Η Κίρα ξύπνησε το σημαδιακό εκείνο πρωί με άδεια τη θέση του μαξιλαριού δίπλα της. Σηκώθηκε παραξενεμένη, φόρεσε μια μαύρη καλλίγραμμη ρόμπα και πήγε να ελέγξει  τα δωμάτια του σπιτιού. Το σαλόνι και η κουζίνα έλαμπαν από καθαριότητα και δεν υπήρχε ίχνος και ήχος που να μαρτυρούσε την παρουσία του Αριστίωνα. Μα που στο καλό βρισκόταν; Σηκώθηκε τόσο νωρίς για να μεταβεί στο γραφείο του;

Μόλις έφυγε από την κουζίνα και στράφηκε στο σαλόνι, τα μάτια της ίσα που έπεσαν φευγαλέα σε ένα φύλλο χαρτί. Απορημένη πλησίασε στο υπερμέγεθες άσπρο τραπέζι της κουζίνας, πήρε το σημείωμα στα χέρια της και ξεκίνησε να διαβάζει. Όταν τελείωσε την ανάγνωση, τα γράμματα της φαίνονταν ότι 'χόρευαν' και  'εξαπολύονταν' σαν τόξα κακίας και η ψυχική της κατάσταση χειροτέρευε με τα δευτερόλεπτα.  Δεν είχε καταλάβει χθες το βράδυ, ότι ο Αριστίων μιλούσε σοβαρά όταν της έλεγε ότι θα χωρίσουν.

Πίστευε ότι ο καλός της εκφράστηκε φορτισμένα πάνω στην ένταση του θυμού του και ότι θα ηρεμούσε όταν θα ξάπλωνε για να κοιμηθεί δίπλα της την νύχτα. Όμως το εννοούσε και το γράμμα του το αποδείκνυε. Της ανέφερε στο τέλος πως θα έφευγε είτε ο ίδιος είτε εκείνη από το διαμέρισμα εντός δύο ημερών, ότι αποφάσιζε θα το δεχόταν . Είχε αποφασίσει να χωρίσουν το συντομότερο και να μην το καθυστερούν. Κατέληξε στην απόφαση πως μάλλον θα ήταν καλύτερο να φύγει η ίδια από το μέχρι άλλοτε κοινό σπίτι τους. 

«Θα σου πάρω τα πάντα και θα σε διαλύσω Αριστίωνα, δεν θα σε αφήσω έτσι μόνο και μόνο επειδή χωρίσαμε και πίστεψες πως γλίτωσες από εμένα » μονολόγησε σκληρά σατανικά και εκδικητικά. Χαμογέλασε αμυδρά, καθώς θα έθετε το σχέδιο της σε εφαρμογή άμεσα χωρίς καμία καθυστέρηση. Ένας κακόβουλος άντρας προηγουμένως πλεύρισε τη Κίρα και της υποσχέθηκε να τη βοηθήσει να εκδικηθούν τον Αριστίωνα. Να βρουν τρόπο να τον στριμώξουν, ώστε να μην μπορεί να περπατήσει με καθαρό βήμα στη κοινωνία, ποτέ ξανά στη ζωή του.

Του έστησαν λοιπόν, μια ύπουλη παγίδα με σκοπό να τον κλείσουν στη φυλακή. Ο αρχισυντάκτης του πρακτορείου ειδήσεων όπου εργαζόταν ο νέος, ειδοποιήθηκε μέσω της δαιμόνιας γυναίκας, ότι ο Αριστίωνας  έγραψε άρθρο στο οποίο διέδιδε ψευδείς πληροφορίες σχετικά με το συμβάν ενός πολέμου. Έτσι διέκοψε την συνεργασία μαζί του χωρίς να τον ενημερώσει και φρόντισε να τον καταγγείλει άμεσα για να μην προλάβει να αντιδράσει. Όλοι οι δημοσιογράφοι του πρακτορείου, διατηρούσαν καλή επαγγελματική σχέση με τον Αριστίωνα και δεν είχαν φανταστεί καν ότι ο δεύτερος θα έφτανε μέχρι τέτοια ειδεχθής πράξη. Απογοητεύτηκαν και θύμωσαν μαζί του σε μεγάλο βαθμό.

Το άρθρο- που στη πραγματικότητα δεν είχε συντάξει ο Αριστίων -ήταν ένα αποκύημα της φαντασίας της Κίρα και του συνεργού της. Πέτυχε λόγω του ταλέντου του  απατεώνα δημοσιογράφου που ειδικευόταν σε υποθέσεις ενοχοποίησης αθώων ατόμων. Κατόρθωσε να μιμηθεί τον γραφικό χαρακτήρα του Αριστίωνα, παρουσιάζοντας στη συνέχεια το κείμενο στο δημοσιογραφικό επιτελείο. Έτσι κατάφεραν να τον οδηγήσουν στο κελί της φυλακής αδίκως.

                            [...]

