Καλημέραααα
Σας μίλησα για ένα κεφάλαιο αλλά θα είναι δύο από τη μεριά του Δάμου!
Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι λίγα κεφάλαια έπειτα!
Επίσης σας είπα ότι δεν θα είναι ενημερωτικό κεφάλαιο αλλά άλλαξα γνώμη και είναι...

Δάμος

Αμερική

Ιούνιος 2013

"Δεν το πιστεύω!" Άνοιξα τα μάτια μου και μέσα στη θολούρα μου είδα τον Νειτ να φωνάζει χαρούμενος και να τρέχει πανικόβλητος.

"Απίστευτο! Γιατρέ τρέχα!" Δίπλα του εμφανίστηκε ένας μεσήλικας με λευκή ρόμπα.
Λογικά βρισκόμουν στο νοσοκομείο.
Προσπαθούσα να ανακτήσω τη μνήμη μου αλλά δεν έδειχνε να συνεργάζεται.

Σε λίγα λεπτά είχαν μαζευτεί πάνω από το κεφάλι μου γιατροί και νοσοκόμες και μου έπαιρναν τη πίεση,μου έκαναν καρδιογράφημα και διάφορες άλλες εξετάσεις που με ενοχλούσαν!
Δεν ήθελα κανένα πάνω από το κεφάλι μου,με τα μάτια μου έψαχνα τη Ροζαλία,δεν ήταν μαζί μου,θα ήταν με τον Ράφαελ.

Τα μάτια μου έκλεισαν ξανά.

Αμερική
Σεπτέμβριος 2013

"Δαμιανέ είσαι γερός σαν ατσάλι! Νομίζω ότι σήμερα θα σε αποχωριστούμε με μεγάλη λύπη των νοσηλευτριων εδώ μέσα!" Μου ανακοίνωσε ο γιατρός μου για πρωτη φορά μετά από μήνες προσπαθειών να ανακτήσω τη μνήμη μου, το πρώτο νέο που με έκανε να χαμογελάσω ήταν αυτό.

Κοίταξα την ουλή από τη σφαίρα και κατέβασα τη μπλούζα ξανά.
"Δεν θα είναι έτσι όπως τη βλέπεις τώρα..." Βιάστηκε να μιλήσει ο γιατρός.

"Δεν με νοιάζει γιατρέ,θέλω να είναι εκεί να μου θυμίζει τι σημαίνει προδοσία!" Του απάντησα σχεδόν σφίγγοντας τα δόντια μου.
Όταν έπεσα σε κόμμα μάλλον ο εγκέφαλος μου άρχισε να υπολειτουργεί και έκανα μια γενική διαγραφή όλων των στιγμών της ζωής μου.
Πέρασα δύσκολα να θυμηθώ τα πάντα από την αρχή,τη παιδική μου ηλικία,τον πατέρα μου που έπινε και χτυπούσε τη μάνα μου,τη νύχτα που τη σκότωσε,τα πρώτα χρόνια στο ίδρυμα με τον Νειτ,τη συμμορία και όλα όσα χρειάστηκαν να κάνω για να τη χτίσω από το μηδέν...
Εκείνη...
Τον γιο μου...
Τόσες αναμνήσεις πέρασαν ξανά από τα μάτια μου,όμως για μια έφτυσα αίμα!
Τον γιο μου!

Ορκίστηκα στον εαυτό μου πως όταν θα έβγαινα από δω μέσα θα έκανα τα πάντα να τους βρω και τους δύο.

"Δαμιανέ αγόρι μου,κάποιες φορές η εκδίκηση δεν είναι λύση!"

"Γιατρέ η εκδίκηση είναι η μόνη λύση!" Του απάντησα ενώ έσφιγγα τις γροθιές μου.
Του έδωσα το χέρι και τον ευχαρίστησα για όλα όσα είχε κάνει να με επαναφέρει στη ζωή.

Μόνο ένα δεν μπόρεσε να σταματήσει,την εσωτερική μου αιμορραγία.
Αιμορραγούσα αλλά αυτό δεν μπορούσε να το δει κανείς!

Αμερική
Ιούνιος 2014

"Δεν μπορεί να μην έχουν αφήσει κανένα στοιχείο πίσω τους,πρέπει να πληρώσει αυτό το καθίκι!" Έβρισα μέσα από τα δόντια μου και συνέχισα να ψάχνω όλο το δωμάτιο με τον Νειτ.

Μου πήρε καιρό και πολλά χρήματα μα άνοιξαν επιτέλους τα στόματα και βρήκα τη τρύπα που είχε κρυφτεί το φίδι ο Μάικ αφού είχε αρπάξει τον Ράφαελ.

