Ξύπνησα τίγκα στον ιδρώτα. Η πιτζάμα μου κόλλαγε επάνω μου, παρότι δεν ήμουν σκεπασμένη. Κατάλαβα πως η κουβέρτα μου έπεσε στο πάτωμα αλλά αντί να ξεπαγιάσω, ίδρωσα.

Όμως για την ακρίβεια, ξύπνησα από μια ειδοποίηση στο κινητό μου. Μήνυμα. Από τη μαμά.

"Ουρανία, αφού διαβάσεις, θέλω σε παρακαλώ να μαγειρέψεις. Σου έχω βάλει φασόλια στο νερό από εχθές το βράδυ."

Υπέροχα! Εκτός από ιδρωτίλα θα μυρίζω και λαδίλα! Αλλά τι να κάνω; Έχω δυνατότητες για να μαγειρέψω. Τι ώρα είναι τώρα; Οχτώ. Νομίζω ότι θα προλάβω να διαβάσω κανένα τρίωρο. Τετράωρο ίσως καλύτερα γιατί έχω να διαβάσω και για τη δεύτερη σχολή μου. Μετά το φαγητό θα πέσω για ύπνο έτσι ώστε να πάω και για χορό το απόγευμα.

Ενώ διάβαζα, παράλληλα σκεφτόμουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Σκεφτόμουν ότι και καλά έκανα προπόνηση τάε κβο ντο. Ίσως να επινοούσα ποτέ κάποια χορογραφία που να ήταν και μίξη κινήσεων τάε κβο ντο. Ξέρω εγώ...

Θα το ήθελα πάντως. Ίσως αν το σκεφτόμουν παλιότερα περισσότερο, θα έκανα πρωταθλητισμό εκεί. Αλλά φοβάμαι λίγο.

Τώρα όμως θα μου πεις "Ρε Ουρανία κάνεις τη δουλειά του PR και δεν φοβάσαι μη σε μεθύσουν, σε ναρκώσουν ή σε βιάσουν. Φοβάσαι μερικές κλοτσιές και μπουνιές;" Σωστό και αυτό. Αλλά αν ξεκινούσα ποτέ τάε κβο ντο, θα το έκανα για πλάκα. Δε νομίζω ότι θα ήθελα να περάσω μια ζωή δίνοντας κλοτσιές και μπουνιές στον αέρα. Όπως και δεν θα είμαι και PR μια ζωή, αν και μπορώ να πω ότι μου αρέσει σαν δουλειά.

Αλήθεια όμως! Δεν είπα πως είμαι PR! Όχι γιατί ντρέπομαι. Απλά δεν έτυχε να το πω. Μου αρέσει να προωθώ, να μιλώ σε κόσμο. Μου αρέσει να χαμογελάω, να δίνω χαρά, να προσφέρω. Αλλά και παράλληλα να έχω μια αξιοπρέπεια. Ξέρω, δεν είναι και ό,τι καλύτερο αλλά έτσι νιώθω πιο σπουδαία. Δεν νομίζω ότι θα άντεχαν αρκετοί στα ξενύχτια και στην πολλή την κίνηση. Και μόνο για αυτό, αισθάνομαι χαρούμενη.

Ήρθε η ώρα για διάλειμμα. Πήγα στο σαλόνι και έβαλα ένα ποτήρι νερό από την κουζίνα στο τραπεζάκι. Παίρνω όμως το κινητό μου και βάζω μουσική. Το The Balkan Girls της Ελένα Γκέοργκε. Αρχίζω λίγο να ζεσταίνομαι και να κινούμαι ελαφρά. Καθώς το τραγούδι προχωράει κουνιέμαι όλο και πιο έντονα. Όλο και πιο έντονα. Δεν ζαλίζομαι όμως. Στο ρεφρέν άρχιζα να λικνίζομαι και ελαφρά λες και χόρευα οριεντάλ. Και μια απομίμηση από σάλσα μπορώ να πω. Τα ψηλοτάκουνα και το μίνι με κρόσσια μου έλειπαν. Ενώ απλά φόραγα την ιδρωμένη μου πιτζάμα.

Φαντάζομαι πάντως να χόρευα όπως η Ελένα στο κλαμπ για να φέρω κόσμο στο μαγαζί. Θα ήταν όνειρο ζωής να ήξερα να χορεύω όπως αυτή.

