Βγήκα από το δωμάτιο και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα, είχα νιώσει μία έντονη λιγούρα,η ώρα ήταν 7:00 το πρωί.

Πήγα μπροστά από το ψυγείο και το άνοιξα, άρχισα να ψαχουλεύω μέσα όταν κάποια στιγμή ένιωσα μία παρουσία δίπλα μου, κοίταξα κάτω και είδα δύο γυναικεία πόδια, έκλεισα το ψυγείο απότομα και μπροστά μου εμφανίστηκε η Σόνια.

Σχεδόν χλώμιασα, από το σοκ και τη χαρά μου.

"Μη μείνεις και στον τόπο..."μου είπε εκείνη χαρούμενη και έπεσε στην αγκαλιά μου.

"Σόνια Θα τρελαθώ τι κάνεις εδώ;" Τη ρώτησα γεμάτη ενθουσιασμό, καθώς ο Δάμος μου είχε πει πως είχαν μετακομίσει αλλού με τον Νειτ.

"Μα καλά πιστεύεις ότι θα ήξερα πως έχεις γυρίσει πίσω και εγώ θα ήμουν αλλού ενώ ετοιμάζομαι να γίνω θεία;" Μου είπε με περίσσιο ενθουσιασμό.

"Ποιος σου τα πρόδωσε όλα;" Ρώτησα με το χαμόγελο να έχει ζωγραφιστεί στα χείλη μου.

"Ποιος άλλος;" Με ρώτησε και γελάσαμε και οι δύο.

Είχε και εκείνη τις ίδιες αϋπνίες με μένα και έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε πρωινό.
Καθίσαμε στο τραπέζι και αρχίσαμε να λέμε τα νέα των τελευταίων μηνών,καθώς  είχαμε χάσει πολλά κεφάλαια η μία από τη ζωή της άλλης.
Κάποια στιγμή η κουβέντα έφτασε στο Δάμο και εμένα του τώρα.

"Ότι και να σου χει κάνει δεν πιστεύω πως θα ήσουν εδώ πέρα αν δεν τον αγαπούσες!" Μου δήλωσε με σιγουριά η φίλη μου.

Κατέβασα το κεφάλι και κοίταξα το πιάτο με το πρωινό μου.
Τον αγαπούσα; Ούτε εγώ η ίδια δεν ήξερα πια αν όλο αυτό ήταν αληθινή αγάπη ή κάτι παθητικό.

"Δεν ξέρω πια ούτε εγώ η ίδια για να σου απαντήσω..." Της απάντησα και άφησα το πιρούνι στο πιάτο μου.

"Να ξέρεις πως εκείνος σε αγαπάει, όμως είναι κάποιος άλλος Ρόζι, δεν είναι ο απλός άντρας που θα γνώριζες ένα βράδυ και θα έκανες οικογένεια, ο Δάμος είναι αρχηγός γκανγκστερικής ομάδας, πιστεύεις πως ένας άντρας, που είναι μπλεγμένος μέσα σε τόσα σκατά, είναι τόσο ευαίσθητος,που όταν ένιωθε ότι χάνει την κυριαρχία του, δεν θα έβγαζε τα όπλα του;"
Με ρώτησε και σήκωσε το φρύδι της.

"Ας έμπλεκε με μία γυναίκα που θα μπορούσε να είναι χωμένη μέσα σε αυτά τα σκατα... Θα μπορούσε να μη με έχει επιλέξει ποτέ."
Της απάντησα ελάχιστα πιο τσιτωμενη!

"Όπως και εσύ, με μένα μιλάς Ροζαλία, σε είχα προειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή, σου είπα να μην μπλέξεις, μη μου πεις ότι δεν ήταν επιλογή σου! Όταν ήρθαμε και σε είδαμε μετά..."έκανε μία παύση και με κοίταξε απολογητικά στα μάτια.
"Τέλος πάντων πριν το ταξίδι σας στη μποτσουάνα, αυτό που εγώ αντίκρισα ήταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι, μην τολμήσεις να μου το αρνηθείς,θα είναι σαν να παίζεις με τη νοημοσύνη μου!"
Τελείωσε την πρόταση της και γεύτηκε μία μπουκιά από την τηγανίτα της.

Πήρα μία βαθιά ανάσα σκεπτόμενη τα λόγια της.
Όλοι ήξεραν ότι μου άρεσε να παίζω με τη φωτιά, είχε δίκιο λοιπόν μόνη μου έβγαλα τα μάτια μου, αν εξαρχής έδειχνα πως δεν θέλω εγώ ίσως τώρα όλα να ήταν αλλιώς.

