"Τι κανεις; Με παρακολουθείς;" Με κοίταξε με γουρλωμενα μάτια και τράβηξε λίγο το κινητό από το αφτί του.

"Σιγά μη σε κατασκοπευω κιόλας Δάμο! Ήθελα να σου πω κάτι αλλά αφού έχεις δουλειά σε περιμένω μέσα!" Του απάντησα δήθεν προσβεβλημένη και γύρισα τη πλάτη μου να φύγω όμως πριν προλάβω να κάνω δύο βήματα εκείνος έφτασε δίπλα μου και με έπιασε από το μπράτσο γυρίζοντας με να τον κοιτάξω.

"Το καλό που σου θέλω!" Μου δήλωσε σφίγγοντας τα δόντια του και εγώ σοβαρεψα και τον κοίταξα στα μάτια.

"Με πονάς... Όπως πάντα!" Του είπα λίγο παραπάνω ειρωνικά από όσο θα ήθελα και εκείνος σαν να ξύπνησε μου άφησε το χέρι, έπειτα γύρισε πλάτη και έφυγε ενώ ξανά ακούμπησε το κινητό στο αφτί του.

Γύρισα νευριασμένη και έφυγα από εκεί με προορισμό το σπίτι.
Κανονικά έπρεπε να πάρω τη τσάντα μου και να φύγω μόνη μου,όμως έπρεπε να μιλήσουμε κάποια στιγμή σαν άνθρωποι,ίσως τρώγοντας;
Μπορεί και να ήλπιζα παραπάνω από όσα στη πραγματικότητα μπορούσαν να συμβούν.

Λίγα λεπτά έπειτα εμφανίστηκε και εκείνος με τον γνωστό τουπέ του.
"Τι ήταν τόσο σημαντικό που έπρεπε να μου πεις και με ακολούθησες;" Ρώτησε φανερά εκνευρισμένος!

"Πεινάω,ήθελα απλώς να σου πω να πάμε να φάμε!" Του απάντησα προσπαθώντας να κατευνάσω τα νεύρα του.

Εντάξει, φυσικά και κρυφακουγα αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεση μου εξ αρχής.
Εντάξει αυτή ήταν η πρόθεση μου αλλά σιγά μην το παραδεχομουν!

"Ωραία αφού πεινουσες τόσο πολύ,μπορούσες να φύγεις και να πας να φας μόνη σου!" Μου απάντησε έχοντας τον ίδιο τόνο.

"Α καλά,εγώ φταίω κανένας άλλος!" Ήθελα να βγω τόσο πολύ από πάνω που άρπαξα τη τσάντα μου και κίνησα για την εξώπορτα αλλά με σταμάτησε και πάλι κρατώντας με από το μπράτσο.

"Περίμενε!" Είπε σφίγγοντας τα δόντια του.

"Τις υπόλοιπες προσβολές σου; Ευχαριστώ δεν θα πάρω!" Του απάντησα και εγώ ειρωνικά!

"Ρόζι..."
Στο άκουσμα του ονόματος μου τον κοίταξα στα μάτια.
"Συγνώμη, ξέσπασα πάνω σου,πάμε!" Συνέχισε και οι μύες στο πρόσωπο του χαλάρωσαν,όπως και στο κορμί μου.

Πήρα μία βαθιά ανάσα και εκείνος άφησε το χέρι μου ελεύθερο, ίσιωσα τα ρούχα μου και μετά από λίγα δευτερόλεπτα χωρίς να του πω κουβέντα, άνοιξα την πόρτα και εκείνος με ακολούθησε.

Δεν ξέρω γιατί ήθελα τόσο πολύ να ρθει μαζί μου, ίσως ήθελα απλώς να δει το εστιατόριο μου,να του μιλήσω για όλα εκείνα που είχα κάνει χώρια του.
Να δει πως δεν έφυγα από κοντά του απλώς για να βρω έναν άλλον άντρα.
Ίσως απλά να ήθελα τη παρουσία του.
Ούτε και εγώ η ίδια δεν γνώριζα το πραγματικό,τον ουσιαστικό λόγο.

