Η οδυνηρή πίεση που με είχε κυριεύσει υποχωρεί τη στιγμή που η γλοιώδης φιγούρα με απελευθερώνει. Ένα ρίγος ανακούφισης με διαπερνά σχεδόν αμέσως από την κορυφή ως τα νύχια, αλλά δεν τολμώ να κουνηθώ. Δεν τολμώ καν να κοιτάξω μακριά από τον γκριζομάτη δαίμονα που με κοιτάζει με μια αδιευκρίνιστη χειρονομία.

Ο φόβος και η αγωνία κερδίζουν λίγο έδαφος καθώς νιώθω τον Ντανιάλ να τραβάει βίαια τον δεσμό που μας συνδέει. Η πράξη και μόνο με κάνει να διπλωθώ στον εαυτό μου εξαιτίας της συγκλονιστικής αίσθησης που μου προκαλεί.

Είναι έξαλλος. Δεν χρειάζεται να είσαι ιδιοφυΐα για να το καταλάβεις. Δεν χρειάζεται να είσαι δεμένη μαζί του για να το νιώσεις.

«Θα σταματήσεις να κρύβεσαι τώρα, Αμόν;» μιλάει ο Ντανιάλ, χωρίς να παίρνει τα μάτια του από τα δικά μου. Ο ουδέτερος, ήρεμος τόνος που χρησιμοποιεί ακούγεται πιο απειλητικός από οποιαδήποτε κραυγή που θα μπορούσε να έχει εκφέρει.

Το γέλιο ενός παιδιού αντηχεί σε όλο το χώρο και η αγγελική ενέργεια μέσα μου αναδεύεται με τρόμο, σαν να προσπαθεί να φύγει από το σώμα μου. Σαν να προσπαθεί να με προειδοποιήσει για κάτι.

Καταπίνω δυνατά.

«Είναι πολύ αστείο που νομίζεις ότι κρύβομαι». λέει ο Αμόν, με έναν τόνο που μου φαίνεται αθώος και, ακριβώς τότε, κάτι στον αέρα γίνεται παράξενο. Είναι σαν μια απαλή ομίχλη να καταλαμβάνει το χώρο. Λες και όλος ο χώρος γεμίζει με αρνητική ενέργεια. «Εάν υπονοείς ότι σε φοβάμαι, επίτρεψέ μου να σε ενημερώσω ότι κάνεις μεγάλο λάθος».

Τα μάτια του Ντανιάλ σαρώνουν ολόκληρο το χώρο. Ξέρω ότι μπορεί να αντιληφθεί την ίδια αλλαγή με εμένα, αφού οι ώμοι του ισιώνονται καθώς ανοίγει τα μαύρα φτερά του ακόμα πιο πλατιά.

«Απέδειξέ το μου», λέει, καθώς τα μάτια του επιστρέφουν σε μένα.

Άλλο ένα ξεκαρδιστικό γέλιο ξεσπά μέσα από τα δέντρα που μας περικυκλώνουν, αλλά τίποτα δεν συμβαίνει.

Τότε, σιωπή καταλαμβάνει όλο το μέρος και το μόνο πράγμα που μπορώ να ακούσω είναι ο ήχος του ανέμου που μαστιγώνει τις κορυφές των δέντρων.

Το βλέμμα μου ταξιδεύει παντού, αναζητώντας τον δαίμονα που μιλάει αλλά δεν έχει υλοποιηθεί, και μια τρύπα εγκαθίσταται στο στομάχι μου όταν αντιλαμβάνομαι το ίχνος του σκότους που αναμειγνύεται στον αέρα.

Το αγγελικό κομμάτι αναστατώνεται ξανά και, αυτή τη φορά, μου κόβει την ανάσα. Μια παράξενη ζάλη αμέσως με κυριεύει και πρέπει να κλείσω τα μάτια μου για να την σταματήσω.

Όταν ανοίγω τα μάτια μου, όλα είναι ακόμα τα ίδια. Ο Αμόν δεν είναι πουθενά και ο Ντανιάλ δεν έχει μετακινηθεί από τη θέση του. Η ένταση στο χώρο, ωστόσο, είναι τόσο αισθητή που νιώθω σαν να προσπαθεί να εισχωρήσει μέσα στο δέρμα μας.

