικό ξύπνημα και ένας αναστεναγμός δραπέτευσε από τα χείλη μου όταν άκουσα τα κύματα που εσκαγαν δίπλα μας και το σούρουπο που είχε πέσει απαλά από πάνω μας μαζί με τη μαύρη συννεφιά που είχε πλησιάσει.
Ξαπλώναμε στην αμμουδιά,με είχε πάρει ο ύπνος κάποια στιγμή στην αγκαλιά του μάλλον χωρίς να το καταλάβω από το κλάμα.

Έκλαψα πολύ εκείνο το μεσημέρι,όχι για μένα,για εκείνον.
Ο Δάμος μου άνοιξε τη καρδιά του και μου εξιστόρησε χωρίς καμία παράλειψη τι είχε συμβεί στη ζωή του έπειτα από τη φυγή μου.
Ο γιος μας ζούσε και εγώ αντί να βρίσκομαι στο πλάι του παντρευομουν κάποιον άλλο και όχι τον πατέρα του,τόσα χιλιόμετρα μακριά του.
Το σοκ μου ήταν μεγάλο.
Προσπάθησε να μου μιλήσει γι αυτό όσο πιο μαλακά μπορούσε,με όσο πιο ήπιο τρόπο για να μην πάθω κάτι στο άκουσμα αυτού του νέου,όμως με όποιον τρόπο και να μου το έλεγε,το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο.

Ένιωθα μέσα μου η χειρότερη μητέρα του κόσμου.
Το παιδάκι μου! Ο Ράφαελ μου ήταν σχεδόν εννέα χρονών και εγώ είχα χάσει τόσα χρόνια από τη ζωή του.
Ο Δάμος μου ζητούσε συγνώμη που έβαλε την εκδίκηση πιο πάνω από τη συνάντηση μου με τον γιο μου,όμως πως μπορούσα να τον κατηγορήσω.
Εκείνος είχε σταθεί κερί αναμμένο δίπλα του,τον έψαξε,τον βρήκε και τον έκανε έναν όμορφο νεαρό,όσο εγώ τον είχα απαρνηθεί τελείως, χάνοντας κάθε ελπίδα να ζεί.
Τι μάνα ήμουν εγώ;
Ποια μάνα παρατά την ανάμνηση του παιδιού της για να μη νιώθει τον πόνο;

Ξαφνικά όλα είχαν ξεκαθαρίσει μέσα μου,όλα έμοιαζαν τόσο καθαρά και ξάστερα,που εγώ ήμουν η πιο γελοία φιγούρα αυτής της ιστορίας.
Εκείνος ήταν πάντα εκεί,για όλους...
Πάντα μόνος έμενε για να δίνει και να δίνεται ολοκληρωτικά.
Δεν μου άξιζε καμία ευκαιρία,όμως να τος εδώ να μου τη δίνει και πάλι απλόχερα.

Εκείνο που με πόνεσε πιο πολύ,ήταν αυτό που έκανε με το παιδί μας.
Δεν τον άφησε να πιστεύει πως η μητέρα του δεν υπάρχει...
Του είπε ποια είμαι,του έχει δείξει φωτογραφίες μου,του έχει μιλήσει πολύ για μένα, λέγοντας του ότι τον αγαπούσα,ότι ήμουν η καλύτερη μαμά του κόσμου και εκείνος με περίμενε,γιατί του είχε πει πως έφυγε για να με γυρίσει πίσω.
Πώς με ψάχνει...
Κάθε φορά που ο γιος μας τον ρωτούσε γιατί αργεί να με βρει; Εκείνος του απαντούσε πως είχε δουλειές,με αποτέλεσμα ο Ράφαελ να θυμώνει μαζί του.

Μου σκούπιζε τα δάκρυα και μου έλεγε πως όλα είχαν τελειώσει,πως θα φεύγαμε να πάμε να τον βρούμε,μα δεν μπορούσα να ηρεμήσω στη σκέψη όλων όσων είχα ακούσει.
Ο Δάμος μου,η πυξίδα της ζωής μου...
Εκείνος που μέσα του πίστευα πως είχε μόνο το κακό,είχε βγάλει τις πιο όμορφες και χρωματιστές πεταλούδες και τις είχε στολίσει στο κεφάλι μου για να με διαψεύσει.
Ήμουν εγώ αυτή που λανθασμένα περνούσα τον εαυτό μου για άγγελο και έκρυψα μέσα μου τον διάολο που τράβηξε και τον Δάμο στη κόλαση.

