{Αμαρυλλίς}

Νίκαια, Γαλλία.

Ένιωσα της ακτίνες του ήλιου, και σηκώθηκα ανάλαφρη, καί γεμάτη με όρεξη για ότι θα ακολουθούσε σήμερα.

Ούτε το προγραμματισμένο ξυπνητήρι δεν πρόλαβε να χτυπήσει.

Ντύθηκα όμορφα, και άνετα.

Πήρα το πρωινό μου στο ξενοδοχείο, ενώ για μια ακόμη φορά διάβασα το ηλεκτρικό έντυπο φυλλάδιου της ξενάγησης που είχα στην κατάκτηση μού, και προγραμματισμένη για σήμερα.

Η εκπληκτική Παλιά Πόλη της Νίκαιας (γνωστή ως Le Vieux Nice) είναι μια υπέροχη κηρήθρα από στενά δρομάκια, διάσπαρτα με όμορφες μπαρόκ εκκλησίες, μπουτίκ καταστήματα και γοητευτικά εστιατόρια - κρυμμένα διαμάντια βρίσκονται σε κάθε γωνιά. Είναι μια κυψέλη δραστηριότητας με ζωντανές πλατείες, που σφύζουν από ζωή τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα. Αφού συναντήσετε τον ξεναγό σας στο σιντριβάνι της πλατείας Place Massena, κατευθυνθείτε μπροστά από αρχιτεκτονικά αριστουργήματα όπως το Δημαρχείο της Νίκαιας, την Όπερα και το Palais de la Prefecture. Εξερευνήστε την πλατεία του Παλατιού της Δικαιοσύνης και την πλατεία Rosetti, όπου βρίσκεται ο καθεδρικός ναός της Νίκαιας, πριν ανακαλύψετε την πολύβουη αγορά Cours Saleya. Περιπλανηθείτε στη διάσημη Promenade des Anglais, στο λιμάνι της παλιάς Νίκαιας, στον Πύργο του Belanda και στον τελικό προορισμό, τον ιστορικό λόφο του Κάστρου. Όπως και το Κάστρο νεκροταφείο. Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, θα κάνετε ένα σύντομο διάλειμμα σε μια αγορά λουλουδιών, όπου μπορείτε να ενημερωθείτε για τις τοπικές λιχουδιές και να αγοράσετε χειροποίητα δώρα και λουλούδια. Εδώ, μπορείτε επίσης να κάνετε μια γρήγορη βόλτα στην τουαλέτα για να φρεσκαριστείτε πριν συνεχίσετε την ξενάγηση.

Ήμουν λουσμένη με ενθουσιασμό και ανυπομονησία.

Που έφτασα σχεδόν νωρίς στο σημείο συνάντησης.

Μαγεμένη από την πλατεία, έβγαλα μερικές φωτογραφίες.

Δεν άργησε να μαζεύετε ο κόσμος, και επιτέλους να ξεκινήσουμε.

Φυσικά έβγαζα φωτογραφίες και λίγες selfie για να έχω για ενθύμιο και όχι μόνο.

Αφού το καθετί, το έστελνα στην ομαδική.

Ήθελα με αυτό, τον τρόπο να είναι μαζί μου.

Φυσικά έκανα και της αγορές μου Λουλούδια, ρούχα, μικρά δωράκια και πάνω από όλα λιχουδιές.

Θεέ μου, ένιωθα σαν να ήμουν ένα μικρό παιδί που τό πήγαν σε λούνα παρκ.

Ένιωσα μια γαλήνη, όταν φτάσαμε στο δημοφιλής κοιμητήριο.

Μερικοί δεν ήθελαν και πολύ.

Αναρωτιέμαι δεν είδαν ότι ήταν μέσα στο πρόγραμμα;

Δεν λέω ότι θα αρέσει στον καθένα. —είμαι και εγώ σπάνια περίπτωση— αλλά τουλάχιστον θα μπορούσαν να είχαν ενημερώσει.. Και να μην κάνουν γκριμάτσες.

Δεν ασχολούμαι, εξάλλου ανυπομονούσα να θαυμάσω την αρχιτεκτονική.

Γιατί ακόμα και σε αυτόν τον τομέα, έχει πολλές ομορφιές.

Καί είναι σαν να δίνεις χαρά, με την ύπαρξη σου, στης χαμένες ψυχές.

Βέβαια προσωπικά νιώθω γαλήνη όσο καί περίεργο αν φαίνεται σε άλλους. επειδή έχασα σε μικρή ηλικία τους δικούς μου, οπότε ήμουν συχνά στο κοιμητήριο.

Ήταν ξεκάθαρα σαν δεύτερο σπίτι.

Ένιωθα ότι έτσι ήμουν κοντά τους..
Όπως δεν έπαψαν να είναι και αυτοί.
Τουλάχιστον έτσι ένιωθα και συνεχίζω να πιστεύω.

Έχει πολλά μεγάλα ονόματα μας ενημερώνει ο κύριος της ξενάγησης.

Σπουδαία άτομα στο χώρο της γαλλίας και της δημοσιότητας.

