Το επόμενο πρωί το ξυπνητήρι μου άρχισε να βαράει από τις 6:00. Έλεος! Ξέρω, ξέρω, τι λυσσάω; Αφού εγώ το έβαλα να κτυπήσει από τόσο νωρίς. Στις 9:00 πρέπει να είμαι γραφείο, και αφού σήμερα είναι και η μεγάλη μου επιστροφή μετά από τόσο καιρό, είπα να περιποιηθώ κάπως περισσότερο τον εαυτό μου. Να κάνω το αφρόλουτρο μου, να δοκιμάσω 2-3 συνολάκια πριν καταλήξω ποιο θα βάλω τελικά, να φτιάξω μαλλιά και μακιγιάζ και γενικά να είμαι μια κούκλα. Όχι πως δεν είμαι δηλαδή αλλά λέμε τώρα, ακόμα περισσότερο. Θέλω να κάνω το τέλειο απαστράπτων comeback στη δουλειά.

Απλά είχα συνηθίσει τόσο καιρό να ξυπνάω ό,τι ώρα μου καπνίσει και τώρα μου κακοφαίνεται λίγο.

Σηκώθηκα από το μαλακό μου κρεβάτι και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Όταν τελείωσα και βγήκα, πήγα στην κουζίνα και έβαλα να ετοιμάζεται καφές μέχρι να τελειώσω με τις υπόλοιπες ετοιμασίες μου.

Επέστρεψα στην κρεβατοκάμαρα τυλιγμένη με την αφράτη μου πετσέτα και άνοιξα την τεράστια ντουλάπα με τα ρούχα της δουλειάς. Στην δίπλα ντουλάπα βρίσκονται τα υπόλοιπα ρούχα. Αν τα είχα όλα μαζί θα χανόμουνα.

Έχωσα τη ματιά μου μέσα στην ατελείωτη σειρά των ρούχων και αιχμαλώτισα μέσα σε αυτήν ένα τριανταφυλλί στενό φόρεμα που φτάνει μέχρι και τα γόνατα. Το επόμενο σύνολο που συνέλαβα ήταν ένα γαλάζιο ταγιέρ, φούστα στενή με ένα σακάκι. Το τρίτο σύνολο που είδα αλλά απέκλεισα σχεδόν αμέσως ήταν ένα μαύρο ταγιέρ αλλά παντελόνι με σακάκι. Ε, όχι και παντελόνι πρώτη μέρα. Ήθελα κάτι πιο θηλυκό. Δοκίμασα τα άλλα δύο και τελικά κατέληξα στο τριανταφυλλί φόρεμα που θα το συνδύαζα με τις υπέροχες nude γόβες μου. Χαμογέλασα. Ήμουν πολύ ικανοποιημένη με τις επιλογές μου. Και αφού κατέληξα με τα ρούχα, που για μένα είναι και το πιο δύσκολο σημείο της συνολικής μου ετοιμασίας, προχώρησα στο επόμενο στάδιο. Μαλλιά και μακιγιάζ.

Κατά τις 8 παρά ήμουν έτοιμη και επιεικώς θεά!!...

Ωραία. Τώρα μπορούσα να πιώ και το καφεδάκι μου με την ησυχία μου προτού φύγω.

Ήταν 9 παρά κάτι λεπτά όταν μπήκα στο υπόγειο πάρκινγκ της εταιρείας και άφησα το αμάξι μου στο δικό μου χώρο στάθμευσης. Ναι, ναι έχω αυτό το σούπερ πλεονέκτημα. Βγήκα και κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ, μπήκα και πάτησα το κουμπί με την ένδειξη 3, η πόρτα έκλεισε και άρχισε η ανάβαση.

Η αλήθεια είναι πως αν και εξωτερικά φαινόμουν ατάραχη, χαλαρή και όλα τα συναφή, εν τούτοις μέσα μου ήταν αλλιώς. Όσο πλησίαζα, η καρδιά μου άρχισε να κλωτσάει στο στήθος μου, μάλλον είναι επειδή έλειπα τόσο καιρό και τώρα με έπιασε το άγχος λες και είναι η πρώτη μου μέρα στη δουλειά.

