Η ανάμνηση της ευτυχίας δεν είναι πια ευτυχία. Η ανάμνηση της θλίψης είναι ακόμα θλίψη.
Λόρδος Βύρων, 1788-1824, Βρετανός ποιητής

Ήταν βουτηγμένος στην θλίψη...

Ο άνθρωπος μπορεί πανέυκολα να βουτηχτεί στην θλίψη.Να χάσει κάθε νόημα να ζει.Όλοι πολεμάμε για δύο σκοπούς,την επιβίωση και την ζωή.Το να μην ζούμε,να μην ξέρουμε να ζήσουμε μας αλλάζει,μας  κάνει διαφορετικούς.
Κανείς άνθρωπος σίγουρα δεν θα το ήθελε να νιώσει αυτό το συναίσθημα της απομόνωσης,κανένας σίγουρα δεν θα ήθελε να χάσει ένα σημαντικό πρόσωπο της ζωής του και να νιώθει τύψεις,οι οποίες σε χτυπούν αλύπιτα κάθε μέρα και σε βασανίζουν.

Η Ρενέ στεκόταν τώρα δειλά έξω από την βαριά ξύλινη πόρτα του οινοποιείου.Παρατηρούσε με δέος το υπέροχο οινοποιείο το οποίο από ότι φαίνεται χρειαζόταν αρκετή δουλειά για να στηθεί.Μία τέτοια επιχείρηση μα φυσικά και θα ήταν πολύ δύσκολο να στηθεί και να έχει και κέρδοι,αλλά ο Νόα-από οτι φαίνεται-είχε κάνει μία υπέροχη δουλειά και είχε και επιτυχία σαν εμπορικό μυαλό που ήταν.
Πως τα παράτησαν έτσι όλα...
Σκέφτηκε και ένιωσε την καρδιά της να πονά.
Η φίλη της είχε παρατήσει την μεγαλούπολη με το όνομα Νέα Υόρκη και είχε εγκατασταθεί,έγγυος ακόμα στην υπέροχη Αδελαίδα στην Αυστραλία,χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που μεγάλωσε,από την οικογένεια και φίλους που αγάπησε και όλα αυτά για έναν άντρα.Όχι ένας απλός άντρας..
της υπενθύμησε το υποσυνήδιτο της και εκείνη μάλωσε τον εαυτό της απευθείας.Όλο αυτό της έφερνε θλίψη μεγάλη,δεν ήθελε να κατηγορεί για κανέναν λόγο την πολυαγαπημένη νεκρή-πλέον-φίλη της.Τώρα κανονικά τον εαυτό της θα έπρεπε να κατηγορεί για την βλακεία της να έρθει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια της,τους φίλους,την δουλειά της-το μόνο βασικά σημαντικό πράγμα που είχε η ζωή της.Είχε κάνει μία απερίσκεπτη πράξη επειδή έξι μήνες τώρα δεν άντεχε τις τύψεις να την βασανίζουν.
Η Ρενέ κοίταξε δειλά δειλά το άνοιγμα της πόρτας και παρατήρησε τον ήλιο που έμπαινε καθαρά στο δωμάτιο από τα γυάλινα παράθυρα φωτίζοντας το δωμάτιο δίνοντας μία άλλη νότα στον χώρο και φυσικά δεν μπορούσε να της περάσει απαρατήρητη η μυρωδιά της ζύμωσης των σταφυλιών στον χώρο.
Όμως η προσοχή της στράφηκε στον άντρα που τον έβλεπε να συνεχίζει να δουλεύει,ανίδεος από την παρουσία της.Το βλέμμα της έτρεξε πάνω του,έβλεπε έναν άντρα που σίγουρα δεν έμοιαζε με τον επαγγελματία που είχε γνωρίσει κάποτε.Φαινόταν ατσάλινος και μπροστά της φαινόταν σίγουρα γιγαντιαίος.Τα κοντά του άλλωτε μαλλιά και το καθαρό απαλό πρόσωπο του είχε μεταμορφωθεί.Το πρόσωπο του έμοιαζε σκληρό,τραχί και σίγουρα το ξυράφι είχε να ακουμπήσει στο πρόσωπο του μέρες και θέση στα κοντοκουρεμένα του μαλλιά είχανε λάβει μεσαίου μήκους μπουκλάκια που τον έκαναν να μοιάζει αρχαίος έλληνας.Το ηλιοκαμένο ατσάλινο κορμί του φαινόταν να ασφυκτιά μέσα στο αμάνικο λευκό φανελάκι του,το οποίο κολούσε σαν δεύτερο δέρμα πάνω του τονίζοντας σωστά τα σημεία τα οποία έπρεπε να τονιστουν και ένα σκισμένο τζιν.

