Το πιο βασανιστικό μαρτύριο δεν είναι η κόλαση. Κόλαση είναι η άδεια καρδιά.
Χαλίλ Γκιμπράν, 1883-1931, Λιβανοαμερικανός ποιητής & φιλόσοφος

Δύσκολες ώρες,δύσκολες στιγμές..

Ο Νόα ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κοιτούσε το λευκό ταβάνι,ανήμπορος πλέον να κοιμηθεί άλλο.
Ήταν άλλωστε ώρα να σηκωθεί και να δραπετεύσει στο οινοποιείο,πριν η Ρενέ και η Αλίσια καταλάβουν το σπίτι.
Το σπίτι πλέον δεν ήταν ένα ήσυχο καταφύγιο.Η επιστροφή στο σπίτι πλέον δεν ήταν ένα ήσυχο προσκήνημα στο παρελθόν που θα μπορούσε να βρεθεί μόνος με τις αναμνήσεις του.
Εκείνες βρισκόντουσαν εκεί μόνο μία εβδομάδα και είχαν κάνει την ζωή του κόλαση.Η καθημερινή φιγούρα της Ρενέ τον ενοχλούσε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο και για αυτό το λόγο απέφευγε να βρίσκεται στο σπίτι και γύριζε λίγο πριν τις δώδεκα το βράδυ,ώστε η Αλίσια να έχει κοιμηθεί και η Ρενέ να έχει απομονωθεί στο δωμάτιο της.
Χασμουρήθηκε πλατιά.Ο ύπνος ήταν τόσο άπιαστος το χθεσινό βράδυ,όπως και κάθε βράδυ άλλωστε.Από τότε που η Ρενέ τον είχε κατηγορήσει για την συμπεριφορά του ότι δεν ήταν φυσιολογική.Τα λόγια της τον είχαν πονέσει.Στα μάτια της μπορεί να φαινόταν αδιάφορος,απόμακρος,ψυχρός και αναίσθητος αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι σκεφτόταν κάθε φορά που τον κοιτούσε στα μάτια αυτό το πλασματάκι.Κάθε φορά που έβλεπε μία μινιατούρα της Αμέλιας καθισμένη μπροστά του απασχολημένη με τις χιλιάδες κούκλες της.
Κατάφερε να ξεπεράσει το σοκ του πόνου,όμως η αίσθηση της απώλειας που τον ακολουθούσε τον διέλυε με τρόπους που δεν ήθελε καν να παραδεχτεί.Και έπειτα ήταν ο φόβος-ένα απαίσιο,παράλογο κτήνος που θέριευε στο στήθος του και απειλούσε να τον καταβροχθήσει.Τι θα γινόταν αν η Αλίσια αρρώσταινε ή τραυματιζόταν;Αν εκείνος δεν προλάβαινε ή δεν ήξερε τι να κάνει;Ήταν μια αβάσταχτη αίσθηση ευθύνης,που μειωνόταν ελαφρά μόνο από την επίγνωση οτι η Ρενέ ήταν εκεί για να επωμιστεί το μεγαλήτερο βάρος.

Και η Ρενέ διάολε,εκείνη..εκείνη και αν του δημιουργούσε ένα επιπλέον βάρος στο στήθος.Κοντά της δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του,του έπερνε το μυαλό με τα μεγάλα πράσινα μάτια της και το προσβλητικό τόνο στην φωνή της,που ενώ φερόταν στους άλλους υπέροχα και φαινόταν τόσο γλυκιά και καλή,σε εκείνον έβγαινε η κακιά της πλευρά που τον ξεσήκωνε.Ο τρόπος που του πήγαινε κόντρα και τον διόρθωνε,αυτό και αν ήταν...
Πέταξε τα σκεπάσματα από πάνω του και σηκώθηκε από το κρεβάτι,τραβόντας το παντελόνι που φορούσε πιο ψηλά στους γοφούς του.Όλα τα ρούχα του πλέον του έπεφταν.Η θλίψη που τον είχε χτυπήσει αυτό το διάστημα τον έκανε να ξεχνάει ακόμα και τις πιο βασικές ανάγκες,όπως το γεγονός ας πούμε του φαγητού,με αποτέλεσμα να έχει ρέψει.
Βαριεστημένα βγήκε από το δωμάτιο και περπάτησε στο διάδρομο με προορισμό την κουζίνα στο κάτω επίπεδο,όμως η ελαφρά ανοιχτή πόρτα του δωματίου της Ρενέ τον σταμάτησε,καθώς του έκανε εντύπωση που ήταν ανοιχτή.Συνήθως ήταν κλειστή και κλειδωμένη!
Έτσι μπήκε στον πειρασμό και κοίταξε από το άνοιγμα της πόρτας και ξεροκατάπιε καθώς ένιωσε ένα κόμπο στον λαιμό καθώς και ένα ρίγος έξαψης να διαπερνάει το σώμα του με αυτό που αντίκριζε.
Η Ρενέ κοιμόταν μπρούμητα,με ένα ελαφρο μπεζ σεντόνι να μην καλύπτει σχεδόν τίποτα και να μην αφήνει πολλά στην φαντασία,καθώς το γυμνό της σώμα έξεχε σαν κλαρί από το δέντρο.