Για μια μεγάλη στιγμή, δεν συμβαίνει τίποτα. Τίποτα δεν αλλάζει. Τα πάντα βυθίζονται σε μια συντριπτική και έντονη ηρεμία. Τόσο έντονη που δεν τολμώ καν να αναπνεύσω. Τότε, εκεί που είμαι έτοιμη να αναγκάσω τον εαυτό μου να χαλαρώσει λίγο, το νιώθω. Η πυκνή, παχύρρευστη μάζα γύρω μου έχει αρχίσει να κινείται. Έχει αρχίσει να εστιάζει την κίνηση του σε ένα μόνο σημείο μπροστά μου.

Στην αρχή, νομίζω ότι το φαντάζομαι, αλλά η αργή και προσεκτική κίνηση του παχύρρευστου υγρού με κάνει να συνειδητοποιήσω ότι αυτό δεν ισχύει.

Σιγά-σιγά, η παχύρρευστη και ομοιογενής ύλη ανεβαίνει προς τα πάνω και αρχίζει να πλάθεται, σαν να προσπαθεί να σχηματίσει μια πήλινη φιγούρα- μια ανθρώπινη σιλουέτα που, εκτός από ακριβής και τέλεια, έχει μικρό μέγεθος. Όπως εκείνη του ενός παιδιού.

Η δυσωδία του θείου και της αποσύνθεσης γεμίζει τα ρουθούνια μου και το σαγόνι μου σφίγγεται καθώς η ναυτία γεμίζει το στόμα μου με σάλιο.

Η μυρωδιά είναι ανυπόφορη. Τόσο πολύ που πρέπει να καλύψω τη μύτη μου με το πίσω μέρος του ενός χεριού για να για να την μειώσω λίγο.

Τα δευτερόλεπτα περνούν. Λεπτά. Ώρες... Δεν ξέρω. Πριν το παχύρρευστο υγρό καταλήξει να σχηματίσει την ανθρωπόμορφη σιλουέτα- στη συνέχεια, αρχίζει να γλιστράει προς τα κάτω για άλλη μια φορά, αποκαλύπτοντας τη φιγούρα του -αυτού που νομίζω ότι είναι- ο Αμόν.

Ένας κόμπος απόλυτης φρίκης κατακλύζει το στομάχι μου καθώς συνειδητοποιώ ότι είναι πράγματι ένα αγόρι που εμφανίζεται - αλλά δεν λέω τίποτα. Δεν κάνω τίποτα άλλο παρά να τον κοιτάζω.

Ο Αμόν μου γυρίζει την πλάτη, αλλά το ύψος του είναι τόσο μικρό, που θα μπορούσα να ορκιστώ ότι δεν είναι πάνω από δέκα ετών. Δεν έχει φτερά. Ούτε έχει κέρατα στο κεφάλι του. Είναι απλώς το σώμα ενός αγοριού που, αν δεν ήταν το γκρίζο δέρμα του, θα μπορούσε να περάσει για ένα συνηθισμένο αγόρι,

«Τώρα τα τέρατα του Υπέρτατου σε υπηρετούν;» Ο Ντανιάλ δεν δείχνει έκπληκτος όταν μιλάει. Αντιθέτως, δείχνει κάπως διασκεδασμένος και περίεργος για την υλοποίηση του δαίμονα.

Ο Αμόν ανασηκώνει τους ώμους του.

«Ο Υπέρτατος μπορεί να είναι απίστευτα γενναιόδωρος όταν είσαι πιστός σε αυτόν».

Ένα αργό χαμόγελο σέρνεται στα χείλη του Ντανιάλ.

«Όταν είσαι το σκυλάκι του, εννοείς;» Είναι η σειρά του Ντανιάλ να σηκώσει τους ώμους. «Όχι μην το πάρεις στραβά, Αμόν, αλλά δεν ενδιαφέρομαι να γλείψω τα αρχίδια κανενός. Πολύ περισσότερο κάποιου σαν τον Υπέρτατο».