Βγήκα από το ασανσέρ και κατευθύνθηκα προς το γραφείο μου καλημερίζοντας τους/τις συναδέλφους μου. Όλοι/όλες με υποδέχτηκαν με ένα πλατύ χαμόγελο που τους ανταπέδωσα αν και ήξερα πως δεν ήταν από όλους ειλικρινές. Μερικές ήρθαν και με φίλησαν κιόλας σταυρωτά. Αυτές ήταν και που χάρηκαν πραγματικά που γύρισα. Η αλήθεια είναι πως κάνω παρέα μαζί τους, αλλά μόνο στη δουλειά ποτέ εκτός δουλειάς. Δεν έχουμε έρθει και τόσο κοντά. Είναι σαν μια άγραφη συμφωνία που όμως έγινε αποδεκτή και από τις δυο μεριές.

Προχώρησα με το κεφάλι ψηλά μέχρι που έφτασα στο γραφείο μου. Η γραμματέας μου σηκώθηκε και με υποδέχτηκε με μια ελαφριά υπόκλιση και ειλικρινές χαμόγελο. Είναι πολύ καλό κορίτσι η Εύη. Σεμνή, πράα και χαμηλοβλεπούσα. Τα καστανά μαλλιά της τα έχει πάντα πιασμένα σε κότσο χαμηλά στο σβέρκο της. Τα μεγάλα στρογγυλά γυαλιά της μυωπίας, αν και εντελώς παλιομοδίτικα εντούτοις της πάνε πάρα πολύ. Όταν την προσέλαβα της είχα ζητήσει να βάφεται ελαφρώς. Όοοσο πατάει η γάτα. Στην αρχή γούρλωσε με έκπληξη τα μεγάλα της καστανά μάτια με τις μεγάλες γυριστές ζηλευτές βλεφαρίδες, λες και της είχα ζητήσει να κουρευτεί γουλί. Χαμογέλασα με κατανόηση. Αλλά, αμέσως μετά συναίνεσε σε αυτό. Αυτό σε μένα έδειξε πως είναι μια κοπέλα υπεύθυνη και έτοιμη να κάνει τη 'θυσία' αν είναι για το καλό της δουλειάς της και αυτό μου άρεσε. Και αφού ήταν πρόθυμη να το κάνει το σκέφτηκα για λίγο και της πρότεινα μια λύση.

«Άκου Εύη. Καταλαβαίνω πως νιώθεις. Είσαι ένα κορίτσι πολύ διαφορετικό από όλα όσα κυκλοφορούν εκεί έξω, και να ξέρεις πως για αυτό σε προσέλαβα, αν και είσαι μόλις 19 χρόνων και εντελώς άπειρη από δουλειά. Άμα δε θες να βάφεσαι από το σπίτι σου και να είσαι αναγκασμένη να βγαίνεις έξω έτσι, μπορείς να βάφεσαι όταν έρχεσαι δουλειά και να ξεβάφεσαι πριν φύγεις.».

Το χαμόγελο που μου χάρισε και η χαρούμενη λάμψη στα μάτια της μου έδωσαν μεγάλη χαρά. «Και μην ανησυχείς θα σου αγοράσω εγώ ό,τι χρειάζεσαι» συμπλήρωσα. Έφερε μεγάλη ένσταση σε αυτό αλλά τελικά την κατάφερα.

