Και έτσι φτάσαμε να έχουμε 3 χρόνια σχέσης και να συνεχίζονται τα προβλήματα ακόμα και τώρα. Και οι υπόθεση είχε προχωρήσει σε πολύ κακό σημείο αλλά εγώ και πάλι το ανεχόμουν. Το ανεχόμουν γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ακόμα και τότε ήθελα να είμαι κοντά του και να λησμονώ μονό την τρυφερότητα του που σπάνια είχε πλέον απέναντι μου. Δεν ήταν κακός όχι. Ήταν απλά υπερβολικός. Είχε πολλά μειονεκτήματα από τι πλεονεκτήματα. Στη αρχή που τον γνώρισα έγινε το ανάποδο, αλλά μετά έγιναν αντίστροφος ανάλογη πορεία. Αποφάσισα λοιπόν να το καταπιώ και να συνεχίσω το βασανιστήριο μου να είμαι μαζί του. Έπρεπε από καιρό να τον αφήσω, αλλά η καρδιά μου δεν με πρόσταζε να το κάνω. Όλοι μου έλεγαν ότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση να είμαι φυλακισμένη στο σπίτι και αυτός να τριγυρνάει. Έκανα κακό στον εαυτό μου το ξέρω. Αλλά έτσι ήθελα να του δείξω πόσο τίμια είμαι και ότι δεν είμαι σαν τις άλλες να μπορώ και εγώ η ίδια να τον βλέπω χαρούμενο με ότι κάνω. Και μην τολμήσω να του ζητήσω να πάω με τους γονείς μου βόλτα ή τις φίλες μου. ΟΧΙ! Θα κάθομαι σπίτι και αυτός θα πηγαίνει όπου γουστάρει.

Μια μέρα όμως, αυτό δεν το άντεξα και αποφάσισα να βγω μόνη μου χωρίς να τον ειδοποιήσω. Και σαν το έμαθε, ποιος είδε τον διάολο και δεν το φοβήθηκε. Έκανε έφοδο στο σπίτι μου μια μέρα, και αρπάζοντας με από το μαλλί με έσυρε ως το δωμάτιο μου και άρχιζε να με ξυλοφορτώνει. Ευτυχώς που οι γονείς μου έλειπαν και ήμασταν μόνη μας. Τι μπουνιές, τι κλοτσιές , τι σφαλιάρες που έφαγα δεν περιγραφόταν. Ακόμα και στο πρόσωπο μου έριξε μπουνιά αλλά ευτυχώς δεν μου άφησε σημάδι. Όλο το υπόλοιπο σώμα ήταν γεμάτο μελανιές. Έκανα να του ξεφύγω για να ζητήσω βοήθεια αλλά ήταν μάταιο. Όσο του έφερνα αντίσταση και όσο δεν έκανα ότι μου ζητούσε τόσο τις έτρωγα και ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι γιατί να με δείρει από την στιγμή που δεν έκανα απολύτως τίποτα κακό. Εγώ μπροστά του ήμουν ένα μυρμήγκι παρόλο λεπτοκαμωμένος που ήταν, είχε την διπλάσια δύναμη από μένα και δεν μπορούσα να του κάνω τίποτα.

«Αν ξανά βγεις χωρίς να μου το πεις θα σε κομματιάσω και θα σε πετάξω από το χαντάκι που βρίσκετε κοντά στο σπίτι μου στο βουνό.»

Και τότε πήρε τα πράγματα του και έφυγε χτυπώντας με δύναμη την πόρτα πίσω του. Προσπάθησα να σηκωθώ μα δεν τα κατάφερα. Όλο μου το σώμα πονούσε και έκαιγε. Ήθελα να κλάψω. Όχι δεν θα το έκανα. Δάκρυα όμως ανέβλυζαν στα μάτια μου αλλά συγκρατούσα τους λυγμούς μου. Έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα κάτω από το παγωμένο νερό. Ένιωσα μια ανακούφιση στο κάψιμο αλλά δεν ήταν αρκετό. Αυτό που ένιωθα το ένιωθα στην ψυχή μου μόνο ένα απίστευτο κακό βάρος και πολύ δυνατό και αφόρητο πόνο στην ψυχή μου.

