Αυτό το κεφάλαιο είναι μια πρώτη γεύση! Εύχομαι να σας αρέσει..

Ήταν Κυριακή, περίπου 11 η ώρα το πρωί. Καθόμουν αραχτή σε μια καφετέρια με ένα ποτήρι φραπέ στο χέρι, μαζί με τον αδερφό μου τον Στράτο και το κορίτσι του την Αναστασία, που είναι και η καλύτερη μου φίλη. Βασικά πρώτα ήταν η καλύτερη μου φίλη και μετά έγινε το κορίτσι του αδερφού μου.

Ναι, καλά το καταλάβατε ήταν καλοκαίρι, αρχές καλοκαιριού κατ' ακρίβεια. Η θερμοκρασία ήταν ήδη ανεβασμένη, αλλά και τα τσιμέντα γύρω μας την έκαναν ακόμα πιο πνιγηρή.

Ο ανεμιστήρας στο ταβάνι δεν έκανε και πολύ καλή δουλειά. Ελάχιστη έως ανύπαρκτη θα έλεγα. Ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι καθόμασταν αρκετά μακριά του.

Ο αδερφός μου με την Αναστασία έλεγαν κάτι δικό τους ψιθυριστά και εγώ βρήκα την ευκαιρία να κοιτάξω λίγο γύρω μου χωρίς να έχω τον αδερφό μου να μου λέει συνεχώς πως τον κάνω ρεζίλι. Όλο ρεζίλι λέει πως τον κάνω. Ή εγώ έχω κάποιο πρόβλημα ή ο αδερφός μου γίνεται πολύ εύκολα ρεζίλι. Δεν το έχω εξακριβώσει ακόμη.

Κοίταξα γύρω στην καφετέρια αλλά δεν είδα κάτι ενδιαφέρον ή μάλλον κάποιον. Κανένας άντρας δεν καθόταν μόνος του, όλοι ήταν ζευγαρωμένοι ή ήταν σε παρέα. Επανάφερα τη ματιά μου στο τραπεζάκι μας. Το μάτι μου έπεσε στο σουβέρ που υπήρχε κάτω από το ποτήρι μου. Το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να κάνω αέρα όπως θα έκανα με μια βεντάλια μπας και δροσιστώ κάπως. Ο χώρος δεν κλιματιζόταν γιατί πολύ απλά ήταν ανοικτά από παντού. Οι τοίχοι ήταν τζαμαρίες και ήταν ορθάνοικτες. Φυσούσε κάπου κάπου αλλά το αεράκι ήταν ζεστό και δεν βοηθούσε καθόλου την κατάσταση. Το σουβέρ είχε υγρασία πάνω του από το ποτήρι και κρύες σταγόνες πιτσιλούσαν το πρόσωπό μου. Πραγματικά το απολάμβανα μέχρι που ο αδερφός μου έξαλλος μού άρπαξε το σουβέρ από το χέρι και μου ψιθύρισε νευριασμένος.

«Σταμάτα πια, με κάνεις ρεζίλι».

Νάτα μας πάλι. Πάλι τον έκανα ρεζίλι. Δεν κατάλαβα το λόγο και άρχισα να θυμώνω.

«Πιο είναι το ρεζίλι;» τον ρώτησα απότομα, «Επειδή έκανα λίγο αέρα; Έσκασα από τη ζέστη».

«Κάνεις αέρα με το σουβέρ».

«Και λοιπόν; Μήπως σου βρίσκεται βεντάλια;»

«Χα, χα εξυπνάδες» μου είπε κάπως ειρωνικά και ένιωσα έντονη την ανάγκη να του φέρω το ποτήρι με το φραπέ στο κεφάλι.

«Κάνεις αέρα με το σουβέρ που είναι γεμάτο νερά» συνέχισε ο αδερφός μου. «Πιτσιλάς εσένα που από ό,τι πρόσεξα πριν σε διακόψω το απολάμβανες δεόντως, αλλά πιτσιλάς και αυτούς που κάθονται πίσω σου» και μου έκανε νόημα με τα μάτια δείχνοντας το τραπεζάκι πίσω.

