Ο κόσμος έχει επιβραδυνθεί. Η διαδοχή των εικόνων μοιάζει να πηγαίνει σε αργή κίνηση γύρω μου και το σώμα μου μοιάζει να έχει παγώσει στο κάθισμα του αυτοκινήτου στο οποίο βρίσκομαι. Τα πάντα χάνουν την εστίασή τους, χάνουν το νόημά τους και αισθάνομαι σαν να αιωρούμαι. Λες και ολόκληρος ο πλανήτης έχει χάσει βαρύτητα, ηχητική και κινηματική. Λες και όλοι οι νόμοι της φυσικής πάνε κατά διαόλου και το μόνο πράγμα που μένει είναι αυτή η μεγάλη τρύπα των ακατόρθωτων που εκπληρώθηκαν. Σε αυτή την μεγάλη τρύπα της βραδύτητας και της ηρεμίας, λανθασμένη και ενοχλητική. Αυτή τη στιγμή, το μόνο πράγμα που φαίνεται να λειτουργεί με κανονική ταχύτητα είναι το κεφάλι μου. Το μόνο πράγμα που τρέχει με ανεξέλεγκτους ρυθμούς είναι η αλυσίδα των μπερδεμένων και τρομοκρατημένων σκέψεων που με κατακλύζουν εντελώς.

Εκείνη τη στιγμή, κάτι ενεργοποιείται.

Ένας τσιριχτός, βροντώδης ήχος με ζαλίζει και εκατοντάδες αιχμηρές γρατζουνιές τραυματίζουν το πρόσωπο και τα χέρια μου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, και παρά το γεγονός ότι δεν είμαι σε θέση να συνδέσω όλα τα κομμάτια στο μυαλό μου, το σύμπαν αρχίζει να περιστρέφεται.

Το τρίξιμο του μετάλλου του αυτοκινήτου με τρομάζει και με ταξιδεύει σε σκοτεινά μέρη που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα επισκεπτόμουν ξανά. Χώροι γεμάτοι με οικείες κραυγές, αηδιαστικές μυρωδιές και χαοτικές, απαισιόδοξες σκέψεις.

Ξαφνικά, το μυαλό μου βρίσκεται σε εκείνο το χώρο όπου οι κραυγές των μικρότερων αδελφών μου γέμιζαν τα πάντα καθώς πέφταμε από έναν γκρεμό. Ξαφνικά, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ακούω τις σπαρακτικές, τρομοκρατημένες κραυγές που απειλούν να με κάνουν χίλια κομμάτια.

Τα Στίγματα σπαρταράνε βίαια μέσα μου τη στιγμή που ένα βίαιο χτύπημα με κεραυνοβολεί και η αγγελική ενέργεια του Ντανιάλ τεντώνεται τόσο, που νιώθω το στήθος μου να γεμίζει με αυτή. Το σώμα μου - κάθε κύτταρό του - γεμίζει με τη συντριπτική του δύναμη.

Τότε, εκεί που νομίζω ότι όλο μου το σώμα θα εκραγεί από τη σύγκρουση που λαμβάνει χώρα μέσα μου, ο πόνος εκρήγνυται στη σπονδυλική μου στήλη.

Ένας τρομακτικός ήχος μου ξεφεύγει καθώς μια έκρηξη ασφυκτικής θερμότητας με καταπίνει. Ένα αφόρητο κάψιμο με διαπερνά από την κορυφή ως τα νύχια, αλλά είναι η αγγελική ενέργεια που αποκρούει εντελώς το ξαφνικό κύμα πόνου.

Εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος σταματά να περιστρέφεται και είναι μόνο μέχρι εκείνη τη στιγμή, που συνειδητοποιώ ότι οι κραυγές, στην πραγματικότητα, δεν ήταν στο μυαλό μου. Οι κραυγές έρχονταν από εδώ, από το εσωτερικό του οχήματος στο οποίο βρίσκομαι. Αυτό που τώρα βρίσκεται ανάποδα και έχει σταματήσει το βίαιο ταξίδι του.

Όλα αρχίζουν να αποκτούν νόημα.

Ο ήχος της δύσκολης αναπνοής μου και ο άγριος χτύπος του σφυγμού μου στα αυτιά μου είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να ακούσω - έτσι πρέπει να κοιτάξω γύρω μου για να προσανατολιστώ και να καταλάβω τι στο διάολο έχει συμβεί.