Πως θα μπορούσε να βοηθήσει αυτόν τον άντρα που φαινόταν να μην έχει την διαθεση να βοηθήσει ούτε ο ίδιος τον εαυτό του;
Το προσωπο του φαινόταν θλιμμένο.Σίγουρα αυτό ευθυνόταν στην εξωτερική του εμφάνιση.Αυτό έκανε η θλίψη σε έναν άνθρωπο.Μείωνε την σημασία των καθημερινών του συνήθειων που έκανε αυτόματα και τις αντικαθηστούσε με αδιαφορία.
Ένιωσε την ανάγκη να φύγει,οι τύψεις άρχιζαν να σκεπάζουν ένα κομμάτι του μυαλού της.Και ξαφνικά τώρα σκέφτηκε πόσο λάθος έκανε να έρθει εδώ.Πως θα βοηθούσε έναν άντρα που είχε χάσει την γυναίκα του και μάλιστα τόσο αργά που του θυμήθηκε εκείνη να το κάνει-που από οτι φαινόταν-είχε ήδη εκείνος βουτηχτεί στην θλίψη;
Ένα μικρό παιδί ηλικείας μόνο 4 ετων..πως θα το βοηθούσε και αυτό;
Πως θα τα έκανε όλα αυτά,ενώ η ίδια πρωτα έπρεπε να μάθει να αγαπάει  και να νοιάζεται;
«Μα φυσικά,τι ηλίθεια που είμαι που πάω να μπλέξω;»ήθελε σαν τρελή να το βάλει στα πόδια μα κάτι την κρατούσε.
«Μην είσαι χαζή Ρενέ φύγε,νομίζεις πως θα δεχτεί την βοήθεια σου μετά από έξι μήνες επειδή στο ζήτησε η μητέρα της Αμέλια ή εκείνη σε αυτό το αναθεματισμένο γράμμα;»μάλωσε τον εαυτό της ξανά,αλλά δεν είχε αποτέλεσμα.Τα πόδια της δεν κουνηθηκαν ουτε εκατοστό,όσο και να φοβόταν ήθελε πραγματικά να βγάλει αυτόν τον άντρα από το πένθος και να δώσει λίγη χαρά στο μικρό κοριτσάκι που ήταν πολύ μικρό για να έχει τόση θλίψη γύρω του.
Ισιώνοντας τους όμους της απώθησε  κάθε αμφιβολία που είχε.
Η Αμέλια της είχε γράψει αυτό το γράμμα που της ζητούσε να προσέχει τον άντρα της και την μικρή της κόρη,λες και ήξερε ότι θα πάθει κάτι κακό,ενώ η καλήτερη της φίλη είχε πεθάνει χωρίς να προλάβει να της δώσει η Ρενέ αυτήν την υπόσχεση.Και κάπου εδώ είχε βρεθεί στην μέση να παλεύει μέρα νύχτα με τους δαίμονες της για να πάρει την απόφαση να κάνει αυτή την τελευταία χάρη στη φίλη της,τι στο καλό κολλητή της μια ζωή ήταν.
Μέσα της ήξερε πως δεν μπορούσε να αρνηθεί-δεν θα μπορούσε με τίποτα να αγνοήσει αυτή την επιθυμία της φίλης της,ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα έβαζε ξανά την καρδιά και το μυαλό της σε επικινδυνα μονοπάτια.Γιατί η Ρενέ από την πρώτη στιγμή που είχε γνωρίσει αυτόν τον άντρα είχε νιώσει μια απαγορευμένη έλξη για εκείνον.
Η προσοχή του νεαρού άντρα από κάτι και έστρεψε το βλέμμα του στα δείγματα με τα κρασιά μπροστά του.Το στυλό και το Μπλοκ,το οποίο περιείχε χειρόγραφες σημειώσεις και καταμετρησεις έπεσε στο πλάι,σε ένα τραπέζι ξύλινο διπλα του.Σήκωσε το κεφάλι του αγέροχα και κοίταξε προς το μέρος της.Η Ρενέ κράτησε την ανάσα της καθώς παρατήρησε την έκπληξη στο βλέμμα του και κάτι άλλο που δεν μπορούσε να καταλάβει η ίδια τι ήταν.Ώρες ώρες αυτός ο άντρας γινόταν πολύ δύσκολος στο να τον ψυχολογίσεις.
Όχι ότι δηλαδή ήταν καλή στο να ψυχολογεί τους άλλους.
Σε μία στιγμή αυτό χάθηκε,έγινε καπνός και θέση στο πρόσωπο του πείρε μία μάσκα επιφυλακτικότητας,θυμού.
