⊱ Αμαρυλλίς ⊰

Νίκαια, Γαλλία.

Πήρα ότι ήταν δικό μου, από το ξενοδοχείο και προσπάθησα να το αφήσω σε καλή κατάσταση.

Ήταν να έρθει η μοδίστρα, για να με πάει στο σπίτι αλλά της έτυχε κάτι προσωπικό κάι η μαργαρίτα είχε λυσσάξει αντί να πάω με κάποιο λεωφορείο να με πάει ο ίδιος ταξιτζής που με πήρε από το αεροδρόμιο.

Κλασικά, δεν μπορούσα να της δώσω αντίρρηση.

Με ενημέρωσε πως παρόλο που είναι εντός στην πόλη είναι λίγο απόμακρο. Μιας και έμενε εκεί όταν είχε ανάγκη από απομόνωση, και ησυχία..

Χαιρέτησα τον ευγενικό ταξιτζή, με χαρά που τον ξανά βλέπω.

Στην διαδρομή μέχρι το νέο μου σπίτι, είχα ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, οποίο αφορούσε το σπίτι που θα ζούσα.

Έλπιζα να κάνω λάθος, και το συγκεκριμένο συναίσθημα να με προδώσει.

Χαιρετώ ξανά τον ταξιτζή μου, ευγενικά αφού τον πληρώσω και αφήνω το σώμα μου, και το πρώτο κλειδί μου να με πάνε ένα βήμα ποιο κοντά στο σπίτι.

Και μαντέψτε δυστυχώς είμαι άτυχη.
Οποίο σημάνει ότι το συναίσθημα που είχα δεν με πρόδωσε.

Ανοίγω την μεγάλη πόρτα όπου μοιάζει με ξύλο, αλλά παράδοξος δεν είναι.

Για να αντικρίσω έναν πράσινο μικρό κήπο με ένα πέτρινο μονοπάτι όπου το διασχίζω, κλείνοντας πρώτα την πόρτα πίσω μου.

Βλέπω μικρά ηλιακά φαναράκια κήπου στρογγυλά, με μια λευκή επικάλυψη.

Η οπτική μου, την μαγεύει το πολυτελές κτίσμα σπιτιού με τα ελαφριά στοιχεία γκοθ αρχιτεκτονικής.

Ανοίγω την μαύρη εξώπορτα.

Για να εμφανιστεί μια μικρή είσοδος, σπιτιού.

Ζέστη λευκή απόχρωση στους τοίχους, και μια σκούρα απόχρωση της άμμου στο δάπεδο.

Έχει ξύλινο έπιπλο που θεωρητικά, βασικά σίγουρα είναι για παπούτσια.

Στο πάνω μέρος του, έχει ένα ειδικό μικρό λευκό μπολ που είναι για να ακουμπάς τα κλειδιά σου.

Στο κέντρο του επίπλου έχει ένα μικρό βάζο, με φρέσκα λουλούδια όπου μου δημιουργεί ένα ευχαριστώ γαργάλημα συναισθημάτων.

Ακριβώς από πάνω από το έπιπλο διακρίνω έναν στρογγυλό καθρέφτη.

Ενώ δίπλα στο έπιπλο έχει ένα μικρό κοντό ξύλινο σκαμπό με βελούδινο λευκό κάθισμα. –για να κάθεσαι, όσο φοράς/βγάζεις τα παπούτσια σου. Ειδικά αυτά όπου περιέχουν κορδόνια–

Διακρίνω πως υπάρχει και μια ξύλινη κρεμάστρα τοίχου.

Φυσικά δεν λείπει το μικρό φωτιστικό οροφής όπου έχει έναν μαύρο σκελετό με μια σύγχρονη απλότητα.

Προχωράω, και σε μερικά βήματα ο χώρος ανοίγεται υπερβολικά. Με ίδιους τοίχους και δάπεδο.

Ο χώρος αφορά ενιαίο καθιστικό, όπου είναι ακριβώς από την αριστερή μου μεριά.. Ενώ στο κέντρο είναι ο χώρος της τραπεζαρίας που στο βάθος βλέπεις και μια σκάλα που πάει προς τα πάνω, και ίσως και κάτω; τέλος πάντων, Αλλα δίπλα ακριβώς στην τραπεζαρία προς την δεξιά μου μεριά είναι η κουζίνα.

Η κουζίνα είναι μικρή και σύγχρονη με ένα πάγκο-μπαρ με δύο μαύρα σκαμπό.

Διακρίνω ανοιχτές αποχρώσεις του γκρι να φλερτάρουν στην κουζίνα.