"Κάθησε!" Αφού φτάσαμε στο εστιατόριο διάλεξα το πιο καλό τραπέζι και έπειτα πήγα στη κουζίνα να ενημερώσω να σερβίρουν και να χαιρετήσω το προσωπικό.

Εκείνος κάθησε και κοίταξε γύρω του την όμορφη θέα της γαλάζιας θάλασσας!
Δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τα μάτια του...
Όταν επέστρεψα στο τραπέζι με ένα μπουκάλι ακριβό ροζέ κρασί και δύο ποτήρια,συνέχισε να κοιτάζει εκεί.

"Το αγαπάω αυτό το νησί!" Του είπα θλιμμένα σχεδόν και γέμισα το ποτήρι του κρασί ενω έπειτα έβαλα και στο δικό μου!

Η προσοχή του επιτέλους στράφηκε σε εμένα.
"Εγώ το μισώ..."
Μου δήλωσε και πήρε το κρασί του να πιει,ενώ ακούμπησε πίσω στη καρέκλα τη πλάτη του.

"Γιατί;" Ρώτησα καθώς θεώρησα βλασφημία να μην αρέσει σε κάποιον αυτό το νησί! Όπως και όλα τα νησιά της Ελλάδας που ήταν πανέμορφα!

"Γιατί σε κράτησε μακριά μου και σε ζέσταινε,ενώ μπορούσα εγώ να σε ζεσταίνω στην αγκαλιά μου!" Μου δήλωσε και η καρδιά μου έχασε μερικούς χτύπους!

Δεν πρόλαβα να του απαντήσω γιατί ήρθε ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο σερβιτόρος και άφησε τα φαγητά μπροστά μας.
Αιώνας μου φάνηκε μέχρι να αφήσει και το τελευταίο πιάτο και να φύγει.

"Δεν με κράτησε το νησί μακριά σου! Η ζωή σου με κράτησε και η επιλογή σου να με έχεις φυλακισμένη!" Του απάντησα και πήρα το κρασί μου στα χέρια μου ενώ έπειτα κατέβασα μια γενναία ποσότητα.

Εκείνος έκανε μπροστά για να έρθει πιο κοντά μου και στένεψε τα μάτια του ενώ σήκωσε το ένα του φρύδι.

"Δεν μου ζήτησες ποτέ να αλλάξω,δεν μου ζήτησες ποτέ να σε βγάλω από τη φυλακή! Θα μπορούσα να σε πάρω και να φύγουμε στην άλλη άκρη του κόσμου Ροζαλία..." Μου είπε και χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι.

"Αυτά τα λες τώρα! Αν έμενα εκεί δεν θα άλλαζε τίποτα!"

"Αν έμενες θα άλλαζαν ολα! Δεν θα φτάναμε εδώ!" Είπε λίγο πιο δυνατά και αφού ξανά χτύπησε το χέρι του σηκώθηκε πανω και έφυγε.

Για λίγο έμεινα σύξυλη, όμως σηκώθηκα και άρχισα να τον ακολουθώ που έτρεχε σχεδόν εκνευρισμένος προς τη παραλία.

"Δεν μπορείς να ανάβεις τις φωτιές και να φεύγεις;"
Του φώναξα και σταμάτησε απότομα.
Γύρισε και με κοίταξε ενώ ο ήλιος μας έλουζε καυτός μέσα στην ηρεμία.

"Εσύ με εκαψες ολόκληρο και έφυγες! Τολμάς και μιλάς εσύ;" Με ρώτησε έξαλλος και ξανά γύρισε πλάτη και έφυγε.

Συνέχισα να τον κυνηγάω από πίσω του όσο και αν έτρεμα σαν το ψάρι.
Ξαφνικά με είχε πιάσει ρίγος.

"Εσύ με αναγκασες να φύγω!" Του φώναξα ξανά για να με ακούσει ενώ έβγαλα τα παπούτσια μου για να μπορέσω να περπατήσω πάνω στην άμμο της παραλίας.
Έμοιαζε έρημη και ευτυχώς για μένα έβγαζε σε βράχια που δεν άφηναν περιθώριο να φύγεις παραπέρα.

