When I close my eyes I'm somewhere with you.

2 χρόνια μετά...

Η Ρενέ έγυρε το σώμα της στην κάσα της πόρτας και  κοίταξε γύρω της με ένα χαμόγελο να κοσμεί το λευκό πρόσωπό της.
Ήταν ένα ακόμη Σάββατο,όπου όλοι οι άνθρωποι της βρισκόντουσαν μαζεμένοι στην αυλή του σπιτιού της γύρω από ένα τραπέζι και συζητούσαν ανάλαφρα.
Πριν ένα χρόνο είχαν καθιερώσει το Σάββατο ως τη "μέρα της οικογένειας" όπου όλοι μαζεύονταν στο σπίτι τους, στην μεγάλη αυλή με τα πανέμορφα λουλούδια όπου η Ρενέ είχε επιμεληθεί και τρώγανε,συζητούσαν,γελούσαν ενώ δεν μπορούσαν φυσικά να λείπουν οι καυγάδες...
Ότι ήθελε το είχε πλέον στην ζωή της και ήταν απόλυτα ικανοποιημένη με τον εαυτό της.
Αυτοί οι άνθρωποι γύρω της,που κάποτε ήταν άγνωστοι μεταξύ τους,τώρα αποτελούσαν την οικογένεια της.
Δεν μπορούσε να μην ευχαριστήσει τον Νόα για όλα αυτά,διότι εξαιτίας του είχε αυτή την πανέμορφη
ζωή που οι περισσότεροι θα ευχόντουσαν να έχουν.
Δύο χέρια τυλίχτηκαν γύρω από το σώμα της και άγγιξαν τρυφερά την κοιλιά της,χαϊδεύοντας την πάνω από το ύφασμα του ψηλού ρούχου που φορούσε.
Τα χείλη του ακούμπησαν απαλά το εκτεθημένο δέρμα του λαιμού της και άρχισε να αφήνει φιλια κατά μήκος του.
Η Ρενέ γέλασε και έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος του,ώστε τα χείλη της να βρουν τα δικά του.
«Σε αγαπώ!»
Δύο λέξεις τόσο απλές και συνχρόνος τόσο δύσκολες.
«Και εγώ μωρό μου.»ψυθίρισε στο αυτί του σιγανά,λες και μοιραζόντουσαν κάποιο μυστικό,τόσο σημαντικό που αν κάποιος το μάθαινε θα κατα στρεφόντουσαν όλα γύρω τους.
«Είσαι πανέμορφη σήμερα!Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θα ήθελα να βγάλω αυτό το φόρεμα από πάνω σου και μετά να εξερευνήσω κάθε γωνία του σώματος σου και ας ξέρω κάθε λεπτομέρεια του,γιατί μαζί σου είναι λες και κάνω έρωτα για πρώτη φορά...»
Η Ρενέ τον κοίταξε με μάτια που έλαμπαν.
«Πως μπορείς να είσαι τόσο γλυκός;»άπλωσε το χέρι της και χάιδεψε το αξύριστο μάγουλο του.
«Και εγώ θα το ήθελα πολύ όλο αυτό αγάπη μου ,αλλά μην ξεχνάς πως έχουμε καλεσμένους σήμερα.»
«Ναι αλλά αυτό δεν με σταματάει...»της έκλεισε το μάτι και στα χείλη του σχημάτισε ένα πονηρό χαμόγελο.
«Ένα στα γρήγορα...»η Ρενέ δεν άντεξε και ξέσπασε σε γέλια.«Κύριε Ντέιβις,έχω την εντύπωση πως με παντρευτήκατε μόνο για να ικανοποιώ τις σεξουαλικές σας ανάγκες.»
«Σε παντρέυτηκα επειδή σε αγαπώ Έλλιοτ,αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να απολαύσω αυτές τις καμπύλες.»τα χέρια του γλίστρισαν στο κορμί της και αμέσως πήρε φωτιά.
Δυστηχός ήξερε όλα τα κουμπιά της και αυτό το καθιστούσε αδύνατο να του αντισταθεί.
Βέβαια,ποια γυναίκα θα μπορούσε να αντισταθεί σε αυτόν τον άντρα,που ήταν γεμάτος χαρίσματα.