"Δάμο..." Ο Νειτ είχε βρει κάτι χαρτιά.
"Τον πιάσαμε τον καριόλη!" Φώναξε χαμογελώντας.

Στα χαρτιά που είχε βρει, φαινόταν η ενοικίαση ενός σπιτιού στο Λονδίνο με ακριβή διεύθυνση και ημερομηνία που ταιριάζει απόλυτα με εκείνη της αρπαγής!

Αγκάλιασα τον Νειτ και πήρα τα χαρτιά στην τσέπη μου!
Τώρα μένει να βρω το κάθαρμα και να πάρω πίσω το παιδί μου!
Ξέρω ότι ζεί,ο Μάικ δεν θα σκότωνε ποτέ ένα παιδί,τόσα χρόνια έζησε δίπλα μου,δεν πέφτω με τίποτα έξω!

Θα βρω τον γιο μας και θα τη γυρίσω πίσω!
Θα ενώσω την οικογένειά μου για πάντα!
Ξέρω ότι την έπνιξα,ξέρω ότι της στέρησα την ελευθερία της και την ανάγκασα να φύγει,ξέρω τα λάθη μου,γι αυτό την άφησα να φύγει!
Η Ρόζι με πυροβόλησε γιατί πνιγόταν,γιατί είχε φτάσει στο απροχώρητο,ξέρω ότι με αγαπάει...
Απλώς το ξέρω...

Λονδίνο
Νοέμβριος 2015

"Νομίζω πως είμαστε σε μονόδρομο! Τελευταία τοποθεσία Νειτ αν δεν είναι και εδώ ο γιος μου, γυρίζουμε πίσω!"
Ενάμιση χρόνο στο Λονδίνο έψαξα κάθε πέτρα που μπορεί να κρύβονται ο Μάικ με τη Τζέσικα.

Γιατί από τη περιγραφή που μου έκαναν οι ιδιοκτήτες των σπιτιών που έχουν νοικιάσει κατά καιρούς μόνο εκείνη θα μπορούσε να είναι!

Ο Νειτ μπήκε στη θέση του οδηγού και εγώ καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα δίπλα του.
Έπρεπε να τους βρώ,έπρεπε να είναι εκεί,ζοριστηκα πολύ να φτάσω ως αυτό το σημείο και να βρω τους κατάλληλους ανθρώπους που θα άνοιγαν στόματα ερμητικά κλειστά.

"Ηρέμησε αδερφέ μου,θα τους βρεις και αυτούς και τον μικρό,έπειτα θα βρούμε τη Ρόζι και όλα θα γίνουν όπως πρέπει!
Σου υπόσχομαι θα πάρεις πίσω τη ζωή σου!"

"Θα ήθελα να πιστεύω στα παραμύθια αλλά δεν είχα τίποτα παραμυθένιο στη ζωή μου Νειτ..."
Ότι βρέξει ας κατεβάσει.

Φτάσαμε έξω από το σπίτι και περιμέναμε να νυχτώσει για να δράσουμε.
Η υγρασία σου τρυπούσε τα κόκκαλα το κρύο ήταν ανυπόφορο.
Αναβα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και είχα τόση αδρεναλίνη που ήθελα να τα σπασω όλα.
Τουλάχιστον αυτό το σπίτι φαινόταν κατοικήσιμο,είχε αναμμένα φώτα.

Τρεις ώρες μετά αφού δεν παρατηρήσαμε καμία κίνηση μέσα ή έξω από το σπίτι και όλα τα φώτα είχαν σβήσει,βγήκαμε και εξετάσαμε περιμετρικά τον χώρο,ήταν αδύνατον να μπούμε από κάποιο παράθυρο έπρεπε απλώς παραβιάσουμε τη πόρτα, οπότε έπρεπε να περιμένουμε κι άλλο.

"Δάμο, κοίτα..." Μου ψιθύρισε ο Νειτ δείχνοντας μου δεξιά τη Τζέσικα σχεδόν να παραπατάει μεθυσμένη και ν αψαχνει στη τσάντα τα κλειδιά της.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει ξανά.
Ήμουν κοντά στον γιο μου επιτέλους.

Πήγα από πίσω της και την έπιασα από το λαιμό κολλώντας το όπλο μου στο κρόταφο της και πιάνοντας την από το λαιμό.
"Σσσσσ αν δεν θέλεις να πεθάνεις,απλώς σκάσε!" Της είπα σφίγγοντας τα δόντια στο αφτί και την έσπρωξα προς τη πόρτα του σπιτιού κοιτάζοντας τριγύρω με τον Νειτ δίπλα μου.

