Λίγες ώρες αργότερα όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους.
Το πολυπόθητο ναι που είπα στο Δάμο,δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ και πολύ,αφού για εμένα ήταν ήδη άντρας μου.

Η ώρα περνούσε και εγώ με άλλες γυναίκες και τη μέλλουσα γυναίκα του διαδόχου του αρχηγού της φυλής,είχαμε βρεθεί σε ένα ποτάμι,πλάι σε ένα καταρράκτη και όπως εκείνη έτσι και εμένα,μας προετοίμαζαν για τη μεγάλη νύχτα.
Ήμουν ξαπλωμένη στην άκρη και οι υπόλοιπες γυναίκες άπλωσαν στο σώμα μου χώμα από το ποτάμι, κάνοντας μου μασάζ και κατά κάποιο τρόπο όπως μου είπαν, εξαγνιζαν το κακό για να με βρει αγνή και αμόλυντη η νύχτα του γάμου.

Η σκέψη που ήρθε πρώτη στο μυαλό μου,ήταν να φάω λίγο από εκείνο το χώμα, γιατί για να εξαγνιστεί η ψυχή μου,δεν αρκούσε ένα απλό χαλαρωτικό μασάζ.
Μα προσπάθησα να διώξω μακριά τα αρνητικά συναισθήματα,απόψε θα γινόμασταν ένα.

Ο Δάμος είχε πάει για κυνήγι με τους υπόλοιπους άνδρες,η παράδοση τους έλεγε πως έπρεπε ο γαμπρός να έχει φέρει το φαγητό στο χωριό τους εκείνη τη μέρα,εκείνος με αυτό τον τρόπο έδειχνε πως είναι προστάτης και έτοιμος να κάνει ότι πρέπει για την οικογένεια του.

Σκεφτόμουν πόσο πιο απλά ήταν όλα για αυτούς τους ανθρώπους,δεν χρειάζονταν τίποτα περίπλοκο για να είναι ευτυχισμένοι και τα χαμόγελα τους ήταν τόσο μεγάλα,τόσο αληθινά,που με έκαναν να ζηλεύω την ευτυχία τους.

Χόρευαν, τραγουδούσαν, έπαιζαν μικροί και μεγάλοι,μα αυτό που με έκανε να νιώθω ζήλια,ήταν το πόσο δεμένοι ήταν μεταξύ τους,χωρίς να κοιτάζει ο ένας τον άλλο υποκριτικά.
Μέσα σ' αυτό το μικρό χωριό,μέσα σ' αυτή τη μικρή φυλή,υπήρχε ατόφια αγάπη.
Αυτό ήταν κάτι που θα ζήλευα για όλη μου τη ζωή.

Έδιωξα τις σκέψεις μου και με αργές κινήσεις,ζήτησα από τις κοπέλες να σταματήσουν αυτό που έκαναν,μπήκα μέσα στο νερό και ξέπλυνα το σώμα μου,που είχε γίνει πιο απαλό και μωρού.
Βγήκα και φόρεσα το φόρεμα μου χωρίς να φορέσω εσώρουχα,έτσι όπως ήμουν γυμνή.

Με νοήματα και τα λίγα Αγγλικά που μιλούσε η μία από τις υπόλοιπες κοπέλες,τους εξήγησα πως ήθελα να πάω μια βόλτα να εξερευνήσω το μέρος,όμως δεν είχα σκοπό να απομακρυνθώ πολύ.
Τα βήματα μου με έβγαλαν μετά από ώρα,μπροστά από έναν καταρράκτη, παρόμοιο με εκείνον που μας διηγήθηκε την ιστορία του ο Ούγκο.

Κάθησα πάνω σε μια μεγάλη πέτρα και άπλωσα τα πόδια μου στα ρηχά νερά του. Το νερό ήταν παγωμένο,μα ήμουν τόσο ιδρωμένη από το περπάτημα που με ανακούφισε.
Βυθίστηκα τόσο στις σκέψεις μου,που ούτε κατάλαβα πότε ένιωσα δύο ζεστά χείλη να αφήνουν φιλιά στο λαιμό μου.