Αλλάζω κομμάτι. Εδώ τώρα απλώς πηδάω και κουνώ τα χέρια μου όπως όλα τα παιδιά στο κλαμπ. Θα μπορούσα να κάνω και καριέρα ως μαζορέτα αλλά φοβάμαι λίγο τα ακροβατικά. Θυμάμαι κάποτε να προσπαθούσα να κάνω μια τούμπα, στο χαλί του σαλονιού. Μεν τα κατάφερα αλλά φοβήθηκα τόσο πολύ που νόμισα ότι θα έχανα το κεφάλι μου.

Αρκετά όμως έκανα νομίζω. Πρέπει να συνεχίσω το διάβασμα. Ξεπιάστηκα πάντως με το διάλειμμα.

Μου βγήκαν τα πόδια αλλά μου βγήκαν και τα μάτια για να μπορέσω να διαβάσω σωστά. Επιτέλους κατά τις δώδεκα τελείωσα. Βάζω μια ταινία να παίζει από το κινητό μου, το Βλακασκαντέρ και πάω να μαγειρέψω στην κουζίνα.

Καθώς περίμενα το νερό να βράσει στην κουζίνα, χάζευα τον Ροντ στη σκηνή που έκανε τούμπες στο δάσος. Μου ξέφυγαν και κάποια μουρμουρητά του τραγουδιού που έβαλαν ως επένδυση στη σκηνή αυτή. Ταυτιζόμουν απόλυτα.

Ήθελα και εγώ να απογειωθώ όπως ο Ροντ. Αλλά και που απογειώθηκε, παραπάτησε και πήρε κουτρουβάλα την πλαγιά. Γέλασα μιας και εγώ φαντάζομαι τον εαυτό μου στα γυρίσματα. Αν και έχω πάρει αρκετές κουτρουβάλες στη ζωή μου, δεν θέλω άλλες. Θρήνησα πάντως δύο χέρια και ένα πόδι. Όχι τώρα. Ευτυχώς.

Ωραία, το νερό βράζει. Τώρα πρέπει να είμαι από πάνω συνέχεια. Να αναδεύω το μείγμα και να βγάλω τον αφρό. Όπως στα ρεβύθια. Πρέπει να προσέχω πολύ.

Αν και έχω γεμίσει λάδια και ατμούς εξακολουθώ να μένω εκεί αγέρωχη. Μοσχομύρισε όμως η κουζίνα. Ταυτόχρονα συνέχισα να βλέπω και την ταινία. Ήταν ευχάριστη η αναμονή μέχρι να γίνει το φαγητό.

Συνέχισα πάντως να βλέπω μέχρι και όταν σερβιρίστηκα. Ο Ροντ είχε πέσει και σηκωθεί αρκετές φορές. Μέχρι που πέτυχε τον στόχο του. Να νικήσει τον πατριό του στην πάλη. Αυτήν την χαρά της νίκης ήθελα κι εγώ να τη νιώσω. Αλλά απλά αρκέστηκα σε ένα ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελο. Χωρίς συγκίνηση. Δεν έριξα ούτε ένα δάκρυ.

Θυμάμαι βέβαια παλιότερα ότι οποιοδήποτε συναίσθημα και να είχες, πάντα το εκδήλωνες με κλάμα. Πλέον με θυμό ή τρόμο το δείχνεις. Εγώ όμως δεν δείχνω τίποτα πλέον. Δεν υπήρχε νόημα.

Μετά το φαγητό κάθισα στη καρέκλα μου ξαπλωμένη πίσω εξαντλημένη. Σε λίγο θα πήγαινα για ύπνο στο δωμάτιό μου. Ελπίζω να εκτιμήσουν την προσπάθειά μου!

Είδα ένα από τα πιο περίεργα όνειρα. Ήμουν ηρωίδα σε ένα παιχνίδι δράσης. Σαν το Super doggy. Μόνο που αντί να πηδάω και να δαγκώνω, κλότσαγα και έδινα μπουνιές και σφαλιάρες. Είχα διάφορα θέματα στις πίστες. Στο καλοκαιρινό φορούσα ένα απλό σορτσάκι και ένα μπλουζάκι και έπρεπε να αντιμετωπίσω δηλητηριώδη ψάρια που έβγαιναν έξω από το νερό με αχινούς. Φυσικά ήμουν ξυπόλητη.

