Έτσι απλά σε μια στιγμή,μια τόσο δα μικρή στιγμή,όπως φτιάχνονται όλα, γκρεμίζονται.

"Το σχέδιο είναι απλό,η ευκαιρία μας είναι αυτή που έρχεται μεθαύριο.
Ο Δάμος θα ζητήσει από τη Ροζαλία να βγουν με το αυτοκίνητο για να κόψουν κίνηση ποιος τους παρακολουθεί και με το μυαλό τους θα κάνουν αυτόν που τους κυνηγά να πιστέψει πως έχουν το παιδί μαζί,αλλά εγώ ξέρω πως το παιδί στο σπίτι θα το έχει η Ξανθίππη με τη Σόνια,μόλις φύγουν θα περιμένεις έξω από τη νότια πλευρά της εισόδου,πέντε λεπτά έπειτα θα σου φέρω το παιδί και θα γυρίσω στη θέση μου!
Το μετά το ξέρεις,δεν θα σας βρει κανένας ποτέ,εκτός από εμένα.
Κατάλαβες;"
Ρωτησε εκείνος στη Τζέσικα και εκείνη κούνησε χαιρεκακα το κεφάλι της καταφατικά.

"Επιτέλους ήρθε η ώρα που περίμενα τόσο καιρό." Του είπε και τον φίλησε με πάθος.

"Θέλω να δω τα μούτρα του όταν γυρίσει και το μωρό λείπει,θέλω να δω τον πόνο στα μάτια τους,τον πόνο που ένιωσα εγώ όταν αντίκρισα νεκρό τον αδερφό μου,όταν..." Έκανε μια παύση.
"Δεν θα τον ξανά δούνε ποτέ..."
Της είπε και ανέβηκε από πάνω της στο κρεβάτι.

Ροζαλία

"Είσαι έτοιμη;" Με ρώτησε ο Δάμος τη στιγμή που φόρεσα το δερμάτινο τζακετ μου.

"Είμαι!" Του απάντησα.

"Μας περιμένουν οι ομάδες στα σημεία που έχουμε πει,Μάικ εσύ κάθεσαι εδώ και επιβλέπεις το ραντάρ, Νειτ μπροστά."
Ο Δάμος μοίραζε τις δουλειές,μα εμένα κάτι μου βρωμαγε από καιρό.

"Πάω στο γραφείο να πάρω θέση." Είπε ο Μάικ και έφυγε.

Τοτε είδα τη Σόνια να με κοιτάζει αγχωμενη με το μωρό μου στην αγκαλιά.

"Δάμο να σου πω ένα λεπτό;" Του ζήτησα και πήγα παραπέρα.

"Τι έπαθες;" Με ρώτησε προβληματισμένος.

"Να βάλει η Σόνια περούκα ξανθιά και να έρθει μαζί σου,αν γίνει κάτι δεν πρέπει να είμαστε και οι δύο μέσα στο αυτοκίνητο,κάποιος πρέπει να μεγαλώσει τον Ράφαελ." Του είπα σκεπτόμενη βάση λογικής.

Το σκέφτηκε για λίγο όμως γρήγορα συμφώνησε.
"Έχεις δίκιο..." Μου απάντησε και πήγε να ενημερώσει τη Σόνια.
Αφού της είπε τι θα έκανε εκείνη μου έδωσε το παιδί και ανέβηκε να πάρει τη περούκα.

Ο Δάμος ήρθε κοντά μου και μου έδωσε ένα κινητό τηλέφωνο.
"Ότι χρειαστείς θα με πάρεις εδώ!" Μου είπε και με φίλησε στο μέτωπο.
Έπειτα έβαλε στο χέρι μου κάτι κρύο,δεν χρειάστηκε σκέψη για να καταλάβω τι ήταν.
"Για κάθε ενδεχόμενο,αν και θα είναι στο σπίτι και ο Μάικ!" Μου είπε και έφυγε για να βγει έξω,ενώ εγώ έκρυψα το όπλο κάτω από τη μπλούζα μου μέσα στο τζίν.

Έκανε λίγα βήματα και το μετάνιωσε.
Γύρισε πίσω και φίλησε τον γιο μας.
"Δε θα σε πειράξει κανένας μικρέ!" Του ψιθύρισε στο αφτί και έφυγε.

Πήρα το παιδί και κλείστηκα μέσα στο δωμάτιο.
Από το παράθυρο τους κοιτούσα που έμπαιναν στα αυτοκίνητα.
Η Ξανθίππη και ο Μάικ ήταν οι μόνοι που θα έμεναν μαζί μου στο σπίτι.

Έκλεισα τα μάτια και έσφιξα στην αγκαλιά μου τον Ράφαελ.
Εκείνη τη στιγμή προσευχήθηκα πολύ,ζήτησα από τον Θεό να φυλάει το παιδί μου.
Έξι μήνες ήταν μόνο που τον είχα αλλά ήδη για μένα ήταν τα πάντα,αν τον έχανα δεν θα άντεχα.