"Σε αγαπάει ρόζυ πίστεψέ με, ξέρεις πως εγώ δεν θέλω ούτε το κακό σου ούτε θα σου έλεγα ποτέ ψέματα, δώσε του μία δεύτερη ευκαιρία, άλλωστε ξέρεις πώς είναι κατά βάθος ένα παιδί που έχει περάσει πολλά και όλα αυτά που κάνει, είναι εξαιτίας όλων αυτών."
Το ξέρω ότι είχε δίκιο, δεν ήμουν χαζή, αλλά δεν μπορούσα να ανεχτώ ότι όλα όσα έκανε δεν τα είχε σκεφτεί!

"Το ξέρω ότι με αγαπάει, απλά δεν ξέρω με ποιον τρόπο.
Τόσα ψέματα που μου απέκρυψε, τόσα λάθη, αν Σόνια μου ήταν ειλικρινής απέναντί μου εξαρχής τώρα όλαα θα ήταν διαφορετικά... Θα είχαμε αποφύγει πολλά..."
Πριν προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου εμφανίστηκε στην κουζίνα ο Νειτ.

"Τι θα είχαμε αποφύγει;"
Ρώτησε και άρπαξε ένα μήλο από τη φρουτιέρα, ενώ το δάγκωσε και μας έκλεισε μάτι.

"Εσένα!" Του απάντησε η Σόνια και χαμογέλασε.

"Ροζαλία ξέρεις πού είναι ο Δάμος;"ρώτησε εμένα εκείνος.

"Πίστεψέ με αν κάποιος μαθαίνει τελευταίος το που είναι ο Δάμος, αυτή είμαι εγώ..." Του απάντησα αδιάφορα.

"Λείπει από χθες το βράδυ, έχει γίνει κάτι σοβαρό τον παίρνω και δεν μπορώ να το βρω ούτε στο κινητό."

"Τι σοβαρό;" Ρώτησα ενώ η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει περίεργα.

"Κάτι με τις δουλειές μην ανησυχείς, θα το διευθετήσουμε το θέμα, απλώς πρέπει ο Δάμος να αποφασίσει τι πρέπει να γίνει." Μου είπε αλλά εγώ δεν ένιωσα να ηρεμώ.
Κάτι μέσα μου μου έλεγε πως ο Νειτ δεν μου έλεγε την αλήθεια.

"Έχει να κάνει με τους γκρίζους λύκους έτσι;" Ρώτησα σίγουρη για την απάντηση.

"Μην λες ανοησ..."
Πήγε να μιλήσει αλλά τον έκοψα.

"Άσε τις δικαιολογίες εμένα Νειτ! Πόσα κινδυνεύει ο Δάμος και εγώ; Θέλω να ξέρω!"
Ρώτησα σίγουρη για την απάντηση που θα ερχόταν.

"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για κάτι..."
Απάντησε ο Μάικ αυτή τη φορά καθώς μπήκε και εκείνος στην κουζίνα.
Ο Δάμος τα έχει κανονίσει όλα.

"Μίλησες μαζί του;" Ρώτησε ο Νειτ τον Μάικ.

"Ναι με πήρε το πρωί τηλέφωνο, μου έδωσε κάποιες οδηγίες, όπως το να αφήσω τον φίλο σου ελεύθερο Ρόζι..."
Με κοίταξε στα μάτια σαν να μου έλεγε δες πόσο πίσω έχει κάνει για σένα.

Ξεροκατάπια και σηκώθηκα όρθια.
"Εγώ πάω να ξεκουραστώ..."
Τους είπα και άρχισα να προχωράω προς το δωμάτιο μου ενώ άκουγα τη Σόνια από πίσω μου να τους "μαλώνει" ψιθυριστά.

Τρεις μήνες μετά...

Είχα να τον δω τρεις μήνες περίπου,εκείνο το βράδυ έφυγε από το δωμάτιο μου και δεν ξανά γύρισε ποτέ.

Ήθελε να μου αφήσει τον χώρο και τον χρόνο να σκεφτώ,αλλά από όσο μάθαινα από τη Σόνια κυνηγούσαν τους γκρίζους λύκους και ήταν πολύ κοντά στον αποδεκατισμό τους.

Εκείνο το πρωί θα πήγαινα με τον Μάικ στον γιατρό για να δω το μωρό και να κάνω κάποιες εξετάσεις,για εμένα αυτό ισούταν με βόλτα καθώς κλεισμένη εδώ μέσα τρεις μήνες να προσέχω πολύ κόντευα να τρελαθώ.

Είχα να δω και εκείνον τόσο καιρό που ένιωθα ότι βουλιάζω σε κατάθλιψη ξανά.
Όμως εκείνη η μέρα ήταν αλλιώς,εκείνη την ημέρα θα μάθαινα το φύλλο του μωρού.