Η σύγχυση, το κομμάτι της ασφάλτου που εισβάλλει στο οπτικό μου πεδίο, ο κόκκινος ουρανός, η αποπνικτική ζέστη, ο καπνός... Όλα πέφτουν, κομμάτι-κομμάτι, στο μυαλό μου και ο πανικός αρχίζει να διαπερνά τον οργανισμό μου.

"Η Ντέμπορα!" φωνάζει το ενεργό μέρος του εγκεφάλου μου και, ακριβώς τότε, παρά τη ζαλάδα και τη σύγχυση, στρέφω την προσοχή μου στη θέση του οδηγού.

Εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος σταματά.

Η αναπνοή μου κόβεται, η καρδιά μου χάνει ένα χτύπο και συνεχίζει την πορεία της με αφύσικη ταχύτητα. Αναριγώ από την κορυφή ως τα νύχια και μια κραυγή συσσωρεύεται στο λαιμό μου.

Ένας σπαρακτικός και γνώριμος πόνος διαπερνά το στήθος μου και με διαλύει με χίλιους και έναν διαφορετικούς τρόπους πριν τα δάκρυα θολώσουν εντελώς την όρασή μου και μια τρομαγμένη κραυγή ξεφεύγει από τα χείλη μου.

Τα χέρια μου καλύπτουν το στόμα μου και ένα τρομοκρατημένο, τρομαγμένο βογγητό με εγκαταλείπει.

Θέλω να κάνω εμετό. Θέλω να ουρλιάξω. Θέλω να βάλω όσο το δυνατόν περισσότερη απόσταση μεταξύ εμένα και αυτού του αυτοκινήτου και, ταυτόχρονα, θέλω να λιώσω μέσα του. Θέλω να είμαι εγώ αυτή που βρίσκεται στη θέση του οδηγού και όχι εκείνη.

"Όχι αυτή! Σε παρακαλώ, όχι αυτή!".

Ένα λεπτό κομμάτι μέταλλο τρυπάει το στήθος της μάγισσας, αλλά δεν είναι αυτό που με συγκλονίζει με αυτόν τον τρόπο.

Είναι η μυρωδιά της καμένης σάρκας και η μαυριδερή, αιματηρή όψη των άκρων της που κάνει τη φρίκη, τον πανικό και την υστερία να με κυριεύσουν.

"Όχι, όχι, όχι!".

Ο τρόμος ριζώνει στις φλέβες μου με τέτοια ένταση που πρέπει να πάρω αρκετές βαθιές αναπνοές για να μην παραλύσω εντελώς.

Δεν θέλω να δω το πρόσωπό της γιατί ξέρω, βαθιά μέσα μου, ότι μόλις συνέβη κάτι φρικτό. Ότι κάτι τρομερό και ανεπανόρθωτο μόλις συνέβη.

"Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι! Σε παρακαλώ, μη!", φωνάζω στον εαυτό μου και κλείνω τα μάτια μου για να μην κοιτάξω.

Ένας τρομαγμένος ήχος μου ξεφεύγει εκείνη τη στιγμή και ο κόμπος στο λαιμό μου σφίγγει καθώς, με τρεμάμενα χέρια, τρίβω το πρόσωπό μου.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, αλλά αυτό δεν μειώνει το αίσθημα της δυσφορίας και της θλίψης που με έχει κυριεύσει.

Ανοίγω τα μάτια μου.

Τα δάκρυα που με εμποδίζουν να δω καθαρά, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να αυξάνουν τον τρόμο μέσα μου. Επισημαίνουν μόνο τον τρομακτικό ήχο που προκαλεί η φωτιά και του ύπουλου σκοταδιού που κατέλαβε την ατμόσφαιρα μέσα σε λίγα λεπτά.

Παίρνω άλλη μια βαθιά ανάσα και μετά άλλη μια.

Τότε - μόνο τότε - τολμώ να κοιτάξω προς την κατεύθυνση του προσώπου της Ντέμπορα.

"Είναι νεκρή!"

Μια σπαρακτική, τρομαγμένη κραυγή με εγκαταλείπει και, αυτή τη φορά, δεν μπορώ να συγκρατήσω την υστερία μου. Αυτή τη φορά, δεν είμαι σε θέση να κάνω τίποτα άλλο από το να προσπαθήσω να ξεφύγω από εδώ γιατί αυτό είναι υπερβολικό για μένα. Επειδή αυτό είναι μία κοροϊδία του πεπρωμένου προς εμένα και δεν το αντέχω ούτε μια στιγμή παραπάνω.