Όταν έφυγε και το τελευταίο αυτοκίνητο,έσφιξα τον γιο μου πάνω μου και κάθησα στο κρεβάτι.
Μακάρι να πάνε όλα καλά,μακάρι να βρουν κάτι,κι ας είναι μικρό.

Τότε ξαφνικά άνοιξε η πόρτα του δωματίου μου και μπήκε μέσα ο Μάικ.

"Τι κάνεις εδώ; Δεν έπρεπε να κοιτάζεις το ραντάρ;" Τον ρώτησα και σηκώθηκα όρθια πίσω πατώντας.

"Εσύ τι κάνεις εδώ;" Ρώτησε εκείνος χωρίς να απαντήσει.

"Άλλαξα το πλάνο πριν φύγουμε."
Του απάντησα ενώ παρατηρούσα το έκπληκτο ύφος του.

"Δώσε μου το παιδί,αλλαγή σχεδίων πάλι." Μου είπε και συνέχισα να πίσω πατω.
Δεν ήθελα να του το δώσω,κάτι μέσα μου, μου έλεγε να μην το κάνω.
Έβαλα το χέρι μου πίσω από τη πλάτη μου και έπιασα το όπλο.

"Όχι δεν στο δίνω αν δεν μου πεις την αλλαγή που λες!" Του είπα προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο.

"Αφού έτσι θέλεις!" Μου δήλωσε και έβγαλε ένα όπλο και με σημάδεψε.
"Δώσε μου το μωρό." Είπε αργά και σταθερά.

"Μάικ τι κάνεις;" Του είπα μη πιστεύοντας στα μάτια μου.

"Αυτό που πρέπει εδώ και καιρό. Αν θες να ζήσει δώσε μου το μωρό,αλλιώς θα σας πυροβολήσω εδώ και τώρα!" Φώναξε λίγο πιο δυνατά και το παιδί άρχισε να κλαίει.

"Να δούμε ποιος θα προλάβει." Του είπα και έβγαλα το δικό μου πιστόλι και τον σημάδεψα και εγώ.

"Κατέβασε το κάτω,δεν έχεις ελπίδες Ροζαλία!" Πήγε να μιλήσει και τότε έκανα αυτό που φοβόμουν, αυτό που δεν ήθελα να ξανά ζήσω αλλά θα το έκανα και πάλι αν ήταν νά σώσω το παιδί μου.
Τον πυροβόλησα.
Το κλάμα του μωρού έγινε ουρλιαχτό.

"Σκρόφα!" Ούρλιαξε καθώς τον πέτυχα ξυστά στο χέρι και όρμηξε πάνω μας.

Έριξα και μια δεύτερη αλλά ήταν αργά,είχε πλησιάσει με ένα σάλτο και τραβούσε το παιδί μου για να μου το πάρει.

Ο μικρός ούρλιαζε και σχεδόν του είχε κοπεί η αναπνοή από το κλάμα.

Μας χώριζαν,κάποιος έμπαινε ανάμεσα μας μια για πάντα.

"Πάνω από το πτώμα μου θα τον πάρεις." Του δήλωσα και τον έφτυσα στα μούτρα.
"Γιατί τα κάνεις όλα αυτά;" Πρόλαβα να πω πριν σηκώσει το όπλο του ξανά.

"Αφού το θέλεις!" Μου είπε και με πυροβόλησε στο πόδι.
"Σκρόφα,μου χάλασες όλα τα σχέδια,ήθελα να σας δω να υποφέρετε,να έχω το παιδί σας και να είμαι κοντά σας όσο το ψάχνετε,να παίρνω δύναμη από τον πόνο σας." Συνέχισε ενώ πια το παιδί ήταν στα χέρια του.

Άρπαξε το όπλο μου και το πέταξε πιο πέρα,ενώ εγώ γονάτισα και έπεσα στο πλάι.
Πονούσε πολύ.
Όχι το πόδι μου,η ψυχή μου.
Ήταν χαμένη η μάχη το ήξερα.

"Αυτό για τον αδερφό μου!" Μου δήλωσε με κακία.

"Ποιον αδερφό σου Μάικ;" Ρώτησα προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο.

Ήρθε από πάνω μου και με κοίταξε με το χειρότερο βλέμμα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου!
"Εκείνος που του καρφωσες το γυαλί στο λαιμό! Τον θυμάσαι τώρα;"
Μου είπε σφίγγοντας τα δόντια του τόσο που νόμιζα ότι θα τα σπάσει.

