(Εγώ και ο Άρης στεκόμαστε στο δωμάτιό μου σε απόσταση.)

Α: Έλα...
Ε: Να σου πω αφεντικό, μήπως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε;
Α: Τι να σκεφτούμε;
Ε: Αυτό το πρότζεκτ που κανονίσαμε!
Α: Γιατί να το ξανασκεφτούμε, αφού σου άρεσε!
Ε: Δεν θα έχω τηλέφωνο αφεντικό...
Α: Έχω εγώ όμως. Κι εσύ έχεις... Μην μου ανησυχείς!
(Κλείνει το τηλέφωνο. Μια στιγμή αργότερα ξαναχτυπάει.)
Α: Έλα...
Ε: Εεεμ... Αφεντικό με έχεις αγχώσει... Δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνη μου πια!
Α: Ηρέμησε βρε συ... Αφού σου τα είπα όλα στο γραφείο! Και τα θυμόσουν! Και κρατούσες και σημειώσεις! Το ξέχασες;
Ε: Α ναι! Μισό λεπτό! (Αφήνει το τηλέφωνο και μια στιγμή αργότερα το ξαναπιάνει.)
Ε: Έλα αφεντικό... Να σου πω, το πρώτο μέρος το έχω ολοκληρώσει, αλλά για το δεύτερο μέρος, όταν ελεγες ότι θα έχεις τηλέφωνο, το έλεγες μεταφορικά ή κυριολεκτικά;
Α: Κυριολεκτικά βρε κορίτσι μου! Τι νόμιζες;
Ε: Ααααα... Εντάξει κλείνω. Τα ξαναλέμε σύντομα! (Αφήνουν το τηλέφωνο. Λίγο αργότερα ξαναχτυπάει.)
Α: Έλα...
Ε: Να σου πω, του Μιχαλόπουλου τα στοιχεία τα έχεις;
Α: Ναι κοπέλα μου. Μισό λεπτό... (Αφήνει το τηλέδωνο και το ξαναπιάνει.)
Έλα ακούς; Μένει στη Νέα Σμύρνη. Τηλέφωνο: 2108104586. Μην τον πάρεις όμως πριν τις έντεκα...
Ε: Γιατί;
Α: Δεν ξέρω βρε κοπέλα μου. Δεν τον ξέρω και από εχθές...
(Κλείνουν το τηλέφωνο. Λίγο αργότερα ξαναχτυπάει.)
Α: Έλα.
Ε: Αφεντικό, ξέχασες και τα στοιχεία της Ραβαζαντζή!
Α: και δεν το έλεγες βρε κοπέλα μου πιο πριν; Άκου. Μένει Κάτω Πατήσια. Τηλέφωνο: 2104982658. Μην τον πάρεις όμως πριν τις τρεις...
Ε: Καλά...
(Κλείνουν το τηλέφωνο. Λίγο αργότερα ξαναχτυπάει.)
Α: (Βήχει και ακούγεται βραχνός.) Έλα...
Ε: Εεεε... Αφεντικό, δεν θα το πιστέψεις... Ενώ τελείωνα το πρώτο μέρος σε μια βδομάδα, το β, το αρχίζω σήμερα και δεν θα το πιστέψεις! Το τελειώνω απόψε! Τα παιδιά είναι στην πεθερά μου, ο Άγγελος σε έναν φίλο του... Θα ηρεμήσει το κεφάλι μου! Και θα το τελειώσω φυσικά!
Α: Μπράβο σου κοπέλα μου... Μπραβο... (Βήχει.)
Ε: Αφεντικό; Είσαι καλά;
Α: Ε πως να είμαι καλά βρε κοπέλα μου; Με τόσα τηλέφωνα που με πήρες, μου έκλεισε η φωνή!
Ε: Ωχ...
ΜΑΖΙ: Και τι σου κάνει η Whats app!
Ε: Τώρα με το νέο πακέτο της Cosmote στο Whats app έχεις και 500 λεπτά χρόνο ομιλίας προς όλους και 5 GB μόνο με 17€ το μήνα!
Α: + άλλα 2 GB δώρι για έξτρα... ανάγκη!
ΜΑΖΙ: Τόσο απλά... Που παθαίνεις σοκ!
Ε: Αααα! Πάλι μου τελείωσαν τα GB... Μπάμπη! Wifi σταθερό έχουμε;

Μετά αφού κλείσαμε την κάμερα... Σκάσαμε στα γέλια...

