"Ποναωωωω!" Φώναζα δυνατά στον Δάμο και του έσφιγγα δυνατά το χέρι,το οποίο ο ίδιος είχε κλείσει μέσα στο δικό μου.

"Γιατρέ πονάει!" Φώναζε ο Δάμος στο τηλέφωνο καθώς είχε τον γιατρό μου σε ανοιχτή γραμμή.
"Ανάσες Ροζαλία,πάρε βαθιές αναπνοές όπως σου έχει πει." Μου είπε αφού έδωσε τις οδηγίες εκείνος στο ακουστικό.

"Δεν μπορώ ποναωωωω! Νιώθω το μωρό να κατεβαίνει γιατρέ!" Ούρλιαξα ακόμα μια φορά και ξεκίνησα να κλαίω.

Όλα αυτά ήταν πάρα πολλά για μένα,για την ηλικία μου,για όλα αυτά που βίωνα εκείνη την εποχή τέλος πάντων!

"Έλα Ροζαλία προσπάθησε!" Μου είπε ο Δάμος ενώ με κοίταξε απελπισμένος και έσφιξε τη παλάμη μου.

Όσο και να έπαιρνα βαθιές αναπνοές,ο πόνος δεν μπορούσε να γίνει διαχειρίσιμος!
Πονούσα τόσο πολύ κάθε φορά που ερχόταν η σύσπαση, που ένιωθα λες και θα σταματήσει η καρδιά μου.

Ένα τρέμουλο λες και ανέβαζα πυρετό,που δεν μπορούσα καθόλου να ελέγξω, είχε αρχίσει να διακατέχει το κορμί μου.

"Γιατρέ τρέμει σαν το ψάρι!" Φώναζε ο Δάμος στο τηλέφωνο,σε μια προσπάθεια του να ακουστεί από τις φωνές μου.
"Ναι σε ένα λεπτό είμαστε εκεί!"
"Εντάξει." Έλεγε και από το άγχος μου άρχισα να κλαίω.

"Μην κλαίς μωρό μου!" Μου χάιδεψε τη κοιλιά μου.
"Είναι φυσιολογικό το τρέμουλο είπε ο γιατρός!"
Συνέχισε και σκούπισε μερικά δάκρυα από το πρόσωπο μου με την άκρη των χεριών του,ενώ συγχρόνως οδηγούσε!

"Αααααααγχχχχχ" ούρλιαξα από τον πόνο.
Όσο περνούσε η ώρα γινόταν και πιο δυνατός.

"Έλα κορίτσι μου, ηρέμησε,όλα θα πάνε καλά, φτάσαμε!" Έλεγε ο Δάμος και έστριψε για την είσοδο του νοσοκομείου που θα γεννούσα.

Μόλις φτάσαμε μας περίμενε στην είσοδο ο γιατρός μου με τις μαίες και το υπόλοιπο προσωπικό,με έβαλαν να ξαπλώσω σε ένα φορείο και με μετέφεραν άμεσα στο δωμάτιο τοκετού για να με προετοιμάσουν και να με δουν.

Τον Δάμο τον άφησαν έξω, όσο και να τους παρακαλούσα να τον αφήσουν να έρθει κοντά μου και να του κρατάω το χέρι.
Εκείνες με καθησύχασαν λέγοντας μου πως θα τον αφήσουν να μπει μόλις είμαι έτοιμη.

Όταν με έλεγξε ο γιατρός μου είπε πως ακόμα είχα τέσσερα διαστολή και ο τοκετός μπορεί και να αργούσε.
Η μαία που έμεινε μαζί μου,μου έδειξε διάφορες στάσεις για να ανακουφιστώ από τους πόνους μα τίποτα δεν έδειχνε να βοηθάει.

Μέχρι τη στιγμή που μπήκε εκείνος μέσα ένιωθα μόνη και φοβισμένη,όταν όμως αντίκρισα το ποσό φοβισμένος και απελπισμένος ήταν εκείνος που δεν μπορούσε να με βοηθήσει πουθενά, αποφάσισα να σφίξω τα δόντια και για τους δύο μας.

