Οι γονείς της Ρουμπίνας της συμπαραστάθηκαν για όσο καιρό έμειναν στο σπίτι της. Την συμβούλεψαν να προσπαθήσει να ξεχάσει εκείνον το νεαρό, επειδή την πόνεσε και δεν φέρθηκε αντάξιος της αγάπης της. Εκείνη τους έδειξε πως συμφωνεί μαζί τους, αλλά στη πραγματικότητα είχε τους λόγους της να νιώθει άσχημα και λυπημένα για τη γνώμη που σχημάτισαν σχετικά με τον Αριστίωνα. Δεν τον θεωρούσε τίμιο, ηθικό και άτομο εμπιστοσύνης φυσικά όπως τον πρώτο καιρό της σχέσης τους που τον είχε σαν κάτι ιερό-και ειδικά αφού έκανε ότι   έκανε- όμως δεν γινόταν να τρέφει κακία για αυτόν, ούτε να τον διαγράψει. Της ήταν αδύνατον μιας και ακόμα φύλαγε μια αγάπη βαθιά μέσα της για εκείνον.

Οι φίλοι της Θεοδόσιος και Ισιδώρα επεδίωκαν να την παρηγορήσουν και να την κάνουν να ξεπεράσει τον άκαρδο και αναίσθητο Αριστίωνα. Την έπαιρναν μαζί τους στις βόλτες στα μαγαζιά και στους περιπάτους σε γραφικά μέρη όπως ποτάμια, λίμνες, εθνικούς δρυμούς... και που δεν πήγαν. Η Ρουμπίνα φάνηκε να αποκτά ευθυμία και διάθεση και οι φίλοι της που το είδαν χάρηκαν πολύ.

« Άρχισες να γίνεσαι πάλι χαρούμενη βλέπω. Αφού πέρασαν έξι μήνες, μήπως ήρθε η ώρα να γνωρίσεις κάποιον άλλον άντρα και να του δώσεις τη δυνατότητα  να σε προσεγγίσει για κάτι περισσότερο;» την παρότρυνε η Ισιδώρα. 

« Έλα βρε Ισιδώρα, δεν μπορώ είναι πολύ νωρίς και σύντομο το χρονικό διάστημα για εμένα » της έδειχνε καθαρά την αντίρρηση της η Ρουμπίνα.

[...]

Όταν τα τελευταία φθινοπωρινά φύλλα σταμάτησαν να πέφτουν, έδωσαν το έναυσμα να  πάρουν τη θέση τους τα χιονόνερα και οι νιφάδες...

Έξω από το παράθυρο το χιονισμένο τοπίο διαγραφόταν υπέροχο. Δεν κυριαρχούσαν άστατα καιρικά φαινόμενα και η Ρουμπίνα ακουμπισμένη στο τζάμι κοιτούσε έξω και συλλογιζόταν. Αφού μελέτησε το νέο της γράμμα, κατάλαβε πως είχε να αντιμετωπίσει μια ακόμα πιο περίπλοκη, δυσκολότερη και σπάνια κατάσταση από αυτές που της τύχαιναν. Δίσταζε λόγω αμφιβολιών. Όμως θα δοκίμαζε, επειδή η ασθενής  που άκουγε στο όνομα Χρυσαυγή της απευθυνόταν στο γράμμα με τόσο μειλίχιο, αθώο, παρακλητικό και στενάχωρο ύφος. Ζητούσε την κατανόηση, την συμπαράσταση και την προσφορά της βοήθειας της στο ζήτημα της ψυχολογίας της.

Είχε μεγάλη ανάγκη μία 'φίλη' ικανή να την κατευθύνει στα δύσκολα μονοπάτια της ψυχής της, αφότου 'ξεστράτισε' και χάθηκε εξαιτίας των δεινών και των κυκεώνων των αποκαλύψεων της ταυτότητας της. Κάποια να την 'ενισχύει' και να τη στηρίζει η ίδια με τη σειρά της. Ένα τέτοιο σημαντικό στήριγμα είχε μέχρι κάποιο διάστημα πριν, εωσότου ήρθαν τα πάνω κάτω...

Η Ρουμπίνα οδήγησε μέχρι το νοσοκομείο που βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά, σε μια πόλη απόστασης δυόμισι ωρών από το δικό της τόπο διαμονής. Έξω από την πόλη δέσποζε το μεγάλο γκρίζο, γερό κτίριο του νοσοκομείου στο οποίο νοσηλευόταν η Χρυσαυγή. Η Ρουμπίνα ανέφερε την ιδιότητα της, οι υπάλληλοι οι οποίοι την ήξεραν και είχαν πληροφορηθεί για την άφιξη της την κατεύθυναν στην πτέρυγα όπου η Χρυσαυγή περνούσε το δύστυχο μέρος της ζωής της, μόνιμο ή προσωρινό θα ήταν δεν ήξερε.

