Σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι, σκεφτόμουν αν άξιζε σε αυτόν τον άντρα να γίνει πατέρας.
Ήταν προφανές πως κάτι τέτοιο θα είχε τη κατάληξη που είχε και η δική του οικογένεια,εμένα νεκρή και το παιδί με τα τραύματα που κουβαλά εκείνος εδώ και χρόνια.

Δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να του πω τίποτα για το παιδί, δεν ένιωθα έτοιμη, ειδικά κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Εννοείται ότι δεν είχα το δικαίωμα της ίδιας μεταχείρισης πια.
Δεν γυρίσαμε ποτέ στο παλιό σπίτι που έμενα εγώ και ο Δάμος,δεν υπήρχε καν σαν επιλογή,στο μόνο σημείο που γυρίσαμε,ήταν το σημείο μηδέν.

Σε όλη τη διαδρομή με είχαν με κλειστά μάτια για να μην βλέπω που πηγαίνουμε.
Όταν φτάσαμε ο Νειτ και ο Γολιάθ με πιάσανε και με οδήγησαν υπόγεια.
Το κατάλαβα επειδή κατεβήκαμε δύο επίπεδα σκαλοπάτια.

Δεν μιλούσα,δεν με ένοιαζε.
Ο Δάμος δεν ήταν μαζί μας,δεν με ενδιέφερε καθόλου που ήταν, πονούσα πολύ από τις πράξεις του, πονούσα γιατί ήξερα πως αυτό ήταν το τέλος μας, ήξερα πως όσο και αν τον αγαπούσα, πάντα αυτό θα ήταν μέσα μου,σαν αγκάθι να με τσιμπάει και να μου υπενθυμίζει τι έκανε!

"Γιατί ρε συ Ρόζι; Γιατί το έκανες αυτό;"
Με ρωτούσε ο Νειτ την ώρα που μου έβγαλε το μαντήλι και ο Γολιάθ με έδενε σε μια καρέκλα.

Ούτε δάκρυα δεν έφευγαν από τα μάτια μου.
Ούτε και καμιά απάντηση από τα χείλη μου βέβαια.

"Μιλησε μου Ρόζι, χρειάζεσαι κάτι;"
Τουλάχιστον εγώ ακόμα κάτι άξιζα,ο Μπράν δεν είχε όμως την ίδια τύχη.

Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά και ένιωσα το χέρι του Γολιάθ στον ώμο μου τρυφερά.
"Μην φοβηθεις,θα είμαι όλο το βράδυ απ' έξω."
Μου είπε ψιθυριστά στο αυτί,την στιγμή που ο Νειτ είχε φύγει από κοντά και πήγαινε προς τη πόρτα.

Συνέχισα να κοιτάζω κάτω και τότε μόνο ένα δάκρυ έφυγε από τα μάτια μου.
Η πόρτα έκλεισε και το λίγο φως που έμπαινε απ' έξω εξαφανίστηκε.
Η τιμωρία μου.

Γέλασα λίγο με τη σκέψη αυτή.
Με τιμωρεί.
Επειδή ήθελα να μάθω.
Επειδή ακόμα τον αγαπάω.
Επειδή δεν μπορώ να ζήσω μακριά του.

Δεν ξέρω πόσες ώρες με άφησαν δεμένη εκεί μόνη,μα δεν με ένοιαζε.
Το μόνο που με ένοιαζε ήταν αυτό το σποράκι που είχε κατασκηνώσει στη κοιλιά μου,να ήταν άνετα;
Θα μπορούσα να σταματήσω να αναπνέω,αρκεί να ξέρω ότι αυτό το πλασματάκι θα είναι εντάξει.

"Μικρό μου θαύμα,να ξέρεις πως αν επιζήσουμε από όλα αυτά,θα φύγουμε,θα σε προστατεύσω με νύχια και με δόντια.
Δεν θα αφήσω κανένα να σου κάνει κακό σου το υπόσχομαι."
Τώρα τα μάτια μου έτρεχαν βροχή.
Εγώ δεν θα μπορούσα να το σκοτώσω,για μένα αυτό δεν ήταν επιλογή.
Εκείνο το παιδί θα γεννιόταν αλλά πια στο μυαλό μου ήξερα πως ο Δάμος δεν θα το γνώριζε ποτέ.

Η πόρτα άνοιξε και μαζί της άναψαν και δυνατά λευκά φώτα.
Έκλεισα τα μάτια μου μηχανικά,πονούσαν έπειτα από τόσες ώρες που συνήθισαν το σκοτάδι.