"Ρόζι μίλα μου!" Η φωνή του με έβγαλε από τον λαβύρινθο της σκέψης μου και το βλέμμα μου βρήκε το δικό του.
Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου και τον χάιδεψα απαλά.

"Γιατί μας έφερα εδώ Δάμο;" Τον ρώτησα και άγγιξα τα σαρκώδη χείλη του απαλά.

"Δεν μας έφερες μόνη σου μωρό μου, κάναμε και οι δύο λάθη,φτάνει που έχουμε ο ένας τον άλλο και θα τα φτιάξουμε όλα από την αρχή!" Εκείνος ήταν τόσο αισιόδοξος,όμως εγώ είχα πολύ κακό προαίσθημα.

"Σε παρακαλώ δείξε μου και πάλι φωτογραφίες του παιδιού!" Του ζήτησα παρακλητικά και εκείνος έβγαλε το κινητό του.

"Είναι τόσο όμορφος!" Αναφώνησα και φίλησα την οθόνη ενώ δάκρυα άρχισαν και πάλι να αναβλύζουν από τα μάτια μου.

"Σου είχα πει πως σου μοιάζει..." Εκείνος με έπιασε σφιχτά και με φίλησε στο κεφάλι μου,ενώ εγώ κουλουριασμένη στην αγκαλιά του συνέχιζα να κλαίω και να κοιτάζω το παιδάκι μας.
Η Λάουρα θα γνώριζε τον αδερφό της,όμως πως θα ένιωθε αυτό το παιδί που θα αποχωριζόταν τον άντρα που γνώρισε ως πατέρα και θα έπρεπε να συνηθίσει την αλλαγή χώρας.
Θεέ μου ήταν τόσα πολλά μέσα στο κεφάλι μου που ένιωθα ότι θα εκραγεί.

Βγήκα από την αγκαλιά του και έτρεξα μέσα στη θάλασσα.
Μπήκα ως τα γόνατα και άνοιξα τα χέρια μου.
Φώναξα δυνατά για να βγάλω τον πόνο που είχε συσσωρευτεί μέσα μου και το έκανα ξανά και ξανά για να ηρεμήσω.
Εκείνος με ακολούθησε και τύλιξε τα χέρια του γύρω μου ενώ για ακόμα μια φορά ψιθύρισε στο αυτί μου.

"Όσο είμαι εδώ,δεν έχεις να φοβάσαι κανένα!" Όμως μέσα μου εκείνος ο κόμπος δεν διαλυόταν.

"Θα με συγχωρήσεις ποτέ;" Τον ρώτησα και γύρισα τον κοίταξα στα μάτια.

"Ροζαλία..."

"Μη τολμήσεις να μου πεις πως όλα θα γίνουν..." Ακούμπησα τη παλάμη μου στη καρδιά του και η πρώτη σταγόνα βροχής έπεσε πάνω.
"Εσύ,θα μ' αγαπάς όπως τότε;"

Έμεινε για λίγο να με κοιτάζει πριν μου απαντήσει.
"Αμφιβάλλεις; Γιατί να κάνω όλα αυτά αλλιώς;"

"Για να με εκδικηθείς... Να μου τα πάρεις όλα και να φύγεις.
Όχι ότι με νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από το Ράφαελ και τη Λάουρα φυσικά! Μη μου τους πάρεις!" Τον κοίταξα παρακλητικά έτοιμη να κλάψω και πάλι.

Εκείνος με φίλησε στο μέτωπο και με έσπρωξε πάνω του για να με πάρει αγκαλιά.
Οι σταγόνες είχαν πληθαίνει και δεν έδειχνε κανείς μας να τον νοιάζει αυτό.