Το πλούσιο στήθος της ακουμπούσε στο στρώμα και τα κατάλευκα πόδια της εξείχαν από το σεντόνι.
Ήταν σαν άγγελος έτσι όπως κοιμόταν.Όψη αγγέλου με εσωτερικό διαβόλου.
Που να πάρει..
Το σώμα του τσιτώθηκε στην οικόνα της για ακόμα μια φορά και ο ανδρισμός του ξαφνικά ασφυκτιούσε,όπως και ο ίδιος.
Ένα σύγκριο τρόμου σάρωσε την επιδερμίδα του ακούγοντας μια παιδική κραυγή από το διπλανό δωμάτιο.
Για μιά στιγμή πάγωσε,αλλά μια δεύτερη κραυγή ακούστηκε και τον έκανε να ορμήσει στο παιδικό δωμάτιο.
Ένιωθε την καρδιά του να καλπάζει στο στήθος του και ξαφνικά αυτό το μαύρο τερατόμορφο αίσθημα,ο φόβος τον κυρίευσε.
Πάσχιζε να πάρει μία κανονική ανάσα καθώς έφτανε στην πόρτα του δωματίου,τρέμοντας σχεδόν να την ανοίξει και να κοιτάξει μέσα.
Τα κλάμματα του μικρού κοριτσιού τον έκαναν να πάρει μία απόφαση,«Η τώρα ή ποτέ»ψέλλισε και μπήκε μέσα.
Μόρφασε όταν είδε το μικρό κορίτσι να χτυπιέται στο κρεβάτι και απελπισμένα έσπευσε να δει τι την τρόμαξε τόσο.
Το μικρό κορίτσι πετάχτηκε και άρχισε να κλαίει με λιγμούς.
Προφανώς είχε δει ένα όνειρο το οποίο την είχε τρομάξει πολύ.
«Άλι;»ψέλλισε τρομαγμένα ο Νόα κοιτόντας το μικρό κοριτσάκι και δισταχτικά άπλωσε το χέρι του για να της χαιδέψει τα μαλλιά,πιστεύοντας ότι θα βοηθούσε αυτό.
«Μπαμπά..»αναφώνησε η μικρή κάνοντας το στομάχι του Νόα να δεθεί κόμπος.
Είχε ξεχάσει το πως ήταν αυτή η αίσθηση στο άκουσμα αυτής της λέξης.Προφανώς είχε καιρό να την ακούσει.
«Μπαμπάκα,ήμουν πολύ κακό παιδί και δεν με αγαπάς.»τον είχε κάνει κομμάτια αυτή η δήλωση τον είχε ισοπεδώσει.
Μα που στο καλό είναι αυτή η Ρενέ;Γιατί την πληρώνω;
Σαν να κατάλαβε την σκέψη του η Ρενέ μπήκε στο δωμάτιο αγχωμένη και κοίταξε τον Νόα απολογητηκά.
Όμως όταν παρατήρησε τους δυό τους καλύτερα ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της.
Είχε σχεδόν καταφέρει τον σκοπό της!