Στο ανοιξιάτικο φορούσα ένα απλό μπλουζάκι και ένα γυαλιστερό κολάν με αθλητικά και είχα μαζεμένα σε κότσο τα μαλλιά μου. Εκεί αντιμετώπιζα γιγάντιες κάμπιες και δηλητηριώδη γιγάντια σαρκοφάγα λουλούδια.

Στο φθινοπωρινό φορούσα ένα απλό τζιν και μια κόκκινη μπλούζα. Εκεί αντιμετώπιζα λυσσασμένα σκυλιά και σιχαμένους μπάμπουρες.

Στο χειμωνιάτικο, το αγαπημένο μου αντιμετώπιζα χιονοστιβάδες, σταλακτίτες, αετούς και τοξικούς πιγκουίνους. Είχα όμως και μάτια λέιζερ όχι μόνο για τους εχθρούς αλλά και για εκτός της μάχης, να ανάβω φωτιές και να ζεσταίνομαι. Φορούσα το αγαπημένο μου μάλλινο κόκκινο φόρεμα με άσπρα γούνινα τελειώματα. Δεν μπορούσα όμως να δώσω κλοτσιές. Έδινα γονατιές και μου άρεσε. Ένιωθα λες και έπαιζα και λίγο ποδόσφαιρο.

Μετά από αυτά όμως πήγα και στο κρυμμένο σπήλαιο του Λόρδου Ονειροκαταστροφέα. Είναι ένας πανύψηλος και λυγερός βρικόλακας που σου καταστρέφει τη ζωή. Από το να σε δαγκώσει, να σου πιει το αίμα και να σε ζαλίσει, μέχρι και να σε σκοτώσει. Αλλά μέχρι και να απαγάγει και να πάρει μακριά σου όποιον αγαπάς.

Εγώ όμως ήμουν πιο προετοιμασμένη. Φορούσα και ένα σούπερ αδιάβροχο και κουβαλούσα και μια ασπίδα για να αποφεύγω τις βολές του. Με μερικά μπουνίδια και κλοτσιές μετά, τον είχα νικήσει. Ένιωσα και πάλι το αίσθημα της νίκης. Που κανονικά θα με συγκινούσε, αλλά τελικά δεν ένιωσα τίποτα. Ενώ θα περπατούσα με θρίαμβο για τη νίκη μου, τελικά απλά περπατώ αράζοντας, εντελώς χαλαρά. Με ένα κουρασμένο χαμόγελο. Νιώθω αναίσθητη. Αλλά δεν με νοιάζει.

Για έναν περίεργο λόγο όμως ξυπνώ με λίγα δάκρυα στα μάτια. Κοιτάζω το ρολόι. Ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Γιατί ρε γαμώτο; Καλά δεν ήμουνα; Χαζο-τσίμπλες! Τις πιο ακατάλληλες στιγμές εμφανίζεστε! Πάω για μια στιγμή στην τουαλέτα και μετά χουζουρεύω στο κρεβάτι μου για λίγο. Σε λίγο θα πάω για χορό και θέλω να είμαι σε εγρήγορση.

Σηκώνομαι όσο πιο απαλά, αργά και ελαφρά μπορώ. Το στομάχι μου ψιλοανακατεύεται και τα μάτια μου ακόμη είναι ακόμη θολά. Βάζω πάλι το αγαπημένο μου κολάν και το μπλουζάκι μου και βγαίνω από το σπίτι.

Κοιτάζω πάλι αυτήν την υπέροχη ζωγραφιά της Γλυφάδας μπροστά μου καθώς περιμένω το τραμ. Μέσα μου μουρμουρίζω έναν σκοπό ενώ περπατώ ρυθμικά.

Αυτή τη στιγμή νιώθω να είμαι στον παράδεισο. Θα ήθελα να σταματήσω τον χρόνο εδώ. Αλλά ξέρω πως πρέπει να προχωρήσω όσο μπορώ. Έτσι ακολουθούσα τις οδηγίες του δασκάλου μας όσο καλύτερα μπορούσα αν και σκεφτόμουν αυτά που σκεφτόμουν και στο σπίτι μου ταυτόχρονα.