Ενώ η τραπεζαρία, όπου είναι ένα ξύλινο σετ τραπέζι με έξι καρέκλες είναι σε μια ανοικτή απόχρωση του καφέ.

Διακρίνω πως έχει ένα μικρό μαύρο διακοσμητικό τραπεζομαντηλο απο εκείνα τα ορθογώνια στο κέντρο του τραπέζιου.

Όπου δεν λείπει ένα βαζάκι με φρέσκα λουλούδια, και δύο μικρά ολοκαίνουρια κεριά. Όπου σίγουρα είναι αρωματικά.

Μιλάμε για την μαργαρίτα. Όχι για οποιαδήποτε.

Συνεχίζω προς την αριστερή μεριά όπου είναι το καθιστικό με παράθυρα στυλ τζαμαρίας οποία έχουν ευτυχώς στόρια σε μια καφε απόχρωση –όπως η τραπεζαρία– όπως είναι, και ο μεγάλος καναπέδες, με τα μαύρα διακοσμητικά μαξιλάρια..

Στο κέντρο έχει ένα ορθογώνιο τραπεζάκι επίσης ξύλινο.

Διακρίνεις πως απέναντι στο μικρό τοίχο ανάμεσα στα παράθυρα -στυλ τζαμαρίας- έχει ένα μαύρο σύνθετο με μαύρη μεγάλη τηλεόραση.

Σίγουρα θα είναι μοναδική εμπειρία να χαζεύεις ταινίες και σειρές.

Σκέφτομαι στιγμιαία αλλά δεν δίνω άλλη τροφή στην σκέψη μου.

Κοιτάζω την θέα από τα παράθυρα τζαμαρίας όπου όντος είναι μοναδική.

Ακριβώς εκείνη την στιγμή με της σκέψεις μου να πλημμυρίζουν στέλνω αυθόρμητα μήνυμα στην ομαδική.

Εγώ: κορίτσια;;; Το σπίτι είναι μεγάλο για ένα άτομο. Δεν απέχει πολύ, από την πόλη αλλά βρίσκεται αρκετά ψηλά. Είναι σύγχρονο, φλερτάρει με την πολυτέλεια.
Η θέα του σπιτιού τα έχει όλα.
Την θαλλασα,  το πράσινο τοπίο, αλλά και διακρίνεις την πόλη.
Το βράδυ, πρέπει να είναι υπέροχα.
Παραδέχομαι ότι είναι πανέμορφο, αλλά αυτό δεν αλλάζει πως νιώθω ότι είναι λίγο υπερβολικό για μένα.
Και ούτε καν που το εχω δει όλο ακόμα.

Την στιγμή που έχω αποστείλει το μήνυμα, το τηλέφωνο μου χτυπάει, με την επαφή της μαργαρίτας το λίγο ποιο πάνω από το κέντρο.

Πραγματικά τι να πω; με τρελαίνει ο συγχρονισμός της.

«Γεια σας.»

«Γειά σου με ενημέρωσε ο ταξιτζής ότι σε άφησε στο σπίτι.»

«Ναι έφτασα και μπορώ να πω ότι είναι αρκετά πανέμορφο και ας μην τα εχω δει όλα» για λίγο σκέφτηκα να της πω ότι είναι υπερβολικό για μένα η να αναφέρω ότι το νοίκι είναι αρκετά κατεβασμένο. Αλλά κάτι μέσα μου δεν είναι σίγουρο αν πρέπει ή όχι.

«Ξέρω, ξέρω είναι λίγο έξω απο τα νερά σου, αλλά νομίζω ότι είναι ιδανικό για σένα. Μην σκεφτείς καν το νοίκι. Κάι αν δεις ότι δεν μπορείς το συγκεκριμένο σπίτι, με ενημερώνεις και σου βρίσκω κάτι άλλο» με ενημερώνει, με μαλώνει και πάνω από όλα δεν καταλαβαίνω πως με διαβάζει με τόση ευκολία η συγκεκριμένη γυναίκα. Χωρίς καν να έχω προλάβει να πω το παραμικρό.

Είναι πολύ πεισματάρα, και αυτός είναι ο λόγος που διστάζω να αναφέρω κάτι.

Οπότε, καλύτερα να πάω με τα νερά της. Ότι και να πω θα είναι σαν να ρίχνω άβραστο μακαρόνι στο τοίχο.

Άσε που δεν της έχω εμπιστοσύνη.
Δεν θέλω καν το ενδεχόμενο να μένω χωρίς νοίκι. Όπως ήθελε στην αρχή.