«Νόα σταμάτα να κάνεις σαν ξαναμμένος έφηβος.»τον επίπληξε,ζορίζοντας πολύ τον εαυτό της για να μην γελάσει,αφού και η ίδια δεν πήγαινε πίσω.Μετά από τόσο καιρό που ήταν μαζί τίποτα δεν είχε χαλάσει την μαγεία της σχέσης τους.
Ακόμα και αν υπήρχαν καθημερινά εντάσεις και προβληματισμοί,όταν βρισκόντουσαν τις νύχτες στο κρεβάτι τους,τα πάντα εξαφανίζονταν.
«Το βράδυ θα σε αφήσω να μου κάνεις ότι θες,αλλά τώρα πρέπει να συνεχίσω το μαγείρεμα γιατί αν συνεχίσουμε έτσι μας βλέπω όλους να μένουμε νηστικοί.»
Ο Νόα έγνεψε και πριν απομακρυνθεί άφησε ένα ρουφηχτό φιλί στα χείλη της.
Εκείνη,ζαλισμένη ακόμα από το φιλί του,βάδισε μέχρι την κουζίνα έτοιμη να συνεχίσει το μαγείρεμα.
Λίγες στιγμές αργότερα το κουδούνι χτύπησε απαλά βγάζοντας την από τις σκέψεις της και αφού έκλεισε τον φούρνο,όπου περιείχε μία λαχταριστή κρεατόπιτα έτρεξε να ανοίξει.
Η έκπληξη με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπη την άφησε άφωνη.
Ο Στιούαρτ βρισκόταν εκεί...
Άφησε ένα ουρλιαχτό και έπεσε ευτιχισμένη στην αγκαλιά του,αγνοόντας της κοπέλα που στεκόταν δίπλα του ντροπαλά.
«Δεν το πιστεύω...»φώναξε αγκαλιάζοντας τον για ακόμη μία φορά.
Εκείνη και ο Στιούαρτ μετά τον ομαλό χωρισμό τους δεν σταμάτησαν στιγμή να επικοινωνούν.
Έγραφαν αμέτρητα γράμματα ο ένας στον άλλον και άλλωτε μιλούσαν στο τηλέφωνο με τις ώρες.
Μάλιστα ο Στιούαρτ της είχε υποσχεθεί αμέτρητες φορές πως με την πρώτη ευκαιρία θα τους επισκεπτόταν,αλλά πάντα κάτι τύχαινε στην δουλειά του και το ακύρωνε αφήνοντας την Ρενέ λυπημένη.
«Ρενέ θα με σκάσεις!»γκρίνιαξε ο νεαρός άντρας και έβαλε τα γέλια με την παιδιάστικη συμπεριφορά της.
Εκεί τον άφησε και απομακρύνθηκε χοροπηδόντας.
«Τα νήπια που έρχονται στο ιατρείο μου είναι πιο ώριμα από εσένα.»σχολίασε στριφογυρίζοντας αγανακτησμένα τα μάτια του.
«Μην με αναγκάσεις να σε αφήσω απέξω από το σπίτι!»
Εκείνη έβγαλε την γλώσσα της έξω και έκανε χώρο να περάσουν στο εσωτερικό του σπιτιού.
«Ρενέ...να σου συστήσω την Μέλανι..την γυναίκα μου.»
Μία μικρόσωμη κοπέλα εμφανίστηκε δειλά πίσω από την πλάτη του Στιούαρτ.
Η Ρενέ τα έχασε από την μοναδικότητα των χαρακτηριστικών της μόλις την αντίκρισε.
Μακριά,κατακκόκινα μαλλιά χύνονταν στην πλάτη της σπαστά και αρκετές φακίδες πλαισίωναν το κατάλευκο πρόσωπό της.
Τα μάτια της είχαν ένα σοκαριστικό γκρίζο χρώμα που έμοιαζε ψεύτικο.
Η κοπέλα αυτή θα μπορούσε να είναι ένα σπάνιο μυθικό πλάσμα,ίσως μία νεράιδα.
Η νεαρή κοπέλα άπλωσε το χέρι της και έπιασε θερμά αυτό της Ρενέ χαρίζοντας της ένα χαμόγελο από καρδιάς.
«Χάρηκα που σε γνώρισα Ρενέ,ο Στιούαρτ μιλούσε συνέχεια για εσένα..τόσο που νομίζω πως σε ξέρω.»
