Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από τότε που πήγα στην εταιρία και προσπαθώ να προλάβω τις προθεσμίες για να βγουν εγκαίρως οι διαφημίσεις των εταιριών που έχουμε αναλάβει. Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου μια και είκοσι και το στομάχι μου αρχίζει να αντιδράει αφού δεν έχω φάει τίποτα από την ώρα που ήρθα στην δουλειά. Πληκτρολογώ το νούμερο της Έλενας <<Ναι Άννα>> απαντάει η Έλενα από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου <<Έλενα θα ήθελα να μου φέρεις ένα σάντουιτς στο γραφείο μου>> της λέω <<Φυσικά αμέσως Άννα>> λέει και το κλείνει. Με τον Άλεξ έχουν ηρεμίσει τα πράγματα αρκετά φυσικά διαμαρτύρεται για το πόσες ώρες δουλεύω το τελευταίο διάστημα αλλά, του εξήγησα πως θέλω να φέρω εις πέρας όλες τις δουλειές μας χωρίς να αφήσω κάποιον πελάτη μας παραπονεμένο εντωμεταξύ απ' από ότι πήρε το αυτί μου μια συνομιλία του Άλεξ με την Ρέιτσελ ένα απόγευμα που ήμασταν στο σπίτι κάποιος πολύ γνωστός με μεγάλη εμπορική επιτυχία σκέφτεται να αναθέσει σε εμάς την διαφημιστική του καμπάνια αλλά ο Άλεξ δεν μου έχει πει τίποτα προς το παρόν και εγώ δεν του είπα πως κρυφάκουσα την συνομιλία του. Άλλος ένας λόγος λοιπόν να δείξουμε πως ήμαστε η καλύτερη διαφημιστική εταιρία του Μανχάταν. 

Η Έλενα μπαίνει μέσα αλλά δεν κρατάει μόνο το φαγητό μου από κάτω έχει ένα τεράστιο κουτί τυλιγμένο με κορδέλα. <<Αυτό μου το έδωσε ο Άλεξ να στο δώσω>> λέει και αφήνει το τεράστιο άσπρο κουτί πάνω στο γραφείο μου και το σάντουιτς δίπλα και βγαίνει έξω κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Ανοίγω το κουτί και βλέπω μέσα ένα φόρεμα σε χρυσό χρώμα με μια βαθιά V λαιμόκοψη μακριά ημιδιάφανα μανίκια και ένα σκίσιμο στο μπροστινό μέρος του φορέματος βλέπω τον είναι από το σχεδιαστή Mac Duggal, ένα ζευγάρι πέδιλα σε μπεζ χρώμα από Le Silla και μια μικρή τσάντα σε ίδιο χρώμα από Tommy Hilfiger. Πάνω τους υπήρχε ένας λευκός φάκελος τον ανοίγω και διαβάζω το σημείωμα που έχει μέσα <<Άννα αυτά είναι για εσένα φόρεσέ τα  θα σε περιμένω στην είσοδο του σπιτιού μας στις εννέα. Άλεξ>> διαβάζω το γράμμα και κοιτάζω και πάλι το υπέροχο φόρεμα που βρίσκετε μπροστά μου. Ποτέ δεν παύει να με εκπλήσσει αυτός ο άνθρωπος σκέφτομαι και χαμογελάω αναρωτιέμαι που θα πάμε και πρέπει να ντυθώ τόσο επίσημα. Βάζω μέσα το γράμμα και κλείνω το κουτί και το αφήνω δίπλα από το γραφείο μου. Τρώω το σάντουιτς και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην δουλειά που έκανα πριν μπει μέσα η Έλενα.  

Κατά τις τρις και μισή αποφασίζω να φύγω από το γραφείο καθώς νιώθω εξαντλημένη ίσως και α έχει δίκιο εν μέρη ο Άλεξ ότι δουλεύω πάρα πολλές ώρες το τελευταίο διάστημα παίρνω το πανωφόρι μου και το κουτί που μου έστειλε ο Άλεξ και βγαίνω από το γραφείο <<Καλό απόγευμα Έλενα >> λέω καθώς κλείνω την πόρτα πίσω μου <<Καλό Σαββατοκύριακο Άννα τα λέμε την Δευτέρα>> μου λέει η Έλενα  παρατηρώ πως ο Άλεξ δεν είναι στο γραφείο του ήθελα να τον ρωτήσω που σκόπευε να πάμε το βράδυ αλλά προφανώς θα είχε κάποια δουλειά εξωτερική ή ραντεβού με κάποιον πελάτη. Προχωράω προς το ασανσέρ και μόλις με αντιλαμβάνεται η Σάρα σηκώνετε όρθια για να έρθει δίπλα μου <<Καλό Βράδυ Μάγκι>> λέω καθώς πατάω το κουμπί του ασανσέρ <<Επίσης Άννα>> λέει και μου χαμογελάει. Μπαίνουμε με την Σάρα μέσα και κατεβαίνουμε στην είσοδο του κτηρίου όπου μας περιμένει ο Άντριου <<Δεσποινίς Σουάν>> λέει και μου ανοίγει την πόρτα για να μπω μέσα  <<Άνταμ>> λέω  και παίρνει το κουτί από τα χέρια μου καθώς μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο και η Σάρα κάθετε μπροστά. Βάζει στο πορτ μπαγκαζ και μπαίνει στην θέση του οδηγού <<Σπίτι δεσποινίς;>> με ρωτάει καθώς βάζει μπροστά <<Ναι Άνταμ>> του λέω και κάθομαι αναπαυτικά πίσω στο κάθισμά αναρωτιέμαι που είναι ο Άλεξ δεν έχουμε μιλήσει από το πρωί και μου φαίνεται αρκετά περίεργο καθώς τις προηγούμενες μέρες με καλούσε για μεσημεριανό στο γραφείο του και τα λέγαμε και ύστερα γυρίζαμε σπίτι μαζί αλλά, σήμερα όχι. 