Οπότε ναι καλύτερα να μείνω σιωπηλή, χωρίς παράπονα.

«Εντάξει καταλαβαίνω. Ότι είναι θα σας ενημερώσω.»

«Ωραία οπότε θα ξανά μιλήσουμε. Το σπίτι είναι καλυμμένο, καθαρισμένο και γεμάτο με κάθε τρόπο. Μην ανησυχείς..»

Η γλυκιά της φωνή με αγγίζει σαν χάδι κάι χαμογελάω.

Με συγκινεί γενικά η φροντίδα της, και νιώθω ότι θέλει να με κακομάθει.

Δεν έχω ιδέα, αν είναι καλό ή κακό αυτό.

«Εντάξει ευχαριστώ και πάλι. Θα τα πούμε..» Κλείσαμε την γραμμή, και σκέφτομαι ότι το μόνο που μου μένει είναι να κάνω μια ξενάγηση στο υπόλοιπο σπίτι.

Οπότε πηγαίνω προς την σκάλα.

Τελικά όντος έχει καί κάτω όροφο.

Αποφασίζω να ανέβω την γυριστή σκάλα.

Ακουμπάω απαλά το χέρι μου στην μαύρη επιφάνεια της, με σταθερά βήματα στα ξύλινα σκαλοπάτια της.

Με οδηγεί σε έναν διάδρομο.
Οι τοίχοι, και το δάπεδο δεν διαφέρουν με το κάτω όροφο.

Ανοίγω την πόρτα και αντικρίζω ένα υπνοδωμάτιο.

Κοιτάω της λεπτομέρειες.

Τοίχοι σε μια ζεστή απαλη απόχρωση του ροζ.

Απαλό χρώμα ξύλου για δάπεδο.

Ντουλάπα τοίχου με συρόμενες πόρτες σε μια ανοιχτή ξύλινη επικάλυψη.

Διπλό μεταλλικό κρεβάτι σε μαύρη απόχρωση διακρίνω ότι έχει και ένα ελαφρύ καλοκαιρινό ροζ σκέπασμα.

Δύο λευκά μαξιλάρια ύπνου, και δύο ροζ διακοσμητικά μαξιλάρια, όπου πάνε ασορτί με τους τοίχους αλλά και το σκέπασμα.

Έχει μαύρο φωτιστικό οροφής, και δύο μοντέρνα ξύλινα κομοδίνα.

Το παράθυρο είναι στολισμένο με της λευκές ημιδιάφανες κουρτίνες όπου στο πλάι φυσικά και έχει δεμένες με χρυσό κορδόνι, μια διαφορετική κουρτίνα, σε ροζ απόχρωση όπου είναι για όταν δεν θες της ακτίνες του ήλιου, να ενοχλούν τον ιερό ύπνο σου.

Κάτι όπου προσωπικά, θα εκτιμήσω και με το παραπάνω.

Βγάζω το σώμα μου, και κατευθύνομαι στην επόμενη πόρτα.

Όπου ανοίγω και εμφανίζεται ένα άνετο μπάνιο.

Οι τοίχοι είναι σε μια μπεζ απόχρωση που μου θυμίζει άλλη εποχή.

Καί τα πλακάκια, θυμίζουν ξύλινο δάπεδο, μα δεν είναι.

Έχει ένα ξύλινο έπιπλο ντουλάπι με λευκό νεροχύτη, και χρυσή βρύση όπου εξίσου το στυλ της θυμίζει άλλη εποχή.

Όπως και ο χρυσός vintage καθρέφτης από πάνω.

Η λεκάνη είναι λευκή.
Υπάρχει ένα μικρό ντους

Και στο βάθος, του δωματίου κοντά στο παράθυρο με την λευκή κουρτίνα με μια ραπτική όπου θυμίζει δεκαετίες πριν και για την ακρίβεια μια νότα από βασιλική κομψότητα.

Υπάρχει για έκπληξη μου, μια μεγάλη λευκή μπανιέρα με σκαλοπάτια όπου φωνάξει από μακριά ότι έχει και δυνατότητα λειτουργείας υδρομασάζ.

Η φωνή μέσα μου, θέλει να τσιρίζει από ενθουσιασμό μα αποφασίζω να την πνίξω.

Δεν πρέπει να φέρεσαι αμαρυλλίς σαν μικρό παιδί όλη την ώρα.

Βγαίνω από μπάνιο, και κλείνω την πόρτα πίσω μου φυσικά.