"Εγώ; Εγώ; Που έκανα στην άκρη τον Δάμο,για να κοιτάξω μόνο εσένα,που από τη μέρα που εξαφανίστηκε ο γιος μας δεν ρώτησες ούτε μια γαμημενη φορά πως είμαι και πως νιώθω; Εγώ που δεν απαίτησα τίποτα και προσπάθησα να κάνω ότι περνούσε από το χέρι μου για να σε βγάλω από το βούρκο που έπεφτες ενώ εγώ βουλιαζα περισσότερο."
Ερχόταν προς το μέρος μου με μένος και μου μίλαγε τόσο έντονα που είχε κοκκινίσει όλο του το πρόσωπο και τα χείλη του είχαν γίνει υγρά.

Δεν ήξερα τι να πω.
Είχε απόλυτο δίκιο.
Σε ότι είχε να κάνει με το τέλος μας φέρθηκα σκάρτα,όμως ούτε εκείνος μπόρεσε να αντιληφθεί πως από την αρχή βουλιαζα στην κατάθλιψη.
Πριν καν χάσουμε τον Ράφαελ.

"Δεν μπορούσα να δω καθαρά,όμως ούτε καν εσύ δεν έβλεπες ότι είχα επιλόχειο κατάθλιψη! Μετά την εξαφάνιση του μωρού μου έχασα τα πάντα! Έφυγα για να βρω τον εαυτό μου,για να μην μου κάνω κακό..."

"Έφυγες γιατί ήσουν εγωιστρια! Γιατί αγαπάς μόνο τον εαυτό σου! Δεν με αγάπησες ποτέ αληθινά και ανάθεμα αν ξέρεις τι πάει να πει αγάπη!"
Μου φώναξε και γύρισε πάλι πλάτη.
Δεν είχε επιλογές όμως,δεν μπορούσε να μου ξεφύγει,θα καθόταν εδώ να συνεχίσει να μου καρφώνει βαθύτερα το μαχαίρι στη καρδιά.

"Σ' αγαπάω! Μπορώ να κάνω ότι μου ζητήσεις για να σου το αποδείξω! Έφυγα και κάθε βράδυ έκλαιγα! Όλα αυτά τα χρόνια πονούσα και εγώ μακριά σου.
Το μετάνιωσα Δάμο μα φοβόμουν να γυρίσω πίσω...
Πίστευα πως θα μου κάνεις κακό και είχα το παιδί υπο ευθύνη μου. Δεν μπορούσα να ρισκάρω τη ζωή μου! Μαζί της βρήκα λόγο να ζω!"

"Μπούρδες! Δεν σε σκότωσα όταν έπρεπε..." Ήρθε τόσο κοντά μου που σχεδόν άγγιζα το πρόσωπο του.
"Εκείνη τη μέρα που έφυγες μπορούσα να σου καρφώσω μια σφαίρα στο όμορφο κεφαλάκι σου αν το ήθελα..." ακούμπησε τα δάχτυλα του στο μέτωπο μου και με έσπρωξε λίγο πίσω  "αλλά δεν μπορούσα... Και ξέρεις γιατί; Γιατί εγώ σ' αγαπούσα,γιατί ξεφτιλησα τον εαυτό μου για σένα,σε άφησα να φύγεις..."

"Δεν με αγαπάς πια; Γιατί χρησιμοποιείς παρατατικό;" Μάζεψα τα κομμάτια της ψυχής μου και σήκωσα το ανάστημα μου μπροστά του,ενώ μέσα μου τσάκιζα λίγο λίγο.
Είχε όμως δίκιο...
Ότι και να έλεγε...
Εγώ μας είχα φτάσει εδώ που ήμασταν...

Πλησίασε πάλι κοντά μου και άγγιξε τα μέτωπα μας.
"Σ' αγαπώ! Μακάρι να μπορούσα να ξεσκίσω όλα όσο νιώθω για σένα από μέσα μου!"

