Θά πενθώ πάντα μ' ακούς; γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος
Μια στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Έτριψε τα μάτια της κουρασμένα και έριξε μια ματιά γύρω της. Το δωμάτιο αυτό σίγουρα δεν ήταν δικό της. Στο μυαλό της ήρθε η προηγούμενη νύχτα. Η εξομολόγηση στον Αχιλλέα, η παρηγορητική αγκαλιά του και η φροντίδα του. 

Σηκώθηκε νυσταγμένα και άνοιξε την πόρτα. Προχώρησε προς την κουζίνα, απ' όπου ακουγόταν φασαρία. 

"Καλημέρα" είπε στον Αχιλλέα, ο οποίος έφτιαχνε πρωινό

"Καλημέρα" της απάντησε εκείνος με ένα αχνό χαμόγελο.

Είχε προβληματιστεί με όσα του είχε εκμυστηρευτεί η κοπέλα το προηγούμενο βράδυ, αλλά δεν ήθελε να της το δείξει. Παρ' όλα αυτά το μυαλό του γυρνούσε συνεχώς γύρω από την εξομολόγησή της.

"Τι φτιάχνεις;" τον ρώτησε, πλησιάζοντάς τον.

Εκείνος τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη μέση της, φέρνοντάς τη κοντά του.

"Φτιάχνω πρωινό για τη γυναίκα μου" της απάντησε, φιλώντας τη στο κεφάλι

Η κοκκινομάλλα γέλασε ελαφρώς.

Η γυναίκα του.

Πόσο περίεργο και ταυτόχρονα ωραίο της φαινόταν.

"Να σε βοηθήσω;" τον ρώτησε, αλλά η ερώτηση ήταν ρητορική. 

Η κοπέλα δεν ήξερε και πολλά από μαγειρική και η μεγαλύτερη βοήθεια θα ήταν να μη βοηθήσει καθόλου.

"Όχι είμαι εντάξει" της είπε ο άντρας, γελώντας.

Μόλις τελείωσαν το πρωινό τους, ο Αχιλλέας την πλησίασε και την έβαλε να καθίσει στα πόδια του.

"Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως οτιδήποτε συμβεί εγώ θα είμαι εδώ για να σε στηρίξω και να σε βοηθήσω. Είναι άσχημο να περνάς πράγματα μόνη σου. Και πλέον έχεις και την αδερφή σου" της υπενθύμισε

Η κοκκινομάλα κούνησε το κεφάλι της.

"Έχω και κάποιους άλλους" του είπε

"Τα παιδιά;" τη ρώτησε εκείνος

"Ναι και αυτούς. Αλλά όχι μόνο" του απάντησε

"Ποιους τότε;" ρώτησε ο άντρας με περιέργεια

"Τη Μελίνα και τον Ανδρέα. Εκείνο το βράδυ με μάζεψαν και με φρόντισαν σα να ήμουν δικό τους παιδί. Και από τότε η Μελίνα πάντα με παίρνει τηλέφωνο και νοιάζεται για το τι κάνω και πως είμαι" του απάντησε η Σελήνη

"Είδες; Έχεις πολλούς ανθρώπους που σε αγαπάνε. Δεν είσαι πια μόνη σου Σελήνη. Να το θυμάσαι αυτό" της είπε ο άντρας, φιλώντας την απαλά στα χείλη.

Η κοπέλα σηκώθηκε.

"Τώρα που το λες, νομίζω ήρθε η ώρα να την πάρω τηλέφωνο" του είπε και έπιασε το κινητό της.

Ο Αχιλλέας χαμογέλασε και βγήκε από την κουζίνα, αφήνοντάς τη μόνη.

Κοίταξε το ρολόι του και συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να φύγει για το σχολείο. Ντύθηκε βιαστικά και έπιασε την τσάντα του.

"Φεύγω" είπε στη Σελήνη, η οποία μιλούσε στο τηλέφωνο.

Η κοπέλα τον κοίταξε έντονα και του χαμογέλασε.

Του άρεσε να την βλέπει χαρούμενη. Ήταν άλλος άνθρωπος. 

[...]

"Παιδιά, όπως όλοι ξέρουμε σε λίγους μήνες είναι οι πανελλήνιες. Δε το λέω για να σας τρομάξω ούτε για να σας αγχώσω. Μέχρι στιγμής κάνετε εξαιρετική δουλειά και θέλω να συνεχίσετε έτσι. Και να είστε σίγουροι ότι θα τα πάτε τέλεια. Σε μια εβδομάδα είναι η εκδρομή σας. Φροντίστε να περάστε καλά και να ξεδώσετε, έτσι ώστε όταν γυρίσετε να έχετε περισσότερη όρεξη." είπε ο Αχιλλέας στο τμήμα της τρίτης λυκείου που είχε εκείνη την ώρα.