Ένα γέλιο ξεφεύγει από το αγόρι που στέκεται ανάμεσα σε μένα και τον Ντανιάλ.

«Τι παιχνίδι παίζεις, Ντανιάλ;» λέει. «Πιστεύεις πραγματικά ότι μπορείς να πάρεις από τον Ανώτατο αυτό που του ανήκει; Εγκατέλειψε επιτέλους και δώσε σ' αυτόν όρκο αφοσίωσης».

«Σταμάτα να χώνεις την μύτη σε υποθέσεις άλλων, Αμόν», ανταπαντά ο Ντανιάλ, με βαριεστημένο ύφος. «Αυτό είναι μεταξύ του Εωσφόρου και εμένα».

Ένας εκνευρισμένος αναστεναγμός βγαίνει από τον Αμόν.

«Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα». Το αγόρι λέει, αφού κάνει ένα μορφασμό ως ένδειξη λύπης.

Μετά γυρίζει προς το μέρος μου.

Η θέα του προσώπου του Αμόν με χτυπάει κατάμουτρα και το στομάχι μου ανακατεύεται καθώς συνειδητοποιώ πόσο αθώος μοιάζει. Τα λεπτεπίλεπτα, παιδικά χαρακτηριστικά του ζωγραφίζονται μπροστά στα μάτια μου και δεν μπορώ να σταματήσω να τον κοιτάζω.

Τα κατάλευκα μαλλιά του πέφτουν ανακατεμένα στο μέτωπό του και καλύπτουν εν μέρει τα αυτιά του. Το γκριζωπό δέρμα του φαίνεται ακόμη πιο αφύσικο από του Ντανιάλ, και η κοκκινωπή απόχρωση των ματιών του μου προκαλεί ένα ρίγος απόλυτου τρόμου.

Κάτι δεν πάει καλά με το γλυκό χαμόγελο που έχει χαραγμένο στο πρόσωπό του καθώς με κοιτάζει. Υπάρχει κάτι απίστευτα τρομακτικό στο δυσοίωνο βλέμμα που μου χαρίζει.

Η αγγελική ενέργεια μέσα μου αναδεύεται πιο βίαια από ό,τι πριν και την νιώθω να κερδίζει έδαφος μέσα μου. Είναι σαν να προσπαθεί να απομακρύνει τα νήματα των Στιγμάτων. Σαν να προσπαθεί να τα πάρει στον έλεγχο της για να τα τιθασεύσει.

Ο Αμόν με κοιτάζει από την κορυφή ως τα νύχια και γέρνει ελαφρά το πρόσωπό του από περιέργεια.

«Τι υποτίθεται ότι είσαι;» ρωτάει, με αυτό το γλυκό και τρομακτικό τόνο στη φωνή του.

Ανατριχιάζω ως απάντηση και ενστικτωδώς κάνω ένα βήμα πίσω.

«Απομακρύνσου από αυτήν», λέει ο Ντανιάλ, αλλά αυτό το μόνο που προκαλεί στον Αμόν είναι ένα χαμόγελο.

«Σε αισθάνομαι σα να είσαι Σφραγίδα». Το αγόρι συνεχίζει, αγνοώντας την προειδοποίηση στην φωνή του Ντανιάλ και κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου. «Αλλά, την ίδια στιγμή, δεν σε αισθάνομαι σαν μία Σφραγίδα. Είναι σαν να υπάρχει κάτι άλλο».

Καταπίνω δυνατά και η ενέργεια μέσα μου βρυχάται ως απάντηση.

«Αμόν, σε προειδοποιώ».

Τα μάτια του αγοριού στενεύουν και περιπλανώνται στην έκτασή μου. Τότε το χαμόγελό του διευρύνεται, ώστε να μου δείξει όλα τα δόντια του.

«Είσαι δυνατή». Ακούγεται... ενθουσιασμένος;

«Όχι, δεν είμαι». Καταφέρνω να απαντήσω, ψιθυριστά.

«Φυσικά και είσαι». Γνέφει. «Δείξε μου».

Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.

«Δεν είμαι δυνατή», επαναλαμβάνω.

Ο Αμόν γουρλώνει τα μάτια του.