Η Ρενέ έβαλε τα γέλια και έριξε ένα στραβό βλέμμα στον Στιούαρτ που ανασήκωνε τους όμους του αθώα.
«Μαμά...μαμά!»μία παιδική φωνή έκανε και τα τρία σώματα να γυρίσουν προς το μέρος που προερχόταν η φωνή.
«Τι είναι Σάμι μου;»το μικρό αγοράκι μόλις παρατήρησε τις άλλες δύο άγνωστες παρουσίες κρύφτηκε πίσω από την πλάτη της Ρενέ.
«Μην ντρέπεσαι...»
Ο Στιούαρτ έσκυψε στο ύψος του μικρού αγοριού κοιτόντας το έκπληκτος,που έκανε την εμφάνιση του δειλά.
Το μικρό αντράκι του είχε μεγαλώσει αρκετά και παρόλο που η Ρενέ του έστελνε συχνά φωτογραφίες του,τώρα που το έβλεπε από κοντά ήταν πραγματικά συγκινημένος.
«Σαμ,με θυμάσαι;»
«Μαμά...είναι εκείνος ο φίλος σου;»
Η Ρενέ έγνεψε θετικά και το αγοράκι χαλάρωσε τις αντιστάσεις του.
Άπλωσε το χέρι του και χαιρέτησε τον Στιούαρτ.
«Είμαι ο Σαμ!»χαμογέλασε και τα μικρά ολόισια δοντάκια του έκαναν την εμφάνιση τους.
«Είμαι ο Στιούαρτ,χάρηκα μικρέ μου.»απάντησε.
«Και απο εδώ είναι η Μέλανι,είναι φίλη μου.»
«Μόνο φίλη σου;»
Όλοι έβαλαν τα γέλια με την παρατήρηση του πανέξυπνου αγοριού.
Ο Στιούαρτ έριξε μια λοξή μάτια στην Ρενέ και εκείνη ανασήκωσε τους όμους της αθώα.
«Μην κοιτάτε εμένα,ο πατέρας του φταίει.»
Ο Στιούαρτ παρατήρησε την γυαλάδα στα μάτια της μόλις αναφέρθηκε στον Νόα.
Έμοιαζε απόλυτα ευτιχισμένη και εκείνος ήταν πολύ χαρούμενος με την ευτιχία της.
«Θέλετε να βγούμε έξω,είναι και η υπόλοιπη οικογένεια.»έγνεψαν και οι δύο θετικά.
Η Ρενέ άφησε την Μέλανι να περάσει μπροστά και εκείνη πλησίασε τον Στιούαρτ.
«Χαίρομαι τόσο πολύ που βρήκες το άλλο σου μισό,η Μέλανι φαίνεται πραηματικά υπέροχη κοπέλα.»
Πέρασε το χέρι της γύρω από τους όμους του και τον αγκάλιασε.
Μόλις βγήκαν έξω δέκα ζευγάρια μάτια έπεσαν πάνω τους με απορία και η Ρενέ άρχισε να κάνει τις συστάσεις.
«Από εδώ ο Στιούαρτ και η γυναίκα του η Μέλανι.»
Όλοι ανασηκώθηκαν από το τραπέζι και τους χαιρέτησαν θερμά,προσπαθόντας να τους εντάξουν στην παρέα.Το ζευγάρι έκατσε στις καρέκλες και έπιασε την συζήτηση με τον Άντριαν και τον Κρις που βρήκαν τρομερά ενδιαφέρουσα την επιστροφή του Στιούαρτ και μάλιστα όχι μόνος του αλλά με μία πανέμορφη γυναίκα να τον συνοδεύει.
Η Ρενέ τους καμάρωσε για λίγο,όμως την διέκοψε μία ανύσηχη Έλενα που έτρεχε πανικόβλητη στον πάνω όροφο.
Η Ρενέ έσμιξε τα φρύδια της προβληματισμένη και ακολούθησε την νεαρή κοπέλα.
Άνοιξε την πόρτα του μπάνιου απαλά,ώστε να μην την πάρει χαμπάρι και είδε την Έλενα να κλαίει στο κρύο πάτωμα με αναφυλητά.
Μπήκε μέσα και πλησίασε το κουβαριασμένο της σώμα.
«Αγάπη μου τι συμβαίνει.»κάθισε και εκείνη στο πάτωμα δίπλα από την αδερφή της.