Ακούω να αναφέρει και μερικούς αλλά δεν δίνω και μεγάλη προσοχή.
Μίας και εκείνη την απορροφάει ένας συγκεκριμένος τάφος, με μεγάλο σταυρό.

Όνομα Κατρίν..
Το επώνυμο της το προσπερνάω.

Στην φωτογραφία εικονίζεται μια νεαρή κοπέλα. Με όμορφα και γλυκά χαρακτηριστικά.

Τα μαλλιά της, είναι καρέ, σε μία ζέστη απόχρωση του κάστανου, όπως και τα αμυγδαλωτά ματιά της.

Το χαμόγελο της, είναι χαρισματικό Καί ξεχωριστό. Ο καθένας θα το λάτρευε.

Νιώθω μια μικρή δόση στεναχώριας όταν αντικρίζω την ηλικία του θανάτου της. Ήταν είκοσι πέντε.

«Τι πρόλαβες να ζήσεις Κατρίν;» την ρωτάω με την σκέψη μου ποιο δυνατά από ότι θα έπρεπε. Ευτυχώς δεν φάνηκε να με ακούει κανείς, όχι πως θα πείραζε κιόλας. Το πολύ να μουρμούριζαν.

Έχει πολλά λουλούδια γύρω γύρω και διακρίνω ότι εκτός την φροντίδα που λαμβάνει, υπάρχει ένα ζωγραφιστό πορτραίτο σε σκληρό χαρτί.

Είναι τόσο ζωντανό. Λες και ζει μέσα από αυτό.. Το βλέμμα της, θα το γνώριζα παντού. Είναι βλέμμα ερωτικό.  Σαν να έβλεπε, η σκεφτόταν κάποιον που αγαπούσε πολύ.

«Εύχομαι τουλάχιστον να αγαπήθηκες με το ίδιο πάθος»

Με αυτή την δήλωση μου σε εκείνην, παίρνω το σώμα μου και συνεχίζω την ξενάγηση με το γκρουπ για να μην ξεμείνω πίσω.

Για κάποιο λόγο —ίσως του περιβάλλοντος— Το μυαλό μου χάνεται για λίγο σε εικόνες αναμνήσεων..

Στης αρχές της εφηβείας μου, να πηγαίνω με την γιαγιά μου —από την πλευρά του πατέρα μου— και να φροντίζουμε τον τάφο των γονιών μου. Να το καθαρίζουμε, να βάζουμε νέα λουλούδια, νέα κεριά.

Εμένα να παραδέχομαι τον κάθε καλό βαθμό που έπαιρνα στο σχολείο σε εκείνους. Ακόμα και αν δεν ήταν άριστα. Με την γιαγιά να γελάει με χαρά.

Δεν είχα κάποια εμμονή.
Πάλευα όσο μπορούσα, και ένιωθα περήφανη για το κάθε αποτέλεσμα.
Όπως ήμουν σίγουρη, ότι θα ένιωθαν και εκείνοι. Θυμάμαι να τους λέω για το κάθε τι. Είτε καλό, είτε άσχημο.
Στα άσχημα έπινα μπύρα, τους έριχνα, να γευτεί και το χώμα τους την γεύση της.

Είτε απογοήτευση πρώτης αγάπης, είτε προδοσία φίλης, είτε κακής μέρας, είτε νέα σχέση, νέα δουλειά..

Στο βλέμμα μου διακρίνω την πύλη, και καταλαβαίνω πως τέλιωσε η ξενάγηση του κοιμητήριου.

Μαζί με της αναμνήσεις μου.

Ακούγεται πως ο τελικός προορισμός είναι ο λόφος του κάστρου.

Με το που φτάσαμε, η θέα κάλλιστα θα μπορούσε να μου κόψει την ανάσα.

Ήταν όμορφη και πανοραμική.

Τράβηξα μερικές λήψεις, για να της στείλω άμεσα στην ομαδική μαζί με της υπόλοιπες που έχουν σταλθεί αλλά δεν έχουν δει.

Μίας και με ενημέρωσαν πρωί πρωί πως θα είχαν διαφημιστικά γυρίσματα.

Τους ευχήθηκα καλή δουλειά.. Και ήταν το μόνο μήνυμα που είδαν και μου άφησαν την καρδιά τους, για αντίδραση.

Δεν πειράζει καλύτερα να τα δούνε όλα μαζί..

Θα ξετρελαθουν.

Θα κάτσουμε να σχολιάσουμε με την ησυχία μας αργότερα.

Κάτσαμε λίγο να ξεκούραστουμε, πριν γυρίσαμε πίσω στην πλατεία όπου είχαμε ξεκινήσει την ξενάγηση.

Ήταν υπέροχα όλα, αλλά έχω ανάγκη να πάω να ξεκουραστώ λίγο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου.

Μίας και νιώθω την έντονη διαμαρτυρία των ποδιών μου.

Έκανα ένα γρήγορο ντους και ξάπλωσα.

Ένιωθα της βλεφαρίδες λίγο βαριές, έτσι της έκλεισα.

Της ξανά άνοιξα στον θόρυβο που ερχόταν από το κινητό μου.