Η επόμενη πόρτα, δεν χρειάζεται να την ανοίξω για να μάθω τι κρύβει από πίσω της, αφού έχει μια μικρή ξύλινη ταμπέλα κρεμασμένη με λεπτό κορδόνι σπάγκου να αναγράφει στα γαλλικά “Chambre d'amis” όπου σημαίνει δωμάτιο επισκεπτών. την ανοίγω, και διακρίνω ένα υπνοδωμάτιο, κάπως μικρότερο από το προηγούμενο, καί γενικα με διαφορετικά χρώματα.

Οι τοίχοι έρχονται στον χρώμα της γαλλικής βανίλιας.

Καί τον δάπεδο, είναι εξίσου σε μια ξύλινη απόχρωση.

Το κρεβάτι είναι λευκό και σιδερένιο.

Λευκά μαξιλάρια ύπνου ενώ το σκέπασμα και τα διακοσμητικά μαξιλάρια έχουν μια μπεζ νότα.

Έχει δύο ξύλινα κομοδίνα.

Λευκή ημιδιαφανες κουρτίνα, και στου πλάι έχει δεμένη μια κουρτίνα σε μια σκούρα απόχρωση του μπεζ δεμένη και αυτή με ένα χρυσό κορδόνι.

Διακρίνω πως υπάρχει ίδια ντουλάπα, μα λίγο μικρότερη.

Υπάρχει ένα μικρό μαύρο φωτιστικό στην λευκή οροφή.

Καί κάτι που υπάρχει, που δεν είχε το μεγάλο υπνοδωμάτιο είναι μια πόρτα στο βάθος στα δεξιά.

Το πρώτο πράγμα, που σκέφτομαι είναι πως οδηγεί ένα μικρό μπάνιο, καί όταν την ανοίγω καταλαβαίνω πώς η αμαρυλλίς δύσκολα πέφτει έξω.

Χαμογελάω με περηφάνια για τον εαυτό μου, όσο χαζεύω της λεπτομέρειες.

Εχει τοίχους σε μια ανοιχτή γαλάζια παστέλ απόχρωση. έναν λευκό νεροχύτη με ξύλινο πάγκο, έναν χρυσό, vintage καθρέφτη από πάνω του. και φυσικά μια λευκή λεκάνη.

Αποσύρω το σώμα μου από το μπάνιο και το δωμάτιο επισκεπτών.

Για να πάω στο βάθος του διαδρόμου όπου καταλήγει σε ένα μικρό μπαλκόνι με ένα στρογγυλό τραπεζάκι, όπου τρεις καρέκλες του κάνουν παρέα.

Το στυλ του, είναι από άλλη εποχή.

Η θέα πάλι είναι απλά απίστευτη.

Είτε γία καφέ, είτε για κρασί.

Όσο και υπερβολικό να είναι, δυστυχώς με μαγεύει όλο ένα και περισσότερο.

Μοιάζει σαν όνειρο.

Όπου ξέρω, ότι όταν το συνηθίσω δεν θα υπάρχει επιστροφή.

Αφήνω αυτές της σκέψεις, καί πηγαίνω στο κάτω όροφο.

Για την ακρίβεια στο υπόγειο.

Διακρίνω ένα μικρό διάδρομο όπου έχει δύο πόρτες σε μια σκούρα απόχρωση του ξύλου.

Ανοίγω την μία, και βρίσκομαι σε ένα μικρό κελάρι. Ράφια με επιλεγμένα είδη κρασιών, όπου βεβαιώνω με λίγο ψαχουλεμα.

Φυσικά έχει και ένα έπιπλο με πόρτα από τζάμι.

Στο ένα μέρος του περιέχει διαφορά είδη αλκοολούχα ποτά.

Ουίσκι, ρούμι, βότκα, κονιάκ, και φυσικά διαφορά είδη λικέρ.

Ενώ στο άλλο μισό μέρος του περιέχει και μερικά καθαρά ποτήρια ανάλογα με το είδους του ποτού.

Ο χώρος είναι ζεστός, με ξύλινο δάπεδο και οροφή. Μαζί με δύο δερμάτινες μαύρες πολυθρόνες και ένα μαύρο μικρό τραπέζακι με γυαλί στο πάνω μέρος του.

Και φωτίζεται αρκετά μαγικά από το ψηλό παράθυρο.

Βγαίνω για να ανοίξω την άλλη πόρτα και εκεί παθαίνω ένα μικρό σοκ.

Ο χώρος είναι αρκετά μεγαλύτερος.

Ίδιος στο στυλ με το κελάρι μα αντί για κρασιά και ποτά.

Στα αριστερά έχει βιβλιοθήκη τοίχου.