Αυτήν την ανάμνηση τη θυμάμαι σαν χθες. Είχαμε πάθει πώρωση με τις διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας και κάναμε ο Άρης κι εγώ μιμήσεις. Κάποτε ασχολιόμασταν όλη μέρα με αυτά.

Κάποτε μάλιστα, θυμάμαι τον Άρη να μου παίζει στο πιάνι ελαφρές μελωδίες και να χορεύω και παράλληλα να ψευτοτραγουδάω. Σε κάποια γενέθλιά μου, τραγούδησα, ή μάλλον προσπάθησα να μιμηθώ την Σούζαν Ροντ που έλεγε το "Gee baby, I ain't good for you". Παράλληλα προσπαθούσα να μιμηθώ την Κάμερον Ντίαζ ως Τίνα στην ταινία Η Μάσκα όπου τραγουδούσε δυστυχώς πλέιμπακ το ίδιο τραγούδι. Ευτυχώς βέβαια, έκανα καλά την μίμηση...

Ένα από τα πιο μεγάλα μου όνειρα ήταν να τραγουδάω και σε κλαμπ με πιο μεγάλες σκηνές όπως το Coco Bongo που θα ήσουν πιο άνετος φυσθκά. Και θα τραγουδούσες για την αφρόκρεμα. Όχι για τον καθένα. Δεν ξέρω όμως, για έναν περίεργο λόγο, κανένα κλαμπ σαν το Coco Bongo... Θα ήθελα όμως να υπήρχε... Θα ήθελα επίσης, τότε που έκανα την μίμηση να φόραγα ένα παρόμοιο μίνι χρυσό φόρεμα σαν αυτό της Τίνα, αλλά αρκέστηκα στο τζιν σορτσάκι μου και το αγαπημένο μου λευκό κροπ τοπ... Όμως αυτό το τραγούδι έχω να το ερμηνεύσω χρόνια... Από τότε που έφυγε ο Άρης για πάντα από τη ζωή μου... Να όμως που το σιγομουρμουρίζω τώρα, στις δυόμιση το χάραμα, καθώς περπατάω για να γυρίσω στο σπίτι γιατί τα τραμ προφανώς είναι κλειστά τέτοια ώρα.

Έρχονται πολλές αναμνήσεις στο κεφάλι μου, παράλληλα με την επιθυμία να δούλευα μεν σε ένα μέρος με κόσμο και μουσική, αλλά κάτι ανάλαφρο σαν το Coco Bongo, που δύσκολα βρίσκεις και όχι τόσο φασαριόζικο. Βέβαια, έμαθα να ξενυχτώ με κάθε συνθήκες. Με κάθε τίμημα και δεν το μετανιώνω αυτό...

Πιάνω τώρα όμως, ευτυχώς η διαδρομή δεν έχει πολλές ανηφόρες, τον εαυτό μου να μουρμουρίζει το "We are number one" από το Lazy town. Και νιώθω λες και παίζω σε παραμύθι τύπου μιούζικαλ.

Θυμάμαι εξάλλου τις προάλλες να χαζεύω μια βιτρίνα του αγαπημένου γειτονικού μου βιβλιοπωλείου, και είχα δει το "Μαύρα Ρόδα και Μαγικά Sleepovers". Ένα βιβλίο που θέλω να πάρω, αλλά δεν θα έχω χρόνο μάλλον για να το διαβάσω δυστυχώς... Έχω αρκετά μαθήματα έτσι κι αλλιώς...

