Στο ένα χέρι μου βαστάω το ξυράφι
Και στο άλλο εμφανίζω τον καρπό
Αφήνω στίγματα, τάχα μου από αγάπη
Και όσο πάει το αίμα είναι εύκολο να δω

Όταν τελειώνω ξανακρύβω το ξυράφι
Και την θήκη του κλείνω ερμητικά
Το μανίκι κατεβάζω και καλύπτει
Όλο τον πόνο που χωρά σε μιαν καρδιά

Στον καθρέφτη το είδωλό μου αντικρίζω
Αυτά τα μάτια που με κοιτούν πάντα ψυχρά
Κληροδότησα το χάρισμα του ψύχους
Από εξ'αιμάτος τυράννους και θεριά