«Ρενέ!»το όνομα της ακουγόταν τόσο όμορφα.Σύνελθε για το όνομα του θεού κορίτσι μου!
«Νόα!Λυπάμαι το έμαθα και προσπάθησα να έρθω οςο πιο γρήγορα μπορώ και..»η φωνή της έσβησε στην προσπάθεια να δικαιολογιθεί,κάτι στο βλέμμα του της έλεγε πως δεν σήκωνε δικαιολογίες.
Και σίγουρα και η ίδια δεν μπορούσε να δικαιολογιθεί,τι θα έλεγε στον άντρα αυτόν.Ότι μου πείρε έξι μήνες να αποφασίσω εάν θέλω να κάνω την χάρη στην καλήτερη μου φίλη να φροντίσω το παιδί της και τον άντρα της τον οποίο λάτρεψα από την πρώτη στιγμή;Αυτό θα ήταν απαράδεχτο!
«Έλειπα όλο αυτόν τον καιρό σε ταξίδια,προς θεού όχι αναψυχής η εταιρεία που εργάζομαι...»τα λόγια της δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν,καθώς το απαξιωτικό βλέμμα του Νόα την πονούσε.
Τι τον εδιέφερε η επιτυχία σου καλή μου,έχασε την γυναίκα του και την ζωή του προφανός δεν τον νοιάζει τι κάνεις εσύ.
«Το γράμμα της Αμέλια...»
«Το γράμμα της Αμέλια;»ρώτησε τώρα εκείνος με την μπάσα φωνή του και την σκοτσέζικη προφορά που του έδινε μία υπερβολική γοητεία και ταίριαζε υπέροχα με το ατυμέλιτο στιλ που είχε αναπτύξει.
Φαινόταν εμφανές ότι δεν είχε ιδέα για τι πράγμα μιλούσε από το έντονο ανασήκωμα των φρυδιών του και το προβληματιςμένο βλέμμα που της είχε ρίξει.
«Η Αμέλια μου είχε γράψει ένα γράμμα και ζητούσε να προσέχω την κόρη σας.»η αλήθεια ήταν πως δεν έλεγε απλά-παρακαλούσε την Ρενέ να τους προσέχει και όχι μόνο την κόρη της αλλά και τον ίδιο,σίγουρα όμως θα απέφευγε να του το αναφέρει.
Η Ρενέ βρισκόταν σε δύσκολη θέση καθώς δεν μπορούσε να του αναφέρει για το προαίσθημα της γυναίκας του ότι θα την δολοφονούσαν,όλοι ήξεραν ότι είναι ένα ατύχημα και δεν θα του στερούσε την ηρεμία για αυτό το πράγμα όσο και κακό να φαινόταν που του απέκρυπτε την αλήθεια.
«Γύρισες λοιπόν...»τελικά,η λέξη που ήθελε να προσθέσει έμεινε μετέωρη.
«Ήρθα να βοηθήσω »απάντησε ηλικρινά εκείνη.Έβλεπε κάτι στο πρόσωπο του που την φόβιζε.
«Λίγο αργά δεν το θυμήθηκες;»αποκρίθηκε εκείνος με θράσος που έκανε την καρδιά της να βουλιάξει στο στήθος της.
«Ποτέ δεν είναι αργά...»σιγομουρμούρησε.
Ήξερε πως είχε αργήσει και σίγουρα δεν θα ερχόταν η καρδιά της ακόμα χτυπούσε για αυτόν τον άντρα και θα απόφευγε κάθε ευκαιρία να είναι κοντά του,όπως αυτή για παράδειγμα,αλλά το παρακλιτηκό τηλεφώνημα της Σάρα,της μητέρας της Αμέλια την είχε κάνει να αναθεωρήσει.
Η Σάρα που πρόσεχε την μικρή χρειαζόταν να κάνει μια ενχύριση επιγόντος.Της είχε ζητήσει ικετευτικά να βοηθούσε τον Νόα και να πρόσεχε την μικρή,η οποία χρειαζόταν ένα γυναικίο πρότυπο το οποίο η Σάρα δεν μπορουσε να της το προσφέρει.