Με τρεμάμενα δάχτυλα, παλεύω με το κουμπί της ζώνης ασφαλείας που με κρατά αγκιστρωμένη στο κάθισμα, και η απελπισία των κινήσεών μου, σε συνδυασμό με την αγωνία και τον πανικό που μουδιάζει το σώμα μου, με κάνει, με αδέξια χέρια, μόλις και μετά βίας να μπορώ να βγάλω την ασφάλεια. Όταν το κάνω, πέφτω τραχιά πάνω στη μεταλλική οροφή του αυτοκινήτου και η σύγκρουση στέλνει μια μαχαιριά πόνου σε όλο μου το σώμα. Μου ξεφεύγει ένας πνιχτός ήχος, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει από το να σπρώξω τον εαυτό μου μέσα από την τρύπα του κατεστραμμένου παραθύρου και να βγω από το αυτοκίνητο. Δεν με νοιάζει ότι, κατά την διαδικασία, τραυματίζω τα χέρια μου στο θρυμματισμένο γυαλί. Επίσης, δεν με νοιάζει ο τρόπος που τα ρούχα μου είναι σκισμένα και τα γόνατά μου έχουν γδαρθεί από τα θραύσματα αιχμηρών υλικών που είναι διασκορπισμένα παντού.

Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο από το να φύγω από αυτό το μέρος.

Πρέπει να δραπετεύσω από εδώ.

Πονάει το κεφάλι μου, πονάνε τα χέρια μου. Όλο μου το σώμα φωνάζει όταν οι σόλες των παπουτσιών μου αγγίζουν το τσιμέντο και μόλις είμαι σε θέση να καταφέρω να κρατηθώ όρθια και να γυρίσω να δω τι έχει συμβεί, τα χάνω εντελώς.

Σκύβω προς τα εμπρός καθώς μια κραυγή γεμάτη πόνο, οργή, θυμό και αγωνία μου ξεφεύγει. Καυτά, βαριά δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά μου, αλλά δεν μπαίνω καν στον κόπο να τα σκουπίσω γιατί είμαι πολύ απασχολημένη με το να ουρλιάζω στη μεταλλική κατασκευή που καίγεται μπροστά στα μάτια μου. Επειδή είμαι πολύ απασχολημένη ξαναζώντας στη μνήμη μου το ατύχημα πριν από σχεδόν έξι χρόνια, όταν πέθανε όλη μου η οικογένεια.

Η αγωνία, η απελπισία και ο θυμός στροβιλίζονται μέσα μου μέχρι να δημιουργήσουν ένα γιγαντιαίο τέρας. Ένα που δεν μπορεί να ελεγχθεί και που φωνάζει για εκδίκηση. Ένα που είναι ικανό να τροφοδοτεί τα σκέλη της καταστροφικής ενέργειας που κατοικεί μέσα μου και που φαίνεται ότι σιγά-σιγά τεντώνεται και ξυπνάει.

Άλλη μια κραυγή ξεσπά από τα χείλη μου και είναι τόσο έντονη, που νιώθω τις φωνητικές μου χορδές να υποχωρούν και να λυγίζουν από τον πόνο.

"Αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να κάνω κάτι. Πρέπει να..."

Ο ήχος του παιδικού γέλιου αντηχεί παντού.

Μια ανατριχίλα διατρέχει τη σπονδυλική μου στήλη και όλες οι τρίχες στο σβέρκο μου σηκώνονται στο γνώριμο ήχο. Ένα ρίγος από τον απόλυτο τρόμο κάνει τους μυς μου να συσπώνται βίαια, αλλά, δεν είναι μέχρι που ένα άλλο διασκεδαστικό γέλιο εισβάλλει στο αυτί μου, που τολμώ να στρέψω την προσοχή μου από εκεί που προήλθε.

Η αγορίστικη φιγούρα του Άμον ζωγραφίζεται μπροστά στα μάτια μου, αλλά δεν είναι αυτό που με κάνει να παγώσω εκεί που στέκομαι. Είναι το πλάσμα που στέκεται δίπλα του που κάνει όλο μου το σώμα να κοκαλώσει σε εκείνο το μέρος.