«Μην με κάνεις να σε αναγκάσω», προειδοποιεί. «Δείξε μου».

Ένα ακόμη ρίγος με διαπερνά, αλλά αρνούμαι για άλλη μια φορά.

«Εγώ δεν...»

Δεν μπορώ καν να τελειώσω την πρόταση. Δεν προλαβαίνω ούτε να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, καθώς ένα βίαιο χτύπημα με μαστιγώνει και με πετάει στον αέρα.

Ένα λαχάνιασμα μου ξεφεύγει καθώς χτυπάω στο χιόνι και νιώθω το κρύο του πάγου να βρέχει τα ρούχα μου. Ο πόνος δεν αργεί να έρθει στο στήθος μου και τα νήματα των Στιγμάτων αρχίζουν να ξεδιπλώνονται.

Προσπαθώ να σηκωθώ στα πόδια μου, αλλά ένα ίχνος πόνου με κατακλύζει και μένω ακίνητη, σε μια αδύναμη προσπάθεια να απορροφήσω την τρομερή αίσθηση που καίει μέσα μου.

Ένα βασανισμένο κλαψούρισμα απειλεί να με εγκαταλείψει, έτσι σφίγγω τα δόντια μου για να μην ξεφύγει. Τότε, αναγκάζω τον εαυτό μου να κοιτάξει τον μικρό δαίμονα που έρχεται προς το μέρος μου με αδιάφορο ύφος.

«Ω έλα τώρα!» Ο Αμόν υψώνει τη φωνή του για να ακουστεί πάνω από τον βίαιο άνεμο. «Δείξε μου αυτό που είσαι».

Άλλο ένα αόρατο χτύπημα με διαπερνά ολοκληρωτικά, αλλά αυτή τη φορά είναι πιο έντονο από το προηγούμενο, και καταλήγω να καταρρέω σε ένα από τα δέντρα του δάσους.

Το αγγελικό κομμάτι του Ντανιάλ βουίζει μέσα μου, καταπραΰνοντας τη βία με την οποία τα Στίγματα προσπαθούν να βγουν στην επιφάνεια. Δεν τους επιτρέπει καν να βγουν από μέσα μου. Τα περιορίζει με τόση δύναμη που νιώθω τα πάντα να συστρέφονται στα σωθικά μου εξαιτίας της πάλης για εξουσία.

Ένα έντονο, βίαιο σφίξιμο που προέρχεται από τον δεσμό με αφήνει άναυδη, αλλά δεν είμαι καν σε θέση να το αφομοιώσω, καθώς ένα μαστίγιο πόνου με χτυπάει και προκαλεί μια πνιγμένη κραυγή να ξεφύγει από μένα.

Αυτή τη φορά, δεν πετάγομαι στον αέρα. Αντιθέτως, ένα βίαιο τσούξιμο καταλαμβάνει το στομάχι μου και διαπερνά το στήθος μου. Το βασανιστήριο είναι τόσο μεγάλο αυτή τη στιγμή, που δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσπαθήσω να μην ουρλιάξω από τον πόνο.

Ένα γρύλισμα διαπερνά το χώρο και ξαφνικά ο πόνος εξαφανίζεται.

Το σφίξιμο που δεν είχα καν παρατηρήσει μέχρι αυτή τη στιγμή ξεθωριάζει και χάνεται μέσα στις μαύρες κουκκίδες που λερώνουν την όρασή μου.

Χορεύω στο κενό της ασυνειδησίας. Κολυμπάω σε μία θάλασσα γκριζωπών χρωμάτων που απειλεί να σκοτεινιάσει εντελώς και να με παρασύρει στα βαθύτερα νερά της.

Δεν ξέρω πόσος χρόνος χρειάζεται μέχρι να εξαφανιστεί εντελώς το κάψιμο. Δεν ξέρω καν σε ποιο σημείο ο κόσμος άρχισε να αποκτά νόημα για άλλη μια φορά, ή πότε μπόρεσα να ακουμπήσω τα χέρια μου στο χιόνι για να σηκώσω το βλέμμα. Αλλά όταν το κάνω και αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει γύρω μου, ένα ρίγος απόλυτου τρόμου με διαπερνά.