Είχα ετοιμαστεί δύο ώρες πριν το ραντεβού μου από την ανυπομονησία μου και περίμενα υπομονετικά τον Μάικ στο σαλόνι.
Χαζευα στην τηλεόραση και άλλαζα το ένα κανάλι μετά το άλλο όταν άνοιξε η πόρτα της εισόδου και μπήκε μέσα εκείνος...

Γύρισα τον κοίταξα,έκανα να κοιτάξω πάλι μπροστά και όταν κατάλαβα ποιος ήταν έφυγε το τηλεχειριστήριο από τα χέρια μου και τον κοίταξα σε κατάσταση σόκ.

Εκείνος έκλεισε την πόρτα και πλησίασε κοντά μου,τα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στην κοιλιά μου που πλέον είχε φουσκώσει αρκετά,το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει σχηματίστηκε στα χείλη του.

Εγώ ακόμα ήμουν σε κατάσταση σόκ καθώς ο άντρας που είχα δίπλα μου ήταν ένας άλλος.
Είχε αφήσει μούσια τα οποία είχαν μακρύνει αρκετά και φαινόταν αρκετά πιο πρησμένος μυϊκά.

Κάθισε δίπλα μου και άρχισε να κουνάει το χέρι του μπροστά στο πρόσωπο μου,μπας και ξεκολλήσει το βλέμμα μου και κλείσει το ορθανοιχτο μου στόμα.

Η καρδιά μου είχε από ώρα σταματήσει να χτυπάει, κάνοντας με να συνειδητοποιήσω πόσο επιρροή είχε πάνω μου αυτός ο άντρας.

"Δάμο..." Ψελλισα και ανοιγοκλεισα σιγά τα μάτια μου προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυα μου.
Μου είχε λείψει ΓΑΜΩΤΟ.

"Μεγάλωσε..." Μου είπε εκείνος και έδειξε τη κοιλιά μου χαμογελώντας.

Ανταπέδωσα το χαμόγελο του και έπιασα το χέρι του και το έβαλα πάνω μου.
Ακούμπησε την κοιλιά μου και η έκφραση στο πρόσωπο του μαλάκωσε πολύ, όσο άγρια και αν ήταν η όψη του,μόλις με άγγιξε εκεί κάθε μικρή ρυτίδα είχε εξαφανιστεί μια η έκπληξη όπως και η λαχτάρα εμφανίστηκε στα μάτια του όταν δέχτηκε την πρώτη κλοτσιά.

"Είναι λίγο ζωηρό..." Του είπα ενώ δεν άφηνα το χέρι του κάτω από το δικό μου.

"Μου έλειψες πολύ..." Μου είπε και κλείδωσε τα μάτια του στα δικά μου.

Κοιταζόμασταν για αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι που άφησα το χέρι του χωρίς να του απαντήσω και σηκώθηκα όρθια.

"Πρέπει να φύγω,έχω ραντεβού με τον γιατρό σήμερα και θα με πάει ο Μάικ." Του είπα γεμάτη αμηχανία.

"Εγώ θα σε πάω... Γι' αυτό ήρθα! Δεν ήθελα να χάσω αυτή τη στιγμή!" Μου είπε γεμάτος ενθουσιασμό!
Έμοιαζε τόσο διαφορετικός.
Έβγαλα γρήγορα αυτή τη σκέψη απ' το μυαλό μου,ήταν σίγουρα ο ίδιος.

Είμαι σίγουρη ότι έτσι όπως τον κοίταζα θα θεωρούσε ότι είμαι χαζή.

"Έλα πάμε,μας περιμένει ο γιατρός σου!"
Μου είπε και έτεινε το χέρι του να περάσω.

Ήταν πολύ ωραία ντυμένος εκείνη τη μέρα,είχα καιρό να τον δω να φοράει κοστούμι!

Κάθισα στο αμάξι δίπλα του και δεν μιλήσαμε καθόλου σε όλη την διαδρομή,όμως συνεχώς έριχνε κλέφτες αμήχανες ματιές ο ένας στον άλλο.

Ήμουν τόσο αγχωμενη να δω ότι ήταν καλά το μωρό που μέχρι να φτάσουμε και να ξαπλώσω για την εξέταση, μου είχε φανεί αιώνας!

Όταν ξεκίνησε ο γιατρός να με εξετάζει πρώτα μας έβαλε να ακούσουμε την καρδούλα του.
Ο Δάμος καθόταν δίπλα μου και κοιτούσε σαν μαγνητισμένος την οθόνη.

Έπειτα ο γιατρός άρχισε να κοιτάζει τα πάντα,τα ζωτικά όργανα,να μετράει χέρια, πόδια, δάχτυλα... Τα πάντα!