"Δε θα φύγω από εδώ χωρίς εσένα και τη Λάουρα! Σου το υπόσχομαι...Σου το είπα πως ήρθα να σε πάρω για να σε πάω στο παιδί μας!" Μου απάντησε και κοίταξε ψηλά.

Σήκωσα το κεφάλι μου και φίλησα το λαιμό του ενώ τύλιξα τα χέρια μου γύρω του.
"Πάντα σε εσένα θα ανήκω... Ακόμα και αν ο Αχιλλέας άγγιξε το κορμί μου,ακόμα και αν κατάφερε να τον αγαπήσω σαν άνθρωπο,εσυ από μέσα μου δεν έφυγες ποτέ... Να το ξέρεις!"

"Σσσσσ,φτάνει να λέμε άλλα λόγια!" Μου είπε και αφού με κοίταξε στα μάτια με φίλησε με πάθος.
Η θάλασσα είχε φέρει κύματα, η βροχή δυνάμωνε και είχαμε γίνει και οι δύο μούσκεμα από κάτω της.
"Έλα πάμε να φύγουμε,σε παρακαλώ..." Με τράβηξε από το χέρι και αφού άρπαξα τα παπούτσια μου από κάτω,αρχίσαμε να τρέχουμε και οι δύο κάτω από τις παχιές σταγόνες  της βροχής.
Έμοιαζε σαν να μας ξεπλένει ο ουρανός,σαν να άκουσε όλα όσα είχαμε πει εγώ και εκείνος και έριξε τη βροχή για να μας κάνει να καθαρίσουμε απ' όλα τα χέρια που απλώθηκαν πάνω μας.
Να μας κάνει να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή...

Όταν φτάσαμε στο σπίτι,τρέξαμε μέσα και εκείνος με σήκωσε στην αγκαλιά του,ενώ εγώ τύλιξα τα πόδια μου γύρω του και κόλλησα τα χείλη μας σαν να ήταν η τελευταία φορά.
Τον φίλουσα και προσπαθούσα να ξεδιψάσω από το πόθο που με είχε κυριεύσει μα έμοιαζε μάταιο...
Ανέβηκε τα σκαλιά χωρίς να σταματήσει να με φυλάει και αφού μπήκε στο πρώτο δωμάτιο που βρέθηκε μπροστά μας,με ξάπλωσε στο κρεβάτι και αρχίσαμε να βγάζουμε τα βρεγμένα μας ρούχα από πάνω μας.

Εκείνος ξεντυθηκε πρώτος και ξάπλωσε από πάνω μου ενώ έτριψε τον ανδρισμό του πάνω μου.

"Θέλω να σου κάνω έρωτα απόψε!"
Μου ψιθύρισε ενώ από το παράθυρο έμπαινε το φως από τις αστραπές και έβλεπα την όψη του μέσα στα σκοτάδια.
Εκείνο το βράδυ μου έκανε έρωτα με τη μελωδία της βροχής και των κεραυνών που έπεφταν ασταμάτητα για ώρες,όσο και εμείς παλεύαμε σαν δυο εραστές που για πρώτη φορά είχαν ενωθεί...

Εκείνο το ξημέρωμα κοιμήθηκα πάνω στο κορμί του σαν να ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά αδειάζοντας το κεφάλι μου απ' όλα και απ' όλους.
Το ίδιο και εκείνος με αγκάλιαζε και με φιλούσε ευλαβικά σαν να ήταν η τελευταία φορά και για τους δύο μας...
Εκείνες τις ώρες που κοιμήθηκα στην αγκαλιά του είχα ονειρευτεί πως ήμασταν και πάλι οικογένεια,εγώ ο Δάμος ο Ράφαελ και η Λάουρα.

Ίσως η ζωή είχε φέρει τα πράγμα έτσι για να μπει και εκείνη στη ζωή μου.
Ίσως η ζωή τελικά ήταν εκείνη η μονη που ήξερε...

"Μαρίλια... Κατέβασε το όπλο!" Άκουσα τη φωνή του και άνοιξα τα μάτια μου μέσα στα σκοτεινά.