Και οι δύο δαίμονες είναι εκεί, αιωρούμενοι στον αέρα ενώ χτυπούν τα τεράστια και εντυπωσιακά φτερά τους και κοιτάζονται μεταξύ τους σαν να προσπαθούν να αναμετρηθούν στις αντίστοιχες δυνάμεις τους.

Η φιγούρα του Αμόν είναι πολύ μικρότερη από του Ντανιάλ, αλλά αυτό δεν μειώνει την καταστροφική εικόνα που προβάλλει.

Το γλυκύτατο αγόρι έχει εξαφανιστεί, και τώρα το μόνο που μπορώ να δω, είναι το επιδεικτικό και περίεργο μέγεθος των φτερών νυχτερίδας του και το τεράστιο μέγεθος των κεράτων του που προεξέχουν από το κεφάλι του.

Παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να διατηρεί αυτό το μικρό ανάστημα και αυτά τα λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά, μοιάζει τρομακτικός. Τα μάτια του, κάποτε ανθρώπινα και κοκκινωπά, είναι τώρα παρόμοια με εκείνα ενός φιδιού, και δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι υπάρχουν εκατοντάδες κοκκινωπές φλέβες ημιδιαφανείς ανάμεσα στο δέρμα του - το οποίο έχει γίνει εντελώς γκρίζο.

Φαίνεται τρομακτικός με ανεξήγητους τρόπους, αλλά Ο Ντανιάλ δεν φαίνεται καν έκπληκτος ή φοβισμένος.

«Ποιος στο διάολο νομίζεις ότι είσαι και προσπαθείς να μου επιτεθείς, Μιχαήλ;» Η φωνή του Αμόν ακούγεται βίαιη και παραμορφωμένη.

«Σου είπα να μείνεις μακριά της». Η φωνή του Ντανιάλ ακούγεται ήρεμη, αλλά μοχθηρή.

Ο Αμόν χαμογελάει.

«Βρήκα την αχίλλειο πτέρνα σου, έτσι δεν είναι;» Το αγόρι ρωτάει και η ικανοποίηση διαχέεται στον τόνο της φωνής του.

«Τίποτα δεν έχεις βρει».

Ένα γέλιο ξεφεύγει από τον δαίμονα με το παιδικό σώμα και τα λόγια τελειώνουν. Ο Ντανιάλ ορμάει με πλήρη ταχύτητα προς τον Αμόν, ο οποίος αποφεύγει την επίθεσή του με ευκολία και ανταποδίδει το χτύπημα εναντίον του γκριζομάτη δαίμονα.

Μια πνιγμένη κραυγή μου ξεφεύγει όταν ένα ωστικό κύμα που προκλήθηκε από την πρόσκρουση των δύο δαιμόνων με χτυπάει. Ένα κύμα ενέργειας σαρώνει όλο το μέρος και ο τρόμος με κυριεύει καθώς ο Αμόν γρυλίζει και ορμάει στον Ντανιάλ βίαια.

Ο Ντανιάλ ανταποκρίνεται στην επίθεση σχεδόν αμέσως, αλλά μια κραυγή χτίζεται στο λαιμό μου καθώς η παχύρρευστη, πυκνή μάζα προσπαθεί να φτάσει τον γκριζομάτη δαίμονα από κάτω.

Μια έκρηξη κακόβουλης ενέργειας γεμίζει το χώρο και γνωρίζω εκ των προτέρων ότι την προκάλεσε ο Ντανιάλ, καθώς το παχύ υγρό αναδιπλώνεται στη θέα του.

Το μοχθηρό συναίσθημα που με κυριεύει καθώς διαισθάνομαι τέτοιο σκοτάδι, επισκιάζεται μόνο από την ανάδευση της αγγελικής ενέργειας μέσα μου και τον πανικό να βλέπω δύο απίστευτα ισχυρούς δαίμονες να παλεύουν έτσι.

Το τρομακτικό θέαμα των δαιμόνων σε πλήρη μάχη μου κόβει την ανάσα, και ο τρόμος και το έντονο ενδιαφέρον αναμειγνύονται μέσα μου για να δημιουργήσουν ένα ισχυρό και καταστροφικό τέρας.