Η Έλενα σήκωσε το βλέμμα της πάνω στην Ρενέ.
«Ποιος σε πείραξε γλυκιά μου;Μαλώσατε με αυτό το κάθαρμα πάλι και σε έκανε έτσι;»
Η Έλενα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και ξέσπασε πάλι σε κλάμματα.
«Μπορεί...να...μην μαλώσαμε αλλά εκείνος φταίει που είμαι έτσι.»
Μερικά ακόμα δάκρυα ξεχύθηκαν στα ροδοκόκκινα μάγουλά της.
«Τι σου έκανε;»
«Ούτε να το ξεστομίσω δεν μπορώ!»γκρίνιαξε και ξέσπασε για άλλη μία φορά σε κλάμματα.
Η Ρενέ ένιωθε πως κάτι κακό συνέβαινε με την αδερφή της και τον Κρίστοφερ.Βέβαια τα τελευταία δύο χρόνια που ήταν μαζί-ναι ο Κρίς...ο γνωστός έμεινε με μία γυναίκα για δύο χρόνια-συνέχια έκαναν επεισοδιακούς καυγάδες και λίγο μετά τα ξαναέβρισκαν.
Αυτή την φορά όμως όλα έμοιαζαν διαφορετικά.
«Ίσως αν μου πεις τι συνέβει,να νιώσεις καλήτερα.»
«Νομίζω...»ένας κόμπος σκαρφάλωσε στον λαιμό της,αλλά τον κατάπιε και συνέχισε.«Δηλαδή..δεν νομίζω,είναι σίγουρο πως είμαι....»έκλεισε τα μάτια της και πήρε μία βαθιά ανάσα.«Έγκυος!»
Η Ρενέ γούρλωσε τα μάτια της έκπληκτη.
Αυτό ήταν όντως πρόβλημα...
«Σιχαίνομαι τα παιδιά...δεν θα μπορούσα εγώ να γίνω καλή μάνα.
Επίσης ο Κρις είναι πιο ανώριμος και από πεντάχρονο,δεν μπορεί να γίνει πρότυπο για ένα παιδί και μην ξεχνάμε πως περισσότερο μαλώνουμε και κάνουμε σεξ παρά συζητάμε σαν φυσιολογικό ζευγάρι,το καημένο το παιδάκι θα γίνει νευραστενικό.»
Η φωνή της έβγαινε πνιχτή και τα συναισθήματα της ήταν πολύ μπερδεμένα,μία έκλαιγε και μία γελούσε υστερικά.
Η Ρενέ την καταλάβαινε απόλυτα,ένα παιδί σε αυτή την τόσο μπερδεμένη σχέση μόνο παραπάνω προβλήματα θα έφερνε.
«Του το είπες;»η Έλενα έγνεψε αρνητικά.
«Αν του το είχα πει νομίζεις πως τώρα θα ήταν ακόμα εδώ;Αν το ήξερε τωρα θα είχε κλείσει εισητήρια για το τρίγωνο των βερμούδων να χαθεί μαζί με το αεροπλάνο.»η Ρενέ γέλασε,παρόλο που ήξερε πως η Έλενα είχε δίκιο.
Ο Κρίστοφερ ήταν ένας άντρας που γινόταν μπουχός στο άκουσμα της λέξης "δέσμευση",φαντάσου να γνώριζε πως σε λίγο καιρό θα γινόταν πατέρας.
«Γιατί ερωτεύομαι τα πιο λάθος άτομα θεέ μου;
Γιατί μου αρεσουν οι τοξικοί άντρες που μου κάνουν κακό.»
«Πρέπει να του το πεις!»δήλωσε αποφασιστηκά η Ρενέ.«Αν το ξέρει,θα πάρετε μαζί μία απόφαση.»η Έλενα την κοίταξε τρομαγμένη.
«Θα εξαφανίσω τα μαχαίρια στο υπόσχομαι.»
Οι δύο γυναίκες έβαλαν τα γέλια και με ένα γνέψιμο του κεφαλιού της Ρενέ,η Έλενα ήξερε πως η συμβουλή της ήταν σωστή.
«Χαίρομαι που σε έχω δίπλα μου!»
Κατέβηκαν τις σκάλες μαζί και βγήκαν στην αυλή όπου τράβηξαν όλα τα βλέμματα.
