Η Αλεξάνδρα μου έφερε έξι διαφορετικά παπούτσια σε ασημί χρώμα για να διαλέξω. <<Νομίζω πως αυτά θα ταιριάζουν πολύ ωραία με το φόρεμά μου τι λέτε;>> τις ρώτησα δείχνοντας ένα δεκάποντο πέδιλο Stuart Weitzman  το οποίο, πάνω από τα δάχτυλα του ποδιού ήταν διακοσμημένο με κρυσταλλάκια <<Πολύ καλή επιλογή Άννα κομψό και λαμπερό>> λέει η Αλεξάνδρα <<Συμφωνώ και εγώ είναι πολύ ωραίο πέδιλο>> λέει η μητέρα μου << Εγώ θα ήθελα κάτι πιο χαμηλό Αλεξανδρέα>> λέει η μητέρα καθώς η Άντζελα μάζευε τα υπόλοιπα παπούτσια που είχε βγάλει για να διαλέξω εγώ. <<Φυσικά Ιζαμπέλα ότι προτιμάς>> λέει και πηγαίνει να φέρει κάποια ζευγάρια μαύρα παπούτσια για την μητέρα μου. Μετά από δέκα λεπτά η μητέρα μου κατέληξε σε ένα ζευγάρι μυτερές γόβες slingback του οίκου Dolce & Gabbana που έχουν κρυστάλλους στο μπροστά μέρος, ενώ το ύψους τους δεν ξεπερνάει τα έξι εκατοστά . Διαλέξαμε επίσης δυο τσάντες φακέλους η μητέρα μου έναν μαύρο Saint Laurent αντίθετα, εγώ διάλεξα σε ίδια απόχρωση με το φόρεμα μου από Jimmy Choo.

Κατά τις οκτώμισι και μετά από σχεδόν δυόμιση ώρες τελειώσαμε τα ψώνια μας και ένιωθα ξεθεωμένη <<Καληνύχτα μαμά>> της λέω ενώ την αποχαιρετώ έξω από τον οίκο μόδας <<Καλό βράδυ αγάπη μου και πως είπαμε μην με ξεχνάς να παίρνεις που και που κανένα τηλέφωνο>> μου λέει αγκαλιάζοντάς με <<Ναι μαμά θα τα πούμε σύντομα>> της λέω και φεύγω πηγαίνοντας προς το αμάξι μου ενώ η μητέρα μου περιμένει την το σοφέρ για να την πάει σπίτι. Ύστερα από μίση ώρα παρκάρω έξω από το διαμέρισμά μου και αφού κλειδώνω το αμάξι μου πηγαίνω προς την είσοδο <<Καλησπέρα Φίλιπ>> λέω και γυρίζει να με κοιτάξει ενώ είναι καθισμένος πίσω από το γραφείο στην είσοδο <<Καλησπέρα δεσποινίς καλή ξεκούραση>> μου λέει ενώ συνεχίζω να προχωράω προς το ασανσέρ.  

Μπαίνω στο διαμέρισμά μου και αφήνω την τσάντα μου στο ψιλό τραπέζι της κουζίνας και ανοίγω το ψυγείο πεινάω εδώ και αρκετή και το κινέζικο που έφαγα στην δουλειά δεν κράτησε για πολύ. Κοιτάζω ξανά κοιτάζω αλλά τίποτα δεν υπάρχει που να μπορεί να ικανοποιήσει την όρεξή μου. Κλείνω το ψυγείο και παίρνω τηλέφωνο σε μια πολύ ωραία πιτσαρία. Δεν έχω άλλη επιλογή θα πρέπει να φάω απ' έξω, ανοίγω την τηλεόραση και κάθομαι στο καναπέ μέχρι να έρθει η πίτσα. Στις δέκα παρά είκοσι χτυπάει το κουδούνι μου και σηκώνομαι απότομα να πάω να ανοίξω αφού πρώτα βγάζω κάποια χρήματα από το πορτοφόλι μου. <<Καλησπέρα σας ορίστε η παραγγελία>> μου λέει το παιδί και μου δίνει το κουτί με την πίτσα <<Σε ευχαριστώ πολύ μπορείς να κρατήσεις τα ρέστα>> λέω χαμογελώντας και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Επιτέλους δεν άντεχα άλλο ανοίγω το κουτί και βγάζω το πρώτο κομμάτι, μμμ είναι υπέροχη λες και φτιάχτηκε στην Ιταλία σκέφτομαι αν και ποτέ δεν έχω καταφέρει να πάω μέχρι τώρα.  Είναι ένα από τα μέρη που θέλω να πάω κάποια στιγμή οπωσδήποτε.  