Εκείνος είχε ανασηκωθεί αφήνοντας με στο πλάι και σηκώθηκε όρθιος,ενώ φορούσε μόνο το εσώρουχο του,όσο εγώ ήμουν τελείως γυμνή.

"Το ήξερα ότι κάτι τρέχει μεταξύ σας... Σε έβλεπα πως την κοίταζες!" Του είπε εκείνη ενώ έδειξε να μην έχει ακούσει τι της είχε πει.
Ο Δάμος έκανε ένα βήμα πιο κοντά της και εκείνη έτεινε το όπλο παν του.

"Μην κουνηθείς άλλο!" Η μορφή της ήταν τρομακτική.
Έμοιαζε να έχει πιει και έτρεμε ολόκληρη ενώ τα μάτια της γυαλιζαν από θυμό.

"Δάμο κάνε ότι σου λέει!" Του είπα χαμηλόφωνα και εκείνη έστρεψε το όπλο πάνω μου.
Η απόσταση μας ήταν τρία μέτρα,εκείνη ίσα που είχε περάσει τη πόρτα ενώ εγώ ήμουν στο κρεβάτι και ο Δάμος δίπλα από αυτό.

"Μη κουνιέσαι..." Μου είπε χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω της,ενώ άπλωσε το χέρι του προς το μέρος του λες και εκείνο θα μπορούσε να με προστατεύσει.

Τελικά το ένστικτο μου δεν με είχε γελάσει...
Ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που άγγιξα το σώμα του σε αυτή τη γη.
Δεν ήθελα να φύγω πριν φιλήσω έστω μια φορά ακόμα τον γιο μου,όμως αν έπρεπε...
Δεν θα άφηνα εκείνον...
Όχι....

"Ναι μιλήστε μεταξύ σας σαν να μην είναι εδώ!" Ούρλιαξε εκείνη έξαλλη και έριξε στο ταβάνι.

"Μαρίλια μη! Άσε με να σου εξηγήσω!" Της είπε και εκείνη έστρεψε το όπλο πάλι πάνω του ενώ τον κοίταξε αηδιασμένη.

"Σε έβαλα στο σπίτι μου,για να καταστρέψεις την οικογένειά μου... Θα το πληρώσεις πολύ ακριβά αυτό Μάνο!" Του είπε και αφού τον σημάδεψε όλα έγιναν σε δευτερόλεπτα.

"Δάμο!" Φώναξα πριν σωριαστώ μπροστά του.
Ούτε εγώ η ίδια δεν μπόρεσα να καταλάβω πως πήδηξα μπροστά του και ένιωσα ένα τσούξιμο στη κοιλιά μου.

Η τελευταία εικόνα που είδα πριν βαρύνουν τα μάτια μου ήταν τη Μαρίλια να πετάει το όπλο κάτω και να σωριάζεται κάτω και η ίδια,ενώ έδειχνε τρελαμένη και τα χείλη του Δάμου να φωνάζουν το όνομα μου,όμως εγώ δεν άκουγα πια... Ήταν σαν να τον είχα βάλει στη σίγαση... Όμως μπορούσα να το διαβάσω.
Το χέρι μου σηκώθηκε με πόνο στο πρόσωπο του...
Του χαμογέλασα...
Αυτό το θυμόμουν...

Ίσως τελικά να είχα κάνει και κάτι σωστά...

Κορίτσια όπως καταλαβαίνετε φτάνουμε στο τέλος και δυσκολεύομαι να τους αποχαιρετήσω αυτούς τους δύο...
Δύσκολο κεφάλαιο... Ακόμα και να γραφτεί!
Λίγα κεφάλαια ακόμα για να γραφτεί ο επίλογος...

Επίσης συγνώμη για τυχόν λάθη στο κεφάλαιο,δεν το έκανα edit,το ανέβασα ακριβώς όπως το έγραψα,δεν ήθελα να το ξανά διαβάσω... Ακόμα!

Τέλος ήθελα να καλωσορίσω τα κορίτσια που ξεκίνησαν το ταξίδι του Δάμου και της Ροζαλίας πρόσφατα και έφτασαν στα κεφάλαια μας... Καλωσήρθατε! ♥️