Τα παιδιά τον ευχαρίστησαν και βγήκαν από την τάξη. Ήταν ένα από τα καλύτερα τμήματα του σχολείου.

Κάθισε στην καρέκλα και άνοιξε το κινητό του. Με την άκρη του ματιού του είδε μια κοπέλα να τον πλησιάζει. Σήκωσε το κεφάλι του και είδε μια από τις φίλες της Σελήνης.

"Γεια σου Έμμα. Με θέλεις κάτι;" τη ρώτησε με ενδιαφέρον

"Κύριε Ευθυμίου ξέρω ότι μέχρι στιγμής δεν παρακολουθούσα καθόλου το μάθημά σας και γενικώς δεν ασχολούμαι με το σχολείο. Αλλά αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια και να δώσω πανελλήνιες." του είπε, κοιτώντας τον διστακτικά.

Ο Αχιλλέας χαμογέλασε πλατιά.

"Αυτό είναι υπέροχο. Χρειάζεσαι βοήθεια να φανταστώ" της είπε

"Ναι. Απλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα" του είπε η κοπέλα.

Ο άντρας έδειξε να καταλαβαίνει.

"Έμμα μην ανησυχείς. Δε πρόκειται να σου πάρω χρήματα" της είπε ευγενικά

Η Έμμα φάνηκε να ηρεμεί.

"Άρα δέχεστε;" τον ρώτησε

"Ναι φυσικά. Θες να περάσω από το σπίτι σου σήμερα κατά τις 6; Θα δούμε λίγο που βρίσκεσαι και θα ξεκινήσουμε" της πρότεινε

"Εεε καλύτερα όχι στο σπίτι μου" του απάντησε.

"Ωραία τότε έλα στο δικό μου. Θα σου πει η Σελήνη που είναι" της είπε και η Έμμα κούνησε το κεφάλι της.

"Μήπως έχετε να μου προτείνετε και κάποιους άλλους καθηγητές που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν;" ρώτησε εκείνη

"Τι θα έλεγες για την Φαίη; Θα σε βοηθήσει πολύ και πιστεύω θα συνεργαστείτε καλά" της είπε και εκείνη χαμογέλασε.

"Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Ευθυμίου" του είπε και πήγε να φύγει.

"Λέγε με Αχιλλέα, Έμμα" της είπε και ξαναγύρισε στο κινητό του.

[...]

Η Σελήνη με την Μελίνα βρίσκονταν σε έν συνοικιακό καφέ. Ήταν μαζί αρκετές ώρες. 

"Πάντως, κορίτσι μου, καλά έκανες και μίλησες στον Αχιλλέα. Αυτό που έχω καταλάβει τόσα χρόνια είναι ότι δεν πρέπει να κρατάς μυστικό από τον άνθρωπό σου" της είπε η γυναίκα, κοιτώντας τη τρυφερά.

"Ναι το ξέρω. Και εγώ ένιωσα κάπως καλύτερα" απάντησε αόριστα η κοκκινομάλλα.

"Πρέπει να έρθεις μια μέρα στο σπίτι να φάμε με τον Ανδρέα. Θα χαρεί πολύ να σε δει" της πρότεινε

"Μελίνα δε θέλω να σας φορτωθώ. Ήδη κάνατε πάρα πολλά για εμένα." απάντησε η Σελήνη διστακτικά.

"Τι λες γλυκιά μου; Χαρά μας είναι. Είναι σα να έχουμε ξανά πίσω τη χαμένη κόρη μας" της είπε έντονα.

Η κοκκινομάλλα ένιωσε να βουρκώνει. Ποτέ κανένας δε της είχε φερθεί έτσι. Και τώρα, αυτοί οι δύο άνθρωποι, που δε την ήξεραν καν τόσο καλά, της συμπεριφέρονταν σα να ήταν κόρη του.

"Σ' ευχαριστώ πολύ. Αλήθεια. Δε ξέρω πως να σας το ξεπληρώσω" είπε η κοπέλα

"Δε χρειάζεται να ξεπληρώσεις κάτι. Μη λές βλακείες" την επέπληξε η γυναίκα, με έναν γλυκό τόνο.

Για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, συνέβαιναν καλά πράγματα στη ζωή της Σελήνης. 

Καλησπέρα!!!

Πώς είστε;;

Η Σελήνη αρχίζει σιγά σιγά να ηρεμεί και να εμπιστεύεται τους γύρω της.  Και η σχέση της με τον Αχιλλέα πάει προς το καλύτερο.

Τα λέμε στο επόμενο.

Φιλιααα❤️❤️