«Πού το ξέρεις;»

«Πολύ απλά τους είδα που σκουπίζονταν με κάτι χαρτομάντηλα και σε αγριοκοιτάζανε. Ήταν έτοιμοι να σου πούνε καμιά κουβέντα, καταλαβαίνεις φαντάζομαι όχι και από τις πολύ ευγενικές, αλλά πετάχτηκα και σου πήρα το σουβέρ από το χέρι. Οπότε άλλαξαν γνώμη και ξανακάθισαν. Γι' αυτό φρόνιμα» μου είπε απότομα και πέταξε το σουβέρ πάνω στο τραπέζι. Ένιωσα πως όλοι κοίταζαν εμένα. Δεν κοίταξα. Δεν ήθελα να μάθω αν όντως ήταν έτσι. Πάντως ντράπηκα. Ένιωσα τα μάγουλά μου να φλογίζονται.

Γύρισα και κοίταξα την Αναστασία που τόση ώρα δεν είπε τίποτα. Με κοίταξε σαν να μου ζητούσε συγνώμη και έσκυψε το κεφάλι. Ποτέ δεν αντικρούει τον αδερφό μου όταν είναι θυμωμένος με κάτι άλλο και την καταλαβαίνω. Όταν όμως τσακώνονται οι δυο τους γίνεται το σώσε. Δεν του χαρίζει κάστανο η Αναστασία.

«Μάλιστα, κύριε» ψιθύρισα ειρωνικά «θα κάτσω φρόνιμα».

Η ματιά μου έπεσε στο σουβέρ. Το πήρα και το έβαλα κάτω από το ποτήρι μου, εκεί όπου ανήκει.

Μετά από λίγο μη αντέχοντας άλλο τη ζέστη ζήτησα να φύγουμε.

«Ω, έλα Κλέλια. Ας μείνουμε λίγο ακόμα. Είναι τόσο ωραία εδώ» με παρακάλεσε η Αναστασία. Με κοίταξε με τα γλυκά της μάτια και τελικά με κατάφερε.

«Καλά ας μείνουμε ακόμα λίγο» είπα και της χαμογέλασα. «Μόνο για το χατίρι σου να ξέρεις».

«Αχ, σ' ευχαριστώ πολύ. Είναι τόσο ωραία εδώ».

«Μα πόσο καλή αδελφούλα έχω εγώ!» είπε ο αδερφός μου και μου ζούληξε το μάγουλο.

Ως δια μαγείας ξέχασε τα την προηγούμενη κατσάδα που μου έριξε. Ήταν και πάλι ο γλυκός μου ο αδερφούλης. Αλλά πάντα έτσι ήταν ο αδερφός μου. Αμέσως τα ξεχνάει όλα. Γι' αυτό άλλωστε και η Αναστασία αντέχει να είναι μαζί του. Την μια στιγμή στήνουν καβγά τρικούβερτο και την αμέσως επόμενη κάνουν παθιασμένο σεξ συμφιλίωσης.

Αυτά μου τα έχει εκμυστηρευτεί η Αναστασία. Πως αλλιώς θα τα γνώριζα; Νιώθω και λίγο άβολα όταν μου τα λέει γιατί είναι ο αδερφός μου, αλλά και αυτή η καημένη αν δεν τα πει στην καλύτερή της φίλη σε ποιον θα τα πει; Η φιλία μας μετρά αρκετά χρόνια. Από το γυμνάσιο. Τώρα είμαστε στα 34, δηλαδή πάνω κάτω μια εικοσαετία. Μια ζωή!