Το διάστημα που την έχω κοντά μου μου απέδειξε πως πραγματικά δεν είχα άδικο για αυτήν. Εξελίχτηκε στην καλύτερη γραμματέα που είχα ποτέ. Μα ποτέ όμως. Νιώθω πολύ τυχερή και ευχαριστώ το ένστικτό μου που με παρακίνησε να την προσλάβω τότε, ανάμεσα σε τόσα και τόσα αξιόλογα και έμπειρα από δουλειά κορίτσια.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας. Και φυσικά ούτε και έξαλλα. Ποτέ δεν κοίταξε προκλητικά κάποιον άντρα μέσα στην δουλειά, μα ούτε και προκάλεσε ποτέ με την συμπεριφορά της. Όχι μόνο στο ερωτικό κομμάτι. Ποτέ δεν ήρθε σε ρήξη με κανέναν, ποτέ δεν τσακώθηκε με κάποιον, ποτέ δεν ύψωσε τον τόνο της φωνής της. Στα φωτοτυπικά περιμένει υπομονετικά τη σειρά της και δεν είπε ποτέ τίποτα σε όποιον μπαίνει μπροστά της και της τρώει τη σειρά. Το είδα σε βίντεο και σκύλιασα. Φυσικά και δεν είπα τίποτα στο κορίτσι. Πήγα και έπιασα όλους τους υπόλοιπους που εκμεταλλεύονταν την κατάσταση και τους έτριξα τα δόντια προειδοποιώντας τους πως αν το ξανακάνουν θα τους κόψω τον κώλο. Δεν το ξαναέκαναν.

«Καλωσορίσατε πίσω κυρία Κλέλια. Χαίρομαι τόσο πολύ που επιτέλους γυρίσατε στη δουλειά».

«Καλημέρα Εύη μου» της απάντησα και της χαμογέλασα. Όσο και να προσπάθησα δεν κατάφερα να της κόψω αυτό το 'κυρία'. Τελικά τα παράτησα. Αφού έτσι νιώθει άνετα ας το λέει. «Υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να μάθω;» τη ρώτησα για το θέμα της δουλειάς και γενικά της εταιρείας. Τόσο καιρό έλειπα και σε κανέναν άλλο δεν είχα εμπιστοσύνη εκτός από την Εύη.

«Ναι, υπάρχει» άρχισε να μου λέει όμως κτύπησε το τηλέφωνό της και βιάστηκε να το απαντήσει. Άκουσε για λίγο αυτά που της έλεγαν και μετά είπε «Ναι κύριε διευθυντά θα της πω τώρα αμέσως πως θέλετε να έρθει στο γραφείο σας, ναι ναι, γεια σας» είπε και έβαλε το ακουστικό στη θέση του.

«Ήταν ο κύριος Ιάκωβος σας ζητάει στο γραφείο του».

«Ναι το άκουσα πάω τώρα αμέσως» και ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς τα εκεί.

«Περιμένετε μια στιγμή» άκουσα την Εύη να λέει πίσω μου με αγωνία όμως της πέταξα πως θα τα πούμε μετά και συνέχισα το δρόμο μου. Δεν γινόταν να καθυστερήσω και επιπλέον ήμουν αρκετά περίεργη για το τι με ήθελε ο Ιάκωβος.

Στάθηκα έξω από τη μεγάλη βαριά ξύλινη πόρτα του και την κτύπησα.

«Πέρασε Κλέλια» τον άκουσα να λέει από μέσα. Άνοιξα και μπήκα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Σηκώθηκε από τη θέση του προσφέροντας μου το χέρι του για χειραψία.

«Καλωσόρισες» μου είπε και χαμογέλασε κάνοντας το μουστάκι του να πάρει ένα καμπύλο σχήμα. Τα γαλανά μάτια του γυάλιζαν ευχαριστημένα. Καλό αυτό. Καλοντυμένος όπως πάντα φορούσε ένα από τα πολλά καλοραμμένα κοστούμια του. Σήμερα την τιμητική του είχε ένα μπλε σκούρο κοστούμι με μια μπλε γραβάτα, όχι τόσο σκούρα όμως, που του τόνιζε ακόμα περισσότερο τα μάτια. Ήταν κοντά 55 χρόνων και ομολογουμένως πολύ γοητευτικός άντρας.

Πήρα το χέρι του στο δικό μου και το έσφιξα απαλά. «Καλώς σας βρήκα. Πως είσαι;»

«Μια χαρά. Και από σήμερα που γύρισες ακόμα καλύτερα» μου είπε και χαμογέλασα. «Το ξέρεις καλά πως είσαι από τα κυριότερα και ικανότερα στελέχη εδώ στην εταιρεία. Ίσως και το ικανότερο. Δεν είναι κάτι κρυφό και το βρίσκω τελείως ανόητο από μέρους μου να μην το αναφέρω. Αλλά...»