Εκείνος πήρε τη τσάντα της και βρήκε τα κλειδιά της.
Άνοιξε τη πόρτα και εγώ κάθησα στη μέση με τη Τζέσικα ακριβώς όπως την είχα και πρίν.

"Βρήκες επιτέλους το δρ..." Ξεκίνησε να πει ο Μάικ μα γρήγορα μας είδε και έμεινε άγαλμα προσπαθώντας να σκεφτεί τη διέξοδο του μα τότε βρέθηκε ο Νειτ μπροστά του να τον σημαδεύει.

Μπήκα μέσα στο σπίτι και έσπρωξα την Τζέσικα στο πάτωμα,ενώ εκείνη σωριάστηκε σε σχεδόν ημιλιπόθυμη κατάσταση.

"Επιτέλους φίλε μου... Ξανασυναντιούνται δύο ΚΑΛΟΊ ΦΊΛΟΙ!" Του είπα ενώ πήγα μπροστά του. Εκείνος έσφιγγε τα χείλη του θυμωμένος ψάχνοντας ακόμα να βρει τρόπο να φύγει.

Έβαλα τον σιγαστήρα αργά και σαδιστικά σταθερά στο όπλο μου και σημάδεψα το πόδι του.
"Δεν πρόκειται να σου πω τίποτα!"

"Νειτ ψάξε το σπίτι!" Έδωσα εντολή στον Νειτ χωρίς να χάσω οπτική επαφή με τον Μάικ.

"Δεν θα βρεις κάτι!" Φώναξε και γέλασε χαιρεκακα ο Μάικ εξοργίζοντας με και τον πυροβόλησα στο πόδι ενώ σωριάστηκε κάτω σε δευτερόλεπτα.
Τότε άκουσα το κλάμα ενός μωρού από το βάθος του σπιτιού και τον Μάικ να σφαδάζει από τον πόνο.

"Πως με βρήκες! Πως;" Μου φώναξε και πήγε να πιάσει το όπλο του από το τραπέζι αλλά του πάτησα το πληγωμένο πόδι και ούρλιαξε.

"Δάμο τον βρήκαμε!" Μου φώναξε ο Νειτ και γέλασα σαρκαστικά.

"Τελικά δεν θέλω να μου πεις τίποτα Μάικ όπως δεν θα σου πω και εγώ." Τα τελευταία μου λόγια πριν φυτέψω στο μπάσταρδο κεφάλι του μια σφαίρα.
Εξαιτίας του έχασα τα πάντα! Όλα!

Κ

οίταξα τη Τζέσικα που σχεδόν κοιμόταν στο πάτωμα και έτρεξα στο δωμάτιο που ακουγόταν το κλάμα.
Αντίκρισα τον ξανθό μου άγγελο να κλαίει στην αγκαλιά του Νειτ φοβισμένος.
Ήταν μόλις τρία χρονών.
"Ηρέμησε μικρέ μου,δεν θα σε πειράξουμε!" Του είπα και του φίλησα απαλά τη παλάμη. Ήταν ολόιδιος με εκείνη... Πόσο αιμορραγούσα μέσα μου!

Από εκείνη τη πρώτη στιγμή ήξερα ότι θα έπρεπε να τραβήξω πολύ κουπί για να κάνω τον Ράφαελ να συνηθίσει εμένα και τη καινούρια του ζωή.
Ο παιδοψυχολογος θα γινόταν το δεύτερο σπίτι μας...

Βγήκα από το δωμάτιο και για πρώτη φορά στη ζωή μου άφησα τα συναισθήματα να με κατακλύσουν, μπροστά στο γιο μου έμοιαζα τόσο μικρός,τόσο λίγος,άφησα τα δάκρυα μου να τρέξουν...
Όμως για λίγο,τόσο λίγο που ο θυμός μου δεν με άφησε να δω καθαρά!

Όρμηξα μέσα στο σαλόνι που βρισκόταν η Τζέσικα και την άρπαξα από τα μαλλιά.
Εκείνη ξύπνησε και τη πήγα μπροστά από τον Μάικ ενώ κόντευα να της ξηλώσω τη τούφα που κρατούσα και εκείνη μυξοεκλαιγε.
"Μιλα και πες μου τι έχετε κάνει στο παιδί όλα αυτά τα χρόνια γιατί θα καταλήξεις έτσι!"