Έβαλα μια πετσέτα γύρο μου και πύρα το οινόπνευμα για να βάλω στις πληγές μου. Πονούσα πάρα πολύ και μετά από την περιποίηση, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Έκλεισα τα παντζούρια και έμεινα στο σκοτάδι. Εκείνη την στιγμή έκλαψα και με το παραπάνω από το κλάμα με πόνεσαν τα πνευμόνια μου αλλά δεν σταμάτησα. Συνέχισα να κλαίω μέχρι που όλα σκοτείνιασαν γύρο μου και βυθίστηκα σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα.

Ένιωσα ένα χάδι στο μάγουλο μου. Αυτό το άγγιγμα μου ήταν πολύ γνωστό. Άνοιξα τα μάτια μου και, τον είδα να κάθετε δίπλα μου και να με κοιτάει. Σαν ελατήριο πετάχτηκα στην άλλη άκρη του κρεβατιού μου και κουλουριάστηκα με το πάπλωμα μου. Μα πως είχε μπει μέσα;

«Σσσς μην φοβάσαι δεν θα σε πειράξω ούτε θα σου κάνω κακό. Κατάλαβα το λάθος μου και, δεν έπρεπε να σε αφήσω μόνη σου μετά από αυτό που σου έκανα. Αλλά αν έμενα θα σε χτύπαγα κι άλλο. Έπρεπε να ηρεμήσω και να σκεφτώ. Δεν ήθελα να σε πονέσω. Συγνώμη.»

«Φύγε από δίπλα μου τώρα! Δεν θέλω να με αγγίζεις.» κουλουριάστηκα κι άλλο στα παπλώματα μου. Τα δάκρυα μου ανέβλυζαν στα μάτια μου ξανά. Όχι δεν θα κλάψω ξανά. Όχι εξαιτίας του ξανά.

«Αγάπη μου...»

«Δεν θέλω να με ξανά πεις έτσι! Δεν είμαι η αγάπη σου δεν είμαι το μωρό σου δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά. Δεν σε θέλω ποια φύγε από δω ΦΥΓΕ!»

Σηκώθηκα από το κρεβάτι αλλά τα τραβήγματα σε όλο μου το σώμα από τις πληγές με πονούσαν αφόρητα και με έκαναν να διπλωθώ στα δύο. Τότε πετάχτηκε σαν αστραπή και με μετέφερε να ξαπλώσω πάλι στο κρεβάτι. Τότε παρατήρησα ότι τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα.

Όταν τον έβλεπα να κλαίει -και δεν ήταν λίγες οι φορές- μου σπάραζε την καρδιά και τότε ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και να τον κάνω καλά. Έμενα όμως, ποιος θα με έκανε καλά; Ποιος;

Απέφυγα να τον κοιτάξω και γύρισα από την άλλη το πρόσωπο μου ώστε να κοιτάω τον τοίχο και όχι τα δακρυσμένα μάτια του.

«Σε παρακαλώ συγχώρησε με. Δεν ήθελα να το κάνω.»

«Ούτε τις άλλες φόρες ήθελες να το κάνεις αλλά το έκανες.» τότε τον κοίταξα με θυμό. Το πρόσωπο του σαν να γαλήνεψε λίγο σαν να καταλάβαινε τον πόνο μου και με χάιδεψε στο πρόσωπο μου. Απέφυγα το χέρι του και ανακάθισα στο κρεβάτι. Μόρφασα από τον πόνο αλλά δεν του έδωσα πολύ σημασία.

«Καιρός να παίρνει ο καθένας τον δρόμο του. Δεν υπάρχει λόγος να είμαστε πια μαζί. Δεν μπορώ να ζω έτσι. Είναι βάσανο για μένα.» του είπα και τον κοίταξα.