Πήρα μία βαθιά ανάσα και προσπάθησα να σκέφτομαι πως εκείνη η στιγμή ήταν μια προετοιμασία για να έρθει στον κόσμο ο γιος μου,θα μπορούσα να σταματήσω να αναπνέω αν χρειαζόταν για να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου.
Εννέα μήνες το μόνο που σκεφτόμουν,ήταν αυτή η μέρα και εγώ θα λειτουργούσα και θα αντιμετώπιζα τα πάντα με δειλία;

Η μαία με έβαλε να καθίσω σε μια καρέκλα και άρχισε να μου κάνει μασάζ στα χέρια μου για να με χαλαρώσει.
Όταν την είδε ο Δάμος ζήτησε να το κάνει εκείνος,εκείνη τη στιγμή δεν έδινα και τόσο σημασία σε αυτά τα πράγματα,όμως έπειτα,όταν τα σκεφτόμουν,δεν πίστευα ότι τα είχα ζήσει με εκείνον.

Κάθισε μπροστά μου και με τις συμβουλές της μαίας άρχισε να μου τρίβει τα πόδια μου.
"Όλα θα πάνε καλά." Μου ψιθύριζε και με καθησύχαζε δίνοντας μου δύναμη.

"Μη με αφήσεις μόνη μου, σε παρακαλώ θέλω να είσαι μαζί μου συνέχεια."
Ένιωθα τρομερή ανασφάλεια εκεί μέσα,ήθελα να είναι συνέχεια κοντά μου.

"Δεν πρόκειται μωρό μου! Στο υπόσχομαι,δεν θα σ αφήσω!" Μου έλεγε και συνέχισε να με τρίβει απαλά!

Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στα χέρια του ενώ συγχρόνως κουνούσε απαλά με το πόδι του τη καρέκλα και είχα χαλαρώσει πολύ.

Η μαία γύρισε ξανά και ζήτησε από το Δάμο να με βοηθήσει να ξαπλώσω και να φύγει από το δωμάτιο για λίγο για να με ελέγξουν.
Η καρδιά μου ένιωθα πως θα έβγαινε από το στήθος μου,μόλις ξάπλωσα και μου έκανε αυτήν τη τόσο άβολη εξέταση,μου είπε πως η διαστολή μου ανέβηκε ραγδαία και έπρεπε να μείνω ξαπλωμένη,ενώ εκείνη θα καλούσε το γιατρό να κατέβει.

"Ναι,γιατρέ κατεβείτε! Έχουμε οξύ τοκετό ανέβασε δέκα διαστολή."
Του είπε από το τηλέφωνο και βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντας με μόνη.
Εκείνη τη στιγμή άρχισα να προσεύχομαι,με όλη μου τη καρδιά άρχισα να προσεύχομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου να μην πάθει τίποτα το παιδί μου.
Δεν με ενδιέφερε για μένα,όμως το μικρό μου αγόρι ήθελα να είναι καλά.

Ο γιατρός κατέβηκε και με ετοίμασαν αμέσως για τον τοκετό!
Άνοιξαν το κρεβάτι στη μέση και με ξάπλωσαν ενώ τοποθέτησαν τα πόδια μου σε ψηλή θέση για να μπορώ να σπρώξω.
Τότε άφησαν τον Δάμο να μπει μέσα και να έρθει δίπλα μου.
Εκείνος έδειχνε να τα έχει χαμένα,πρώτη φορά τον είχα δει να είναι τόσο χλωμός.

Ήμουν τόσο ιδρωμένη,το τρέμουλο σε όλο το κορμί μου είχε ανέβει επικίνδυνα και άρχισα να κλαίω από το φόβο μου.