Ο Νόα έκανε νόημα στην Ρενέ με τα μάτια του και εκείνη υποσχέθηκε πως θα μάθαινε σύντομα.
Από την άλλη,η Έλενα πλησίασε τον Κρις που συζητούσε ανάλαφρα με τον Άντριαν ζητώντας του λίγη ιδιωτικότητα.
Ο Κρις πλησίασε την νεαρή κοπελα και άφησε ένα φιλί στα χείλη της,όμως εκείνη τον σταμάτησε πριν προλάβει να την παρασύρει στο σκοτάδι του.
«Θέλω να σου πω κάτι.»
«Έκλαιγες;»ρωτησε προβληματισμένος και τα δάχτυλα του άγγιξαν το σημείο κάτω από τα μάτια της.
«Είναι κάτι σοβαρό!»τον διέκοψε.
«Αν πρόκειται για τα κλεμμένα λάστιχα του Νόα,σου ξαναείπα δεν τα πήρα εγω.»
«Όχι βρε Κρίστοφερ,σοβαρέψου για μία φορά στην ζωή σου,ήθελα να στο πω με τρόπο,αλλά δεν μου αφήνεις επιλογή.
Λοιπόν είμαι έγκυος!!»φώναξε αγανακτησμένη,κάνοντας όλους να γυρίσουν προς το μέρος της.
Ο Κρις γούρλωσε τα γαλάζια μάτια του,νιώθοντας τα πόδια του να μην τον κρατάνε πια.
Άφησε το σώμα του ελέυθερο,αλλά τελευταία στιγμή πριν σωριαστεί στο έδαφος τον έπιασε ο Άντριαν.
«Δεν τα λέμε αυτά έτσι γλυκιά μου.»την προειδοποίησε αγκωμαχόντας ο Άντριαν και έστησε στα πόδια του τον Κρις,που φαινόταν χαμένος.
Το άψυχο βλέμμα του την έκανε να νιώθει χειρότερα από πριν,νόμιζε πως άκουσε την καρδιά της να σπάει και να γίνεται κομμάτια και τα δάκρυα την επισκέφτηκαν χωρίς να χάνουν χρόνο.
Ο νεαρός άντρας κοίταξε την Έλενα με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα που περισσότερο δήλωνε φόβο και σε δευτερόλεπτα χάθηκε από το οπτικό της πεδίο.
Μα τι ακριβώς περίμενα....
Η πίκρα σκαρφάλωσε στον λαιμό της εμποδίζοντας την να πάρει ανάσα.
Ευτιχός δίπλα της βρισκόταν η αγαπημένη της Ρενέ που από την στιγμή που την είχε βρει,ήταν συνέχεια κοντά της...σε κάθε της βήμα.
«Μην στεναχωριέσαι αγάπη μου...
Να δεις που θα επιστρέψει!Θέλει λίγο χρόνο να σκεφτεί.»
Η Ρενέ προσπάθησε να καθισυχάσει την Έλενα λέγοντας της λόγια που ούτε η ίδια πίστευε.

Σε όλη την διάρκεια του γεύματος η παρέα ήταν μαγκωμένη και υπήρχε ένας ιδιαίτερος ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα που τους έκανε όλους να αισθάνονται αμήχανα.
Ο Κρις δεν είχε κάνει την εμφάνιση του,ας είχαν περάσει δύο ώρες και η Έλενα βούλιαζε σιγά σιγά στην σκοτεινή πλευρά των σκέψεων της.
«Πρέπει να κάνουμε κάτι.»μουρμούρισε ο Νόα στο αυτί της Ρενέ και εκείνη έγνεψε.
«Την λυπάται η ψυχή μου,κοίταξε την,εδώ και είκοσι λεπτά κοιτάει το κενό σαν χαμένη.
Δεν είναι και εύκολο αυτό που της συμβαίνει και έχει και τον ανεύθυνο φίλο μας να την ταλαιπωρεί περισσότερο.»
«Δεν είμαι τόσο ανεύθυνος όσο πιστεύεις Ρενέ.»
Η φωνή του αντίχησε σε όλο τον χώρο κάνοντας την Έλενα να σηκώσει το βλέμμα της όλο ελπίδα πάνω στον άνθρωπο της.
