Με λένε Ουρανία. Και είμαι ένας άνθρωπος που κλαίει σπάνια. Τόσο σπάνια που θα απορούν οι άλλοι αν έχω προβλήματα στη ζωή μου. Κι όμως έχω περισσότερα από τον καθένα. Προβλήματα που θέλω ακόμη να τα σκεφτομαι παρά τα σχόλια των άλλων.

Δεν έκλαψα όμως ούτε όταν η πρώην κολλητή μου η Δώρα με παράτησε για την Ελένη που δεν τη συμπαθώ καθόλου.

Δεν έκλαψα όμως ούτε όταν ανακάλυψα ότι ο παιδικός μου και αγαπημένος μου φίλος ο Άρης άρχισε να απομακρύνεται. (Όχι δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του και ούτε ποτέ θα είμαι αλλά σαν φίλο τον θέλω πολύ στη ζωή μου.)

Δεν έκλαψα όμως ούτε όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός το περασμένο καλοκαίρι.

Δεν έκλαψα όμως ούτε όταν με σχολιαζαν αρνητικά για τον εκδηλωτικό χαρακτήρα μου.

Δεν έκλαψα όμως ούτε όταν απέτυχα οικτρά σε ένα διαγώνισμα ενώ είμαι από τις καλύτερες φοιτήτριες στο πανεπιστήμιό μου.

Δεν έκλαψα όμως ούτε όταν ανακάλυψα ότι οι γονείς μου δεν είναι πάντα αυτό που δείχνουν...

Δεν έκλαψα όμως επίσης ούτε καν όταν εμαθα πως η αγαπημένη μου σελέμπριτι με την οποία είχα πιάσει στα κρυφά φιλία πέθανε σε τροχαίο.

Κάποτε έκλαιγα συνέχεια. Έριχνα ποτάμια, κουβάδες, κορόμηλα ολόκληρα. Όμως αποφάσισα ότι δεν θα ξανακλάψω ποτέ ξανά για κανέναν. Μέχρι που μια στιγμή έφερε πάλι τα πάνω κάτω στην αδιάφορη και μουντή ζωή μου. Είναι όμως κάτι που θα με κάνει να γελάσω ή να κλάψω; Ελπίζω όχι να κλάψω! Οι ήρωες, οι πραγματικοί άνθρωποι προς μίμηση δεν κλαίνε ποτέ. Ούτε πονάνε. Ο πόνος για μένα είναι προς αποφυγήν...

___________________________________________
Γύρισα πάλι! Ελπίζω να σας έλειψα. Θα τα πούμε αύριο στο πρώτο κεφάλαιο!