Ήμουν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι. Ένα σκληρό κρεβάτι και όχι στο μαλακό το δικό μου! Δεν υπήρχε πουθενά φως. Οι ακτίνες του ήλιου δεν μπορούσαν να μπουν και να φωτίσουν το μέρος που βρισκόμουν. Ένα παράθυρο είχε μόνο το δωμάτιο μου και εκείνο το είχε σφραγίσει κάποιος με ξύλα. Δεν θυμόμουν τίποτα και είχα τρομερό πονοκέφαλο. Προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι, αλλά ζαλίστηκα και ξανά έκατσα.

Κοιτούσα γύρω μου, όμως τίποτα δεν μου ήταν γνώριμο. Απέναντι από το κρεβάτι μου υπήρχε μια μεγάλη ντουλάπα και από δίπλα ένα θρανίο με μια ξύλινα καρέκλα. Άνοιξα την ντουλάπα και μέσα δεν υπήρχε τίποτα, μόνο αράχνες που κρέμονταν από τους ιστούς τους.

Κάποιος μου έκανε πλάκα δεν γινόταν να είμαι μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Κι αν είμαι εδώ γιατί είμαι? Κάθισα ξανά στο κρεβάτι και στήριξα το κεφάλι μου με τα χέρια μου πάνω στα πόδια και προσπαθούσα να θυμηθώ τι είχε γίνει εχθές.

Ήμουν με ένα παιδί και χορεύαμε στην πίστα.... Είχα πιει και ανακατευόμουν. Πήγα στην τουαλέτα... και μετά το μόνο που θυμάμαι είναι, ότι ήμουν μέσα σε ένα φορτηγάκι και κάποιος το οδηγούσε. Θυμάμαι που είδα λίγο τον δρόμο και μετά όλα ξανά έσβησαν.

Κάτι ξεχνάω πως βρέθηκα στο φορτηγάκι μετά την τουαλέτα? Το παιδί που χορεύαμε! Αυτός θα ήταν! Με είδε που ήμουν μεθυσμένη και.... και... με απήγαγε!

Έτρεξα στην πόρτα, όμως ήταν κλειδωμένη.

<Εεεε εσύ που χορεύαμε εχθές!!! Γιατί το έκανες αυτό!?> Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει, αλλά το μυαλό μου δεν ήταν καθαρό. Χτυπούσα την πόρτα δυνατά και φώναζα το παιδί που χορεύαμε εχθές. Ούτε καν θυμάμαι το όνομα του, αλλά συνέχιζα να φωνάζω και να χτυπάω την πόρτα.

<Εσύ παιδί που χορεύαμε εχθές γιατί με έφερες? Σε παρακ...> Και η πόρτα άνοιξε με δύναμη και με χτύπησε στο κεφάλι, ρίχνοντας με κάτω.

Μπροστά μου δεν ήταν το παιδί που χορεύαμε στην πίστα. Δεν φαινόταν για παιδί. Αυτός ήταν ολόκληρος άνδρας. Ήταν ψηλός και το πρόσωπο του δεν φαινόταν καλά. Το κεφάλι μου από το χτύπημα πονούσε και ένιωσα κάτι να υγρό να κυλάει από το σημείο που χτύπησα μέχρι το μάγουλο μου.

<Ποιος είσαι?> Τον ρώτησα και έπιασα με το χέρι μου το υγρό σημείο.

Τα χέρια μου γέμισαν με αίμα και ο άνδρας που στεκόταν μπροστά μου έσκυψε και με πήρε αγκαλιά, κρατώντας τα πόδια μου και βάζοντας την κοιλία μου να ακουμπάει πάνω στον δεξί του ώμο.

<Π-που με πας?> Τραύλισα, αλλά δεν μου απαντούσε σε τίποτα από αυτά που τον ρώτησα.

Δεν μου απαντούσε και νευρίαζα. Δεν ήξερα που με πήγαινε. Εγώ το μόνο που έβλεπα ήταν την πλάτη του και τον κώλο του. Μπορώ να πω πως είχε ωραίο κώλο σφιχτό

<Θα μου πεις που με πας?> Αυτός εκεί το χούι του δεν μου απαντούσε! Τώρα θα δεις εσύ!

Άπλωσα το χέρι μου και του χούφτωσα τον κώλο! Τώρα δεν γίνεται κάτι θα πει!

<Αουτςςς...> Και σαν απάντηση πήρα μια δυνατή σφαλιάρα στον κώλο.

<Να σαι καλά!> Του είπα και κάλυψα με τα χέρια μου τον κώλο μου, έτσι ώστε να μην με ξανά βαρέσει.

Το πάτωμα ήταν ξύλινο και όση ώρα περπατούσε έτριζε. Όταν έφτασε στον προσδιορισμό του με πέταξε πάνω σε ένα καναπέ και τον είδα να ξαναφεύγει. Κάθισα εκεί που ήμουν και έβαλα τα χέρια μου στο σημείο που έτρεχε αίμα το κεφάλι μου. Πίεζα τα χέρια μου στην πληγή, έτσι ώστε να σταματήσει να τρέχει αίμα.