Ο Δάμος έσφιξε το κεφάλι μου πάνω στο στήθος του από δίπλα μου και με φίλησε στο μέτωπο.
"Πάρε μια ανάσα μωρό μου,σκέψου ότι σε λίγο θα κρατήσεις αγκαλιά το γιο μας!"
Μου έλεγε σχεδόν με σπασμένη φωνή.

Ήταν και για εκείνον περίεργο και πρωτόγνωρο όλο αυτό που ζούσε.

"Λοιπόν Ροζαλία,θέλω να παίρνεις ανάσες και όταν σου λέω σπρώξε, να κρατάς την αναπνοή σου και να σπρώχνεις δυνατά.
Ο γιος σου δείχνει να βιάζεται να βγεί οπότε δεν θα σε ταλαιπωρήσει πολύ!"
Μου είπε ο γιατρός μου προσπαθώντας να με κάνει να ηρεμήσω και να χαλαρώσω.

"Ελα μωρό μου,προσπάθησε να κάνεις ότι σου λέει!" Μου ψιθύριζε ο Δάμος στο αφτί μου.

"Τώρα Ρόζι! Σπρώξε!" Άκουσα το γιατρό να λέει και η μαία πίεσε τη κοιλιά μου για να με βοηθήσει.

"Μπράβο Ρόζι μια ακόμη,μόλις σου πω!"
Ένιωσα λες και μέσα μου με έσκισαν με ένα μαχαίρι!
"Τώρα Ρόζι σπρώξε!" Ξανά είπε ο γιατρός και έβαλα όλη μου τη δύναμη.

Άνοιξα τα μάτια μου καθώς ξαφνικά δεν ένιωθα τίποτα.
Τότε είδα το μεγαλύτερο,τον ανυπέρβλητο,το πιο ανεπανάληπτο έρωτα της ζωής μου.
Το ξανθό μου αγγελούδι!

"Ρόζι,κοίταξε τον!" Μου είπε ο Δάμος στο αφτί και με φίλησε.
"Σου μοιάζει!" Συνέχισε με το πιο μεγάλο χαμόγελο που έχω δει ποτέ στα χείλη του.

Δεν πρόλαβα να απαντήσω,ούτε να αντιληφθώ τι γινόταν,ξαφνικά ένιωθα να νυστάζω,να κλείνουν τα μάτια μου.
Τότε ένιωσα γύρω μου για λίγο τον πανικό που επικράτησε και έπειτα έσβησαν όλα.

"Φέρτε μου γάζες γρήγορα. Αιμορραγεί!
Βγάλτε έξω τον Δάμο! Τώρα!"
Και τότε έσβησαν όλα.

Τώρα

"Όπως καταλαβαίνεις η μόνη φορά και η τελευταία που έγινα μαμά,δεν ήταν και η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου.
Έπειτα έμαθα πως έζησα από θαύμα και επειδή εκείνος είχε την ίδια ομάδα αίματος με εμένα,έδωσε άμεσα αίμα και δεν πέθανα από αιμορραγία!
Τυχαίο;
Δεν ξέρω!"
Του είπα και γέμισα το ποτήρι μου με ουίσκι.
Είχε αρχίσει να με ζαλίζει λίγο,καθώς στις δύσκολες μνήμες μου,όλο και κατέβαζα περισσότερο!

"Τότε έμαθες ότι δεν θα μπορέσεις να ξανά κάνεις παιδιά;" Με ρώτησε χαλαρά,λες και αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε να θυμάμαι!

"Όχι, αυτό το έμαθα πολύ αργότερα...
Τότε που..."
Ήπια μια γουλιά από το ποτήρι μου.
"Λίγο καιρό πριν φύγω από κοντά του."
Απάντησα τελικά και κατέβασα το κεφάλι.