Τα πάντα μέσα μου αναστατώνονται καθώς μια από τις άκρες των φτερών του Ντανιάλ χτυπούν ολοκληρωτικά το πλευρό του Αμόν, αλλά η έκπληξή μου δεν διαρκεί πολύ, καθώς ο δαίμονας με το παιδικό πρόσωπο δεν φαίνεται καν να επηρεάζεται από την επίθεση.

Η γη δονείται και ανατριχιάζει κάτω από μένα όταν ο Αμόν γρυλίζει και επιτίθεται στον Ντανιάλ - ο οποίος, με ταχύτητα που κόβει την ανάσα, ανατρέπει τα δεδομένα και αρπάζει τον λαιμό του αντιπάλου του για να πάρει φόρα σε σημείο που δεν μπορώ πλέον να τους κοιτάζω.

Η ταραχή του δεσμού που μας ενώνει είναι τόσο έντονη τώρα, που σχεδόν ορκίζομαι ότι νιώθω την αδρεναλίνη να διαπερνά το σώμα του Ντανιάλ. Είμαι σχεδόν ικανή να νιώσω την οργή μέσα του.

Μια νεκρική, τεταμένη σιωπή καλύπτει το χώρο, καθώς προσπαθώ απεγνωσμένα να εντοπίσω τους δαίμονες που έχουν εξαφανιστεί, αλλά τίποτα δεν συμβαίνει.

Ένας βροντερός κρότος, παρόμοιος με εκείνον των κεραυνών, αντηχεί και με συγκλονίζει και, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, τον βλέπω.

Ο Αμόν πέφτει.

Το μικρό του σώμα πέφτει και εκσφενδονίζεται προς το έδαφος.

Το άγχος και ο τρόμος με καταβάλλουν καθώς παρατηρώ τον Ντανιάλ να πετάει προς το μέρος του, με κάθε πρόθεση να του επιτεθεί ξανά και δεν ξέρω γιατί αισθάνομαι έτσι. Δεν έχω δει ποτέ τον Ντανιάλ να παλεύει μ' αυτόν τον τρόπο.

Δεν τον έχω δει ποτέ να είναι τόσο σκληρός με κανέναν, και αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, κάνει τα νεύρα μου να τεντώνονται.

Ο παιδικός δαίμονας χτυπάει τα φτερά του απελπισμένα, προσπαθώντας να ανακτήσει τον έλεγχο του σώματός του, αλλά δεν φαίνεται να τα καταφέρνει.

Ένα έντονο, βίαιο γρύλισμα αφήνει τα χείλη του Ντανιάλ και ένας άλλος θόρυβος αντηχεί στο χώρο, καθώς μια ακτίνα ενέργειας χτυπά τον Αμόν με βιαιότητα. Στη συνέχεια, χτυπάει στο έδαφος και η γη τρέμει ως απάντηση.

Το σύννεφο του χιονιού που σηκώνεται είναι τόσο πυκνό, που δεν μπορώ να δω τίποτα πέρα από τη μύτη μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να μείνω εδώ, ακίνητη, προσπαθώντας να επεξεργαστώ αυτό που μόλις είδα.

Το ενεργό μέρος του εγκεφάλου μου μου φωνάζει ότι πρέπει να το σκάσω. Ότι πρέπει να φύγω μακριά από αυτό το μέρος πριν ο Ντανιάλ προσπαθήσει να με φτάσει, αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να κοιτάζω προς το μέρος όπου - υποτίθεται - ότι ο Αμόν έπεσε.

Το σύννεφο λευκής σκόνης διαλύεται αργά, αποκαλύπτοντας μια ψηλή, λεπτή, ισχυρή σιλουέτα. Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι είναι ο Ντανιάλ. Θα μπορούσα να τον αναγνωρίσω οπουδήποτε στον κόσμο. Θα μπορούσα να τον αισθανθώ ακόμα και αν προσπαθούσε να κρυφτεί από μένα.