Το διαφήμιζαν διαρκώς στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Και.ήταν σίγουρα, κατά την πρόβλεψή μου, ένα ρομάντζο του στιλ μιούζικαλ σαν το La la land και το The sound of music. Και πρωταγωνιστούσε η Ραφαέλα Σκανταλάκη, μια αριστούχος απόφοιτος Βιολογίας που είναι και youtuber, και παρουσιάστρια στη τηλεόραση. Αλλά το επάγγελμα που την καθόρισε ήταν το επάγγελμα της τραγουδίστριας. Στο βιβλίο, είναι 25 χρονών και καταξιωμένη. Και ερωτεύεται τον άλλον πρωταγωνιστή, τον Σπασίκλα Μενέλαο, απόφοιτο Φυσικής. Και θέλει να δώσει κατατακτήριες για Χημεία. Αυτός είναι 21 και ο έρωτάς τους κατακρίνεται από όλους. Όπως και κατακρίνεται η απόφασή του για τα μετέπειτα χρόνια της ζωής του. Γνωρίζει όμως την Ραφαέλα η οποία θα τον στηρίξει σε κάθε του βήμα.

Μετά, οι δυο τους βρίσκουν εντελώς τυχαία σε μια καταπακτή στο άλσος Συγγρού, μια μέρα που έκαναν βόλτα μαζί μέσα στο καλοκαίρι, ένα υπέροχο μέρος του στιλ σπηλιάς γεμάτο κατάμαυρα τριαντάφυλλα. Ο Μενέλαος για να της αποδείξει την αγάπη του, της προσφέρει ένα μαύρο ρόδο. Έτσι το αποκαλεί η συγγραφέας. Μετά ανακαλύπτουν ένα ξόρκι όπου βοηθούσαν και τους δύο να συναντιούνται κάθε δεκαπέντε μέρες στο ίδιο μέρος, όποτε θέλουν και για όσο θέλουν, αλλά δεν πρέπει ποτέ κανένας να μάθει το μυστικό τους και τον έρωτά τους. Μετά, οι δυο τους περνάνε διάφορες περιπέτειες που θυμίζουν παραμύθι σε μαγεμένες καταπακτές, μαγεμένα άλση, μαγεμένα λουλούδια, μαγεμένες φεγγαραχτίδες και δεν συμμαζεύεται. Τώρα, που τα ξέρω όλα αυτά; Βικιπαίδεια. Τόσο απλό. Αν και δεν θα έχω χρόνο σύντομα να διαβάσω όλο το βιβλίο, ήθελα να το δω έστω και λίγο από την Βικιπαίδεια. Καλό μου έκανε πάντως. Σαν διάλειμμα από τα μαθήματα και τα κλαμπ που δούλευα εδώ και δύο χρόνια.

Αν και τώρα, επαναφέρομαι στην πραγματικότητα, γιατί μου φαίνεται σαν παραμύθι ότι θα αποφοιτήσω από το ΙΕΚ μου στην ώρα μου. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα για ένα διάστημα να καθίσω σπίτι μου και όχι να βγαίνω έξω για δουλειά ή για κάτι παραπάνω από μαθήματα. Δεν υπάρχει νόημα για διασκέδαση σε μένα πλέον. Έτσι κι αλλιώς, αυτή είναι η ζωή μου τα τελευταία δύο χρόνια. Σχολή, ΙΕΚ, δουλειά, διάβασμα, ύπνος. Και δεν σκοπεύω να βάλω κάτι περισσότερο στη ζωή μου πέρα από το ωδείο και τη σχολή χορού. Δεν έχω και διάθεση εξάλλου. Μια χαρά δεν είμαι τώρα; Δεν χρειάζομαι άλλες εκπλήξεις στη ζωή μου. Φτάνει! Μη σου πω ότι ούτε παραμύθια χρειάζομαι. Τελικά, μάλλον δεν θα το διαβάσω το βιβλίο. Δεν έχω χρόνο για αυτά. Ούτε και τη διάθεση. Έτσι κι αλλιώς, η δουλειά, δεν είναι παίξε γέλασε. Είναι δουλειά και τίποτα άλλο...

___________________________________________
Σαν να θελει να αποφύγει κάτι η Ουρανία...

Τι μου κάνετε; Να το έστω και καθυστερημένο το τέταρτο κεφάλαιο! Αυτή τη στιγμή, λαμβάνω μέρος σε τρεις διαγωνισμούς και παράλληλα κάνω και εξάσκηση στο βιολί... Γι'αυτό και έπηζα όπως καταλάβατε...

Ελπίζω να είστε όλοι καλά και καλή σας καραντίνα...