"Μη μη Δάμο θα σου πω ότι θες,δεν τον πειραξαμε ποτέ,εμείς τον μεγαλώσαμε όλο αυτό το καιρό... Μη!"

"Πουτάνα,δεν με νοιάζει αν το μεγάλωσες εσύ η ο γαμημενος πάπας της Ρώμης,εγώ έπρεπε να τον μεγαλώσω!" Ούρλιαξα στα μούτρα της και τη κλώτσησα πάνω στον Μάικ.

Εκείνη έβγαλε μια κραυγή ενώ γέμισε με το αίμα του φίλου της.
"Πες μου τι πρέπει να ξέρω!"
Ούρλιαξα στα μούτρα της.

"Σχεδίαζε να σε χτυπήσει,με μια συμμορία της Αγγλίας,την πιο αιμοσταγή συγκεκριμένα!"

"Ποια;"

"Τους δολοφόνους!" Είπε τρέμοντας.
"Τους φούσκωσε τα μυαλά όπως τότε εμένα και τους έταξε τη Νέα Υόρκη δική τους,ότι εκείνοι θα έκαναν κουμάντο αν έβγαζαν εσένα από τη μέση!
Σε παρακαλώ Δάμο,μη με σκοτώσεις,με κορόιδεψε,με είχε απλώς μαζί του για να προσέχω τον μικρό,δεν ήθελα να το κάνω!"

"Βουλωσε το!" Της φώναξα και σκέφτηκα για μερικά να της χαρίσω τη ζωή.

"Πρέπει να προσέχεις Δάμο,θα το κάνουν με ή χωρίς τον Μάικ!" Μου είπε και άρχισε να κλαίει.
"Μη με σκοτώσεις!" Έκλαιγε και μου το έκανε πιο δύσκολο να σκοτώσω γυναίκα.

Έβγαλα πίσω από τη πλατη μου ένα μικρό σημειωματάριο που είχα στερεομένο.
"Και αυτό εδώ τι είναι;Σε κορόιδεψε; Δεν μου είπες όμως πως σε κορόιδεψε; Τι σου είχε τάξει Τζέσικα; " Τη ρώτησα και της πέταξα το σημειωματάριο στα μούτρα.

"Δεν είναι δικό μου!" Φώναξε και το έσπρωξε.

Έσκυψα από πάνω της και χάιδεψα το μάγουλο της με τη κάνω του όπλου.
"Ήθελες το κεφάλι της Ροζαλίας και δεν χορταινες να το γράφεις σκρόφα!" Της είπα και πριν προλάβει να μιλήσει της κάρφωσα τη σφαίρα ανάμεσα στα φρύδια και τους έφτυσα.

Πήγα στο Νειτ και φύγαμε σκεπάζοντας το παιδί να μην δει τίποτα.

Τον πήρα μαζί μου και τον πρώτο καιρό δεν ασχολήθηκα καθόλου με τη Ροζαλία,έδωσα όλο το βάρος μου στον Ράφαελ και σιγά σιγά τον κέρδισα,μαζί με τον ψυχολόγο κάναμε αργά βήματα και κατάφερα να τον κάνω να σβήσει σχεδόν από την μνήμη του τον Μάικ και τη Τζέσικα.

Είχαν περάσει τρία χρόνια όταν ξανά ξεκίνησα να τη ψάχνω,δεν άργησα να τη βρώ,δεν είχε καλύψει καλά τα ίχνη της,ένα χρόνο έπειτα είχα βρει και μάθει για όλα.

"Δάμο πρέπει να σου μιλήσω..." Μου είπε ο Νειτ και κάθησε μπροστά μου στο γραφείο.
"Πρέπει πρώτα να δεις αυτό..." Μου πέταξε ένα φάκελο.

Έσκισα τον φάκελο και έβγαλα έξω κάποιες φωτογραφίες.
Εκείνη...
Ένα κοριτσάκι...
Ένας άντρας...

Πέταξα με το χέρι μου ότι είχε πάνω το γραφείο μου ουρλιάζοντας!

"Δάμο ηρέμησε!" Ο Νειτ ήρθε δίπλα μου και προσπάθησε να με πιάσει μα τον έσπρωξα.

"Φύγε..." Του πρόσταξα και έβαλα ένα ποτήρι με ουίσκι.
Εκείνος έμεινε ακίνητος.
"Φύγε που να σε πάρει ο διάολος!" Του φώναξα και χτύπησα το χέρι μου στο τοίχο.