Χόρευα, πήδαγα και έκανα ασκήσεις μέχρι αύριο μαζί με τα άλλα παιδιά με μια απλανή έκφραση ενώ άλλοι χαμογελούσαν ή μιλούσαν. Δεν πολυάκουγα όμως τι λέγανε. Ήμουνα βέβαια στο σημείο λίγο πριν ξεκινήσω να κάνω τις τρέλες που έκανα μόνη μου στο σπίτι. Αλλά τελικά συγκρατήθηκα.

Ήμουνα όμως συγκεντρωμένη στο ό,τι έκανα. Άκουγα τον δάσκαλο τόσο προσεκτικά και καλά και ας φαινόμουν ότι ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Νιώθω ότι κατακτώ όλο τον κόσμο, όλη τη γη. Το καλύτερο συναίσθημα ποτέ. Όμως δείχνω μια αδιάφορη αλλά χαλαρή έκφραση που παράλληλα δείχνει και απόλυτη ευχαρίστηση.

Το μάθημα τελειώνει. Παίρνω το τραμ για να πάω στο σπίτι. Πρέπει να ηρεμήσω, να αλλάξω και μετά να πάω στη δουλειά μου. Έχω όμως μπόλικο χρόνο. Τρεις ώρες για την ακρίβεια. Έτσι αποφασίζω να διαβάσω για τη δεύτερη σχολή μου.

Χάνομαι στα βιβλία για αρκετή ώρα. Η συγκέντρωση και η μνήμη παίρνει φουλ μπροστά. Τίποτα άλλο δε σκέφτομαι παρά μόνο αυτά που πρέπει να διαβάσω και να μάθω. Βέβαια, βαθιά μέσα στο μυαλό μου, εντελώς υποσυνείδητα, σκεφτόμουν τον αγώνα που έκανα. Βέβαια, ένιωθα υπόχρεη αυτών των σκέψεων γιατί όντως κάνω αγώνα. Μεγάλο αγώνα.

Να πρέπει να πληρώσεις τη δεύτερη σχολή σου γιατί δεν σου την πληρώνουν οι γονείς σου. Είμαι στα τελειώματά της βέβαια, αλλά μιλάμε για δουλειά πολλή. Και ενώ θέλεις να δουλέψεις να μη σε στηρίζει κανένας. Ούτε καν οι γονείς σου.

Τώρα θα μου πείτε, ότι υπάρχουν γονείς που όντως δεν μπορούν να συντηρήσουν τα παιδιά τους, αλλά και αυτοί που μπορούν αλλά δεν θέλουν. Υπάρχουν πολλά άλλα τέτοια καθίκια.

Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που έτσι κι αλλιώς με το που κλείσουν τα δεκαοχτώ να θέλουν από μόνοι τους να δουλέψουν. Όπως και αυτοί που τους στηρίζουν λίγο οι γονείς τους, αλλά και αυτοί δουλεύουν λίγο παράλληλα. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει βέβαια, αλλά με την προϋπόθεση να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Από τους γονείς μου βέβαια δεν έχω και τόση πολλή βοήθεια αλλά τι να κάνω... Και να παραπονεθώ, θα αδιαφορήσουν όλοι. Οπότε το ράβω και είμαι ήσυχη. Κάνω τη δουλειά μου χωρίς πολλά πολλά.

Προχωρώ κι εγώ λοιπόν στην ίδια ευθεία με τις υποχρεώσεις μου, τα μαθήματά μου στο ίδιο μοτίβο. Όλα όμως είναι χαλαρά και ήρεμα. Η ίδια ηρεμία υπήρχε και όταν πήγα στη δουλειά μου. Ή τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσω το κομμάτι μου.

Το πλήρωμά μου, είχε κανονίσει να κάνω και μια πρόβα τζενεράλε στο καμαρίνι μου. Με ζέσταμα φυσικά. Και πανδύσκολες διαφραγματικές αναπνοές. Προσπαθούσα μισή ώρα. Μετά αναγκαζόμουν να περιμένω εως τις δώδεκα το βράδυ.