Ένας κόμπος νευρικότητας και ανησυχίας εγκαθίσταται στο στομάχι μου όταν παρατηρώ τη φιγούρα να κινείται προς το μέρος μου, αλλά μόλις που προλαβαίνω να σηκωθώ στα πόδια μου πριν τα χαρακτηριστικά του εμφανιστούν μέσα από το λευκό πέπλο που καλύπτει τα πάντα.

Ο τρόπος που με κοιτάζει είναι τρομακτικός. Ο απειλητικός τρόπος με τον οποίο τραβάει τον δεσμό που μας ενώνει, μου δίνει να καταλάβω ότι είναι έξαλλος μαζί μου και ότι προσπαθεί να μου το δείξει με αυτόν τον τρόπο.

Η αγγελική ενέργεια μέσα μου συστρέφεται πιο έντονα από ό,τι πριν, αλλά αυτή τη φορά μπορώ να το αντέξω λίγο περισσότερο, καθώς βλέπω τον δαίμονα να πλησιάζει βήμα προς βήμα.

Ο Ντανιάλ, χωρίς να πει λέξη, με αρπάζει απότομα απ' το μπράτσο και με τραβάει για να σηκωθώ όρθια. Το τράβηγμα είναι τόσο σκληρό, που πονάει, και κάνω ένα μορφασμό κατά τη διαδικασία. Δεν φαίνεται να τον νοιάζει καθόλου, καθώς αρχίζει να περπατάει, σέρνοντάς με μαζί του.

Προσπαθώ να αντισταθώ, αλλά τα μουδιασμένα πόδια μου μόλις και μετά βίας ανταποκρίνονται. Προσπαθώ να το σταματήσω από το να με πάρει μαζί του, αλλά είναι τόσο δυνατός, που με πληγώνει ακόμα και να προσπαθήσω να παλέψω εναντίον του.

Ο δαίμονας σταματάει αμέσως όταν αντιλαμβάνεται την απροθυμία μου να τον ακολουθήσω και γυρίζει προς το μέρος μου για να αγκυρώσει τα χέρια του στους γοφούς μου και να με ρίξει στον ώμο του, σαν να ήμουν ένα σακί με πατάτες.

Τότε αρχίζει ο πραγματικός αγώνας.

Τα πόδια μου κλωτσάνε και ο κορμός μου κινείται σε μια προσπάθεια να με απελευθερωθώ από τη σφιχτή του λαβή, αλλά είναι αδύνατο να το κάνω. Είναι αδύνατο να κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από το να ουρλιάζω να με αφήσει κάτω.

Ένα χτύπημα από τον αγκώνα μου καταλήγει στη βάση του κεφαλιού του δαίμονα και τα βήματά του παραπαίουν.

Ο Ντανιάλ σταματάει αμέσως και με ρίχνει ανάποδα στο έδαφος, πριν κλείσει το ένα του χέρι στην τραχεία μου.

Ο αέρας μόλις και μετά βίας μπαίνει στους πνεύμονές μου, αλλά αυτή δεν είναι η μεγαλύτερη ανησυχία μου αυτή τη στιγμή. Όχι όταν το βλέμμα του είναι τόσο τρομακτικό όσο τώρα. Όχι όταν τα δάκτυλά του πιέζουν το λαιμό μου τόσο δυνατά, που φοβάμαι ότι θα μπορούσε να ε πνίξει.

«Έτσι μου ανταποδίδεις όλες τις μαλακίες που έχω κάνει για σένα;» Λέει, με τόνο φωνής τόσο ήρεμο που κάνει το φόβο να αυξάνεται μέχρι να μετατραπεί σε μια παραλυτική αίσθηση.

Η πίεση της λαβής του αυξάνεται και ο πανικός εκρήγνυται στο σύστημά μου. Τρέμω, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και ο τρόμος είναι λιωμένο μέταλλο στο αίμα μου.

Προσπαθώ, απεγνωσμένα, να αποτινάξω τη λαβή του απ' το λαιμό μου, αλλά το μόνο που καταφέρνω είναι να γρατζουνίσω το δέρμα του χεριού του, καθώς παλεύω από το έδαφος.

