Δεν μπορεί! Με τον Άρη έχω να μιλήσω χρόνια! Εγώ ήμουν η μόνη που πραγματικά ενδιαφερόταν για το αν ζει, αν έχει πεθάνει, αν είναι καλά, αν δεν φυτοζωεί... Χρόνια ήμουν στο πλευρό του και σωματικά και νοητά. Πιο πολύ νοητά αφού έφυγε μακριά μου. Ακόμη όμως και να έφυγε, ήμουν η μόνη που σκεφτόμουν το γιατί έφυγε, πως έφυγε, με ποιό κίνητρο.

Ο Άρης για μένα ήταν σαν τον αδερφό που ποτέ δεν είχα. Μιας και είμαι μοναχοπαίδι ήταν αυτός που με συνόδευε στο σπίτι μετά το σχολείο όταν οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με πάρουν. Στα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας με βοήθαγε και στα μαθήματα μιας και οι γονείς μου κάποτε δούλευαν και οι δυο, δεκαέξι ώρες τη μέρα. Και με το που γύριζαν σπίτι έπεφταν στο κρεβάτι και δεν μπορούσαν να ασχοληθούν περισσότερο με εμένα. Ακόμα όμως και όταν τα πράγματα πήγαν καλύτερα για μένα, εξακολουθούσε να μένει δίπλα μου.

Μαζί του έκανα σχεδόν τα πάντα. Έκανα και πράγματα που δεν έκανα με την Μαριάντζελα. Χορεύαμε, κάναμε σκετσάκια, παίζαμε μονολόγους, τρέχαμε, παίζαμε... Μέχρι και σκοινάκι έκανε μαζί μου! Η Μαριάντζελα σιχαινόταν το σχοινάκι ενώ εγώ το λάτρευα όπως το λάτρευε και εκείνος. Ένιωθα λες και ζούσα σε παραμύθι μαζί του. (Δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του, αλλά περνούσα απίστευτα καλά μαζί του.) Ένιωθα λες και το άλλο μισό του εαυτού μου ζούσε στο δικό του μυαλό, στο δικό του σώμα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Ούτε γιορτές, ούτε γενέθλια, ούτε Σαββατοκύριακα, ούτε αργίες. Τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν όλη μου η ζωή. Μέχρι που στην Τρίτη Γυμνασίου, εντελώς τυχαία εξαφανίστηκε. Δεν τον ξαναείδα από τότε. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί του αλλά καμία απάντηση. Προσπαθούσα να τον βρω, αλλά κανένα αποτέλεσμα. Είχε φύγει. Το ανακάλυψα εντελώς τυχαία όταν γύριζα από μια βόλτα για ψώνια, πέρασα μπροστά από το σπίτι του που ήταν δύο τετράγωνα από το δικό μου. Το κουδούνι που έγραφε το επώνυμό τους, κενό. Αλλά ένιωθα μεγαλύτερο κενό από ότι με ένα κενό κουδούνι. Χτύπησα το κουδούνι των γειτόνων τους θυμάμαι. Ανέβηκα πάνω. Δεν μπήκα στο σπίτι τους. Απλά τους ρώτησα γιατί έφυγε, πως έφυγε. Και το περίεργο ήταν πως ούτε και αυτοί ήξεραν μιας και με τους συγκεκριμένους ανθρώπους είχαν πολύ καλή σχέση! Έφυγα από το σπίτι του συντετριμμένη. Ούτε η Μαριάντζελα δεν μπορούσε να με συνεφέρει. Ούτε η ίδια καν δεν ήξερε τον λόγο που έφυγε ξαφνικά ο Άρης. Πάντως ακόμη θυμάμαι σαν χθες, ένα παγώμενο απόγευμα του Δεκέμβρη στην πρώτη δημοτικού που τον γνώρισα για πρώτη φορά. Πηγαίναμε και οι δυο στο ολοήμερο και δυσκολευόμουν απίστευτα με την ανάγνωση. Και με είχε βοηθήσει. Και μετά από οχτώ χρόνια εξαφανίζεται σαν ατμός...

Και μετά από άλλα τόσα χρόνια να ξαναεμφανίζεται μπροστά μου! Δεν το περίμενα καθόλου. Δεν ήταν άνθρωπος που θα πήγαινε σε κλαμπ! Δεν ήταν άνθρωπος που εύκολα θα πήγαινε σε συναυλία ή λάιβ! Ούτε ήταν άνθρωπος που έκανε παρέα με αγόρια μιας και τον θυμάμαι όλη μου τη ζωή να κάθεται με μένα!

Κόντεψα να πάθω το σοκ της ζωής μου. Για μένα ήταν ό,τι καλύτερο αλλά και ό,τι χειρότερο συνάμα. Δεν ήξερα πως να το προσδιορίσω. Παρόλα αυτά, αναγκάστηκα να προχωρήσω στη δουλειά μου, να την τελειώνω και κατά τη μία η ώρα να γυρίσω στο σπίτι μου εντελώς μπερδεμένη...

___________________________________________
Ουπς! Παραλίγο να ξεχάσω τα σχόλια κάθε φορά! Έτσι κάνω μια τελευταία τροποποίηση... Ναι. Σε αυτό το βιβλίο σας συνήθισα με πολύ μεγάλα κεφάλαια. Όμως δυστυχώς αλλά και ευτυχώς, αυτό το κεφάλαιο είναι μικρό αλλά περιεκτικό και γεμάτο συναισθήματα. Πάντως έγραψα αυτό το κεφάλαιο σε μια περίοδο όπου δεν ήμουν και στα καλύτερά μου παρότι είναι από τις πιο δημιουργικές της ζωής μου. Και εμπνεύστηκα μετά την απόρριψη ενός συγγενικού ατόμου που είχαμε να μιλήσουμε χρόνια και έχω απογοητευθεί απίστευτα από τον εαυτό μου που το άφησα να γίνει έτσι. Ελπίζω να είστε όλοι καλά, να προσέχετε και να προχωράτε με ό,τι άλλο θέλετε στη ζωή σας...