Είναι ψηλός. Τόσο ψηλός, που μοιάζει αφύσικος. Στο κεφάλι του υπάρχει ένα είδος μεταλλικής μάσκας που αφήνει εκτεθειμένα μόνο τα μάτια του -εντελώς μαύρα- και τα τεράστια κέρατα που προεξέχουν από το κεφάλι του. Τα φτερά του που μοιάζουν με αυτά της νυχτερίδας - κατεστραμμένα, πληγωμένα και γεμάτα μικρές τρύπες - απλώνονται και είναι τόσο μεγάλα που καλύπτουν το δρόμο από άκρη σε άκρη. Είναι τόσο εντυπωσιακά και τρομακτικά, που μένω εδώ, σαν ηλίθια, κοιτάζοντάς τα περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε.

Το σώμα του δαίμονα δίπλα στον Άμον είναι τυλιγμένο με χοντρές αλυσίδες που τον σέρνουν σε ένα μέρος που τα μάτια μου δεν μπορούν να δουν, και όλο το δέρμα που αγγίζεται από αυτές φαίνεται ερεθισμένο και πληγωμένο. Σαν οι αλυσίδες να είχαν πυρακτωθεί και να είχαν κάψει το δέρμα του σε αυτό το σημείο.

Το πλάσμα μοιάζει σαν να έχει έρθει από ένα μέρος από το οποίο δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει έρθει.

«Σε βρήκα!» αναφωνεί ο Άμον και η φωνή του ακούγεται τόσο ευφορική όσο ενός παιδιού που μόλις του είπαν ότι θα πάει στο πιο καταπληκτικό παιδικό πάρτι που έγινε ποτέ.

Δεν απαντώ. Δεν κουνιέμαι. Δεν αναπνέω καν. Δεν κάνω τίποτα άλλο παρά να κοιτάζω τα δύο όντα που μόλις μας επιτέθηκαν. Οι δύο μπάσταρδοι που μόλις σκότωσαν την Ντέμπορα.

Νέα δάκρυα εισβάλλουν στο οπτικό μου πεδίο, αλλά αυτή τη φορά δεν είναι γεμάτα πόνο. Είναι γεμάτα θυμό. Μίσος. Από όλα αυτά τα οποία είναι τόσο σκοτεινά όσο και η φύση αυτών των όντων.

Τα Στίγματα συσπειρώνονται και εξαπλώνονται μέσα μου, απαιτώντας να αφεθούν ελεύθερα. Απαιτώντας να πάρουν τη δικαιοσύνη στα χέρια τους και, σιγά-σιγά, τα πάντα γύρω μου αρχίζουν να μεταμορφώνονται. Σιγά-σιγά, η εστίαση της όρασής μου αλλάζει εντελώς και τα πάντα μετατρέπονται σε ενέργεια.

Τα πάντα περιβάλλονται, περικλείονται και δημιουργούνται από μικρές, λεπτές κλωστές.

Ξαφνικά, το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάζω τις χιλιάδες κλωστές που δημιουργούν τα πάντα γύρω μου. Είναι να αφήσω το θυμό, τον πόνο και την αγωνία να με κυριεύσουν.

Ο Πρίγκιπας της Κόλασης χαράσσει ένα παιδικό χαμόγελο, καθώς πλησιάζει προς το μέρος μου με ένα ύφος αδιαφορίας. Το μικρό του σώμα δεν φαίνεται να έχει περάσει απ' τα χέρια του Ντανιάλ. Δεν υπάρχει κανένα σημάδι σοβαρού τραυματισμού, και αυτό αυξάνει περισσότερο τον θυμό μου.

«Πού άφησες αυτόν τον άχρηστο τον Ντανιάλ; Πέθανε μετά από αυτό που έκανα στα φτερά του;» Το χαμόγελό του διευρύνεται. «Δεν μπορεί να είναι έτσι, έτσι δεν είναι; Δεν πέθανε. Αν το είχε κάνει, πιθανότατα θα είχες εξαφανιστεί κι εσύ», λέει. «Έκανα την έρευνά μου, Ξέρεις, ξέρω ποια είσαι τώρα. Ξέρω τι είσαι».