Ήρθε κοντά μου και με κοίταξε,ενώ έπιασε το πηγούνι μου και ανασηκωσε το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω.
"Εξακολουθεί να μην με νοιάζει που δεν μπορείς να κάνεις παιδιά,μου φτάνει να σε έχω!"
Μου είπε και ένιωσα έστω λίγο κάτι να χτυπάει στη καρδιά μου.
Δεν άξιζε να είναι με μια γυναίκα όπως εγώ,όμως πλέον ήμουν πεπεισμένη πως ο Δάμος δεν θα με έβρισκε ποτέ, ήθελα να προχωρήσω τη ζωή μου, έπρεπε να τον ξεριζώσω κάπως...
Αν κάποιος μπορούσε να με βοηθήσει ήταν ο Αχιλλέας και η αγνή αγάπη του!

"Εσύ με έχεις!" Του απάντησα και χάιδεψα το χέρι του,ενώ έτριψα το πρόσωπο μου στη παλάμη του.

"Πες μου τι έγινε έπειτα! Τι έγινε όταν ξύπνησες!"
Μου είπε με αδημονία και κάθισε δίπλα μου.

Λοιπόν...

Τότε!

Άνοιξα τα μάτια μου και βρισκόμουν σε ένα άλλο δωμάτιο.
Προσπάθησα μέσα στο μυαλό μου να θυμηθώ τι είχε γίνει και έπειτα από ένα δευτερόλεπτο τινάχτηκα και άγγιξα τη κοιλιά μου.
Ήταν άδεια!

Ένιωσα εκείνον δίπλα μου.
"Σσσσ ησύχασε μωρό μου,όλα είναι καλά τώρα!" Μου είπε και με πήρε αγκαλιά.
"Κοίταξε τον..."
Μου έδειξε την αντίθετη μεριά,ένα μικρό καλαθάκι και μέσα ο Ράφαελ να κοιμάται βαθιά.

Ξαφνικά οι μύες μου και κάθε έκφραση του προσώπου μου χαλάρωσε.
Ήταν πραγματικά ένας άγγελος.
Ο Δάμος πήγε κοντά του και έφερε το μικρό καλαθάκι πιο κοντά μου για να το βλέπω.
Σε μια κίνηση μου να τεντωθώ για να τον δω καλύτερα ένιωσα αρκετό πόνο.

"Κάθισε μη τεντώνεσαι,θα σου τον δώσω στην αγκαλιά σου!" Μου είπε και τον πήρε απαλά μέσα από το μικρό καλαθάκι και ήρθε κοντά μου.

Πονούσα τόσο πολύ μα ξαφνικά δεν με ενδιέφερε τίποτα,μόνο να τον σφίξω στην αγκαλιά μου.
Μου τον έδωσε όσο πιο σιγά μπορούσε και κάθισε και εκείνος δίπλα μου.
Ήταν τοσο μικρούλης που νόμιζα ότι θα σπάσει με μια λάθος κίνηση μου.

"Είναι πανέμορφος Ροζαλία!"

"Είναι!" Του είπα χαμογελώντας!

"Πήρε την ομορφιά από τη μαμά του!" Μου απάντησε και με φίλησε στο μέτωπο.

Τον κοίταξα και χαμογέλασα.
"Άξιζε κάθε πόνο που πέρασα!"
Φίλησα απαλά το μικρό μυτακι του και έκλεισε το δάχτυλο μου μέσα στη μικρή παλάμη του.

"Θυμάσαι τι έγινε Ρόζι;"
Με ρώτησε και τον κοίταξα στα μάτια σκεπτική!

"Όχι, θυμάμαι που όλοι τρομοκρατήθηκαν και σε έδιωξαν από το δωμάτιο,τι είχε γίνει!"

"Κόντεψα να σε χάσω Ρόζι, κόντεψα να πεθάνω όση ώρα ήμουν έξω! Ήταν τρομακτικό! " Τα μάτια του ήταν τόσο φοβισμένα.

Κόλλησα τα χείλη μου στα δικά του και έκλεισα τα μάτια μου.
Μ αγαπούσε ειλικρινά,μπορούσα να το νιώσω!

"Τι έγινε;" Ρώτησα απορημένη.