«Ξέρω πως χρειάζεσαι βοήθεια Νόα!»οι λέξεις είχαν ξεχυθεί απρόθυμα από το στόμα της σαν χείμαρος.Σίγουρα εκείνος θα το αρνούταν,αλλά η Σάρα την είχε ενημερώσει για την κατάσταση του γιατί πονούσε να τον βλέπει και η ίδια έτσι.Έχανε τον εαυτό του,μιλούσε απότομα στους γύρω του,περνούσε πολύ λίγο χρόνο με την μικρή η οποία είχε την ανάγκη του,ξαγρυπνούσε τα βράδια στην αγαπημένη του πολυθρόνα,άλλωτε έπινε και άλλωτε έκλαιγε επειδή πονούσε,παραμελούσε τον εαυτό του και δεν κοιτούςε ννα σταθεί στα πόδια του.
Έξι μήνες τώρα αυτή ήταν η κατάσταση του.
«Δεν χρειάζομαι βοήθεια από κανέναν Ρενέ,μπορώ να τα κάνω όλα.Δεν χρειάζομαι εγώ ελεημοσύνες από κανέναν και κυριότερα από εσένα.Άλλωστε έχω τους ανθρώπους που χρειάζομαι.»της απάντησε άγρια χωρίς να της αφήνει περιθώρια.Της είχε δώσει να καταλάβει με κάθε τρόπο πως ήταν ανεπιθύμητη και,αυτό την στεναχωρούσε γιατί τώρα που το σκεφτόταν πιο καθαρά ήθελε να βοηθήσει,διάολε ήθελε πραγματικά να βοηθήσει.
«Η Σάρα χρειάζεται να κάνει αυτή την εγχείρηση και σίγουρα δεν μπορεί να σε βοηθήσει άλλο Νόα,όσο και να θέλει.»του απάντησε ξερά,χρησιμοποιόντας και εκείνη τον ίδιο τόνο στην φωνή της.Τον άψυχο και αδιάφορο.Κατα βάθος όμως ενδιαφερόταν και για εκείνον και για το μικρό κοριτσάκι που φυσικά ήθελε να φροντίσει.
«Της είχα πει να βρει μία νταντά αν ήθελε από την αρχή να την βοηθούσε.»
«Ναι αλλά τις απέρριψες όλες!»του πέταξε πικραμένα.
Τι λάθος πηγαίνει με αυτόν τον άντρα;
«Δεν πληρούσαν τις προυποθέσεις»εκείνος σήκωσε ανάλαφρα τους όμους του.
Η Ρενέ ένιωσε το θυμό της να φουντώνει.Η Σάρα είχε τρελαθεί,δεν είχε ιδέα με το τι θα έκανε με την εγχείρηση που χρειαζόταν σύντομα να κάνει και η καθηστέριση της δυσκόλευε την φροντίδα του μικρού κοριτσιού.
«Εγώ είμαι αρκετά καλή;»
«όχι!»απάντησε εκείνος μονολεκτικά κάνοντας την καρδιά της Ρενέ να βουλιάξει στο στήθος της.Τα μάτια του είχαν πάρει μία απόχρωση του μπλε περίεργη και φαινόντουσαν φουρτουνιασμένα.
«Γιατί παρακαλώ;»έβαζε το χέρι της στην φωτιά,έπαιζε με τον διάολο σκάκι αλλά δεν θα σταματούσε μέχρι να φρόντιζε αυτό το κοριτσάκι,το ήθελε πλέον,το χρειαζόταν,έτσι λοιπόν θα σταματούσαν και οι τύψεις να την βασανίζουν.
«Γιατί δεν κάνεις για αυτή την δουλειά,γραμματέας είσαι όχι νταντά.»η Ρενέ αγνόησε τον πόνο που ένιωσε στο στήθος με τα σκληρά του λόγια και αντεπιτέθηκε.
«Μπορώ να φροντίσω ένα παιδί και δεν είμαι μια γραμματέας είμαι Διευθύντρια Marketing.»είπε απότομα.Τα δάκρυα απειλούσαν να βγουν από τα μάτια της αλλά δεν θα του έκανε την χάρη.Είχε πείσμα,τσαγανό,δεν έπρεπε να βάλει κάτι στο μυαλό της η Ρενέ γιατί ο κόσμος να χαλούσε θα το έκανε!

Το έκοψα λίγο απότομα κορίτσια συγνώμη αλλά είχε βγει τεράστιο.Παρασύρθηκα η γυναίκα πάλι😍😂😂

Ελπίζω να σας αρέσει εβαλα όλη μου την τέχνη,τώρα χρειάζομαι απο εσας την υποστηριξη.
Περιμένω σχολιάκια ξέρετε πως μου φτιάχνεται την μέρα και οταν δεν βλεπω στεναχωριέμαι επειδή εχω την εντύπωση πως αυτά που γράφω δεν ειναι άξια σχολιασμού(επιασα την κλαψα και ποιος με πιανει τωρα😂)
Περιμένω εεε!!!Και σχολιάκια και αστεράκια

kisses💖