Στο δωμάτιο άκουγα βήματα,θα γνώριζα από χιλιόμετρα σε ποιον ανήκαν.
Άνοιξα αργά τα μάτια μου και τον κοίταξα.

Ήρθε κοντά μου και γονάτισε.
Με κοίταξε στα μάτια και μου σκούπισε τα δάκρυα.

Έπειτα κάθισε κάτω και στήριξε τη πλάτη του στον τοίχο.
Το χέρι του μια μπουνιά μπροστά στο στόμα του.
Δε μπορούσα να σταματήσω να τον κοιτάζω.

Ήθελα να φωνάξω για αυτά που ένιωθα.
Ήθελα να σκίσω στα δύο την καρδιά μου να σταματήσει να χτυπάει,να σταματήσω επιτέλους να τον αγαπώ.

"Τα γκρέμισες όλα Ρόζι." Η φωνή του ήταν σταθερή και άγρια.
"Θέλησα να σε εμπιστευτώ, αλήθεια το θέλησα πολύ! Μετά το ταξίδι μας το κατάφερες,πίστεψα ότι ένιωθες ότι και εγώ..."

"Μην τολμήσεις να μου πεις ότι δεν ένιωσα το ίδιο."
Του φώναξα ενώ ξέσπασα πάλι σε κλάματα.
"Τι έχω κάνει; Γιατί με έχεις δεμένη; Δεν έγινε τίποτα με εμένα και τον Μπράν,τον σκότωσες άδικα!"

"Αυτό σε καίει; Για αυτό κλαίς; Επειδή κάρφωσε ο Νειτ τρεις σφαίρες στο όμορφο κεφαλάκι του; Δεν θα τον ξανά δεις ποτέ!" Μου είπε με τόση λύσσα και κακία απέναντι του.

"Γιατί;" Ρώτησα απελπισμένη.

"Γιατί έτρεξες στον πρώην σου! Γιατί δεν πίστεψες εμένα και θέλησες να μάθεις από εκείνους που σε πρόδωσαν,γιατί έτσι προδωσες εμένα Ροζαλία!" Φώναξε και σηκώθηκε όρθιος μπροστά μου.

Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα κατάματα.
"Ήθελα απλώς να μάθω,δεν ήθελα να με κυνηγήσεις,σε σένα θα γυρνούσα,πάντα σε εσένα γυρνάω!"
Ακόμα τον κοιτούσα και έλιωνα.

Έσκυψε και με έπιασε από το σαγόνι.
Έφερε το κεφάλι του κοντά στο δικό μου και ακούμπησε τα μέτωπα μας.
"Τώρα δεν έχει γυρισμό,σε άγγιξε Ρόζι; Πες μου; Σε γάμησε;"

Τον έφτυσα μέσα στα μούτρα σε μια αντανακλαστική κίνηση όσων άκουγα.
Δεν μπορούσα να δεχτώ τα λόγια του.
Γύρισε το κεφάλι του και σκούπισε τα σάλια μου με το εσωτερικό του αγκώνα του.

Γύρισε απότομα και με χαστούκισε με δύναμη.
Τόση δύναμη που η καρέκλα μου δεν άντεξε και έφυγα μαζί της στο πλάι.
Έπεσα κάτω και το μόνο που σκέφτηκα ήταν το μωρό που υπήρχε μέσα μου.
Έπρεπε να φύγω από εδώ.
Έπρεπε να μας πάρω από εκεί μέσα.

Έβγαλα μια κραυγή και ξέσπασα σε κλάματα.

Εκείνος ούρλιαξε και χτύπησε μπουνιά στον τοίχο.

"Γαμωτο!" Φώναζε και συνέχιζε να χτυπάει.

Ήρθε κοντά μου και πήγε να με σηκώσει.

"Μην μ ακουμπάς!" Φώναξα δυνατά.
"Μην τολμήσεις να μ αγγίξεις." Συνέχισα.

Ένιωθα την παλάμη του ένα χιλιοστό από τα μαλλιά μου.
Δεν σήκωνα το πρόσωπο μου,τα μάτια μου κλειστά.
Ακόμα μια κραυγή του με έκανε να τιναχτώ και σηκώθηκε σαν μαινόμενος ταύρος και βγήκε έξω αφού έδωσε μια δυνατή εκκωφαντική κλοτσιά στη πόρτα.

Ένα λεπτό αργότερα ο Γολιάθ βρέθηκε τρέχοντας δίπλα μου.
"Ροζαλία είσαι καλά;"

Η φωνή του τόσο ανήσυχη!
Μέσα μου έσπασαν όλα,ήλπιζα να ενωθούν αλλά δεν γινόταν.
Με σήκωσε ξανά και τη στιγμή που η καρέκλα πάτησε και στα τέσσερα πόδια της έκανα εμετό.