Δεν μπορώ να πιστέψω πως από εκεί που ήμουν μόνη μου και δεν με ένοιαζε τίποτα ξαφνικά με πειράζει το γεγονός πως έχω να μιλήσω και να δω τον Άλεξ σχεδόν επτά ώρες. Μετά από πενήντα λεπτά ο Άνταμ παρκάρει κάτω από το διαμέρισμά μας και κατεβαίνουμε προχωρώντας προς το ασανσέρ για να ανεβούμε στο σπίτι ο Άνταμ μας ακολουθεί ενώ κρατάει στα χέρια του το κουτί όταν μπαίνουμε  στο σαλόνι παίρνω το κουτί από τα χέρια του και ανεβαίνω τις σκάλες προς το υπνοδωμάτιο μας. Ο Άλεξ δεν είναι ούτε σπίτι και αποφασίζω να του στείλω μήνυμα <<Μου άρεσε το δώρο σου αναρωτιέμαι όμως που θα πάμε;>> του γράφω και το στέλνω μετά από λίγα λεπτά έρχεται η απάντηση από τον Άλεξ <<Είναι έκπληξη θα δεις μην αργήσεις μωρό μου>> το μήνυμά του με κάνει να χαμογελάσω. Αφήνω το κουτί πάνω στο κρεβάτι και βγάζω γρήγορα τα ρούχα μου για να κάνω ένα ντουζ. 

Πέρασα σχεδόν σαράντα λεπτά μέσα στο μπάνιο και θα καθόμουν ακόμα αλλά, έπρεπε να βγω για να αρχίσω σε λίγο να ετοιμάζομαι. Παίρνω το λευκό μπουρνούζι μου και το φοράω καθώς βγαίνω από το ντουζ στεγνώνω τα μαλλιά μου και αποφασίζω να τα κάνω χαλαρές μπούκλες θα ταιριάζουν καλύτερα με το φόρεμα. Αφού τελειώνω με τα μαλλιά μου αρχίζω το μακιγιάζ μου βάζω μια μπρονζε σκιά στα μάτια μου και προσπαθώ να μην το κάνω πολύ έντονο όσο πιο απλό αλλά, ταυτόχρονα να εναρμονίζετε με το φόρεμα του θα φορέσω. Βάζω ένα κραγιόν σε μπεζ - χρυσή απόχρωση και κοιτάζομαι μια τελευταία φορά στο καθρέφτη και χαίρομαι με το αποτέλεσμα. Βλέπω πως η ώρα είναι ήδη οκτώ και πρέπει να βιαστώ πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο και ανοίγω ένα συρτάρι που μου παραχώρησε ο Άλεξ για να βάλω κάποια από τα πράγματά μου αν και δεν χωράνε όλα αφού το δωμάτιο του έχει μια μόνο μεγάλη ντουλάπα. Παίρνω ένα μπεζ δαντελωτό εσώρουχο, στην συνέχεια βγάζω το φόρεμα από το κουτί και το φοράω προσεκτικά κουμπώνοντας το φερμουάρ στο πίσω μέρος του. 

Είναι υπέροχο στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και σχεδόν δεν με αναγνωρίζω. Κάθομαι στο σκαμπό και φοράω τα υπέροχα πέδιλα που ταιριάζουν με το φόρεμα και παίρνω την τσάντα μου βάζω μέσα το κινητό μου καθώς και το κραγιόν που φόρεσα και αφού ρίχνω μια τελευταία ματιά στον εαυτό μου βγαίνω από το υπνοδωμάτιο και κατεβαίνω τις σκάλες. Στο σπίτι δεν υπάρχει κανένας ο Άλεξ δεν ήρθε σπίτι για να ντυθεί αναρωτιέμαι μήπως ετοιμάστηκε στην εταιρία αν και έτσι κι αλλιώς πάντα είναι κούκλος. Έξω έχει νυχτώσει για τα καλά και το λιγοστό φως απ' τα φώτα που μπαίνει μέσα στον χώρο του σαλονιού δημιουργεί μια μυστηριώδεις ατμόσφαιρα θα έλεγα. Πηγαίνω προς το ασανσέρ και μπαίνω μέσα πληκτρολογώντας το αριθμό του ισογείου όπου λογικά θα με περιμένει ο Άλεξ καθώς οι πόρτες ανοίγουν και πηγαίνω προς την είσοδο τον βλέπω να στέκετε μπροστά στο SUV ντυμένος με ένα μαύρο κουστούμι και άσπρο πουκάμισο προφανώς πρέπει να άλλαξε αφού το πρωί φορούσε άλλα ρούχα. Προχωράω γοργά προς το μέρος του αγνοώντας τους ανθρώπους που γυρίζουν και με κοιτάζουν καθώς πηγαίνω προς το μέρος του, προς τον άντρα που λαχταρώ όσο τίποτα άλλο στην ζωή μου μέχρι τώρα, τον άνθρωπο με το οποίο είμαι τρελά ερωτευμένη.