Η νεαρή χτύπησε πολύ σιγανά τη πόρτα όμως η ασθενής την άκουσε αρκετά καλά, οπότε της ζήτησε να περάσει. Μόλις οι δύο κοπέλες-σχεδόν στην ίδια ηλικία-είδαν η μία την άλλη, αισθάνθηκαν ανάκατα πολλά συναισθήματα όπως περιέργεια, δέος, έκπληξη, χαρά και ανακούφιση και ελπίδα.

« Σε ευχαριστώ που ήρθες, ξέρεις δεν ήσουν υποχρεωμένη να κάνεις τόσο δρόμο μιας και μένεις μακριά. Δεν περίμενα ότι θα ερχόσουν πέντε λεπτά πριν το καθορισμένο ραντεβού μας»

« Φυσικά και θα ερχόμουν, έτσι θα σε άφηνα; Λίγο το έχεις το άσχημο γεγονός που περνάς; Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω να ανακτήσεις την χαμένη σου αισιοδοξία, να συνεργαστούμε έτσι ώστε να ξανάβρεις λόγους να χαμογελάς. Αρκεί να το θέλεις και να είσαι συνεργάσιμη »

« Το θέλω και θα είμαι » της χαμογέλασε με βεβαιότητα και πίστη η Χρυσαυγή.

Της διηγήθηκε την συγκλονιστική ιστορία του βίου της που την έφτασε μέχρι εδώ στο κατώφλι της κατάθλιψης και της νοσηλείας σε κλινική. Έξω από το δωμάτιο της, η διευθύντρια της κλινικής και μια νοσηλεύτρια  αντιπαρετίθεντο ήπια,  αφού επέτρεψαν στην Ρουμπίνα να εισέλθει στο δωμάτιο της ασθενούς.

Η νοσοκόμα προσπαθούσε να εξηγήσει με θάρρος στην συνομιλήτρια της.

«Θα έρθει όμως και η κυρία Σταθάτου η καινούρια ψυχίατρος που θα παρακολουθήσει και θα αναλάβει την θεραπεία της Χρυσαυγής. Με ειδοποίησε μια συνάδελφος πριν λίγο για την καθυστέρηση της στον δρόμο εξαιτίας της καταιγίδας και έντονης βροχόπτωσης που ακολούθησε...οπότε μην ανησυχείτε. Προσωρινά για να μην καθυστερήσουμε περισσότερο, επέτρεψα στην κυρία Ρουμπίνα να δει  και να κρατήσει συντροφιά στην χαριτωμένη, αγγελική μας Χρυσαυγή η οποία περίμενε πως και πως να έρθει κάποιος επισκέπτης.  »

« Και γιατί τη προτίμησες;» επέμενε να μάθει σκυθρωπή και συννεφιασμένη η διευθύντρια.  «Το γνωρίζεις πως κανονικά οι γονείς και συγγενείς πρώτου βαθμού επιτρέπονται να εισέρχονται στα δωμάτια των ασθενών μας »

« Της έδωσα την άδεια,  διότι είδα στο βλέμμα της κάτι καθαρό και ειλικρινές. Μου έδωσε την αίσθηση πως καταλαβαίνει πολύ καλά από ψυχή και καρδιά. Διαβάζει τους ανθρώπους και είναι έτοιμη να τους βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό. Διαθέτει πνεύμα , εν συναίσθηση, αγαθοσύνη, τις αξίες της αλληλοκατανόησης και του αλληλοσεβασμού. Εν ολίγοις, πιστεύω πως αξίζει να της δώσουμε την ευκαιρία και να της επιτρέψουμε  να παράσχει την συμπαράσταση της απέναντι στην νεαρή ασθενή μας. Δεν θα μείνει για πολύ στο δωμάτιο. Θα της ζητήσω να αποχωρήσει, με το που έρθει η ψυχίατρος » κατέληξε η νοσηλεύτρια και η διευθύντρια έγνεψε αποδοκιμαστικά σε ένδειξη πως δεν συμφωνούσε με το επιχείρημα της υφισταμένης της, αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

Κοίταξε με την άκρη του ματιού της τη Ρουμπίνα τη στιγμή που έμπαινε στο δωμάτιο νοσηλείας της Χρυσαυγής και δεν μπορούσε να αρνηθεί το κύμα συμπάθειας που την κατέκλυσε για τη συγκεκριμένη κοπέλα. Πρέπει να ήταν όπως την περιέγραψε η υφισταμένη της: γλυκιά, διακριτική, ευγενική, γαλήνια, δοτική και με μια τίμια καρδιά.

                            [...]