Άλλη μια λάμψη θυμού, αναμεμειγμένη με αυξανόμενο φόβο και αβεβαιότητα, εισχωρεί στις φλέβες μου και, αυτή τη φορά, πρέπει να σφίξω τις γροθιές μου δυνατά για να καταπνίξω την παρόρμηση που έχω να ορμήσω προς το μέρος του.

Τα Στίγματα - βίαια και εκδικητικά, σφυρίζουν ως απάντηση στην πρόκληση του Άμον προς αυτά. Γρυλίζουν στην απειλή εκείνου του πλάσματος με αθώο ύφος που αντιπροσωπεύει. Σχεδόν έχουν την αίσθηση σαν να ζητούν απεγνωσμένα την ευκαιρία να μετρήσουν τις δυνάμεις τους. Να τραφούν απ' αυτόν.

Δεν απαντώ.

«Δεν θα μου μιλήσεις;» Η λυπημένη έκφραση του δαίμονα μοιάζει αφύσικη. «Είσαι σίγουρη ότι αυτό είναι το χαρτί που θέλεις να παίξεις;» Ο Άμον ανασηκώνει τους ώμους. «Όπως επιθυμείς. Μην πεις πως δεν ήθελα να σου προσφέρω μια συμφωνία», λέει και, εκείνη τη στιγμή, το βασανισμένο πλάσμα ορμάει προς το μέρος μου με πλήρη ταχύτητα.

Ένα γρύλισμα ξεφεύγει από τα χείλη της πανύψηλης φιγούρας, αλλά τα Στίγματα είναι πιο γρήγορα. Κλωστές ενέργειας τυλίγονται γύρω από τον αλυσοδεμένο δαίμονα και τον τραβούν τόσο βίαια που τον κρατούν στη θέση του, προκαλώντας το να βγάλει έναν ήχο που μοιάζει με κραυγή γεμάτη έκπληξη και πόνο.

Η ταχύτητα με την οποία κινείται η δύναμη του Στίγματος με βγάζει εκτός ισορροπίας, αλλά δεν το αφήνω να με πτοήσει. Δεν το αφήνω να με κάνει να αμφιβάλλω για αυτό που κάνω.

Το αλυσοδεμένο πλάσμα γρυλίζει και παλεύει ενάντια στο λαβή, αλλά τα αόρατα σχοινιά προσκολλώνται σε αυτό ακόμη πιο σφιχτά.

Έχω έντονη επίγνωση του αίματος που έχει άρχισε να στάζει από τις πληγές στους καρπούς μου, αλλά δεν σταματάω. Δεν σταματάω επειδή δεν μπορώ να το κάνω.

Επειδή η αρρωστημένη ικανοποίηση που νιώθω είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να σκέφτομαι πόσο ωραία αίσθηση έχει που είσαι σε θέση να το κάνεις αυτό. Πόσο ωραία αίσθηση έχει να απελευθερώνω όλη αυτή την αυξανόμενη ένταση που έτρεφα τόσο καιρό.

Είμαι υστερική, τρομοκρατημένη. Είμαι τόσο οργισμένη που το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πόσο πολύ θέλω να πληγώσω.

Ο δαίμονας στριφογυρίζει λίγο ακόμα, αλλά δεν μπορεί να ελευθερωθεί. Απλώς σφίγγει τη λαβή μου πάνω του με περισσότερη βία από ό,τι πριν.

Ένα τσιριχτό γρύλισμα ξεφεύγει από τα χείλη του εκείνη τη στιγμή και, ξαφνικά, αρχίζει να καίγεται. Ολόκληρο το σώμα του, από την κορυφή ως τα νύχια, κατακλύζεται από έντονες, ανεξέλεγκτες φλόγες. Ένα τσίμπημα πανικού διαπερνά το στήθος μου, αλλά δεν έχω καν χρόνο να σκεφτώ τι θα κάνω, καθώς μια λάμψη κατευθύνεται προς το μέρος μου με πλήρη ταχύτητα.

Ο φόβος παγώνει τις φλέβες μου ακριβώς τη στιγμή που η φωτιά είναι έτοιμη να με φτάσει, μια λάμψη φωτός εισβάλλει τα πάντα.

Μου παίρνει μερικές στιγμές για να συνειδητοποιήσω ότι ήταν αγγελική ενέργεια του Ντανιάλ που με προστάτευσε. Αλλά όταν το κάνω, η ανακούφιση με κατακλύζει.