«Συγνώμη μωρό μου που έφυγα και σε άφησα να πιστεύεις τα χειροτερα για εμένα.»την πλησίασε όσο
εκείνη στεκόταν μαρμαρωμένη στην θέση της αβέβαιη για το αν έπρεπε να τον εμπιστευτεί.
«Αγάπη μου,ξέρω πως έχεις αμφιβολίες για αυτό που συμβαίνει ανάμεσα μας,αλλά σε διαβεβαιώ πως πρώτη φορά νιώθω έτσι για μία γυναίκα...
Χρειάστηκα δύο λεπτά για να σε ερωτευτώ από την στιγμή που σε γνώρισα και σου έκανα εκείνο το τραγικό χειροφίλημα και ας μην το είχα καταλάβει  μέχρι σήμερα.»σταμάτησε και την πλησίασε περισσότερο.«Είμαι μαλάκας...μεγάλος μάλιστα και δεν ξέρω να φέρομαι με αποτέλεσμα να πληγώνω τους πάντες γύρω μου και να τους κάνω να νομίζουν πως είμαι ένας κάφρος,αλλά καταβάθος φταίει που δεν υπήρξε κανείς να με μάθει πως στην ζωή υπάρχουν και καλήτερα πράγματα εκτός από την δουλειά και το σεξ,που τολμώ να πω πως τα πηγαίνουμε πολύ καλά σε αυτόν τον τομέα.
Στον μόνο τομέα που ίσως τα πηγαίνουμε καλά.»
Όλοι γέλασαν και η Έλενα κοκκίνισε σαν ντομάτα.
«Όση ώρα έλειπα έψαχνα αυτό!»άνοιξε το χέρι του και εμφάνισε ένα μικρό μακρόστενο κουτάκι.
«Δεν λέω να παντρευτούμε,αλλά μπορούμε να δούμε πως θα πάει αυτό μεταξύ μας και να μεγαλώσουμε μαζί το παιδί μας,όπως και αν φέρει τα πράγματα το μέλλον.»
Άνοιξε το κουτάκι και εμφάνισε ένα πανέμορφο μενταγιόν με χρυσή αλυσίδα και ένα μονόγραμμα στην μέση που ήταν ακριβώς το γράμμα που ξεκινούσε το όνομα της.
«Δες το σαν ένα είδος δέσμευσης για να μην φοβάσαι πως θα φύγω.»η Έλενα γέλασε και τον χτύπησε στον όμο.
«Και αν φύγω εγώ;»τον προκάλεσε.
«Θα σε βρω όπου και να πας!»
Πέρασε το μενταγιόν γύρω από τον λαιμό της και άφησε ένα φιλί στα χείλη της με πολύ προσοχή λες και ήταν κούκλα και φοβόταν μην την σπάσει.
«Περίμενε εδώ!»φώναξε και έτρεξε στο εσωτερικό του σπιτιού.
Ένα λεπτό μετά επέστρεψε κρατώντας κάτι μικρές φωτογραφίες.
«Ήλπιζα πως.....είναι..το μωρό!»είπε με δυσκολία και του της έδωσε,εκείνος χαμογέλασε και επεξεργάστηκε την μαύρη εικόνα μπερδεμένος.
«Αυτό εκεί το σποράκι...είναι το μικρό μας.»χαμογέλασε αλλά το χαμόγελο δεν έφτασε μέχρι τα μάτια της.Ένιωθε τεράστια ανασφάλεια πάνω σε αυτό το θέμα.
Δεν ήξερε αν μπορούσε να μεγαλώσει ένα παιδί....
Φοβόταν τρομερά...φοβόταν μήπως έμοιαζε στην μητέρα της και έκανε το παιδί της δυστηχισμένο,όπως ακριβώς έγινε εκείνη.
Η Ρενέ την πλησίασε....το ίδιο και η Τερίσα,έπειτα η Ελίζ και ακόμα και η γλυκιά Μέλανι.
«Ότι χρειαστείς θα είμαστε δίπλα σου.»είπαν οι γυναίκες και η Έλενα έβαλε τα κλάμματα.
Είχε κλάψει αμέτρητες φορές σε μία μέρα,εκείνη που δεν την συγκινούσε τίποτα.
«Λοιπόν σταματήστε το κλάμμα!»αναφώνησε ο Νόα και όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους προς το μέρος του.«Τέρμα η θλίψη!Θέλω να δω χαμόγελα στα πρόσωπα σας!»