Το πιάνω και βλέπω πως η κλήση είναι από την επαφή της καλλιόπης.

Αποδέχομαι αμέσως την κλήση «έλα αγάπη» με την φωνή μου να φωνάξει καθαρά πως κοιμόμουν.

«Κοιμόσουν; συγνώμη» ήμουν σίγουρη ότι θα νιώσει άσχημα, πάντα κάθε φορά που μπορεί να κοιμάμαι κάνει λες έπραξε κάποιο έγκλημα.

Ακούω την φωνή της αρετής να αναρωτιέται, λες και είναι απίθανο μετά από μια τέτοια προγραμματισμένη ξενάγηση με αρκετές ανηφόρες κιόλας.

«να σε πάρω αργότερα;» με ρωτάει, η καλλιόπη μίας και δεν μίλησα αμέσως.

«όχι δεν υπάρχει θέμα. Αν συνέχιζα ίσως κοιμόμουν μέχρι και το επόμενο πρωί» μισό αστειεύομαι, μιας και δεν δεν είναι και άκρως απίθανο για μένα.

Ανασηκώνω το σώμα μου για να κάτσω στο κρεβάτι.

«Σωστό» συμφωνεί κάπως σκεπτική. και ξέρω πως μόλις αναθεώρησε πόσο πιθανό είναι.

«τα είδαμε όλα» λέει με ενθουσιασμό η αρετή λίγο ποιο μακριά από το ακουστικό.

«κάτσε να ανοίξω ακρόαση» της λέει, προτού καταλάβω μία μικρή διαφορά.

«εσυ καλό πέρασες, και σε εμάς βγήκε τον λάδι με το κωλο γύρισμα» φαίνεται ο εκνευρισμός στην φωνή της αρετής.

Ξέρω κάλα πως δεν το λέει σοβαρά για την καλοπέραση, φαίνεται το κλασικό χιούμορ της αλλά όχι τόσο, όσο ότι ήταν μία δύσκολη μέρα στην δουλειά.

«πες στην μαμά τα πάντα» λέω και ξέρω πως η καλλιόπη χαμογελάει, κι η αρετή με ένα μικρό χαμόγελο κάτι νάζια μικρού παιδιού.

«λοιπόν» έχει ήδη γίνει η  μεταμόρφωση και είναι έτοιμη να πει όλα τα παράπονα της.

«Ήταν διαφημιστικό αρώματος με βίντεο. Σε ένα χώρο που τάχα ήταν κλάμπ, έπρεπε όλα τα κορίτσια να χορέψουμε, μετά να φορέσουμε το άρωμα και να μας πλησιάσουν τα αγόρια, σαν να τους κάναμε μαγιά.» ξέρω ότι αυτή είναι μόνο η μικρή περίληψη του σκηνικού. Και αφού την ρωτήσω, «και τι σε ενόχλησε;» θα ρίξει βροχή από τα παράπονα της.

«Άπο που να αρχίσω; η μουσική; άθλια. Στον σκηνοθέτη;δεν άρεσε τίποτα. Ούτε το ύφος, ούτε ο χορός. Κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του έβγαιναν μόνο αρνητικά σχόλια.» η φωνή της, παιδική ξέρω ότι έχει μούτρα και σε όλη την αφήγηση έκανε χειρονομίες με τα χέρια της.

«αχ τον καριόλη.. Πως μπορέσε» δηλώνω κάι ακούω ότι ταχα ψιλό κλαψουριζει.

«ναιι, ενώ ξέρεις την αρετή, ήταν στο στοιχείο της.. Αλλα εκείνος τίποτα. Σαν να μην είχε καλή μέρα, και προτιμούσε να ξεσπάει πάνω μας» προσθέτει η καλλιόπη λες και είναι η άλλη κόρη της οικογένειας και θέλω να γελάσω με την τρέλα μας.

«Αγαμία είχε» ακούω την αρετή να φωνάξει και σαν να χύθηκε η τελευταία σταγόνα του ποτηριού, μου ξεφεύγει το γέλιο που κρατούσα.

Σαν να είναι μεταδοτικό, ακούω να γελάνε κι αυτές.

Είτε καλή μέρα, είτε κακή, πάντα θα την περάσουμε μαζί.

Με σχολιασμό, με γέλια και πάνω από όλα με τρέλα.

•••• Προσπάθησα να αναφέρω λίγο τα αξιοθέατα, Χωρίς πολλές λεπτομέρειες μιας και μου ήταν κάπως δύσκολο γιατί αλλά να διαβάζεις και να τα ψάχνεις και άλλο να τα ζεις νομίζω, οπότε δεν ήξερα πως αλλιώς να σας το μεταφέρω... Ειδικά όταν θέλω να είναι όλα ζωντανά στης ανάγνωση. Επίσης προσπάθησα να δείξω λίγο κάποια βασικά πράγματα για την αμαρυλλίς μας. Οπότε περιμένω τα σχόλια σας! Επίσης δεν έβρισκα γαλλικά επίθετα οπότε για αυτό δεν το ανάφερα στην Κατρίν..🖤☁️ ••••