Ένα νέο συναίσθημα, τόσο ευχάριστο όσο και τρομακτικό, γεμίζει το στήθος μου και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά εξαιτίας της ευφορίας, αλλά δεν διαρκεί πολύ, καθώς εκείνη τη στιγμή ένα χτύπημα από κάτι αόρατο με χτυπάει ολοκληρωτικά και είναι τόσο βίαιο, που με κάνει να συγκρουστώ στην άσφαλτο.

Όλος ο αέρας φεύγει από τα πνευμόνια μου καθώς έρχομαι σε επαφή με το πεζοδρόμιο και το κεφάλι μου χτυπάει βάναυσα. Ένα αγκομαχητό με αφήνει μετά από αυτό και τα Στίγματα - εξοργισμένα, βίαια και ασταμάτητα - ξεδιπλώνονται και επεκτείνονται για να προσκολληθούν σε ό,τι μπορούν.

Δεν κουνιέμαι. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να σκύψω εκεί που είμαι για να απορροφήσω τον αφόρητο πόνο που με κατακλύζει.

Η αγγελική ενέργεια του Ντανιάλ βρυχάται με οργή καθώς μια άλλη λάμψη προσπαθεί να με φτάσει, και τόσο αυτή όσο και τα Στίγματα απαιτούν να σηκωθώ.

Δεν μπορώ.

Ένα άλλο βίαιο χτύπημα με σέρνει στο έδαφος και η δεξιά μου πλευρά καίγεται από τις γρατζουνιές που μου προκαλεί η άσφαλτος. Εκείνη τη στιγμή, ένας οδυνηρός ήχος ξεφεύγει από τα χείλη μου.

«Πάλεψε!» απαιτεί ο Άμον, με επιβλητική φωνή. «Δείξε μου την αληθινή σου δύναμη!»

Προσπαθώ να σηκωθώ, αλλά τα άκρα μου δεν ανταποκρίνονται.

«Αυτή είναι η δύναμη που όλοι φοβούνται τόσο πολύ;» Ξεστομίζει. «Αυτή είναι η απειλή που πρέπει να αντιμετωπίσουμε πριν να είναι πολύ αργά;! Δεν είσαι τίποτα περισσότερο από μια χούφτα λέξεις του αέρα! Ένας σωρός από σκατά καλυμμένος με μισή χρήσιμη ενέργεια!»

Ο πόνος με χτυπάει στο πρόσωπο και μου βγαίνει ένας αναστεναγμός. Τα Στίγματα απλώνονται λίγο ακόμα. Τόσο πολύ, που αισθάνομαι ότι ό,τι αγγίζουν παραμορφώνεται ανάλογα με την ξαφνική τους επιθυμία.

«Σφραγίδα της Αποκάλυψης!» χλευάζει ο Άμον, εν μέσω ενός σκληρού γέλιου. «Δεν είσαι τίποτα άλλο παρά ένας ασήμαντος άνθρωπος!»

Θυμός, οργή, απογοήτευση, πόνος... Είναι όλα ανακατεμένα μέσα μου, καθιστώντας μου αδύνατο να σκεφτώ καθαρά.

Ακουμπάω τα χέρια μου στο τσιμέντο.

«Ένα πλήρες απόβρασμα!»

"Διάλυσέ τα όλα", ψιθυρίζει μια άγνωστη και τρομακτική φωνή στο κεφάλι μου.

Σηκώνω το κεφάλι μου και στρέφω τα μάτια μου στον Άμον.

«Μία...!»

Τότε το σφήνω να φύγει.

Οι κλώνοι της ενέργειας τραγουδούν με ικανοποίηση, η αγγελική ενέργεια διαμαρτύρεται. Το έδαφος κάτω από μένα δονείται και τρέμει καθώς η ανεξέλεγκτη δύναμη μέσα μου εκρήγνυται, και τα πάντα - απολύτως τα πάντα - γίνονται θραύσματα.

Εκατοντάδες λεπτές, μικροσκοπικές κλωστές ξεχειλίζουν καθώς τα Στίγματα τις τραβούν, και ένας βίαιος σπασμός με διαπερνά από την κορυφή ως τα νύχια. Τα αυτιά μου βουίζουν, η καρδιά μου χτυπάει στα πλευρά μου και, ακούσια, η πλάτη μου υποχωρεί, το σώμα μου απλώνεται στο πάτωμα και καμπυλώνεται προς τα πάνω, ενώ ένας ήχος που δεν ακούγεται σαν τον δικό μου βγαίνει από τον λαιμό μου.