Και το περίεργο είναι πως αν και γνωρίζονταν με τον αδερφό μου, γιατί η Αναστασία ήρθε άπειρες φορές στο σπίτι, εντούτοις ποτέ δεν έδειξαν ερωτικό ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον. Θα με ρωτήσετε τώρα και με το δίκιο σας πως προέκυψε. Ήταν πριν από τρεις περίπου μήνες. Συγκεκριμένα τον περασμένο Μάρτιο που ο σύντροφός μου Πάνος με παράτησε. Μια μέρα έτσι ξαφνικά μου ανακοίνωσε πως θέλει να χωρίσουμε. Μου έπεσε κεραμίδα στο κεφάλι. Και εγώ έπεσα ξερή κυριολεκτικά. Λιπόθυμη στο πάτωμα! Τόση ήταν η κατραπακιά που έφαγα. Πίστευα, αφελώς όπως αποδείχτηκε, πως η σχέση μου με τον Πάνο θα διαρκούσε για πάντα, πως θα παντρευόμασταν, θα κάναμε παιδιά και θα ζούσαμε για πάντα ευτυχισμένοι. Όλα αυτά κατέρρευσαν μπροστά στα μάτια μου σε μερικά δευτερόλεπτα. Όσο χρειάστηκε δηλαδή για να πει την πρόταση ο Πάνος «Θέλω να χωρίσουμε, ερωτεύτηκα μία άλλη γυναίκα».

Όταν συνήλθα ήμουν ακόμα στο πάτωμα και ο Πάνος εξαφανισμένος. Σηκώθηκα με κόπο, πήγα στην κρεβατοκάμαρα άνοιξα την ντουλάπα και είδα ότι τα ρούχα του έλειπαν. Πήγα στο μπάνιο και το ίδιο και εκεί. Όλα τα πράγματά του είχαν κάνει φτερά. Το ίδιο και ο Πάνος. Πετώντας έφυγε.

Με σκέφτηκα λιπόθυμη στο πάτωμα και αυτός να μαζεύει τα πράγματά του. Τι κάφρος! Ούτε καν να με μαζέψει από το πάτωμα και να με βάλει έστω στον καναπέ. Σιγά τον κόπο που θα έκανε.

Κουτί του ήρθε η λιποθυμία μου. Γλίτωσε την υστερία μου και τις φωνές. Ίσως και κανένα χτύπημα στο κεφάλι με κάτι βαρύ. Το μεγάλο γυάλινο βάζο για παράδειγμα που έχω εδώ σε ένα τραπεζάκι πάντα άδειο από λουλούδια. Αφού δεν μου έφερε και ποτέ ο αχαΐρευτος. Η αλήθεια είναι πως άμα γίνω έξαλλη δεν μπορώ να ελέγξω τις πράξεις μου. Μου φεύγουν διάφορα, και από το στόμα μου αλλά κυρίως από τα χέρια μου.

Τις φωνές και τις βρισιές δεν τις γλίτωσα, τις είπα. Τα ντουβάρια τις άκουσαν. Όσο γίνεται να ακούσουν τα ντουβάρια. Όμως σίγουρα ένιωσαν το βάζο που έγινε θρύψαλα πάνω τους. Αφού δεν υπήρχε το κεφάλι του Πάνου κάπου έπρεπε να κτυπήσει.

Τυχερό το κεφάλι του Πάνου τελικά. Τη γλίτωσε. Με ήξερε έστω και λίγο τελικά.

Μετά ήρθε η δεύτερη φάση της συμφοράς που με βρήκε. Γιατί όπως και να το κάνουμε κάφρος ξεκάφρος εγώ τον αγαπούσα. Ονειρευόμουνα ένα μέλλον μαζί του. Χτυπήθηκα στα πατώματα, έκλαιγα για μέρες, δεν έτρωγα, δεν έκανα μπάνιο. Στον καναπέ την έβγαζα κλαίγοντας για τον Πάνο, αλλά κυρίως για τα χρόνια που έχασα μαζί του και όλα τα όνειρα που είχα κάνει για το μέλλον μας μαζί.

Το κινητό μου κτυπούσε διαρκώς. Δεν απαντούσα, μέχρι που το έκλεισα τελείως. Στη δουλειά ζήτησα άδεια άνευ αποδοχών για όσο χρειαστεί. Το δέχτηκαν υπό όρους.

Βυθιζόμουν όλο και περισσότερο στην ανυπαρξία, ώσπου μια μέρα κτύπησε το κουδούνι της πόρτα. Σύρθηκα μέχρι εκεί και άνοιξα. Ήταν ο αδερφός μου και η καλύτερή μου φίλη η Αναστασία. Μου εξήγησαν πως συναντήθηκαν τυχαία στην είσοδο της πολυκατοικίας και ανέβηκαν μαζί επάνω. Ανησύχησαν για μένα, αφού δεν απαντούσα στα τηλέφωνα, και έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει.