Τρόμαξα τόσο πολύ,που πήγα να σηκωθώ όρθια,όμως η ζεστή φωνή του στ αφτί μου, άφησε αυτή μου τη κίνηση στη μέση.

"Μη γυρίσεις νεράιδα, γιατί μπορεί να μαρμαρώσω από την ομορφιά σου."
Ο ψίθυρος του τόσο ήρεμος, ανατριχιασε κάθε εκατοστό του κορμιού μου.

"Τότε και εγώ θα παρακαλέσω τη μητέρα φύση να μου δώσει την ίδια τύχη πλάι σου!" Του απάντησα και αφού γύρισα του άφησα ένα θερμό φιλί στα χείλη.

Ένιωσα να ξαφνιάζεται μα δεν έχασε στιγμή το όμορφο χαμόγελο από τα χείλη του.
Πόσο του πήγαινε να γελά,πόσο είχε αλλάξει από τη μέρα που πατήσαμε το πόδι μας εδώ.
Το ίδιο όμως και εγώ,ένιωθα πιο απελευθερωμένη,πιο ελεύθερη...

"Γιατί δεν είσαι με τις υπόλοιπες γυναίκες; Δεν θέλω να κυκλοφορείς μόνη σου Ρόζι!" Μου είπε αφήνοντας μικρά φιλιά σε όλο μου το πρόσωπο.

"Δάμο νομίζεις δεν βλέπω τις γυναίκες που είναι κρυμμένες από την ώρα που έφυγα και με παρακολουθούν;" Του απάντησα και σήκωσα το χέρι μου και χαιρέτησα την Άιλα και τη Μπρή που δήθεν ήταν κρυμμένες.

Εκείνες σηκώθηκαν γελώντας και έγιναν καπνός μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

"Περίμενες ότι θα λείπω και δεν θα έχω φροντίσει να είσαι ασφαλής;" Με ρώτησε κοιτώντας με σοβαρά μέσα στα μάτια!

"Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από σένα Δάμο!" Απάντησα ενώ η έκφραση και του δικού μου προσώπου έγινε σοβαρή.

Μείναμε για λίγο να κοιταζόμαστε στα μάτια παίζοντας εκείνο το παιχνίδι του ποιος θα σπάσει πρώτος,ποιος θα κυριαρχήσει και θα κερδίσει ακόμη μια μάχη.
Τα χέρια του βρέθηκαν σε δευτερόλεπτα δεξιά και αριστερά στο κεφάλι μου και τα χείλη του κόλλησαν παθιασμενα στα δικά μου.
Το φιλί του ζεστό και διεκδικητικό, δίνοντας μια πάλη με τη γλώσσα του να κυριαρχήσει στη ψυχή μου.

Που να ήξερε τότε πως για μένα ήταν ήδη ο κυρίαρχος,πως είχα παραδωθεί άνευ όρων σε εκείνον και δεν είχα σκοπό να φύγω ποτέ από κοντά του.

Πέσαμε κάτω διψασμένοι,με εκείνον να έχει ανέβει πάνω μου και να με φιλάει σε όλο το πρόσωπο και τον λαιμό και εγώ να απολαμβάνω κάθε άγγιγμα των χειλιών του στο δέρμα μου, αισθησιακό και δροσερό να αφήνεται πάνω μου.

Τα χέρια του ταξίδευαν σε όλα τα εκατοστά του κορμιού μου ενώ τα μικρά βογκητά που έφευγαν από τα χείλη του,έκαναν το σώμα μου να γίνεται ολοένα και πιο έτοιμο να τον υποδεχτεί.

Τα δάχτυλα του βρέθηκαν ανάμεσα στα πόδια μου και η ανάσα μου κόπηκε για λίγα δευτερόλεπτα.

"Μωρό μου θες να με πεθάνεις; Δεν φοράς τίποτα;" Με ρώτησε και ένα μικρό γέλιο ξέφυγε από τα χείλη μου.
"Θεέ μου είσαι τόσο υγρή Ρόζι..."
Ένα δάχτυλο εισχώρησε μέσα μου και άφησα μια κραυγή ευχαρίστησης να βγει αγέρωχη από μέσα μου.