Υγρή ζέστη διαπερνά τα δάχτυλά μου, καυτός πόνος σκίζει το δέρμα της πλάτης μου και τα πάντα χάνουν την εστίασή τους.

Ένα κύμα πανικού με κατακλύζει, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σταματήσω τη δύναμη τους. Να σταματήσω τη βίαιη ορμή της ενέργειας που εισέρχεται μέσα μου μέσω των Στιγμάτων.

Η αγγελική ενέργεια του Ντανιάλ ταξιδεύει στην κυκλοφορία του αίματός μου, για να με τυλίξει ολόκληρη- αλλά δεν είναι σε θέση να συγκρατήσει τη δύναμη που απελευθερώθηκε τώρα. Είναι ανίκανη να σταματήσει ό,τι κάνω αυτή τη στιγμή.

Τα μάτια μου - γεμάτα δάκρυα - είναι καρφωμένα σε ένα σημείο του ουρανού. Τα δάχτυλά μου - λυγισμένα σε παράξενες, επώδυνες γωνίες - τραβούν απεγνωσμένα την ανεξέλεγκτη ενέργεια που απειλεί να διαλύσει τα πάντα. Το στήθος μου - γεμάτο τρόμο, οργή, θυμό, θάρρος και απελπισία - διογκώνεται και τρέφεται από το χάος που ο κόσμος έχει αρχίσει να βυθίζεται.

Αυτό είναι λάθος. Αυτό είναι απίστευτα σωστό... Ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω. Ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω. Ξέρω ότι κάτι συμβαίνει. Ξέρω ότι φταίω εγώ... Και ξέρω ότι δεν μπορώ - και δεν θα σταματήσω - να το κάνω. Δεν μπορώ - και δεν θέλω - να σταματήσω.

"Κάνε τους να πληρώσουν!", ουρλιάζει η παρανοϊκή φωνή στο κεφάλι μου και μια άλλη τρομαγμένη κραυγή βγαίνει από το στόμα μου.

Τα νήματα τυλίγονται γύρω από κάτι ισχυρό και σκοτεινό και σταματούν για λίγα λεπτά για να το επιθεωρήσουν. Για να το γευτούν.

Στη συνέχεια αρχίζουν να το διαλύουν.

Κάποιος φωνάζει ένα όνομα που μου είναι αμυδρά γνωστό. Φωνάζει, απελπισμένα, κάτι που ξέρω ότι πρέπει να ακούσω, αλλά δεν μπορώ. Κάτι - ή κάποιος - προσπαθεί να με προσεγγίσει, το νιώθω... Δεν τα καταφέρνει. Τα νήματα που τυλίγουν τα πάντα -και προερχόμενα από τις πληγές στους καρπούς μου- το εμποδίζουν.

Το πιέζουν και το απομακρύνουν, αλλά δεν το πληγώνουν.

"Γιατί δεν του κάνουν κακό;".

Μια έκρηξη από κάτι αντηχεί στο βάθος και με οδηγεί πίσω στην τρύπα του θυμού, του μίσους, της αγανάκτησης και του συσσωρευμένου πόνου. Με επαναφέρει στην βαθιά τρύπα που τα στίγματα έχουν αρχίσει να σκάβουν στο στήθος μου.

"Δολοφόνησαν την Ντέμπορα!" ουρλιάζει η παρανοϊκή φωνή στο κεφάλι μου.

Πιέζω λίγο ακόμα.

"Δολοφόνησαν τη θεία σου Ντόνα!".

Ένας άλλος τσιριχτός, βίαιος ήχος ξεσπά από το λαιμό μου.

"Δολοφόνησαν ολόκληρη την οικογένειά σου!".

Έντονος πόνος διαπερνά τον οργανισμό μου και με αποσταθεροποιεί εντελώς.

"Έχασες τον Ντανιάλ εξαιτίας τους!"

Μια ψηλή, τρομακτική και βίαιη κραυγή γεμίζει τα αυτιά μου και τα πάντα γύρω μου αρχίζουν να περιστρέφονται. Να γίνονται θολά και παράξενα.

«Κλόι!» κάποιος φωνάζει: «Κλόι, σταμάτα τώρα!»