Όλοι τον πλησίασαν και στάθηκαν στο πλευρό του.
Ο Νόα χαμογέλασε και σήκωσε το ποτήρι του,το οποίο ήταν γεμάτο κόκκινο κρασί,ψηλά.
Οι υπόλοιποι τον αντέγραψαν.
«Θέλω να βγάλω λόγο!»
Η Ρενέ χτύπησε το πρόσωπο της με την αναστροφή του χεριού της.
Γέλασε έντονα περιμένωντας να δει τι θα πει για να έχει να τον κράζει για τα υπόλοιπα χρόνια.
«Σαν σήμερα γνώρισα αυτό το πολύ όμορφο κορίτσι δίπλα μου και μπορώ να πω πως μου άλλαξε την ζωή.Θέλω να την ευχαριστήσω για την αγάπη της και την επιμονή της,γιατί χωρίς αυτή,δεν θα είχα ξεπεράσει ποτέ τον θάνατο της Αμέλιας και πιθανόν τώρα να ήμουν ένα τίποτα.
Αντίθετα είμαι ο πιο ευτιχισμένος άνθρωπος στον κόσμο με εσένα Ρενέ που φροντίζεις καθημερινά εμένα και τα πολύ όμορφα παιδιά μας και δεν το λέω για το happy end,το εννοώ με όλη μου την καρδιά.
Κάθε μέρα είναι μία απίστευτη ανάμνηση μαζί σου,αγάπη μου!»η Ρενέ δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη από το σοκ που της προκάλεσαν τα λόγια του.
«Επίσης για εσένα φίλε μου Κρίστοφερ,πιστεύω πως δεν θα τα σκατώσεις!Η Έλενα είναι πολύτιμος άνθρωπος.Όπως χαίρομαι για όλους που βρίσκονται σε αυτό το τραπέζι και έχουν βρει την αληθινή ευτιχία στην ζωή τους.
Μόνο εσύ μένεις Άντριαν...»
«Δεν χρειάζομαι κανέναν Νόα,εσείς είστε η οικογένεια μου.»απάντησε και ο Νόα γέλασε.
«Ελπίζω να λες τα ίδια και σε σε δέκα χρόνια από τώρα.»του έκλεισε το μάτι πονηρά και εκείνος έγνεψε.«Θέλω να είμαστε όλοι ενωμένοι για πάντα σαν μία οικογένεια...στα καλά και στα κακά.»
Ολοκλήρωσε τον λόγο του και κοίταξε τους γύρω του ικανοποιημένος και όλοι τσούγκρισαν με φόρα τα ποτήρια τους με το δικό του.
Ήπιανε όλοι μία γουλιά από αυτό και έκλεισαν τα μάτια τους από την απόλαυση που ένιωσαν να εκρήγνυται στο στόμα τους.
«Τίποτα δεν ενώνει τους ανθρώπους περισσότερο όπως το καλό κρασί.»

Τέλος.....

Περνάω υπαρξιακή κρίση😢😢😢
Δεν το πιστεύω πως έβαλα τελεία σε αυτό το βιβλίο.😫
Θέλω να κλάψωω...
Ο Νόα και η Ρενέ μου 💜💜💜η αγάπες της ζωής μου❤️❤️❤️❤️
Μακάρι να υπήρχαν και σαν άνθρωποι αυτοι οι δύο,μάλλον όλοι η ήρωες αυτής της ιστορίας μου μακάρι να υπήρχαν.
Ελπιζω να μην σας ξενέρωσα που ειχαμε λιγότερο Νόα-Ρενέ,αλλά η ιστορια της Ελενας και του Κρις πιστεύω χρειαζόταν μια ανάπτυξη.
Θα ήθελα και αυτούς τους δύο να τους κάνω ιστορια.😍😍
Λοιπόν κάπου εδώ πρέπει να πω αντίο..όσο και να πονάει.
Ελπίζω να σας άρεσε και να μην βαρεθήκατε γιατι πραηματικα το εκανα πολυυυυ μεγάλο αυτό το κεφάλαιο για να χορτάσετε ❤️
Περιμενω τις γνώμες σας και τον χαιρετισμό απο εσας προς τους πρωταγωνιστες μας 💜
Γεια σασσς💋