Ο Αριστίωνας μέχρι να έρθει η μέρα της σύλληψης που του στιγμάτισε τη μοίρα, δεν ζούσε τίποτα ιδιαίτερα σπουδαίο. Όμως μπορούσε να πει με βεβαιότητα πως ήταν πολύ καλύτερα από τότε που χώρισε με την Κίρα. Θα αφοσιωνόταν στη δουλειά του χωρίς την ανάμειξη και τις προτροπές της πρώην συντρόφου του για κατάκτηση χρήματος, θα έδινε δικαίωμα στον εαυτό του για περισσότερη ξεκούραση. Θα  έπαιρνε σβάρνα τα γραφικά πάρκα του κέντρου της πόλεως μιας και αγαπούσε το περπάτημα και τον αναστοχασμό. Μέσω της αναζήτησης του εαυτού του θα έβρισκε το φταίξιμο το οποίο συνέβαλε στο χωρισμό του με την Ρουμπίνα.

  Η γλυκιά του πονόψυχη και με μεγάλη προσφορά αγάπης προς τον κόσμο, Ρουμπίνα δοκιμάστηκε τρομερά συναισθηματικά, αλλά εκείνη την εποχή ο ίδιος δεν το καταλάβαινε και ούτε τον ένοιαζε πολύ. Φέρθηκε με άσπλαχνη αδιαφορία προς τη κοπέλα που ήταν η μόνη άξια που τον νοιάστηκε. Μέχρι που άλλαξαν όλα, καθώς έφτασε η μέρα της  σύλληψης του. Η ψυχολογία του πλήγηκε σε μεγάλο βαθμό και μαζί με αυτήν, η ελπίδα του ότι θα έβγαινε σύντομα από το αποκρουστικό μέρος της φυλακής.

  Δεν πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα που ένας αξιέπαινος δικηγόρος απέδειξε ότι αμαύρωσαν το όνομα του με ψεύτικα στοιχεία και κατάφερε να τον βγάλει εκτός φυλακής, οδηγώντας τον στο δρόμο της ελευθερίας ξανά. Ο Αριστίων δεν έκρυβε τη χαρά του για το αγαθό της ελευθερίας το οποίο πίστευε ότι έχασε παραλίγο για πάντα. Λίγες μέρες πριν την δίκη και έγινε η αιτία να κηρύξει την αποφυλάκιση του, είχε την επίσκεψη ενός ευχάριστου προσώπου.

«Ήσουν η μόνη που νοιαζόταν για μένα και ήρθες να με δεις τις περισσότερες φορές, ενόσω βρισκόμουν πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Σε ευχαριστώ Ρουμπίνα για τα πάντα: την συμπόνοια, υποστήριξη, το κουράγιο, την ευγένεια που μου έδινες και όλα τα υπόλοιπα » την κοίταξε με βλέμμα που φανέρωνε ένταση, ευγνωμοσύνη και καλοσύνη. Εκείνη σάστισε καθώς δεν περίμενε τέτοια λόγια, σφίχτηκε μέσα της από την δυσκολία της να τον παρατηρεί στη συγκεκριμένη δεινή κατάσταση και του χαμογέλασε ίσα-ίσα για να του δείξει και εκείνη καλοσύνη. Το βασικότερο όμως ήταν ότι κατάλαβε την αγάπη της για εκείνον.

           [...]

«Πως έβγαλες από τη μνήμη σου το κακό που σου έκανε; Έτρεξες αμέσως κοντά του με το που αποφυλακίστηκε τη πρώτη μέρα για να τον βοηθήσεις και να του σταθείς »τη μάλωσε και επεδίωξε να την επαναφέρει στη λογική η Ισιδώρα.

«Μάλλον ήθελα ο Αριστίων να έχει κάποιο κοντινό  άτομο δίπλα του. Να μην νιώθει αβοήθητος και απελπισμένος την σπουδαία μέρα της αποφυλάκισης του »βιάστηκε να δικαιολογηθεί η Ρουμπίνα.

«Τον υπερασπίζεσαι βλέπω ».

«Όχι ακριβώς εγώ...» μέσα της όντως τον υπερασπιζόταν απλώς δεν το είχε καταλάβει ούτε η ίδια. Όμως είχε δίκιο η φίλη της, το ξανα συλλογίστηκε.

Στο μεταξύ οι φίλοι του Αριστίωνα τον πείραζαν λέγοντας:« Τι περίμενες να σε δεχόταν με αγκάλες;» ο νέος ενοχλημένος απάντησε ότι φυσικά δεν περίμενε κάτι τέτοιο ύστερα από όσα της έκανε.

       [....]

Η Ρουμπίνα όταν ήρθε η στιγμή να τον βρει στο ξενοδοχείο όπου έμενε προσωρινά, αποφάσισε να του καταστήσει ακριβές πως θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους.