Τα Στίγματα διαμαρτύρονται ως απάντηση στη φωνή και τεντώνονται για να φτάσουν στον ιδιοκτήτη. Στη συνέχεια, πιέζουν βίαια. Η σκοτεινή δύναμη αρχίζει να εισβάλλει στο σώμα μου και οι κλωστές τραγουδούν επιδοκιμαστικά.

"Όχι!", η φωνή που ανήκει στο υποσυνείδητό μου -που δεν είναι φτιαγμένη από μίσος και πόνο- φτάνει στα αυτιά μου και διστάζω.

«Κλόι, που να πάρει ο διάολος, αρκετά!»

Ένα γρύλισμα είναι η μόνη μου απάντηση και συνεχίζω με το καθήκον που έχω θέσει στον εαυτό μου. Τα Στίγματα συνεχίζουν με αυτό.

«Κλόι!» Η κραυγή ακούγεται βασανισμένη και τρομοκρατημένη τώρα. «Άγγελέ μου, σε παρακαλώ, άκουσέ με!»

Η αγγελική ενέργεια κλαψουρίζει ως απάντηση και ο δισταγμός που με κυριεύει μου επιτρέπει να αναλάβω λίγο τα ηνία των νημάτων. Του χάους.

Εκείνη τη στιγμή, η σκοτεινή ομίχλη που με είχε κυριεύσει διαλύεται λίγο και αρχίζει ο αγώνας.

Τα Στίγματα απαιτούν ελευθερία. Απαιτούν τροφή, ζωή και καταστροφή... Το κεφάλι μου - ο αληθινός μου εαυτός -, απαιτεί έλεγχο, κυριαρχία και εξουσία. Η φωτεινή ενέργεια φωνάζει για κάτι που δεν είμαι σε θέση να καταλάβω και όλα συγκρούονται μέσα μου. Τα πάντα συγκρούονται και αναμειγνύονται μεταξύ τους για να δημιουργήσουν ένα τέρας που είναι αδύνατον να κατανοηθεί.

Ένα απότομο τράβηγμα στο αόρατο σχοινί στο στήθος μου με απελευθερώνει ακόμη λίγο από τη ζαλάδα που με κυριεύει, αλλά δεν είναι αρκετό. Δεν μπορώ να βγω από αυτή την κατάσταση. Δεν μπορώ να ελέγξω την καταστροφική δύναμη μέσα μου. Είναι αυτή που με ελέγχει. Αυτή που δεν με αφήνει ελεύθερη.

Άλλο ένα βίαιο τράβηγμα γεμίζει το στήθος μου και, αυτή τη φορά, το σώμα μου λυγίζει ως απάντηση, και το σύννεφο του μίσους και της αγανάκτησης διαλύονται λίγο.

«Έλα τώρα, Κλόι! Είσαι ισχυρότερη από αυτό!» Κραυγάζει η φωνή, και αυτή τη φορά, είναι ένα χάδι που γεμίζει τον δεσμό στο στήθος μου.

Προσπαθώ, απεγνωσμένα, να πάρω τον έλεγχο για άλλη μια φορά, αλλά τα Στίγματα είναι ισχυρότερα από τη θέλησή μου. Είναι ισχυρότερα από οτιδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο.

«Άγγελέ μου, δεν θα αφήσω να σε καταβροχθίσει αυτή η μαλακία. Ακόμα κι αν καταστρέψεις αυτό το μέρος και πρέπει να σαπίσω στην κόλαση, δεν θα σε αφήσω να πεθάνεις, μ' ακούς; Δεν θα σε αφήσω να το κάνεις».

Τα βλέφαρά μου -που δεν ήξερα καν ότι τα είχα κλείσει- ανοίγουν εκείνη τη στιγμή και, σαν να ήταν το μόνο πράγμα στο σύμπαν που είναι ικανό να με αγκυροβολήσει στο εδώ και τώρα, έρχεται σε μένα.

Είναι μια λέξη.

Είναι απλώς ένα όνομα, αλλά είναι αρκετό για να καταφέρει όλα αυτά να έχουν κάποιο νόημα.

«Δεν θα σε αφήνω, Κλόι». Η φωνή του γκριζομάτη δαίμονα ακούγεται βραχνή. Ραγισμένη. «Οπότε πάλεψε επιτέλους».