«Όχι Μυρτώ δεν θα το επιτρέψω να χαλάσει αυτή η σχέση σε αγαπάω μωρό μου, και αν δεν σε έχω εγώ δεν θα σε έχει κανένας άλλος το κατάλαβες; Κανένας! Μόνο εγώ.»

Ναι ο γόης-κατακτητής. Ήθελε να ανήκω μόνο σε αυτόν και σε κανέναν άλλον. Μάλιστα θυμάμαι μια φορά τον ρώτησα:

«Μωρό μου να σε ρωτήσω κάτι;»

«Ωχ! Για πες...» αυτό το πράγμα ήταν πάντα η απάντηση του κάθε φορά που του έλεγα το ''μωρό μου να σε ρωτήσω κάτι;'' ή ''μωρό μου να σου ζητήσω μα χάρη;'' Λες και θα του ζητούσα να πάει να μου αγοράσει την Γη και το φεγγάρι.

« Αν χωρίζαμε και μετά από καιρό τα έφτιαχνα με άλλον και εσύ το μάθαινες πως πιστεύεις ότι θα αντιδρούσες;»

Τον είδα να σκέπτεται για λίγο και μετά μου απάντησε.

«Λοιπόν... δεν ξέρω πάντως δεν θα ζούσε. Αν τον πετύχαινα δεν θα έβγαινε ζωντανός από τα χέρια μου. Το πολύ πολύ να τον έβρισκες σε κάνα χαντάκι κομματιασμένο.»

«Γιατί ρε μωρό μου τι σου φταίει το κοπέλι;»

Τότε με πλησίασε και μου είπε

«Το κορίτσι μου είναι μόνο για μένα και για κανέναν άλλον. Και αν δεν μπορώ εγώ να σε έχω, δεν θα σε έχει και κανένας άλλος. Και θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να σε κρατήσω δίπλα μου.» και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.

Η αλήθεια είναι, ότι με κολάκευαν αυτά τα λόγια αλλά από την άλλη κρίμα να έτρωγε τα χρόνια του στη φυλακή αντί να κάνει και αυτός το ίδιο. Να βρει μια καλή κοπέλα και να συνεχίσει την ζωούλα του κανονικά. Σταμάτησα την συζήτηση εκεί και δεν την συνέχισα.

Το χάδι του με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Κάθε φορά που τσακωνόμασταν έπρεπε να περνάω αυτό το μαρτύριο. Δεν το άντεχα άλλο και αυτή τη φορά δεν θα υπέκυπτα.

«Θέλω να φύγεις. Θέλω να μείνω μόνη μου.»

«Όχι. Δεν θα σε αφήσω μόνη σου έτσι όπως σε έκανα. Και ποτέ δεν θα σε αφήσω μόνη σου ξανά.»

«Δεν σε θέλω εγώ όμως δίπλα μου. Καλύτερα να πεθάνω παρά να σε έχω δίπλα μου.»

Είδα την ταραχή στα μάτια του. Δεν περίμενε να το πω αυτό.

«Μαρία θα το μετανιώσεις αυτό που είπες. Πάρτο πίσω όσο είναι νωρίς.»

Τότε τον πλησίασα τον κοίταξα στα μάτια. Η ανάσα του χάιδευε τα χείλια μου

Μην το κάνεις. Μην υποκύψεις θα κάνεις κι άλλο κακό στον εαυτό σου δίωξε τον όσο είναι νωρίς. Έλεγε η μικρή μου φίλη που είχα παρέα από μικρή.

Έλα μου ντε όμως που υπέκυψα. Σαν την ηλίθια ξανά και αφέθηκα στο φιλί του. στην αρχή ήταν τρυφερό γλυκό όπως τον τότε καιρό που ήμασταν ένα πολύ ερωτευμένο ζευγάρι. Αφέθηκα στα χάδια του, στην αγκαλιά του, στον έρωτα που κάναμε χωρίς σταματημό. Τότε κατάλαβα πως η ζωή μου θα προχωρούσε έτσι από δω και πέρα ήθελα δεν ήθελα.