"Σε θέλω Δάμο,δεν θέλω να περιμένω λεπτό..."
Του είπα ενώ τύλιξα τα χέρια μου γύρω του και κόλλησα το μέτωπο μου στο δικό του.

Η ράντα από το φόρεμα μου είχε κατέβει,με αποτέλεσμα το μισό μου στήθος να είναι εκτεθειμένο στο αχόρταγο βλέμμα του,όσο το δάχτυλο του επιτάχυνε ρυθμό μέσα μου.

"Ρόζι..." Η φωνή του πια βραχνή και βαθειά.
"Θέλω όσο τίποτα άλλο να σε κάνω εδώ και τώρα δική μου,μα αντέξαμε ως εδώ,θέλω να γίνει επίσημα μωρό μου... Για μένα είσαι περισσότερο από αυτό..."

Τελείωσε τη φράση του και μαζί της πήρε και το χέρι του από το πιο απόκρυφο σημείο μου.Ανασηκώθηκα αργά και άφησα απαλά φιλιά στα χείλη του.

"Μου το έχεις αποδείξει,δεν χρειάζεται να περιμένουμε ως το βράδυ..." Το χέρι μου χάιδευε απαλά το μάγουλο του όσο το πόδι μου τριβόταν ήδη στο δικό του.

"Όχι νεράιδα μου,θέλω να είναι όλα τέλεια,θέλω να σε κάνω να ξεχάσεις..."
Έκοψε τη φράση του και πήρε τα μάτια του από τα δικά μου.

Η καρδιά μου έσπασε σε χίλια δύο μικρά κομμάτια με τον πόνο που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του,με έκανε να ξεχάσω στη στιγμή όλο το πόνο που ένιωσα με την αρπαγή μου.
Έτσι κι αλλιώς ήδη για μένα φάνταζε μακρυνό πια,όλα έμοιαζαν έτσι μακριά του.

Γύρισα το πρόσωπο του και τον κοίταξα στα μάτια,σε αυτές τις δύο φουρτουνιασμένες θάλασσες που με βύθισαν και με παρέσυραν μέσα τους αιώνια.

"Κοίταξε με! Το έχω ξεχάσει ήδη!" Του είπα αργά τονίζοντας τη κάθε λέξη!
"Ξέρω ότι δεν είσαι εκείνος ο άνθρωπος,ξέρω ότι μέσα σου..."

Μου έκοψε τη φράση πριν προλάβω να την ολοκληρώσω με ένα παθιασμένο και έντονο φιλί λύτρωσης,λες και η ζωή του κρεμόταν από την επιβεβαίωση αυτή που του έδωσα!
Σηκώθηκε πάνω και με σήκωσε με τα δύο του χέρια κολλώντας το κορμί μου πάνω του.
Τα μάτια του γυαλιζαν τόσο που για πρώτη φορά ήμουν σίγουρη πως αυτές οι δύο θάλασσες ήταν έτοιμες να χιμηξουν έξω για εμένα,να ρίξουν το χείμαρρο τους για τα δικά μου συναισθήματα.

"Σ' αγαπώ Ροζαλία Ανδριώτη. Σ' αγαπώ τόσο που ανυπομονώ να σε παντρευτώ απόψε και να δέσω τη ζωή μου πλάι στη δική σου."
Μου είπε και οι καμπάνες ήδη ηχούσαν στ αφτιά μου χαρμόσυνα,λες και είχαμε κατακτήσει τον κόσμο ήδη.

Τον αγκάλιασα σφιχτά και προσπάθησα με κόπο να κρατήσω τα δάκρυα μου μα ένα μου ξεγλυστρησε όσο του ψιθύριζα στο αφτί.
"Και εγώ σ αγαπώ Δάμο ΜΟΥ..."
Και δεν είχα νιώσει ποτέ πιο σίγουρη στη ζωή μου χρησιμοποιώντας αυτή τη κτητική αντωνυμία.

Λίγες ώρες αργότερα είχαμε βρεθεί και πάλι πίσω στο χωριό των ιθαγενών και ήδη είχε πιάσει το σούρουπο.
Αφού χωρίσαμε τα δύο μας χέρια με κόπο, μπήκα μέσα στο χώρο που θα μοιραζομουν με τον Δάμο απόψε τη νύχτα,αμέσως μετά τον γάμο μας και αυτό που αντίκρισα με συγκίνησε.