Ωχ, αυτό το αλλά δεν μου ακούστηκε και πολύ καλό. Το ξέρω καλά αυτό το ύφος του, κάτι ετοιμάζεται να μου ξεφουρνίσει.

«αν και η εταιρεία τα πάει περίφημα, προσέλαβα άλλον ένα διαφημιστή. Έχει ένα εκπληκτικό βιογραφικό και εργάζεται στο εξωτερικό. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια που εργάζεται στο εξωτερικό θέλει πια να γυρίσει μόνιμα στην Ελλάδα, με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα βρει μια καλή δουλειά. Και με το δίκιο του, αν είναι να γυρίσει και να είναι άνεργος τι να το κάνει. Να σου τον γνωρίσω λοιπόν» είπε και κοίταξε προς την γωνία του γραφείου του. Γύρισα και είδα τον άντρα που τόση ώρα στεκόταν εκεί και δεν τον είχα πάρει χαμπάρι. Ψηλός, ευθυτενής, μελαχρινός, γύρω στα τριάντα, μπορεί και λίγο περισσότερο. Το ελαφρώς αξύριστο στιλ του δεν με άφηνε να καταλάβω καθαρά. Φορούσε ένα γκρίζο κοστούμι. Τα χέρια του τα είχε δεμένα πίσω και με κοιτούσε με μια παιχνιδιάρικη αλλά και συνάμα αλαζονική λάμψη στα μάτια. Σαν να μου έλεγε «φτάνει κοριτσάκι μου , αρκετά απόλαυσες τις δάφνες σου στην κορυφή, τώρα έχεις έναν πραγματικό, ισάξιο αντίπαλο» από τη μια πλευρά το χείλος του ανασηκώθηκε σε ένα αυτάρεσκο, γεμάτο αυτοπεποίθηση μισό χαμόγελο. Αν μέσα μου δεν γινόταν μια βουβή έκρηξη αντιπάθειας και αποστροφής για αυτό το αλαζονικό γουρούνι θα παραδεχόμουν πως τα ζουμερά χείλια του ήταν για φίλημα. Αλλά όχι δεν πρόκειται να το πω. Αυτό που θα πω είναι πως πραγματικά ήθελα πολύ να τον χαστουκίσω, μόνο και μόνο για να του χαλάσω αυτήν την αλαζονική μόστρα που επιδεικνύει με τόσο κόρδωμα. Γκρρ...

Το βλέμμα μου του είπε «μην χαίρεσαι και αυτό θα το δούμε, ηλίθιο σαδιστικό γουρούνι». Η λάμψη στα βαθυπράσινα μάτια του τρεμόπαιξε για μια στιγμή, όμως επανήλθε πολύ γρήγορα.

«Ο κύριος Μάξιμος Αναστασάτος» γέλασε «κοίτα να δεις, τώρα το συνειδητοποιώ, έχετε το ίδιο επώνυμο. Μήπως έχετε κάποια συγγένεια;»

«Απολύτως καμία» βιάστηκα να πω «απλή συνωνυμία».

Τον πλησίασα και του πρόσφερα το χέρι μου σε χειραψία «Καλωσορίσατε κύριε Αναστασάτε» με ένα μικρό χαμόγελο γεμάτο ειρωνεία, που ευτυχώς το αφεντικό μου δεν είχε αντιληφθεί γιατί του είχα γυρίσει την πλάτη μου ώστε να χαιρετίσω τον νεοφερμένο.

«Καλώς σας βρήκα, κυρία Αναστασάτου» μου απάντησε πάντα με αυτήν την ειρωνική λάμψη στα μάτια, που πραγματικά σου βγάζει έντονη την επιθυμία να του χώσεις μπουνιά.