Εκτός από χορό, κάνω και τραγούδι. Τη μια βραδιά στο κλαμπ είμαι PR και τη δεύτερη βραδιά είμαι τραγουδίστρια. Βέβαια εμφανίζομαι περισσότερο νωρίς μιας και μετά τις δύο το βράδυ εμφανίζονται τα μεγάλα ονόματα. Ήδη βέβαια δουλεύω ενάμιση χρόνο ως PR σε αυτό το κλαμπ αλλά μπορώ να πω πως κατάφερα τους τελευταίους τέσσερις μήνες να πιάσω και δουλειά τραγουδίστριας αν και δεν μου άρεσε ιδιαίτερα να νιώθω πως ζητιανεύω ή να προσκυνώ κάποιον για να με πάρουν αν και έχω ακούσει χειρότερα πράγματα για αυτή τη δουλειά, πόσο μάλλον το πως θα την διεκδικήσεις. Είμαι όμως παθιασμένη με τη δουλειά μου.

Φορώ το στενό κόκκινο φουστάνι μου με τα αγαπημένα μου χρυσά ψηλοτάκουνα πέδιλα και ανεβαίνω στη σκηνή. Ο κόσμος ζητωκραυγάζει και χειροκροτάει. Φαίνεται να εκτιμούν οι άλλοι έστω και λίγο τη δουλειά μου.

Παίρνω μια ανάσα αθόρυβα και το λαρύγγι μου παίρνει φωτιά. Όλη μου η δύναμη πάει στη φωνή μου.

Όσο τραγουδάω, νιώθω ότι γίνομαι το κέντρο του κόσμου, το κέντρο του σύμπαντος. Περπατώ πάνω κάτω, λικνίζομαι, χορεύω... Κάνω τα πάντα. Βέβαια το να χορεύεις είναι λίγο δύσκολο με τα ψηλοτάκουνα, ειδικά σε σκηνή ενός κλαμπ, αλλά είναι πανεύκολο να κάνεις πασαρέλα σε σκηνή κλαμπ. Δύσκολο όμως το να ξέρεις και να περπατάς και να τραγουδάς ταυτόχρονα, αλλά είναι θέμα εξάσκησης καθαρά.

Βέβαια, στις πρώτες μου βραδιές στη δουλειά δυσκολευόμουν απίστευτα. Αλλά πιο πολύ δυσκολεύομαι ως PR και όχι τόσο σαν τραγουδίστρια, γιατί στην πρώτη δουλειά αναγκάζομαι να βγαίνω από το κλαμπ. Βέβαια ξέρω και κάποιους τραγουδιστές οι οποίοι ανεβαίνουν στα τραπέζια, στο μπαρ... Εγώ αυτό δεν θα το έκανα. Φοβάμαι στην ιδέα να κάνω στην ισιάδα ποδήλατο χωρίς βοηθητικές, όχι απλά να ανέβω στο τραπέζι...

Εντελώς τυχαία όμως, θυμήθηκα ένα πάρτι που είχα κάνει πριν πολλά χρόνια στο δημοτικό. Είχα τον Άρη και την Μαριάντζελα για φίλους κολλητούς και έκανα ένα πάρτι στο Party Hall, που ήταν κάτι σαν κλαμπ για παιδιά, που ήταν κάπου στη Λεωφόρο Κηφισίας. Τότε βέβαια, μέναμε στο νοίκι και συγκεκριμένα στη Νερατζιώτισσα κοντά στο Mall δηλαδή. Και το πάρτι τότε το είχα κάνει νωρίς το βράδυ. Το Party Hall βέβαια έχει κλείσει οριστικά εδώ και αρκετά χρόνια γιατί έχω ξαναπεράσει πολλές φορές από εκεί. Θυμάμαι ότι είχε μια κατακόκκινη πίστα χορού και αρκετά μικρά μαύρα τραπέζια όπου εμείς τα κορίτσια ανεβαίναμε πάνω και χορεύαμε. Βέβαια είχα λιγότερο κόσμο, πολύ λιγότερο από ότι έχει ένα κανονικό κλαμπ για ενηλίκους, προφανώς αλλά θυμάμαι ότι στην πίστα του, υπήρχε και μια τηλεόραση σαν και αυτές που έχουμε στο σπίτι μας και μπορούσες αν ήθελες να κάνεις και καραόκε.