"Είχες ακατάσχετη αιμορραγία! Τελικά όλα πήγαν καλά!" Μου είπε και μας αγκάλιασε σφιχτά.
"Θα σας προσέχω όλη μου τη ζωή! Δεν θα αφήσω να μου πάθετε κανένα κακό!"
Το βλέμμα του ήταν σπασμένο σαν κάτι να τον προβλημάτιζε.

"Σίγουρα πήγαν όλα καλά;" Ρώτησα γεμάτη απορία!

"Σίγουρα! Σήμερα ανακάλυψα ότι έχουμε την ίδια ομάδα αίματος,εγώ έδωσα αίμα.
Τώρα το δικό μου αίμα κυλάει και μέσα σου..."
Με κοιταξε με ένα μειδίαμα στα χείλη.
Πριν προλάβω να απαντήσω η πόρτα χτύπησε και ένας κύριος με μια τεράστια ανθοδέσμη εμφανίστηκε μέσα στο δωμάτιο.

"Η κυρία Ροζαλία Ανδριώτη;"
Ρώτησε κάνοντας τον Δάμο τούρμπο.

"Σαράντη!" Τον διόρθωσε και πήρε τα λουλούδια στα χέρια του,δίνοντας του ένα γενναιόδωρο φιλοδώρημα.

Εκείνος ζήτησε συγνώμη και έφυγε και ο Δάμος απορημένος κοίταξε για τη κάρτα όσο εγώ χαιρετά το μικρό μου άγγελο.

Όταν τη βρήκε και την άνοιξε έχασε για λίγο το χρώμα του.

"Από ποιον είναι;" Ρώτησα και άπλωσα το χέρι μου να μου τη δώσει όμως εκείνος την έβαλε στη τσέπη του αμέσως.

"Από τα παιδιά! Δεν γράφει κάτι σημαντικό!" Απάντησε και έφυγε από κοντά μου,ενώ τοποθέτησε τα λουλούδια δίπλα στο παράθυρο και κοίταξε και εκείνος απ' έξω.

Εκείνη τη στιγμή δεν έδωσα σημασία,δεν πονηρευτηκα καθόλου και ίσως αυτό ήταν και το μεγαλύτερο μου λάθος!

Τρίτο πρόσωπο!

Ο Δάμος άνοιξε περίεργος τη κάρτα και πάγωσε στη θέα των όσων έγραφε.

"Άραγε θα έχει τη τύχη του αδερφού μου ο μικρός Ράφαελ; Ποιός το ξέρει; Χμμ μπορεί να στο ξέρω εγώ! Τα λέμε σύντομα Δάμο!"

Ένιωσε μια ζάλη διαβάζοντας αυτά τα λόγια αλλά δεν ήθελε να καταλάβει κάτι η Ροζαλία.
Γι' αυτό όταν τον ρώτησε της είπε ψέματα,πως μπορούσε μέσα σε μια μέρα να της πει όλα αυτά; Πώς η μήτρα της δεν πρόλαβε να αντιδράσει στον τόσο απότομο τοκετό και είχε ρήξη,με αποτέλεσμα να φύγει μεγάλο κομμάτι και από την αιμορραγία να κοντέψει να πεθάνει.
Μα πιο πολύ πως να της έλεγε πως θα ήταν επικίνδυνο να μείνει ξανά έγκυος,έως σχεδόν απίθανο;
Και τώρα αυτό...
Ποιός είσαι αναθεματισμενε!
Πήγε στο παράθυρο και ακούμπησε στο περβάζι τα λουλούδια ενώ κοίταξε σκεπτικός έξω.

Όποιος και αν είσαι θα σε βρώ...
Και θα σε σκοτώσω...

Σκέφτηκε και έκλεισε τα μάτια παίρνοντας μια βαθιά ανάσα!

Με έχει τρελάνει σήμερα το wattpad από το να κολλάει έσβησα κατά λάθος όλο το κεφάλαιο και το ξανά έγραψα!
Ελπίζω να σας αρέσει.

Καλό σαββατοκύριακο!