"Χμμ ναι όλα είναι πολύ καλά! Είναι γερό το μωράκι μας! Θέλετε να σας πω το φύλλο;"
Ρώτησε ο γιατρός αδιάφορα ενώ συνέχισε να κοιτάζει το μωρό.

"Ανυπομονώ να μάθω γιατρέ!" Του απάντησα και κοίταξα τον Δάμο που έδειχνε ευτυχισμένος.

"Έχετε ένα μικρό αντράκι!" Μας ανακοίνωσε και η απογοήτευση ήταν εμφανής στο πρόσωπο μου.

"Θα έπρεπε να χαίρεσαι Ροζαλία,το παιδί σου χαίρει άκρας υγείας,από όσο μπορώ να ξέρω ως τώρα,το φύλλο είναι δευτερεύον..." Μου είπε και σαν να με ξύπνησε.

"Ναι γιατρέ,είμαι ευγνώμων..."
Απάντησα νωχελικά.

"Η αποκόλληση σου έχει αποκατασταθεί πλήρως,όμως καλό είναι να προσέχεις, παρόλα αυτά η σεξουαλική επαφή επιτρέπεται!" Μας είπε και τα μάγουλα μου έγιναν πιο κόκκινα και από παντζάρια και δεν τόλμησα καν να σηκώσω το βλέμμα μου στον Δάμο.

"Ευχαριστούμε γιατρέ. " Του είπε ο Δάμος καθως τον πήρε προς τα έξω και εγώ σηκώθηκα για να ντυθώ.

"Ένα μικρό αγόρι..." Σκέφτηκα λίγο φωναχτά.

Από εκείνη τη στιγμή και σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν μόνο αυτό...
Όταν φτάσαμε στην έπαυλη που μέναμε πλέον,άνοιξα τη πόρτα και τον κοίταξα.

"Θα φύγεις πάλι;" Ρώτησα και η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα.

"Ναι,εκτός και αν θέλεις να μείνω..."
Μου είπε και έβλεπα την απόγνωση που προσπαθούσε να κρύψει στο βλέμμα του.

"Είναι καλύτερα να φύγεις..." Του είπα και ετοιμάστηκαν να βγω μα το μετάνιωσα.

Γύρισα και τον κοίταξα ενω έπιασα το χέρι του και το έβαλα πάλι πάνω στη κοιλιά μου.
"Σκεφτόμουν να τον βγάλουμε Ράφαελ!"
Του είπα και εκείνος με κοίταξε με βουρκωμενα μάτια!

Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι,πρώτη φορά είδα εκείνον τόσο έτοιμο να κλάψει.
Ένιωσα τόσο περίεργα λες και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα οτι ήταν άνθρωπος.

"Ράφαελ..." Είπε και άφησε ένα φιλί στην κοιλιά μου.
"Σ ευχαριστώ Ροζαλία..." Συνέχισε και χάιδεψε το μάγουλο μου.

Έκανα το κεφάλι μου στο πλάι και εγκλώβισα το χάδι του ενώ έκλεισα τα μάτια.
"Και σε εμάς έλειψες..." Του είπα και βγήκα από το αμάξι γρήγορα!

Εκείνος ακούμπησε το κεφάλι του στο κάθισμα και με κοίταζε να ανεβαίνω τις σκάλες,ενώ δάγκωνε τα χείλη του στην προσπάθεια να πιστέψει αυτά που ζούσε.

Ήλπιζα ότι αν δίναμε το όνομα της μητέρας του στον γιο μας,θα έπαιρνε και τη δική της καλοσύνη,εκείνη για την οποία μου είχε μιλήσει κάποτε ο Δάμος...

Μπουμ!
Οι μεγάλες οι αγάπες δεν τελειώνουνε!

Λοιπόν πήρα κάποιες αποφάσεις για την συνέχεια της ιστορίας και επειδή με ρώτησε μια κοπέλα πόσα κεφάλαια θα έχει ακόμα,θέλω να σας ενημερώσω ότι έχει αρκετά για το τέλος,θα είναι μια αρκετά μεγάλη ιστορία!
Και αυτό γιατί έχω παρεκκλίνει από τις αρχικές μου σκέψεις και αποφάσισα να σας κάνω ΚΑΠΟΙΑ χατίρια από αυτά που μου ζητάτε οπότε πρέπει θα ανανεώνω καθημερινά σχεδόν εκτός και αν τύχει κάτι!
Δεν θα έχω συγκεκριμένη ώρα γιατί δεν μπορώ να προγραμματίσω λόγω καθημερινότητας!
Αυτά,να έχετε όλες μια όμορφη Κυριακή!