«Αριστίωνα να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Χαίρομαι που βγήκες από τα σίδερα του εγκλεισμού σου και είσαι καθοδόν προς το νέο σου ξεκίνημα. Όμως υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να ξεχαστούν ούτε να σβηστούν από το χάρτη της μνήμης, όπως για παράδειγμα η εγκατάλειψη και το ότι επέλεξες άλλη γυναίκα να σταθεί δίπλα σου. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να στο συγχωρέσω, ούτε να το διαγράψω από το νου μου και να παίζω την άνετη φίλη δίπλα σου λες και δεν συνέβη τίποτα στο παρελθόν ».

Τον βοήθησε να τακτοποιηθεί με τα πράγματα του στο διαμέρισμα το οποίο του βρήκε μέσα από αγγελία. Μέχρι εκεί. Τον αντιμετώπιζε με ψυχρότητα κα εκείνος το αντιλαμβανόταν και στεναχωριόταν αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ούτε είχε δικαίωμα να της ζητήσει τον λόγο-εφόσον του ήταν κατανοητός- παρά μόνο να δέχεται το φέρσιμο της.

Της είχε φερθεί πολύ χειρότερα ο ίδιος τότε.... Η συμπεριφορά που δεχόταν από εκείνη τώρα, δεν ήταν τίποτα μπροστά στο δηλητήριο που της εξαπέλυε, την περίοδο που η σχέση τους βρισκόταν σε κρίση.

Οι συγκυρίες όμως σαν αποφάσισαν να τους φέρουν πιο κοντά στο θέμα της διαμονής και ίσως κατά επέκταση της καρδιάς τους. Το σπίτι του νεαρού  έπαθε φθορές λόγω μιας καταστροφικής πυρκαγιάς. Βρέθηκε η λύση ενός άδειου σπιτιού απέναντι από το σπίτι της Ρουμπίνας. Ήταν από τα ελάχιστα οικονομικά καθώς ο Αριστίων για ένα διάστημα από τότε που αποφυλακίστηκε και μέχρι να ορθοποδήσει, δεν διέθετε τεράστιο απόθεμα χρημάτων για να κάνει άνετα τη ζωή του όπως κάποτε.

«Επομένως δεν έχεις παρά να δεχτείς ότι θα γίνουμε γείτονες ». Η νεαρή στο άκουσμα αυτό του σοβαρού γεγονότος του οποίου δεν είχε δυνατότητα να αλλάξει, δυσανασχέτησε αλλά το 'κατάπιε'.

      [...]

Κάποιο απόγευμα ο Αριστίωνας πρότεινε στη Ρουμπίνα να κάνουν περίπατο στο πάρκο. Εκείνη δέχτηκε απρόθυμα, αλλά μόνο και μόνο επειδή το ενδιαφέρον της για το τι θα άκουγε  ήταν τόσο έντονο, που αδυνατούσε να του αρνηθεί.

Αφού ξανα θυμήθηκαν παλιές τους στιγμές και έκαναν απολογισμό των γεγονότων της ζωής τους...

« Συγγνώμη κορίτσι μου, υπήρξα απαράδεκτος, κακότροπος, ποταπός και κανονικά υπό άλλες συνθήκες δεν θα άξιζα την συγχώρεση σου. Εγώ μετανιώσει τόσο οικτρά και ισχυρά παρολ αυτά. Δεν μπορώ να μην ελπίζω και να περιμένω το πότε θα έρθει η στιγμή να δεχτείς την μετάνοια μου ».

Είδε πως η Ρουμπίνα παρέμενε υπερβολικά σιωπηλή και έτσι αποφάσισε να της μιλήσει διαφορετικά σε μια προσπάθεια να οξύνει το ενδιαφέρον της να τον ακούσει.

«'Έχεις δίκιο να μου είσαι θυμωμένη ».

«Όχι δεν είμαι, ποτέ δεν ήμουν πραγματικά.  Πονεμένη και συντετριμμένη υπήρξα. Αυτή την περίοδο επηρεάζομαι συναισθηματικά, γιατί θυμήθηκα την σκληρή δοκιμασία στην οποία με υπέβαλες όταν η σχέση μας δεν πήγαινε καλά και ιδιαίτερα όταν διάλεξες να με παρατήσεις. Όμως είχα αρχίσει να ξεπερνάω τα άσχημα αυτά συναισθήματα εωσότου μπήκες ξανά στη ζωή μου » το βλέμμα της χάθηκε προς το πορτοκαλί των φθινοπωρινών δέντρων για μια άπειρη στιγμή όπως την νόμιζε ο Αριστίωνας.

« Φυσικά ήσουν συντετριμμένη. Εγώ σε παράτησα και δεν ενδιαφέρθηκα ούτε μια φορά για τα συντρίμμια της ψυχής σου και σε τι κατάσταση σε άφηνα πίσω μου » παραδέχτηκε με ένα πικρό μειδίαμα μετάνοιας. Η Ρουμπίνα δεν αισθάνθηκε καλά, προτίμησε να δώσουν λήξη στη κουβέντα και αποχώρησε από το τοπίο.