Τον είδα να έρχεται και οο... έκανα πολύ μεγάλο λάθος. Δεν ήταν απλά ψηλό! Ήταν και μυώδης. Πολύ μυώδης. Είχε πλάτες και η μπλούζα κολλούσε πάνω στο γυμνασμένο του στήθος. Το πρόσωπο του είχε γωνίες και το βλέμμα του ήταν άγριο. Πλησίαζε στον καναπέ και εγώ μαζεύτηκα στην άκρη. Κάθισε στον καναπέ και με κοίταξε.

<Ξάπλωσε!> Είπε προσπαθώντας να γλυκάνει την σκληρή φωνή του.

Εγώ δεν έκανα κάποια κίνηση, απλός μόνο τον κοιτούσα και πίεζα με τα χέρια μου την πληγή ακόμα περισσότερο, γιατί με είχε πιάσει μια νευρικότητα. Χτύπησε με το ένα χέρι του πάνω στα πόδια του και με το άλλο έβαλε το φαρμακείο πάνω στο μπράτσο του καναπέ.

<Για να τα πάμε καλά φρόντισε να υπακούς αυτά που λέω, αλλιώς θα έχεις θέμα!> Είπε αυτή την φορά, χωρίς καν να γλυκάνει την φωνή του.

<Πως να κάτσω?> Τον ρώτησα και ήρθα λίγο ποιο κοντά του.

<Δεν θέλει να βγάλεις και πανεπιστήμιο!> Μου φώναξε και εγώ μαζεύτηκα πάλι στην άκρη. <Βάλε το κεφάλι σου πάνω στα πόδια μου να δω την πληγή!> Είπε πιο ήρεμα.

Δεν με σύμφερε να είμαι ανυπάκουη. Για αυτό θα πήγαινα με τα νερά του και μετά θα προσπαθούσα να βρω τρόπο να το σκάσω. Έβαλα το κεφάλι μου στα πόδια του και κάρφωσα το βλέμμα μου στα μάτια του. Τα μάτια του είχαν το γατίσιο πράσινο και μπλε. Ήταν τόσο περίεργα, αλλά τόσο ωραία.

Τα χέρια του πήγαν στο σημείο που πονούσα και επειδή με ακούμπησε απότομα πόνεσα και του χτύπησα το χέρι. Με κοίταξε άγρια και δάγκωσε τα χείλη του από τον θυμό του.

<Συγνώμη!> Του είπα και βόλεψα καλύτερα το κεφάλι μου πάνω στα πόδια του, έτσι ώστε να μπορεί να δει καλύτερα την πληγή για να μην τον ζορίζω.

Ενώ με το ένα χέρι άνοιγε το φαρμακείο με το άλλο χάιδευε απαλά γύρω από το σημείο που με χτύπησε με την πόρτα. Ο τρόπος που το έκανε με χαλάρωνε και όταν απομάκρυνε το χέρι του εγώ έβγαλα ένα παραπονιάρικο στεναγμό.

<Τι δουλειά έχω εγώ εδώ?> Τον ρώτησα γλυκά, όσο ετοίμαζε ένα βαμβάκι με μπενταντίν, για να καθαρίσει την πληγή.

<Είσαι δικιά μου.>

<Τι είμαι?> Τον ρώτησα απότομα και εκείνος πάτησε με δύναμη το βαμβάκι στην πληγή κάνοντας με να ουρλιάξω. Έτσουζε πολύ!!!

<Είσαι η σκλάβα μου και εγώ είμαι ο αφέντης σου.> Είπε και έκανε μια παύση. <Και θα ήθελα να με φωνάζεις αφέντη και να μου μιλάς στον πληθυντικό!> Μου τόνισε τις τελευταίες του λέξης και μετά με κοίταξε στα μάτια με αυστηρότητα.

<Μάλιστα!> Είπα και γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη απομακρύνοντας το βαμβάκι από την πληγή και σηκώθηκα από τα πόδια του.

<Μάλιστα τι?> Μου φώναξε και με έσπρωξε προς τα πίσω και με έβαλε να ξανά κάτσω πάνω στα πόδια του.

<Μάλιστα Αφ...έντή?> Τον ρώτησα, αφήνοντας τον φόβο να με κυριεύσει από την απότομη συμπεριφορά του.

<Έτσι μπράβο!> Αυτό ήταν το τελευταίο που άκουσα και μετά δεν μιλούσε κανένας από τους δύό μας για αρκετή ώρα. <Ότι σου ζητάω θα το κάνεις και επαναλαμβάνω, για τελευταία φορά, πως αν δεν κάνεις ότι σου λέω, τότε δεν σε σώζει κανείς!> Είπε και με ανάγκασε να σηκώσω το κεφάλι μου, για να σηκωθεί από τον καναπέ.

Hey!!! Δεύτερο κεφάλαιο! Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να πατάτε το αστεράκι κάτω ή να αφήνετε κάποιο σχόλιο, γιατί βλέπω πως πολλά άτομα βλέπουν την ιστορία μου, όμως δεν κάνουν τίποτα από τα δύο και δεν ξέρω αν σας αρέσει ή οχι.❤