Όπως βλέπεται σήμερα δεν έχει ποίημα. Θέλω να μιλήσω για ένα πολύ σοβαρό θέμα που κάνει πολλές νέες κοπέλες, αλλά και αγόρια να έχουν αχρείαστες ανασφάλειες.

Body shaming.

Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται καθημερινά πλέον, καθώς η κριτική που δεχόμαστε για το σώμα μας έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Κριτική για το ύψος, τα κιλά, τα χαρακτηριστικά του προσώπου, τον σωματότυπο, τα σημάδια. 

"Είσαι πολύ ψηλή, δε θα βρεις αγόρι"

"Είσαι πολύ κοντή. Σε βλέπουν εκεί κάτω;"

"Σταμάτα να τρως, δε θα σε θέλει κανείς"

"Τρώγε λίγο παραπάνω, πετσί και κόκκαλο είσαι"

"Κάνε κάτι για την ακμή. Είναι αντιαισθητική"

"Μη φοράς τόσο σκαφτό μαγιό. Έχεις ραγάδες και κυτταρίτιδα"

"Έχεις πολύ μεγάλο στήθος. Φόρα κάτι πιο σεμνό"

"Έχεις κοιλιά. Μη φοράς κοντές μπλούζες"

"Έχεις χοντρά μπούτια. Τα φορέματα δεν είναι για σένα"

"Φόρα μέικ απ. Τα σημάδια στο πρόσωπό σου είναι άσχημα"

"Είσαι πλάκα. Οι άντρες θέλουν και λίγο να πιάνουν"

Όλες αυτές, και πολλές ακόμα, είναι φράσεις που ακούμε στην καθημερινότητά μας. Και το κακό είναι ότι δε τις ακούμε μόνο από ηλικιωμένους, που λες ότι εντάξει υπάρχει το χάσμα των γενεών και έχουμε διαφορετικές απόψεις. Τις ακούμε από άτομα της ηλικίας μας. Από φίλους, συγγενείς, καθηγητές, άγνωστους. Από ανθρώπους που χαρακτηρίζονται ως "φιλελεύθεροι" και "ακομπλεξάριστοι". Από ανθρώπους που λένε ότι υποστηρίζουν το διαφορετικό. Από ανθρώπους που αυτοχαρακτηρίζονται ως "φεμινιστές". 

Τι κακό έχουν οι ραγάδες; Όλοι οι άνθρωποι που έχουν περάσει εφηβεία, και ειδικά οι κοπέλες, έχουν ραγάδες. Είναι απολύτως φυσιολογικό, καθώς κατά την περίοδο της εφηβείας, οι αυξομειώσεις βάρους είναι πολύ συνηθισμένες. Έτσι δημιουργούνται οι ραγάδες, οι οποίες δεν είναι παρά μικρές άσπρες γραμμούλες που όχι μόνο δεν έχουν κάτι άσχημο, αλλά εμένα προσωπικά μ' αρέσουν κιόλας και έχω συμφιλιωθεί πλήρως με τις δικές μου.

Τι κακό έχουν τα λίγα παραπάνω ή λιγότερα κιλά; Και ποιος είσαι εσύ για να κάνεις κουμάντο στο σώμα κάποιου άλλου; Τι σημασία έχει αν κάποια έχει μέση δαχτυλίδι; Την κάνει ποιο αγαπητή και αποδεκτή; Όχι. 

Ο καθένας είναι ξεχωριστός με τα ελαττώματα και τα προτερήματά του. Με τις ατέλειες μας γινόμαστε τέλειοι και μοναδικοί. Αν δεν είχαμε καμία ατέλεια, τότε θα ήμασταν όλοι ίδιοι. Ο ένας θα ήταν κλώνος του άλλου. Καμία μοναδικότητα. Πρέπει λοιπόν να αποδεχτούμε και αγαπήσουμε τις ατέλειές μας.

Προσωπικά, για αρκετά χρόνια, είχα μεγάλο κόμπλεξ με τη μύτη μου. Όχι ότι είναι και καμιά τεράστια. Απλά είναι λίγο στραβή. Κάποια στιγμή λοιπόν έβγαινα με ένα αγόρι. Και εκεί που καθόμασταν γυρνάει και μου λέει: "Μου αρέσει η μύτη σου". Γυρνάω και τον κοιτάω παραξενεμένη, σκεπτόμενη ότι μου λέει ψέματα. Τον ρωτάω: "Τι ακριβώς σου αρέσει;". Και μου απαντάει: "Δε ξέρω. Σου πάει. Πιστεύω ότι με κάποια άλλη μύτη δε θα ήσουν τόσο όμορφη". Και εκείνη ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι εμείς δημιουργούμε τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ, με το να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με το "τέλειο". 

Να σας αγαπάτε όπως ακριβώς είστε. 

Με πολλή πολλή αγάπη❤❤❤