Φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού.
Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος

Ρενέ...

Το κλίμα ήταν αρκετά ηλεκτρισμένο μπορώ να πω,ήταν η χειρότερη επιλογή που είχα κάνει με το να συμφωνήσω να μείνουμε στο σπίτι της Ελίζ για το βράδυ.Βασικά ήταν η απόλυτη καταστροφή,καθώς είχε πιάσει μία απαίσια μπόρα και είμασταν όλοι αποκλεισμένοι εκεί πέρα.
Ο Σαμ έκλαιγε κάθε φορά που άκουγε τις αστραπές σαν τρελός,η γλυκιά μου η Αλίσια είχε χωθεί κάτω από το τραπεζάκι και ούρλιαζε κάθε φορά που βροντούσε ο ουρανός,μα και βέβαια δεν είχε πιάσει το κόλπο που της είπε ο Πάμπλο με τον θεούλι που μετακινεί έπιπλα.Ποιο παιδί αυτής της γενιάς άλλωστε θα το πίστευε;Εκείνη πίστευε πως θα γινόταν η δευτέρα παρουσία και θα επιτήθονταν τα ζόμπι.
Αυτό όμως που με έκανε να αισθάνομαι απαίσια ήταν τα δολοφονικά βλέμματα του Νόα που έριχνε μία σε εμένα,μία στον Στιούαρτ.
Ήξερα πως είχα κάνει λάθος,είχα φερθεί απαράδεχτα,όμως όταν τον αντίκρισα σταμάτησα να αναπνέω,δεν μπορούσα να τον αντιμετωπίσω και το "έβαλα στα πόδια ".Ήμουν δειλή,αυτό ήμουν ναι,όμως αργά η γρήγορα έπρεπε να σηκώσω το κεφάλι και να τον αντιμετωπίσω.
Ήμουν τόσο μπερδεμένη....
Αγαπούσα τον Νόα με πάθος όπως δεν είχα και με είχε αγαπήσει άντρας έτσι,όμως η κατάσταση μεταξύ μας ήταν μπερδεμένη.Και από την άλλη ο Στιούαρτ.Που τον αγαπούσα εξήσου και ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του,είχε το κάτι άλλο,ήταν μικρό παιδί σε σώμα μεγάλου άντρα και αυτό με ιντρίγκαρε.Αλλωστε δεν θα μπορούσα με τίποτα να τον διώξω από την ζωή μου,με είχε βοηθήσει στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου και είχα δεχτεί να γίνω γυναίκα του επίσης...
«Να σας φτιάξω τα δωμάτια σας;»η φωνή της Ελίζ με έβγαλε από τις σκέψεις μου και κοίταξα προς το μέρος της.
Ναι,χρειαζόμουν ξεκούραση μετά από τέτοια νύχτα.
«Ναι Ελίζ αν μπορείς..»είπε γλυκά ο Στιούαρτ και άκουσα τον Νόα να μουγκρίζει.
«Πάρε τον Σαμ και έρχομαι σε λίγο!»είπα στον Στιούαρτ και έδωσα τον μικρό μου στην αγκαλιά του.Επιτέλους είχε κοιμηθεί το γλυκό μου μετά από τόσο κλάμμα.
«Και να σε αφήσω με αυτόν τον αγρίκο;»ψυθίρισε.
«Θα είμαι καλά!»χάιδεψα το πρόσωπο του και μου χαμογέλασε.
«Αν απλώσει τα χέρια του πάνω σου,αν και είμαι κατά της βίας στο ορκίζομαι θα τον πλακώσω.»πρώτη φορά έβλεπα τον Στιούαρτ τόσο κτητικό και να ζηλεύει.
Μου ήταν απλά αδιανόητο να κατανοήσω πως αυτός ο χαρακτήρας ανθρώπου,είχε και μία άλλη πλευρά,πιο άγρια!
Μπορεί τα τατουάζ στα χέρια του,το βλοσυρό βλέμμα του και η Ιταλική φινέτσα του να έδειχνε πως πρόκειτο για έναν άντρα που δεν σήκωνε πολλά πολλά,αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα αθώο αγόρι,ένα αγόρι σε σώμα άντρα το οποίο ενώ φυσικά μεγάλωνε,η καρδιά του έμενε πάντα παιδική.Ήταν ο δικός μου Πίτερ Παν,νομίζω πως τώρα καταλαβαίνω γιατί τον ερωτεύτηκα,είχε κάτι που λίγοι άνθρωποι είχαν.Και η αγάπη του για τα παιδιά απλά με ξετρέλενε.Με έπιασε από την μέση και με τράβηξε κοντά του δίνοντας μου ένα παθιασμένο φιλί που έπρεπε να ομολογήσω πως με ξάφνιασε.Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια και εκείνος γέλασε,βόλεψε τον Σαμ στην αγκαλιά του και ανέβηκε τις σκάλες.