Μετά από τρία κομμάτια νιώθω πως έχω φουσκώσει και δεν μπορώ να φάω άλλη βάζω την υπόλοιπη στο ψυγείο και πηγαίνω στο υπνοδωμάτιό μου να ξεντυθώ για να μπω να κάνω ένα ντουζ. Ύστερα από μια τέτοια μέρα χρειάζομαι απεγνωσμένα ένα μπάνιο για να ηρεμίσω. Ανοίγω το ζεστό νερό και μπαίνω από κάτω. Είναι λες και το σώμα μου περίμενε όλη την ημέρα για αυτήν ακριβώς την στιγμή σαπουνίζω τα μαλλιά μου και ύστερα πλένομαι με το αγαπημένο μου αφρόλουτρο που μυρίζει βανίλια. Παίρνω το μπουρνούζι μου και τυλίγομαι για να βγω από το ντουζ κοιτάζομαι για λίγο στο καθρέφτη διαπιστώνοντας πως οι μαύροι κύκλοι δεν λένε να φύγουν από τα μάτια μου. Όσο σκέφτομαι πως έχουν απομείνει μόλις λίγες μέρες για την δεξίωση νιώθω ένα άγχος αλλά από την άλλη ίσως εκεί να καταφέρω να πλησιάζω επιτέλους με τον Άλεξ και να μιλήσουμε. Στεγνώνω εντελώς τα μαλλιά μου και πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο, διαλέγω ένα σετ εσώρουχα σε μαύρο χρώμα και ένα ζευγάρι σατέν πιτζάμες με μακρύ μανίκι. 

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και χαζεύω λίγο στο facebook από το κινητό μου ο πειρασμός όμως δεν με αφήνει και πληκτρολογώ το προφίλ του Άλεξ στην αναζήτηση. Κοιτάζω τις δημοσιεύσεις του και ξαφνικά βλέπω μια φωτογραφία στην οποία είναι αυτός ο Κρις και ο άλλος άντρας που ήταν μαζί στο κλαμπ την οποία έχει ανεβάσει ο Κρις είναι μέσα από το little sister lounge εκείνο το βράδυ. Πόσο κούκλος είναι - καλά πάντα είναι κούκλος αλλά το μαύρο πουκάμισο του πάει ακόμα πιο πολύ κάνει τα μάτια του ακόμα πιο έντονα. Βλέπω τον το τρίτο της παρέας τον λένε Γουίλιαμ και αποφασίζω να μπω στο προφίλ του. Έχει κάποιες φωνογραφίες με τον Άλεξ κοιτάζω πως δουλεύει σε μια εταιρία τηλεπικοινωνίων ως διευθύνων σύμβουλος αλλά βλέπω πως έχουν σπουδάσει στο ίδιο πανεπιστήμιο με τον Άλεξ άρα είναι φίλοι από παλιά. Ο Γουίλιαμ είναι και αυτός ψιλός περίπου ίσα με τον Άλεξ αλλά έχει καστανά μάτια και μαλλιά είναι αρκετά όμορφος αλλά όχι τόσο όσο ο φίλος του που μου έχει κλέψει την καρδία. Κλείνω το κινητό μου πρέπει να ξεκουραστώ και εάν συνεχίσω να κοιτάω τα προφίλ τους βλέπω να κοιμάμαι τα ξημερώματα. 

Πετάγομαι απότομα ιδρωμένη το δωμάτιο είναι λουσμένο στο σκοτάδι κοιτάω την ώρα τέσσερις παρά δέκα τα χαράματα. Προσπαθώ να ηρεμίσω ένας εφιάλτης ήταν μόνο Άννα ηρέμισε. Είχα χρόνια να δω τέτοιον εφιάλτη από το παρελθόν μου αν και άλλοι δεν θα το χαρακτήριζαν έτσι αλλά για εμένα ήταν. Σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα βγάζω ένα ποτήρι από το ντουλάπι και το γεμίζω νερό, πίνω δυο, τρις γουλιές προσπαθώντας να ηρεμήσω. Πως γίνετε μετά από τόσα χρόνια αυτός ο άνθρωπος να στοιχειώνει το μυαλό μου. Προχωράω πάλι πίσω στο κρεβάτι μου αλλά ξέρω πως είναι αδύνατον να κοιμηθώ έπειτα από αυτό δυστυχώς. Έχω μέρες να κοιμηθώ ολόκληρό βραδύ χωρίς να ξυπνήσω αλλά, αυτό δεν συγκρίνετε με τα όνειρα που βλέπω με τον Άλεξ αυτός, δεν συγκρίνετε με κανέναν άλλον άντρα στην ζωή μου γιατί πολύ απλά δεν θεωρείτε άντρας αυτός που καταστρέφει έτσι την ζωή μια γυναίκας κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να χαλαρώσω αλλά μάταια.