Οι σκούρες καστανες βλεφαρίδες της Αλίσιας ήταν κολλημένες από το κλάμμα και τα γαλανά ματάκια της θολά και κόκκινα.Ο Νόα δεν μπορούσε να το κάνει αυτό,ένιωθε πως ήταν πάνω από τις δυνάμεις του,πονούσε...
«Σε ευχαριστώ Νόα,μπορώ να αναλάβω εγώ και συγνώμη δεν θα ξαναγίνει αυτό.»Του είπε και έπιασε την μικρή Άλι στην αγκαλιά της.
Ανακούφηση τον κατέκλησε,παραδόξος τον είχε σώσει την σωστή στιγμή.Έπιασε την Αλίσια και την έδωσε στην Ρενέ η οποία την έσφηξε προστατευτικά στην αγκαλιά της.
Η αίσθηση που ένιωσε αυτού του μικρού κορμιού στην αγκαλιά του,του θύμησε τις εποχές που η Αμέλια κρατούσε το νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά της και εψαχναν όνομα ή έκαναν όνειρα μαζί για αυτό το παιδί.
Έκανε ένα βήμα πίσω τρομαγμένος και μετά άλλο ένα.Οχι!Δεν έπρεπε να νιώσει έτσι.Δεν έπρεπε να αγαπήσει και να χάσει άλλο ένα άτομο όπως είχε χάσει την Αμέλια.
Η Αλίσια ήταν μικρή ακόμα αλλά πάρα πολλά πράγματα μπορούσαν να της συμβούν.Πίεσε τον εαυτό του να σταματήσει αυτές τις σκέψεις και αγνόησε το σκίρτιμα που ένιωσε στο στήθος και στράφηκε προς την Ρενέ.
«Είσαι απόλυτα σίγουρη ότι είναι εντάξει;Πρέπει να την τρόμαξε πολύ αυτό που είδε ήταν κατάχλομη και με ρώτησε κάτι..»η Ρενέ του χαμογέλασε«Σε διαβεβαιώνω πως είναι μια χαρά,έτσι πριγκιπισσάκι μου;»Η μικρή κούνησε το κεφαλάκι της θετικά και ο Νόα ένιωσε την γη να χάνετε από τα πόδια του.
Έτσι αποκαλούσε η Αμέλια την Άλι...
«Έλα πριγκιπισσάκι μου γλυκό,ώρα για ύπνο.Μπαμπά θα μας διαβάσεις ένα παραμύθι;»
«Νόα;Είσαι καλά;»ρώτησε ανύσηχη τώρα η Ρενέ.
«Ναι...ναι.»ο Νόα συνέφερε τον εαυτό του και την κοίταξε.
«Πάντως αν χρειαστεί να την πας στο γιατρό μην διστάσεις.»η Ρενέ γέλασε.
«Δεν διστάζω στο υποσχομαι,όμως Νόα αυτά είναι φυσιολογικά πράγματα δεν χρειάζεται να ανυσηχείς.Απλά βρίσκεται σε μια μετάβαση και ο χώρος μπορεί να την τρομάζει.»
Η φωνή της μαλάκωσε και τα μάτια του αντάμωσαν τα δικά της.Ήταν οίκτος αυτός;Ξαφνικά η σκληρή,ατσάλινη,αδιαπέραστη μάσκα πήρε θέση στο πρόσωπο του και ύψωσε τις άμυνες του.
Κανένας δεν έπρεπε να τον λυπάται,κανένας!
«Νόα δεν το λέω επειδή σε λυπάμαι,αυτή είναι η αλήθεια.»σαν να άκουσε τις σκέψεις του απάντησε στο ερώτημα του.
Άφησε την ήρεμη πλέον Αλίσια στο κρεβατάκι της και ο Νόα παρατήρησε αμέσως το ελαφρά ντυμένο κορμί της.Τα γεμάτα στήθοι της πρόβαλαν λευκά,στητά και έτοιμα να ξεχυθούν από την μακρυμάνικη μπλούζα που έμοιαζε σαν φόρεμα πάνω της και δεν μπορούσε να μην προσέξει το κοντό σορτσάκι μπιτζάμας που ο θεός ας τον βοηθούσε,το οποίο στεκόταν χαμηλά στους τορνευτούς γοφούς της και αποκάλυπτε τα κατάλευκα μακριά της πόδια.

Ο Νόα πήρε μια βαθιά ανάσα προσπαθόντας να συνεφέρει τον εαυτό του.Δίαολε δεν έχεις ξαναδεί γυναίκα στην ζωή σου;Η στέρηση φταίει!Σύνελθε!
«Θα την αλλάξω,το όνειρο πρέπει να την τρόμαξε τόσο πολύ που είναι μούσκεμα στον ιδρώτα.
«Σίγουρα είναι μόνο αυτό,μήπως χρειάζεται γιατρό;»το γάργαρο γέλιο της σάρωσε τον χώρο σαν κάτι μελωδικό,υπέροχο.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί γελάς.Μπορεί να είναι άρρωστη,όλα τα παιδιά όταν αρρωσταίνουν γκρινιάζουν.»είπε με την ανυσηχία να χρωματίζει την φωνή του.
«Είναι καλά.»απάντησε ανάλαφρα η Ρενε και έστρεψε την πλάτη της προς το κρεβατάκι για να αλλάξει την μικρή.
Άπλωσε το κορμί της προς το συρτάρι και η κίνηση έκανε το ήδη κοντό μπατζάκι του σόρτς να ανέβει πιο πολύ αποκαλύπτωντας ένα μέρος του γλουτού της.
Η ζεστασιά που είχε απλωθεί στο κορμί του Νόα νωρίτερα με την εικόνα της δεν ήταν τίποτα μπροστά στην πύρινη κόλαση που ένιωθε τώρα και έστρεψε το κορμί του ώστε να κρύψει τον ερεθισμό του και να συνεφέρει τον εαυτό του.
Νιώθοντας αναστατωμένος έκανε μεταβολή και βγήκε απο το δωμάτιο αποφασισμένος να κρατήσει όσο πιο πολύ απόσταση μπορούσε από εκείνες και κυρίως από την Ρενέ που του άλλαζε τα μυαλά και τον τρέλενε.

Το αγόρι μας τρελαμένο,Το κορίτσι μας στο επίπεδο του.Θα εγραφα και πιο πολλα αλλα θα γραψω αυτιο αλλο ενα κεφαλαιο που θα συνεχιστει πιο πολυ η ιστορία και θα μπει και Νέο πρόσωπο.
Γυναίκα παρακαλώ...
Όμορφη...
Ονόματι Τερίσα
Τι λέτε να είναι αυτή;Καλή,κακιά;;;
Και τον Άντριαν;Τον θυμάστε;Θυμηθήτε τον!
Και εκείνον αλλά και τον κολλητο του Μαρκ💖💖💖

Ελπιζω να σας άρεσε,περιμένω τα σχολιάκια και τς ψηφάκια σας και ευχαριστώ πολυ που ψηφίζεται και σας αρέσει η ιστορία μου απο τα βάθοι της καρδιας μου❤️