Η Μαριάντζελα τότε είχε τραγουδήσει με την Αργυρώ το "Κόκκινη κάρτα" του Νίβο και του Ισορροπιστή. Εγώ με τον Άρη είχαμε τραγουδήσει το "'Ό,τι αξίζει" και το "Επικίνδυνα σε θέλω." Και τότε μου κόλλησε το μικρόβιο με το τραγούδι αν και έκανα ήδη χορό από τα έξι μου.

Και να 'μαι τώρα σε ένα από τα πιο περιβόητα κλαμπ της Γλυφάδας να τραγουδάω μόνη μου ζωντανά και όχι καραόκε ή πλέιμπακ. Και νιώθω πολύ περήφανη για τον εαυτό μου.

Η ώρα περνάει. Μετά τις δύο η ώρα, η δουλειά μου σαν τραγουδίστρια τελείωσε, αλλά έχω κι άλλα να κάνω. Και συγκεκριμένα να φωτογραφηθώ με πελάτες και θαυμαστές. Που δεν έχω πρόβλημα.

Πρώτα με πλησίασαν δύο κοπέλες με κοντοκουρεμένα μαλλιά και σκουλαρίκια στη μύτη. Μετά με πλησίασαν ένα κορίτσι με μακριά καστανά μαλλιά και ένα αγόρι με καούκα ξανθιά και γυναικεία ρούχα, που είχε όμως σωματάρα. Έπαθα βέβαια ένα μικρό σοκ πιο πολύ για την κοπέλα, όχι για το αγόρι μιας και τα έχω συνηθίσει αυτά ενάμιση χρόνο τώρα αν και δε ήταν γκέι και λεσβιακή βραδιά. Την κοπέλα όμως, κάπου την έχω ξαναδεί. Δεν μπορεί! Και μου χαμογέλασε και κάπως περίεργα!

Όμως την αφήνω να απομακρυνθεί. Πρέπει να είμαι επαγγελματίας. Δεν μπορώ να κοιτάζω το καθετί μικρό και ασήμαντο.

Μετά με πλησιάζουν δύο αγόρια που μου φαίνονται εντελώς φυσιολογικά και ήταν μαζί με ένα παχουλό κορίτσι. Αυτοί όμως μου ζήτησαν αυτόγραφο. Τους έδωσα. Τι να έκανα;

Τελευταίοι όμως με πλησιάζουν άλλα δύο αγόρια. Ένα πανέμορφο μελαχρινό ψηλό αγόρι και ένα κοντόχοντρο αγόρι με ξανθιές μπούκλες που φορούσε πουκάμισο με τζιν! Τέρμα φλώρος. Και εντελώς ακατάλληλα ντυμένος για κλαμπ. Όμως έπαθα το σοκ της ζωής μου.

-Ουρανία! Τι κάνεις εσύ εδώ;

-Από το στόμα μου το πήρες. Εσύ τι κάνεις εδώ θα έπρεπε να σε ρωτάω. Εγώ εδώ δουλεύω.

-Δεν σου το 'χα...

-Κι εσύ δεν πας πίσω Αρούλη... λέω ελαφρώς εκνευρισμένη.

Και καταλάβατε για ποιόν λόγο εκνευρίστηκα...

___________________________________________
Γεια σας και καλημέρα σας! Ναι, το ξέρω και πάλι έχω να ανανεώσω το βιβλίο αυτό πολύ καιρό, όπως και τα άλλα... Αλλά δυστυχώς, έπεσε το κινητό μου στη τουαλέτα και αντιμετωπίζω κάτι μικρά εμπόδια με τη σχολή μου και φυσικά έτσι το wattpad έμεινε λίγο πίσω. Δεν πειράζει όμως. Δεν θέλω να δικαιολογούμαι. Απλά θέλω να ξέρετε τι γίνεται...

Είδατε ότι επιτέλους ανέβασα! Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να μην ξεχάσετε να ψηφίσετε και να σχολιάσετε. Επιτέλους η Ουρανία είδε τον Άρη, τον παλιό της φίλο μετά από πολλά χρόνια! Τι θα γίνει στη συνέχεια; Κανείς δεν ξέρει! Μείνετε όμως συντονισμένοι!