Τους είπα για το χωρισμό μου με τον Πάνο. Βασικά ότι με παράτησε για μία άλλη. Τον στόλισαν πατόκορφα με ότι επίθετα μπορείτε να φανταστείτε και εγώ ένιωσα κάπως καλύτερα. Φυσικά θα αισθανόμουν πολύ πολύ καλύτερα άμα του άνοιγα το κεφάλι, αλλά τι να κάνουμε δεν γίνεται να τα έχουμε όλα.

Ο αδερφός μου με την Αναστασία αποφάσισαν να μείνουν μαζί μου για να μου συμπαρασταθούν. Έφυγαν εναλλάξ για να πεταχτούν μέχρι τα σπίτια τους και να φέρουν κάποια πράγματά τους στο δικό μου.

Και εδώ είναι που ο έρωτας κτύπησε την πόρτα μου αλλά δεν ήταν για μένα. Ήταν για τον αδερφό μου και την Αναστασία. Ούτε οι ίδιοι μπορούν να το εξηγήσουν πως έγινε. Απλά συνέβη.

Με τις φροντίδες τους και την αγάπη τους άρχισα να νιώθω καλύτερα. Χρειάστηκε να περάσουν τρεις ολόκληροι μήνες για να έρθω στα συγκαλά μου. Ένας μήνας αποθεραπείας για κάθε χρόνο της σχέσης μου με τον Πάνο.

Όταν πια είδαν πως είμαι καλύτερα, τότε μου ξεφούρνισαν το νέο για τη σχέση τους. Στην αρχή θύμωσα που δεν μου το είπανε νωρίτερα, αλλά όταν μου εξήγησαν πως το έκαναν επειδή δεν το θεώρησαν σωστό λόγω της κατάστασής μου που μόλις είχα χωρίσει κατάλαβα πως είχαν δίκιο. Καλά έκαναν. Χάρηκα πολύ γι' αυτούς. Τι πιο ωραίο να είναι μαζί δύο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα.

Αύριο επιστρέφω κανονικά στη δουλειά μου και στην εταιρεία. Πιο δυνατή από ποτέ!

Α, ναι. Ξέχασα να σας πω πως τα προς το ζην τα βγάζω δουλεύοντας σε μια διαφημιστική εταιρεία. Λιθαράκι, λιθαράκι έκτισα την καριέρα μου και τελικά κατέληξα να είμαι από τα σπουδαιότερα και σημαντικότερα στελέχη. Γι' αυτό άλλωστε κατάπιαν και την τρίμηνη απουσία μου από τη δουλειά. Υπήρξαν βέβαια κάποια επείγον τηλεφωνήματα και διαδικτυακές συνεδριάσεις κοινώς meetings. Αυτοί ήταν οι όροι που μου έθεσαν και δεν γινόταν να μην τους αποδεχτώ. Μπορώ να πω πως τελικά μου βγήκε σε καλό. Ξεχνιόμουν..

Ναι, μπορώ να πω πως είμαι πολύ περήφανη για αυτά που κατάφερα μέχρι τώρα και έχω σκοπό για υψηλότερη ανέλιξη στο χώρο αυτό. Τη λατρεύω όσο τίποτα τη δουλειά μου και δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια μου..

Ναι, είμαι καλή, όπως λέει και ο αδερφός μου. Αλλά άμα χρειαστεί γίνομαι σκληρή, αδίστακτη και αμείλικτη..

Κοινώς σκύλα...

Να ξέρετε πως από βδομάδα μάλλον θα ανεβάσω καινούριο κεφάλαιο. Στην αρχή οι ανανεώσεις θα είναι πιο αργές, και αυτό μέχρι να ολοκληρώσω τα δύο άλλα βιβλία που έχω και εκκρεμούν. Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν! Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα! :)

Πέστε μου τη γνώμη σας! Πως σας φάνηκε το πρώτο κεφάλαιο;