Ο Νόα είχε φύγει από το σαλόνι,έψαξα όλο το σπίτι και δεν τον βρήκα πουθενά.Στάθηκα στην εξώπορτα προσπαθόντας να ξελαχανιάσω την στιγμή που είδα μία φιγούρα απέναντι στο χωράφι να σκάβει,ήμουν σίγουρη πως ήταν ο Νόα.Μα τι έκανε μέσα στην μπόρα;Ήταν τρελός φυσικά και θα έσκαβε μέσα στην μπόρα,για τον Νόα Ντέιβις μιλάμε!
Αν χρειαζόταν να πάω μέσα στην βροχή για να του μιλήσω θα το έκανα,είχα πάρει την απόφαση μου θα του έλεγα όλη την αλήθεια.
Έκανα ένα βήμα και κατέβηκα τις ξύλινες σκάλες του σπιτιού εκθέτοντας το σώμα μου στην ασταμάτητη βροχή η οποία μούσκεψε σχεδόν όλο μου το σώμα σε μία στιγμή.
Η αίσθηση ήταν υπέροχη,δεν μπορούσα να περιγράψω το γιατί,αλλά ευχαριστιόμουν όσο τίποτα άλλο τον μανιασμένο αέρα που διαπερνούσε το κορμί μου και τις στάλες που έπεφταν πάνω στο πρόσωπο.
«Νόααα..»φώναξα το όνομα του δυνατά,μα φάνηκε να με αγνοει συνεχίζοντας το σκάψιμο,μα τι στο καλό ήθελε να βρει και έσκαβε;
Τον πλησίασα και στάθηκα ακριβώς απέναντι του,ο άνθρωπος ήταν πραγματικά τρελός,ήταν μές την βροχή χωρίς μπλούζα και μούσκεμα.
«Τι θες;»ρώτησε απότομα και κοφτά,τόσο που με φόβισε η στάση του.
«Να σου μιλήσω...»η βροχή πλέον είχε δυναμώσει για τα καλά και χρειαζόταν να φωνάξω για να ακουστώ.
«Λυπάμαι Ρενέ όταν έχω πάλι θέση στην ζωή σου μπορούμε να μιλήσουμε.»απάντησε και συνέχισε να σκάβει αγνοόντας με παραδειγματικά.
«Εντάξει κέρδισες,έχεις δίκιο συγνώμη για όλα!»ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν,συνέχισε να με αγνοεί..δεν μου μιλούσε...μόνο έσκαβε!
Έπιασα το φτυάρι και το τράβηξα από το χέρι του με δύναμη πετώντας το στην άλλη άκρη του χωραφιού και έπειτα στάθηκα μπροστά του θαραλλέα,πιο θαραλλέα ίσως από ποτέ.
«Τι θες από εμένα;Γιατί δεν πας στον σύζυγό σου;»είπε ειρωνικά και επιτέλους με κοίταξε στα μάτια,το γαλάζιο των ματιών του είχε αλοιωθεί,δεν υπήρχε στην θέση του τώρα ήταν ένα σκούρο μπλε χρώμα λες και τα μάτια του ήταν θάλασσα και είχαν θαλασοταραχή.
Φουρτουνιασμένη...
«Θέλω να σου μιλήσω Νόα,θέλω να σου πώ πως είμαι μία ηλίθια,χαζή και άμυαλη.Τότε έφυγα χωρίς να σε ακούσω βέβαιη πως είχα δημιουργήσει μία σχέση βασισμένη στο ψέμα. Η Τερίσα μου εξήγησε κάποια πράγματα και ξέρω περίπου την αλήθεια.
Έπρεπε να σε ακούσω πριν φύγω,τώρα όλα θα ήταν....»
«Μην...»με διέκοψε«Μην το κάνεις χειρότερο!Ξέρεις την φράση που λέει πως "όλα για κάποιο λόγο γίνονται"; Αυτό ακριβώς!Τι τα σκαλίζουμε τα πράγματα του παρελθόντος,δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι,τα χρόνια πέρασαν ο καθένας πήρε τον δρόμο του.Έχεις οικογένια πλέον,έχω και εγώ μία οικογένεια ας το αφήσουμε.Δεν έχει νόημα πλέον..»
«Έχει!!»φώναξα δυνατά με όλη μου την ψυχή,ή τώρα η ποτέ!
«Τι είναι αυτό που έχει το νόημα;Το ότι εσύ προχώρησες και ήρθες να μου χτυπήσεις το γεγονός πως έκανες μία υπέροχη και ευτιχισμένη οικογένεια,πράγμα που στο πρόσφερε αυτός ο χλεχλές ενώ,εγώ ήμουν τόσο άχρηστος για να σου προσφέρω αυτό το πράγμα;Τι;Τι επιτέλους έχει νόημα για εσένα;»
«Ο Γιός μας ηλίθιε»τσίριξα απεγνωσμένη και ξέσπασα σε κλάμματα.
Συνχαρητήρια Ρενέ,είσαι ο άνθρωπος για να ανακοινώνει πράγματα!
«Επανέλαβε το.»με κοιτούσε σαστισμένος.Ρούφηξα την μύτη μου προσπαθόντας να συνεφέρω τον εαυτό μου,να μην δείχνω εβάλωτη μπροστά του.
«Ο γιος μας...»ψυθίρισα,ίσα που άκουσα την φωνή μου να βγαίνει από τον λαιμό μου.
Το στόμα του Νόα σφάλησε το δικό μου με ορμή και όλες οι αισθήσεις μου φλογίστηκαν.Τι έκανα;Τι κάναμε;

Χέιιιι ναιπ είμαι ο πιο απαράδεχτος άνθρωπος στον πλανήτη και για να μην αραδιάσω ένα σωρό δικαιολογίες ,βουαλάαα το κεφάλαιακιιι
Ελπίζω να σας αρέσει,είχα σκοπό στην αρχή να το προχωρήσω (ξέρετε😅😂😏😏) αλλά το σταμάτησα εκεί 😇
Περιμένω τα σχολιάκια κ τα αστεράκια σας
Να έχετε ένα καλό βράδυ🤣😍