Η ζωή μου άλλαξε ριζικά από τότε που η μικρή μου Χριστίνα γεννήθηκε. Ένιωθα πως είχα ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη. Ότι και να περάσαμε ότι και να έγινε όλα ήταν πλέον παρελθόν. Τώρα πλέον ήμασταν γονείς και είχαμε ευθηνή να μεγαλώσουμε το παιδί μας σωστά. Καθόμουν με τις ώρες πάνω από την κούνια της βλέποντας την να κοιμάται ήρεμη. Ήταν η λύτρωση σε ότι πέρασα μέχρι τώρα. Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Ήμουν ευτυχισμένοι μετά από πολλά χρόνια. Και αυτό φαινόταν κάθε μέρα. Στον τρόπο που μιλούσα, στο τρόπο που έκανα πράγματά μέσα στο σπίτι χωρίς να κουράζομαι. Δεν με ένοιαζε που η μικρή ξυπνούσε μέσα στην νύχτα για να φάει ή να την αλλάξω δεν με ένοιαζε που κοιμόμουν λίγο.

Ο Στέλιος δούλευε σκληρά και ερχόταν εξουθενωμένος στο σπίτι αποζητώντας και αυτός λίγη σημασία. Τον είχα παραμελήσει τελευταία γιατί είχα καταπιαστεί στο μεγάλωμα του μωρού μου. Ήθελε και αυτός να κάτσει ένα βράδυ με την γυναίκα του αλλά εγώ δεν είχα την διάθεση ή το κουράγιο. Κάποιες φορές παραπονιόταν άλλες όμως το ξανά σκεφτόταν και δεν μιλούσε.

« Ασχολείσαι πολύ με το μωρό και τις δουλειές του σπιτιού. Ας πούμε μια μέρα στη Γεωργία να έρθει να το βλέπει και να πάμε μια εκδρομή μαζί.»

«Μωρό μου τι λες; Η Γεωργία ετοιμάζεται να παντρευτεί σε λίγο καιρό δεν έχει χρόνο να έρθει να κάνει την νταντά της μικρής. Δεν μπορώ να την υποχρεώσω να κάνει κάτι τέτοιο.»

«Ναι αλλά ρε αγάπη μου μας έχει φάει η ρουτίνα από τότε που γέννησες.»

«Οικογένεια την είπαμε Στέλιο. Το παιδί χρειάζεται την μαμά του είναι μικρό ακόμα μόλις πριν ένα μήνα γέννησα.»

Είδα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να αλλάζουν καθώς σκεφτόταν όλα αυτά που του είπα. Μου ζήτησε συγνώμη και ότι δεν θα το ξανά έλεγε. Ένιωθα όμορφα. Όσο η μικρή μεγάλωνε, τόσο ποιο ευτυχισμένη ένιωθα.

Και ο καιρός περνούσε, η ζωή μας είχε μπει σε μια σειρά το παιδί μας μεγάλωνε και όσο μεγάλωνε έβλεπα τον Στέλιο στο πρόσωπο της. Της άρεσε να διαβάζει πολλά βιβλία, να τραγουδάει παιδικά τραγούδια γεμίζοντας το σπίτι με την χαριτωμένη φωνούλα της. Μας είχε ξετρελάνει όλους με το νάζι της με το υπέροχο χαμόγελό της. Ήταν δημιουργικό παιδί και ήσυχη. Της άρεσε να παίζει με τις ώρες με τα παιχνίδια της και να ζωγραφίζει.

Ήμουν μια ευτυχισμένη μητέρα δεν μου έλειπε τίποτα δεν έλειψε ποτέ η αγάπη από το σπιτικό μας κάτι που δεν ήθελα να χαλάσει ποτέ. Στον ελεύθερο μας χρόνο πηγαίναμε βόλτες στην μαγευτική Θεσσαλονίκη, πηγαίναμε για φαγητό και περνούσαμε αρκετό χρόνο όλοι μαζί.

Με τον Στέλιο παντρευτήκαμε στον τόπο μας τον επόμενο χρόνο μαζί με την βάφτιση της κόρης μας. Ήταν τότε που πραγματικά που η ζωή μου έφερε τα καλύτερα δώρα στην ζωή μου. Τον άντρα μου, και την κόρη μου.

Τελικά το κάρμα είναι αυτό που ορίζει δύο καρδιές, δύο μονοπάτια που ενώνουν τις ψυχές και τα χέρια. Σε όποια γωνιά του κόσμου, πάλι θα σε βρει και θα σου δώσει άλλη μια ευκαιρία στην ζωή. 

ΤΟ ΚΑΡΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΜΑ...ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΦΥΓΕΙ... ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΣ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑ ΒΡΕΙ..ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ 

Αυτό το ταξίδι τελείωσε απότομα αλλά όταν είδα ότι δεν είχα κάτι άλλο να γράψω για τους δύο ήρωες μας κατάλαβα ότι η  πορεία της ζωής τους είχε είδη μπει στην σωστή. Σας ευχαριστώ για την στήριξη σας και ίσως στο μέλλον καταφέρω να δώσω ακόμα περισσότερα στα βιβλία μου.