«Ωραία» είπε ο Ιάκωβος «και τώρα Κλέλια μπορείς να γυρίσεις στο γραφείο σου. Δουλειά. Δεν υπάρχει ούτε λεπτό για χάσιμο».

«Φυσικά Ιάκωβε. Συμφωνώ» είπα και βγήκα από το γραφείο του. Πήρα μια καθησυχαστική ανάσα και αμέσως έτρεξα στην Εύη. Αυτό ήθελε να μου πει. Να με προειδοποιήσει και εγώ η χαζή δεν στάθηκα να ακούσω.

«Εύη;» της είπα και αμέσως άφησε την οθόνη του υπολογιστή και με κοίταξε.

«Κυρία Κλέλια...»

«Ξέρω. Έλα λίγο μέσα που θέλω να σε ρωτήσω». Σηκώθηκε από τη θέση της και με ακολούθησε μέσα στο γραφείο.

«Μήπως ξέρεις ποιο γραφείο θα του δώσουν;»

«Ναι. Έφτιαξαν το γωνιακό και θα του δώσουν αυτό».

«Δηλαδή του τα έχουν όλα έτοιμα. Από έπιπλα και από όλα».

«Ναι».

«Μπορείς σε παρακαλώ να με βοηθήσεις σε κάτι;»

«Ό,τι θέλετε».

«Να κρατάς τσίλιες για κάτι που θέλω να κάνω».

«Αχ, κυρία Κλέλια...» είχε κοκκινήσει, άρχισε να τραυλίζει, δεν κάνει τέτοια και το ξέρω. Όμως τη χρειάζομαι τη βοήθεια της. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλο.

Την κοίταξα παρακλητικά και τελικά υποχώρησε. Χαμογέλασα.

«Έλα μαζί μου. Και μην φοβάσαι, δεν θα κάνω και κανένα έγκλημα». Δεν μου απάντησε τίποτα το κακόμοιρο κορίτσι απλά αναστέναξε.

Πήγαμε στην αποθήκη και της είπα τι έψαχνα ώστε να με βοηθήσει να το βρω μια ώρα γρηγορότερα. φυσικά κατάλαβε τι ήθελα να κάνω.

Με κοίταξε. «Συγγνώμη για την αναίδεια αλλά νομίζω πως κάτι τέτοια τα κάνουν τα δεκαπεντάχρονα»

Πήγα να της απαντήσω αλλά με διέκοψε συνεχίζοντας « αλλά συμφωνώ» και χαμογέλασε.

Γέλασα. «Άντε τότε βιάσου». Μετά από πέντε λεπτά βρήκαμε αυτό που ψάχναμε και το βγάλαμε από την αποθήκη. Η Εύη κρατούσε τσίλιες και εγώ το κουβαλούσα. Τελικά καταφέραμε και φτάσαμε στο γραφείο του Μάξιμου και το αντάλλαξα με το δικό του όπου και με τον ίδιο τρόπο το μεταφέραμε στην αποθήκη. Έπειτα γυρίσαμε στα γραφεία μας και καθίσαμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Έμεινε μόνο να περιμένουμε για το αποτέλεσμα το οποίο και δεν άργησε προς μεγάλη ευχαρίστηση μου.

Δεν πέρασαν δέκα λεπτά και ένα «μμπααμμ» ακούστηκε από το γραφείο του Μάξιμου. Μετά το μπαμ και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είδα συναδέλφους να κατευθύνονται προς τα εκεί. Έπρεπε λοιπόν να πάμε και εμείς. Ε πως; Έπρεπε να δείξουμε πνεύμα αλληλεγγύης. Πήγαμε λοιπόν και είδαμε τον Μάξιμο σωριασμένο στο πάτωμα, κατακόκκινο από ντροπή να ψιλοβογκά. Η καρέκλα του λίγο παράμερα ήταν μοιρασμένη στα δύο. Μερικοί έσπευσαν να τον βοηθήσουν να σηκωθεί. Όταν πια στήθηκε στα πόδια του, η ματιά του έπεσε στην δική μου που τον κοιτούσε κοροϊδευτικά και κατάλαβε τα πάντα...