Στο μακρινό παρελθόν,

 Η Χρυσαυγή περνούσε μια ανέμελη και χαρμόσυνη ζωή όπως κάθε φυσιολογικό νεαρό παιδί στην ηλικία της. Δεν υπολόγιζε ότι θα συναντούσε τον έρωτα στο πρόσωπο ενός κοντινού της ατόμου, αυτού που συμβίωνε μαζί της κάτω από την ίδια στέγη και μοιράζονταν διάφορα πράγματα, όπως τα παιχνίδια, τις στιγμές και τις αναμνήσεις τους... όλα αυτά τα ζούσαν μαζί.

Ένα πρωινό, εκείνη και η φίλη της συζητούσαν στη κρεβατοκάμαρα για ευχάριστα ανάλαφρα θέματα, όταν η ερώτηση της φίλης της την σάστισε. Της προκάλεσε ταραχή και αναποφασιστικότητα για το τι θα της έλεγε... μπορεί να έλαβε γράμμα από τον αδελφό της, αλλά αντί τούτο να την κάνει το πιο χαρούμενο και ευδαίμων άτομο του κόσμου, της ενέτεινε την ανάγκη να προσέχει τα λόγια και τις κινήσεις της  μπροστά σε άλλα πρόσωπα όπως ήταν τώρα η κοπέλα δίπλα της.

« Σου έστειλε γράμμα ο αδερφός σου από την Αγγλία έτσι; Τι αναγράφει εκεί;»

« Τι άλλο να μου γράφει, τα γνωστά...πόσο του λείπω και πως ο βροχερός μουντός καιρός της χώρας που τον φιλοξενεί του ρίχνει τη διάθεση μερικώς. Όμως έχει το κουράγιο και την υπομονή να αντέξει  μέχρι να γυρίσει στη χώρα. Θα είναι κοντά μου όπως πρέπει να είναι. Είναι η θέση του δίπλα μου » εκφράστηκε με έξαψη ενθουσιασμού και αγάπης, κρατώντας το γράμμα με ευλάβεια και φέρνοντας το στη περιοχή της καρδιάς της. Δαγκώθηκε μέσα της που επέτρεψε στον εαυτό της να μιλήσει λίγο παραπάνω συναισθηματικά από όσο έπρεπε, αλλά ήταν πλέον αργά για να πάρει τα λόγια πίσω.

« Δεν γνώριζα πως είχες τόσο στενό δέσιμο μαζί του. Πρέπει να τα πηγαίνετε πολύ καλά μεταξύ σας» σχολίασε η φίλη της με ενδιαφέρον. Δεν ήξερε όντως πολλά για την επιστήθια σχέση τους και τον αδερφό εκείνης. Τον είδε μόνο δύο φορές, όταν επισκέφτηκε το σπίτι τους πριν τρία χρόνια.  Επειδή η καριέρα του στην Αγγλία ξεκινούσε με πολλές προοπτικές, διέμενε εκεί μόνιμα και ερχόταν στην Ελλάδα κυρίως τους μισούς από τους δώδεκα μήνες του έτους.

Όμως η Χρυσαυγή τον περίμενε υπομονετικά, προσηλωμένα και με μια μεγάλη αγκαλιά έτοιμη να ανοίξει μόνο για αυτόν. Ποτέ δεν ένιωσε τέτοια αγάπη για άλλο μέλος της οικογένειας της. Με τη μητέρα της είχε τυπικές σχέσεις- φυσικά σε άψογο επίπεδο που θύμιζε τα όρια της σχέσης δασκάλας με μαθήτρια - ενώ τον πατέρα της τον θυμάται σκληρό, απασχολημένο με τις επιχειρήσεις του και αδιάφορο. Είχε φανερή έλλειψη ευαισθησίας για κάθε συναισθηματικό δεσμό εντός της οικογένειας του.

Όταν ήταν μικρούλα θυμόταν πως είχε κάνει μια προσπάθεια να τον προσεγγίσει. Μια κρύα νύχτα ήταν και επειδή δεν είχε ύπνο σκέφτηκε να τον αναζητήσει και να του ζητήσει τη πατρική στοργή σαν βοήθεια για να ηρεμήσει ευκολότερα. Έτσι σηκώθηκε από το κρεβάτι της και περπάτησε στις μύτες των ποδιών της για να φτάσει μέχρι το γραφείο του.

Ο πατέρας της ήταν σκυμμένος πάνω στα χαρτιά του και δεν άκουσε το δειλό χτύπημα στη πόρτα του, ούτε φυσικά νοιάστηκε να κοιτάξει από το μικρό άνοιγμα της θύρας το μουτράκι της κόρης του που πάλευε με δυσκολία να τον κοιτάξει καθαρά. Η Χρυσαυγή τόλμησε να σπρώξει περισσότερο τη πόρτα και τότε μόνο ο πατέρας της την αντιλήφθηκε.