Που κοντά της, έχει μια άνετη πολυθρόνα καί ένα μικρό στρογγυλό τραπέζακι

Διακρίνεις φυσικά ένα γραφείο κάπου στο κέντρο ενώ λίγο πάρα δίπλα του υπάρχει ένα έπιπλο ραπτικής μηχανής ενώ στην δεξιά πλευρά έχει έπιπλο τοίχου με διαφορά υλικά σχεδιασμού κάι ραπτικής.

Τόσο ζωντανό δωμάτιο που μπορώ να φανταστώ την μαργαρίτα να κάθεται στην πολυθρόνα να διαβάζει ένα καλό βιβλίο πίνοντας λίγο κρασί..

Η να κάθεται στο γραφείο να σχεδιάζει ρούχα μόδας.

Η να κάθεται στο έπιπλο ραπτικής και να ράβει της υπέροχες δημιουργίες της.

Ο ήχος του κινητού μου, με αποσπά και διακρίνω πως είναι τα κορίτσια μου.

Καλλιόπη: ηρέμησε θα τα πούμε μετά.

Αρετή: θα σε πάρουμε με βίντεο.

Τους στέλνω ένα μήνυμα.

Εγω: εντάξει!!

Και αποφασίζω να φτιάξω την μικρή μου βαλίτσα.

Αργότερα μαγείρεψα κάτι απλό, και γρήγορο.

Μακαρόνια, με αρκετό τυράκι.

Καί κάποια στιγμή νωρίς το απόγευμα τα κορίτσια με πήραν.

Είχαν μεγάλη απορία για το σπίτι, έτσι τους έκανα ξενάγηση.

Δείχνοντας ένα, ένα τα δωμάτια.

Ουρλιάζανε και έκαναν μικρό σχολιασμούς μα όταν έκατσα στο καναπέ του καθιστικού διακρίνω πως η μία κοιτάει την άλλην σαν να μιλάνε χωρίς λέξεις προτού με κοιτάξουν.

«Μαλακά, ξέχνα την Αθήνα, θα έρθουμε να μείνουμε μαζι σου..»

Αναρωτιέμαι πως καταφέρνουν κάθε φορά τον συγχρονισμό τους.

«Πλάκα πλάκα να κανονίσουμε να έρθετε για διακοπές, όταν μπω σε μια ευθεία γραμμή.»

«Φυσικά αγάπη μου. Δεν θα σε αφήσουμε έτσι» βλέπω το γλυκό τους ύφος κάι χαμόγελο, κι αυθόρμητα μου βγαίνει η κρυφή αλήθεια.

«Μου λείπετε» είχα συνηθίσει να τα κάνουμε όλα μαζί τον τελευταίο καιρό, και μπορώ να διακρίνω πως με χτύπησε κάτω από την μέση η επιλογή μου.

«και σε εμάς..» ο συγχρονισμός τους, είναι οι τέλειες μελωδίες στα αφτιά μου, πραγματικά.

«όμως ήταν η καλύτερη επιλογή να κάνεις μια νέα αργή.» μου δηλώνει η καλλιόπη και η αρετή συμφωνεί σιωπηλά με ένα ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού της και κλείνοντας ταυτόχρονα τα μάτια της.

Και ξέρω ότι έχουν δίκιο. Μου αρέσει εδώ και κύριος μου αρέσει που νιώθω ελεύθερη.

«Το ξέρω, νιώθω ποιο ανάλαφρη από ποτε» διακρίνω το γλυκό τους χαμόγελο τους στης λέξεις μου και νιώθω ότι αν έχω σταθεί τυχερή σε κάτι, σε τούτη την ζωή. Είναι αυτά τα κορίτσια.

Δεν θέλω να σκέφτομαι καν πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτές.

Ειδικά εκείνες της παλιές μέρες που ήμουν κάτω από τα παπλώματα και έκλαιγα.

Προσπαθώ να ξεχάσω εκείνες της αναμνήσεις και τους ξεστομίσω γιατί αμέτρητη φορά «σας αγαπώ» όπου φυσικά δέχτηκα από εκείνες «σε αγαπάμε τρελή» στον κλασικό υπέροχο συγχρονισμό τους.

· ──── ᥫ᭡ ──── ·

Αγαπημένα μου ꒰ •̫͡-•̫͡꒱
Άργησα πολύ να γράψω το συγκεκριμένο κεφάλαιο, μιας και είχα κολλήσει λίγο με το σχεδιασμό του σπιτιού.

Ελπίζω να σας αρέσει, περιμένω γνώμες όπως συνήθως.. ᡣ𐭩

Φιλάκια πολλά! 💋