Μου είχε φέρει τα χειρότερα νέα!
Ποτέ δεν πίστεψα ότι η Ροζαλία θα μου το έκανε αυτό, ποτέ...
Πίστευα μέχρι και εκείνη τη στιγμή ότι η Ροζαλία είχε φύγει έτσι όπως φύγει και δεν είχε απλώς το θάρρος να γυρίσει κοντά μου,δεν τη κατηγορούσα όμως γι αυτό.
Θεωρούσα λογικό να πιστεύει ότι θα τη σκότωνα...

Τώρα όμως θα το έκανα...
Τώρα δεν αιμορραγούσα απλώς...
Η πληγή ήταν μεγάλη και δεν θα έκλεινε ποτέ!
Ήπια το ποτό μονομιάς και σκούπισα τα χείλη μου σπάζοντας το ποτήρι.

"Θα σε καταστρέψω Ρόζι..."

Ροζαλία

Ιούνιος 2013

Ξύπνησα μέσα στον ύπνο μου και άρχισα να κλαίω.
Το όνειρο που είχα δει με είχε ταράξει.

Σηκώθηκα και πήγα στο παράθυρο μου που ήταν ανοιχτό.
Βρισκόμουν στον πέμπτο όροφο πολυκατοικίας μα και πάλι φοβόμουν.

Το εκλεισα και ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι μου μπρούμυτα ενώ σκέπασα το κεφάλι μου με το μαξιλάρι για να μην ακούγεται το κλάμα μου και τα ουρλιαχτά μου.

Μου έλειπε...
Ήθελα να γυρίσω κοντά του!
Έξι μήνες είχαν περάσει και δεν άντεχα μακριά του,ήθελα το παιδί μου, εκείνον μια φυσιολογική ζωή...
Ήξερα ότι δεν θα είχα τίποτα από όλα αυτά γι αυτό έφυγα...
Τον κατηγόρησα και εκείνος αφού τον πυροβόλησα μου είπε να φύγω...

"Δαμοοο" φώναξα μέσα στο κλάμα μου και άκουσα τη πόρτα να ανοίγει.

"Μαρκέλλα είσαι καλά;" Με ρώτησε η Αγγελική και ξεσκέπασα το κεφάλι μους.
Τα μάτια μου κόκκινα γεματα από δάκρυα.
"Πάλι κλαίς για εκείνον;" Με ρώτησε και με αγκάλιασε σφιχτά!
"Όταν με παράτησε ο πατέρας της Λάουρα,μόνη έγκυο με τη ζωή μου να καταρρέει και να θέλω να πεθάνω,δεν είχα χρόνο να πονέσω,δεν είχα χρόνο να σκεφτώ εμένα, γιατί είχα ένα παιδί στη κοιλιά μου,ένα παιδί που γεννήθηκε και μου έδωσε νόημα για να θέλω να ζήσω πολύ... Το ίδιο νόημα που βλέπω και στα μάτια σου ότι σου δίνει η Λάουρα καθε μερα που περνάτε μαζί.
Όταν είσαι μαζί της ξεχνιέσαι...
Μην κάνεις το δικό μου λάθος Μαρκέλλα!
Φτιάξε τη ζωή σου,ξέχασε το παρελθόν... Κάνε οικογένεια! Δεν χρειάζεται να γεννήσεις ένα παιδί, υιοθέτησε... Άσε το παρελθόν εκεί που ανήκει."

Τα λόγια της με πονούσαν μα συγχρόνως με έβαζαν σε σκέψεις...
Δεν μπορούσα να γυρίσω στον Δάμο...
Αυτό ήταν το μόνο δεδομένο... Όσο και αν τον αγαπούσα...
Ξεκίνησα και πάλι να κλαίω...

"Ηρέμησε κορίτσι μου,εξι μήνες τώρα δεν έχει σταματήσει να κλαίς κάθε βράδυ... Έχεις εμας τώρα...
Η Λάουρα σε αγαπάει σαν μαμά της.
Σήκω στα πόδια σου και εμείς δεν θα σε αφήσουμε να πέσεις ξανά..."

Από εκείνο το βράδυ,κάθε βράδυ έκλαιγα βουβά.
Την ημέρα ξεχνούσα μα την νύχτα θυμόμουν,τα λάθη μου,τα σωστά μου...
Άτιμο πράγμα η μνήμη...
Η μνήμη...

Λύνει κάποιες βασικές σας απορίες μα δεν λύνει το πώς αισθάνεται ο Δάμος τώρα,αυτά στο επόμενο κεφάλαιο από τη μεριά του Δάμου...
(Όχι στο αμέσως επόμενο όμως)
♥️♥️

Φιλιά 😘