Ένα κατάλευκο φόρεμα φτιαγμένο από δαντέλα και μετάξι με περίμενε κρεμασμένο μέσα στο χώρο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες, εφοδιασμένες με χενα και διάφορα λουλούδια που θα στόλιζαν το κεφάλι μου.

Πήγα κοντά στο απίστευτα όμορφο ένδυμα και χάιδεψα απαλά τα τελειώματα του χωρίς να μπορώ να πιστέψω πως εκείνος τα είχε σχεδιάσει όλα εξ αρχής και είχε σκεφτεί ακόμα και τη κάθε λεπτομέρεια.

Οι κοπέλες με κοίταζαν με τα πιο μεγάλα τους χαμόγελα και εγώ άρχισα να κλαίω και πάλι από χαρά.
Ένιωθα ευτυχισμένη και ενθουσιασμένη που στιγμή δεν σκέφτηκα που θα με οδηγούσε όλο αυτό και ποιος θα ήταν ο ρόλος μου στη ζωή του από εδώ και πέρα.

Η Άιλα ήρθε δίπλα μου και αφού με αγκάλιασε μου έκανε νόημα πως έπρεπε να αρχίσουν να με ετοιμάζουν.
Το απόλυτο σκοτάδι που μας σκέπασε,βοήθησαν δύο δάδες που αμέσως γέμισαν με φως το χώρο.

Οι δύο κοπέλες που σύντομα έγιναν περισσότερες,αφού με βοήθησαν να φορέσω το φόρεμα μου ξεκίνησαν να πλέκουν τα μαλλιά μου μια μεγάλη πλεξούδα, τοποθετώντας ενδιάμεσα τα πολύχρωμα λουλούδια.
Η Μπρή,έβαψε με χενα τα βλέφαρα μου και αφού με κοίταξε ικανοποιητικά, ξεκίνησε να τραγουδά ένα από εκείνα τα εύθυμα τραγούδια τους και σύντομα ο χωρίς γέμισε από φωνές και παλαμάκια,κάτι που με έκανε να νιώθω πλήρη γαλήνη και ευτυχία.

Αυτή τη στιγμή της ζωής μου δεν θα τη ξεχνούσα ποτέ και το επιβεβαίωσα ακόμη περισσότερο όταν βγήκα έξω από το χώρο που με ετοίμαζαν και κοίταξα γύρω μου τις επιβλητικές δάδες που έκαιγαν, δημιουργώντας έναν διάδρομο που οδηγούσε στο σημείο που με περίμενε ο άντρας της ζωής μου,αυτός που εκείνη τη μέρα πίστεψα πραγματικά πως θα ήταν πάντα δίπλα του και ποτέ απέναντι μου...

Κλείδωσα τα μάτια μου στα δικά του όσο όλες οι κοπέλες είχαν μαζευτεί πια τριγύρω μου συνεχίζοντας να τραγουδούν και να χορεύουν,ενώ κοιτούσα πόσο απίστευτα όμορφος έδειχνε,μέσα στο λευκό λινό πουκάμισο του,που ήταν ανοιχτό και έπεφτε ανάλαφρα στο κορμί του.
Χαμογέλασα άχνα και κατέβασα το βλέμμα μου,ενώ άρχισα να προχωρώ αργά προς το πεπρωμένο μου,όσο δίπλα μου έκανε ακριβώς το ίδιο και η γυναίκα του επερχόμενου αρχηγού...

Εκείνο το βράδυ δεν έμεινε για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου,μα και στη ψυχή μου... Για πάντα!

Βασικά καλησπέρα σας και καλημέρα σας και καληνύχτα σας και ότι θέλετε,ξέρω πως χάθηκα,μα ο χρόνος μου είναι τρομερά περιορισμένος το τελευταίο καιρό, στεναχωριέμαι βέβαια που σας αφήνω έτσι με αποτέλεσμα να έχετε σχεδόν ξεχάσει τη πλοκή, αλλά κάνω ότι καλύτερο μπορώ.

Σας φιλώ.

Δέσποινα