Ένας πνιγμένος και αγωνιώδης ήχος μου ξεφεύγει καθώς εκατοντάδες μαύρες κουκκίδες αρχίζουν να ταλαντώνονται στο οπτικό μου πεδίο.

Τα νήματα ενέργειας των Στιγμάτων παλεύουν να βγουν στην επιφάνεια, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Υπάρχει κάτι που τα συγκρατεί. Κάτι ισχυρό και συγκλονιστικό.

«Τελείωσε ο καλοπροαίρετος δαίμονας». φτύνει ο Ντανιάλ προς το μέρος μου. «Τελείωσε η συμπόνια προς εσένα, Άγγελέ μου». Το πρόσωπό του έρχεται τόσο κοντά στο δικό μου, νιώθω την καυτή του ανάσα να με χτυπάει ολοκληρωτικά, αλλά δεν αισθάνομαι τίποτα παρά μόνο απέχθεια απέναντί του. «Θα σε καταστρέψω αν ξανακάνεις κάτι τόσο ηλίθιο όσο αυτό». Ανοίγω το στόμα μου για να πάρω αέρα, και τα μάτια μου δακρύζουν ακούσια καθώς πιέζω το χέρι μου στο πρόσωπό του για να τον απομακρύνω. «Θα...»

Εκείνη τη στιγμή, απελευθερώνεται.

Ένα θερμό κύμα πυροδοτείται μέσα μου και η έκφραση του δαίμονα που με εξουσιάζει μεταμορφώνεται πλήρως αθώς μια ακτίνα φωτός από το χέρι μου φωτίζει τα πάντα. Ένα μείγμα σύγχυσης, έκπληξης και φόβου χρωματίζει τα χαρακτηριστικά του και μια κραυγή πόνου αφήνει τα χείλη του.

Ο Ντανιάλ προσπαθεί να απομακρυνθεί, αλλά τα Στίγματα απελευθερώνονται από τη φυλακή τους και τυλίγονται γύρω από το σώμα του, εμποδίζοντάς τον να κινηθεί.

Η γη κάτω από μένα δονείται ως απάντηση στην ξαφνική μου επίθεση, και τα πάντα γύρω μου τρέμουν καθώς η αγγελική ενέργεια μέσα μου τραγουδάει και ουρλιάζει ως ένδειξη απελευθέρωσης.

Ένας βασανισμένος ήχος βγαίνει από τα χείλη του δαίμονα, αλλά δεν το αφήνω να φύγει. Αντιθέτως, προσκολλώμαι σε όλη την ενέργεια που διαθέτω για να του δείξω ποια είμαι. Για να τον ενημερώσω ποια είναι αυτή που θα τον καταστρέψει αν τολμήσει να με πληγώσει ξανά.

Τα τρομαγμένα μάτια του Ντανιάλ συναντούν τα δικά μου, και για να αποδείξω την άποψή μου για άλλη μια φορά, τραβάω τον δεσμό που μας συνδέει. Ένα πνιχτό βογγητό του ξεφεύγει από την πράξη μου και ένα κύμα αρρωστημένης ικανοποίησης με διαπερνά.

Ο δαίμονας λυγίζει με εντυπωσιακή ταχύτητα, αλλά δεν σταματάω να τον πληγώνω. Συνεχίζω να ρουφάω από το σώμα του τη δύναμη για την οποία υπερηφανεύεται τόσο πολύ. Συνεχίζω να απορροφάω όλο το σκοτάδι που τον περιβάλλει, μέχρι που το μόνο που μπορώ να αντιληφθώ είναι μια τρεμάμενη φλόγα.

Τότε - και μόνο τότε - τον αφήνω ελεύθερο και πέφτει στο έδαφος δίπλα μου.

Ολόκληρο το σώμα του τρέμει από τους σπασμούς που προκαλεί η επίθεσή μου αλλά δεν αφήνω την ευάλωτη εικόνα που μου δίνει να με μαλακώσει. Δεν αφήνω το κύμα μεταμέλειας να απορροφήσει την αποφασιστικότητά μου.

«Πήγαινέ με σπίτι, Ντανιάλ», λέω με βραχνή φωνή, αλλά με αποφασιστικότητα πάνω απ' όλα. «Αυτή τη στιγμή».