"Ρόζι,εσύ είσαι χλωμή." Μου είπε ο Γολιάθ ενώ έλυνε τα χέρια μου.

Ξαφνικά ένιωσα να χάνω το φως και τη γη κάτω από τα πόδια μου.

"ΣΚΑΤΑ! Ρόζι! Άνοιξε τα μάτια σου!"
Άκουγα τον Γολιάθ,μα δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου.

Με σήκωσε στην αγκαλιά του και με τοποθέτησε κάπου μαλακά.
"Ρόζι σε παρακαλώ μην πάθεις κάτι μέχρι να γυρίσω." Μου είπε και έφυγε τρέχοντας από δίπλα μου.

"Μην αργήσεις..." Ψελλισα άηχα και έπειτα έσβησαν όλα.

Δάμος
(έτσι επειδή έχω καιρό να γράψω τη σκέψη του).

Έφυγα από το δωμάτιο που ζήτησα να την βάλουν και ήμουν έτοιμος να σκοτώσω άνθρωπο.
Όχι οποιονδήποτε άνθρωπο αλλά εκείνον που ο μαλακας δεν σκότωσα πρίν.

Πόσο ηλίθιος που δεν είχα καταλάβει πως όλα ήταν ένα σχέδιο για να φύγει από κοντά μου και να γυρίσει στον πρώην της.
Τόσο τυφλώθηκα ο παπάρας και πίστεψα ότι ένιωσε έστω και λίγο όπως εγώ.

Άνοιξα τη πόρτα με δύναμη και έβγαλα το όπλο μου από τη τσέπη και το κόλλησα στην αγνώριστη μάπα του.
Τον έκανε μαύρο ο Νειτ τον πουστη.
Ένιωσα αμέσως λίγο καλύτερα.

"Μη ρε Δάμο,μη το κάνεις αυτό! Τον βασανίζω τόσες ώρες,δεν έχουν κάνει κάτι!" Μου είπε ο Νειτ.

"Μην του τα λες μισά!" Ακούστηκε η σάπια φωνή του με κόπο από τα μπουνιδια που έφαγε.
"Εγώ θα ήθελα πολύ,να κάνουμε πολλά..."

Έβαλα το όπλο στη θέση του και σήκωσα τα μανίκια από το πουκάμισο μου.
Θα τον τσακίσω τον μπάσταρδο.
Άρχισα να τον χτυπάω μπουνιές με τόση μανία που ήμουν ικανός να τον αφήσω στον τόπο.

"Θες ακόμα ρε καριόλη; Θες να κάνετε πολλά;" Του ούρλιαζα και τον χτυπούσα με μανία.

Ξαφνικά ένιωσα δύο χέρια να με τραβάνε από τη μέση και έπειτα από μια πάλη ο Νειτ με ακινητοποίησε κάτω.
Πριν προλάβω να τον βρίσω μπήκε στο δωμάτιο ο Γολιάθ και φώναζε χωρίς αυτά που έλεγε να βγάζουν νόημα. Μέχρι που έβγαλαν...

"Αφεντικό η Ρόζι, λιποθύμησε!" είπε λαχανιασμένος και έσπρωξα τον Νειτ από πάνω μου και έφυγα τρέχοντας πίσω.

"Τον γιατρό! Να έρθει ΤΏΡΑ! ΓΑΜΩΤΟ! "
Τους ούρλιαξα και έτρεξα κοντά της.
Μπήκα μέσα στο δωμάτιο και την είδα ξαπλωμένη πρόχειρα σε ένα πεσμένο στρώμα που υπήρχε εκεί.

Πήγα κοντά της τρελαμενος και έβαλα το κεφάλι μου στο στήθος της να δω αν αναπνέει.
Αφού σιγουρεύτηκα τη πήρα στην αγκαλιά μου και την ανέβασα στο δωμάτιο μου,το οποίο στην ουσία προοριζόταν τώρα που θα μετακομίζαμε για δωμάτιο 'μας'!

Την ακούμπησα στο κρεβάτι και της χάιδεψα τα μαλλιά!

"Μη μου πάθεις κάτι! Όχι τώρα,όχι έτσι,θα πεθάνω από τις τύψεις... Μείνε!" Της μιλούσα και ένιωθα πως με άκουγε.

Βγήκα στην πόρτα του δωματίου και άρχισα να ωρύομαι!
"Που είναι ο γαμημενος γιατρός ΓΑΜΩΤΟ!!"