"Με χτυπούσε,με κακοποίησε, προσπάθησε ακόμα και να με βιάσει,τι ήθελες να κάνω;"

"ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!" Φώναξε σαδιστικά και τα μάτια του πετούσαν φλόγες.
"Δεν θα τον ξανά δεις ποτέ τον γιο σου,δεν θα τον δεις να περπατά,να μιλάει,να σε φωνάζει μαμα και το πιο σημαντικό είναι ότι δεν θα ξανά έχεις ποτέ την ευκαιρία να κάνεις άλλο παιδί.
Αν δεν με πιστεύεις ρώτησε τον αντρουλη σου τον Δάμο να σου πει!" Συμπλήρωσε και γέλασε δυνατά,ενώ με κλώτσησε στο πονεμένο πόδι μου και βγήκε έξω με το παιδί μου.

"Ξανθίππη βοήθεια!" Ούρλιαξα μα δεν έπαιρνα απάντηση.
"Ξανθίππη!" Ούρλιαξα πάλι δυνατά.

Σηκώθηκα πάνω και κουτσαίνοντας πήγα έπιασα το όπλο μου.
Δεν πίστευα την αδρεναλίνη που ένιωθα ξαφνικά,η καρδιά μου έτρεχε με χίλια μέσα στο στήθος μου.

Έκλαιγα και ούρλιαζα το όνομα της Ξανθίππης μήπως και τελικά με άκουγε.

Κατέβηκα τη σκάλα και τότε την είδα ξαπλωμένη και αναίσθητη στο πάτωμα ενώ αίμα έτρεχε από το κεφάλι της.
Η πόρτα ήταν ανοιχτή και τότε κατάλαβα ότι εκείνος είχε φύγει.

Έπιασα το τηλέφωνο και κάλεσα τον Δάμο,την μόνη επαφή που είχε μέσα.

"Ρόζι;" είπε μόλις απάντησε.

"Δάμο γυρνά πίσω,ηταν όλα παγίδα,το παιδί,με πυροβόλησε και πήρε το παιδί,γύρισε πίσω σε παρακαλώ!" Του έλεγα μέσα στα αναφιλητά μου και εκείνος έδειχνε να μην καταλαβαίνει.
"Δάμο τρέχα!" Είπα και του το έκλεισα.

Βγήκα έξω και προσπαθούσα να ακούσω το κλάμα του μωρού μου.
Δεν άκουγα τίποτα,άρχισα να πηγαίνω δεξιά αριστερά και να προσπαθώ να βρω κάτι όμως μάταια.
Το πόδι μου έχανε πολύ αίμα και με λύγισε.

Έπεσα κάτω και άρχισα να κλαίω.
"Ράφαελ!" Ούρλιαζα.

"Ράφαελ! Παιδί μου!" Μα καμία απάντηση.

"Γιατί; Τι είχα κάνει σε αυτή τη ζωή και έπρεπε να ζήσω τόσο πόνο;"

Σηκώθηκα με κόπο και γύρισα πίσω.
Έπεσα δίπλα στη Ξανθιππούλα μου και έπιασα τον λαιμό της να δω αν είχε παλμούς,ευτυχώς ήταν ζωντανή.

Προφανώς την είχε χτυπήσει στο κεφάλι.

Ο Μάικ!

Ήταν απίστευτο αυτό που ζούσα.
Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα το πίστευα.
Τόσα χρόνια,σχεδόν μια ζωή,ο Δάμος έτρεφε ένα φίδι στον κόρφο του.

Δεν ήθελα να πιστέψω ότι την πατήσαμε έτσι! Ότι η απειλή βρισκόταν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι όλον αυτόν τον καιρό και περίμενε για να κάνει τη κίνηση του.
Του χαρίσαμε τον γιο μας θεέ μου,είναι απίστευτο.

Εκλαιγα με λυγμούς και δεν μπορούσα να ηρεμήσω.

Δεν ξέρω πόσα λεπτά είχαν περάσει μέχρι να έρθει ο Δάμος.
Εμένα μου είχε φανεί αιώνας.
Ήρθε από πάνω μου και άρχισε να ουρλιάζει να με πιάσουν και να με πάνε στο νοσοκομείο.

Άρπαξα το πρόσωπο του και έβαλα το χέρι μου στο στόμα του.

"Ο Μάικ πήρε το παιδί!" Πρόλαβα να πω πριν κλείσουν τα μάτια μου που τα ένιωθα τόσο βαριά.

"Ροζαλία!" Ούρλιαξε εκείνος.
Δεν είχα δύναμη να απαντήσω.

Ήθελα να πω κι άλλα.

Θεέ μου,αν είναι να μην ξανά δω το παιδί μου,πάρε με!

Και τότε χάθηκα στο σκοτάδι που μ αγκάλιασε.

Καλημέρα κορίτσια μου,επόμενο κεφάλαιο δυστυχώς δεν θα ανέβει ως την επόμενη εβδομάδα.
Ίσως αν προλάβω ανεβάσω Κυριακή,όμως δεν μπορώ να εγγυηθώ καθώς δεν έχω μυαλό να γράψω κάτι αυτή τη στιγμή.

Καλή συνέχεια!