"Με τσακισες μ' αυτό που έκανες μπροστά μου με τη Μαρίλια!" Έβαλα τα χέρια μου δεξιά και αριστερά από το πρόσωπο του και τον κράτησα κοντά μου.Δεν αντεχω στη σκέψη ότι την ακουμπάς πόσο μάλλον να το ζήσω,τα βογκητά της είναι ακόμα εδώ!" Του ειπα και του έδειξα το κεφάλι μου.

"Εσύ με έκοψες στα δύο περισσότερες φορές...Σταμάτα να μετράς τι έκανα και τι έκανες,θα χάσεις στο μέτρημα!" Με ξανά έσπρωξε πίσω και κάθησε κάτω ενώ πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

Τόση ώρα φωνάζαμε ο ένας στον άλλο για να ακουστούμε, χάναμε ενέργεια ενώ αρκούσε ένα βλέμμα,ενα φιλί,μια αγκαλιά για να πούνε την πραγματική αλήθεια!

"Απλώς θυμώνω με εμένα γιατί ακόμα πιστεύω ότι ήταν γραφτό να είμαστε μαζί,αλλά το κάναμε λάθος..."
Κάθησα δίπλα του και με κοίταξε στα μάτια.

Είχε δίκιο,είχα γεννηθεί για εκείνον.
Ο καθένας θα μπορούσε να πει ότι αυτό που είχαμε ήταν τοξικό.
Αλλά ήταν γεμάτο.
Δεν ήταν μέτριο,δεν ήταν συμβατικό.
Ήταν τεράστιο.

"Έπρεπε να φύγω για να σε εκτιμήσω,έπρεπε να φύγω για να καταλάβω τη δύναμη της αγάπης μου για εσένα! Εκείνο που με απέτρεψε από το να γυρίσω ήταν η αγαπη μου για τη Λάουρα, φοβόμουν μήπως με σκοτώσεις και την αφήσω μόνη.
Ανόητο το ξέρω όμως δεν μπορούσα να δω καθαρά.
Έπρεπε να το κάνω πριν βάλω στη ζωή μου τον Αχιλλέα... Λυπάμαι που δεν άγγιξα το μέγεθος της δικής σου αγάπης,μα σ' αγαπάω Δάμο! Είσαι ο μόνος που αγγίζει τη ψυχή μου..."
Έπιασα το χέρι του και το έβαλα στη καρδιά μου.
"Αν δεν με θέλεις πίσω το καταλαβαίνω,όμως μην με τυραννάς άλλο με τη Μαρίλια!"

Με κοίταξε στα μάτια και το βλέμμα του είχε μέσα τρικυμία...
Η μόνη θάλασσα που ήθελα να πνιγώ μέσα της ήταν τα μάτια του.
Με άρπαξε από τον αυχένα και κόλλησε τα μέτωπα μας,τα χέρια μου ακόμα κρατούσαν σφιχτά το άλλο του χέρι στην καρδιά μου,δίπλα μας τα κύματα εσκαγαν και εβρεχαν τα πόδια μας.

"Τίποτα δεν καταλαβαίνεις γαμωτο..." Μου είπε και κόλλησε τα χείλη του στα δικά μου.
Το φιλί του βάλσαμο στη ματωμένη ψυχή μου,άγγιζε κάθε κύτταρο μου με έκανε να νιώθω ζωντανή.
Έκανε πίσω και κοίταξε κάθε γωνιά του προσώπου μου,ενώ ο αντίχειρας του πέρασε πάνω από τα χείλη μου και έπειτα με φίλησε με πάθος ξανά και ξανά και εγώ αφέθηκα σαν παιδί...

"Σταμάτα να τρέμεις γαμωτο..."

"Για σένα τρέμω..."

"Νόμιζα ότι πεινουσες..."

"Διψάω..." Του απάντησα και κόλλησα ξανά τα χείλη μου στα δικά του.

Καλησπέρα κουκλάρες μου!
Μεταμεσονύχτιο το κεφάλαιο απόψε, καλημέρα σε όσες το διαβάσουν το πρωί!
Η ιστορία με τίτλο "Το λάθος" έχει ανέβει από χθες.
Τσεκαρετε αν θέλετε! ♥️
Σας φιλώ
Δέσποινα