"Εδώ είμαι!" Άκουσα τη σωτηρία φωνή του και πήρα επιτέλους μια μικρή ανάσα.
Έβγαλα το όπλο μου και το κόλλησα στο μέτωπο του.

"Ξέρεις τι θα πάθεις αν πάθει κάτι!"
Ξέρω ότι φέρομαι σαν μαλακας,ξέρω ότι για όλα φταίω εγώ και η ζήλεια μου,αλλά έπρεπε να τον τρομάξω,έπρεπε να ξέρω ότι η Ροζαλία θα γίνει καλά,έπρεπε να γίνει καλά!

"Βγες έξω!" Μου είπε και για μια στιγμή σκέφτηκα να τον βρίσω αλλά τελικά υπάκουσα!
Ξέρω πως αν η Ρόζι είχε τις αισθήσεις της δεν θα με ήθελε εκεί.

Βγήκα έξω και άρχισα να σπάω ότι έβρισκα μπροστά μου,ο Μάικ ήρθε κοντά μου και με συγκράτησε!
"Θα ηρεμήσεις; Κοντεύεις να κάνεις κακό στον ίδιο σου τον εαυτό,πρώτη φορά σε βλέπω έτσι ρε Δάμο!"
Ήταν πολύ θυμωμένος μαζί μου, μα το ίδιο ήμουν και εγώ.

"Δεν αντέχω να τη βλέπω με άλλον Μάικ, αυτό τα φταίει όλα!" Του είπα και χτύπησα μπουνιά στον τοίχο.
Τα χέρια μου είχαν ματώσει,όμως ήμουν τόσο φουντωμένος που δεν ένιωθα πόνο.

"Του έκανες τα μούτρα κύμα,πίστεψέ με ο τύπος είναι τόσο εριστικός που αν είχε γίνει κάτι θα το έλεγε σίγουρα!
Μην της το κάνεις αυτό! Όταν ξυπνήσει πες της ότι δεν τον σκότωσες και ότι οι πυροβολισμοί ήταν στον αέρα!"
Μου ζήτησε σκεπτόμενος με λογική,κάτι που εγώ είχα χάσει από τη στιγμή που είχα πάρει εκείνο το γαμημενο τηλεφώνημα από τον Στέφαν!

Πήρα μία βαθιά αναπνοή και έκρυψα το πρόσωπο μου στα χέρια μου.
Είχε δίκιο,έπρεπε να της το πω.
Θόλωσα τόσο πολύ που τα έκανα όλα σκατα.
Ο γιατρός εξέτασε τη Ροζαλία γύρω στη μισή ώρα και όταν βγήκε νόμιζα ότι ήταν κοντά αιώνας.

"Μπορούμε να πάμε λίγο στο γραφείο σου;"
Με ρώτησε προβληματισμένος.

"Δεν υπάρχει χρόνος γι αυτό,τα παιδιά είναι δικοί μου, ξύπνησε; Είναι καλά; Θέλω να τη δώ." Του είπα και πήγα να φύγω μα με κράτησε.

"Δάμο,θέλει ξεκούραση,άφησε τη λίγο να ηρεμήσει.
Πρέπει να μένει ξαπλωμένη στη κατάσταση της!"

"Ποια κατάσταση γιατρέ; Τι έχει;"
Ρώτησα καθώς κόντευα να τρελαθώ.

"Δεν έχει ακόμα και θέλει πολύ προσοχή τους επόμενους μήνες για να το έχει,πρέπει να μείνει στο κρεβάτι!"
Μου είπε και κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό!

"Μίλα καθαρά γιατρέ γιατί θολώνω!" Του είπα εκνευρισμένος!

"Είναι έγκυος Δάμο! Η Ροζαλία είναι δύο μηνών έγκυος! Έχει εγκυμοσύνη υψηλού κινδύνου,γι αυτό σου συνιστώ να παραμείνει ξαπλωμένη και μακριά από στρες και θλίψη!"

Θα γίνω μπαμπάς.
Τρεις λέξεις.
Τρεις λέξεις κόντεψαν να με στείλουν και εμένα στο γιατρό.

Καλημέρα κορίτσια μου(γιατί οι περισσότερες το πρωί θα το δείτε) καλησπέρα για όσες είναι ξύπνιες ακόμα όπως εγώ,θα το ανέβαζα το πρωί αλλά θυμήθηκα ότι θα λείπω και είπα να σας το ανεβάσω από τώρα!
Φιλιά πολλά
😘😘