Το συγκεκριμένο βράδυ δεν το ξεχνούσε η μνήμη της Χρυσαυγής καθώς ήταν πικρό, ωμό και βαρύ για εκείνη. Ο μπαμπάς της μπροστά στο μένος του για ένα σημαντικό του πρόσωπο, δεν υπολόγισε τίποτα-ούτε την αγνή  ευαίσθητη παιδική της καρδιά- και αποκάλυψε την αλήθεια που αφορούσε το οικογενειακό τους δράμα... είχε ξεκινήσει εκείνη την εποχή, λίγο πριν η Χρυσαυγή κλείσει τον ένα της χρόνο.

Η αγαπημένη, αφοσιωμένη σύζυγος του για την οποία πίστευε τα καλύτερα, τον απατούσε με έναν συνάδελφο του στην εταιρεία. Ήταν πικρό και επώδυνο γεγονός...δεν το πίστευε μέχρι που τους είδε μαζί αγκαλιασμένους έξω από τα γραφεία της εταιρείας. Έτσι οι φήμες των κακοθελητών του επιβεβαιώθηκαν.

Αποφάσισε να καταπνίξει μέσα του τον θυμό και την απογοήτευση του. Ήταν έτοιμος να βρει την παρηγοριά σε άλλη αγκαλιά. Πράγματι η συνάδελφος του μια κατώτερη υπάλληλος αλλά με σεβαστό προσωπείο, ομορφιά και προσόντα ήταν η ιδανική επιλογή ερωμένης. Ήταν καλόκαρδη, ευγενής και τίμια , πολύ καλύτερη απ την γυναίκα  του...αυτό δεν μπορούσε να το αρνηθεί.

Ένα φθινοπωρινό βράδυ γεννήθηκε η Χρυσαυγή αγέλαστη, σοβαρή, βαριά και ''σκυθρωπή". Επειδή από τη κούνια της όντας μωρό βίωνε την ύπαρξη της χωρίς την αγάπη και την αγκαλιά του μπαμπά. Η μαμά της δυστυχώς τη παράτησε και εκείνη τρεις μήνες μόλις μετά τη γέννα και τη φόρτωσε στις νταντάδες και τις νηπιαγωγούς. Η μικρούλα Χρυσαυγή βγήκε ''αυστηρό'' και δύσκολο παιδί που ζητούσε περισσότερο την συντροφιά των φροντιστών της παρά της μαμάς της, με αποτέλεσμα η δεύτερη να κόψει  τις αγκαλιές. Έτσι αναγκάστηκε  το μικρό παιδί να τις στερηθεί υπερβολικά νωρίς, μαζί με όλες τις εκφράσεις της μητρικής αγάπης

Έκλαιγε η Χρυσαυγή στην εφηβεία της πολύ συχνά και καθόταν κλεισμένη στο δωμάτιο της...ούτε οι υπηρέτριες δεν φαίνονταν να μπορούν να της φτιάχνουν το κέφι όπως όταν ήταν παιδί. Επειδή η ψυχή της  αιτούνταν  πολλά περισσότερα να βρει. 

Πάνω στο κρεβάτι της κουλουριασμένη ενώ περίλουζε το πανέμορφο λαχανί φόρεμα της με δάκρυα, την εντόπισε κάποιο βράδυ ο αδερφός της και θλιβόταν... πονούσε η καρδιά του έτσι όπως την είδε. Αυτό το δέσιμο αγάπης που δεν της έδωσε ο πατέρας της, της το έδωσε ο γιος της καινούριας μαμάς της...ή αλλιώς της μητριάς της καθώς νυμφεύτηκε επίσημα τον μπαμπά της.

Ο 'αδερφός' της Βενέδικτος  γύρισε από το εξωτερικό την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου. Με το που πάτησε το πόδι του στην αυλή έκλεισε στην αγκαλιά του τη κοπέλα. Έτσι όπως έσκυψε κοντά στο μάγουλο της ανατρίχιασαν και οι δύο...ευτυχώς ήρθε ο πατέρας της να υποδεχτεί και να χαιρετήσει τον νεαρό.

Σε όλη τη διάρκεια του τελετουργικού δείπνου ποικίλλων εδεσμάτων, ένοχες ματιές διακρίνονταν μεταξύ των δύο νέων. Τύψεις και ενοχές για αυτό που αναπτυσσόταν...το αίσθημα που δεν έπρεπε. Αλλά ήταν αδύνατον να διακοπεί, αφού μετά από λίγο καιρό έκαναν έρωτα για πρώτη φορά σε ένα μυστικό δωμάτιο της έπαυλης. Δέθηκαν ακόμα περισσότερο με την ανάγκη να κρατήσουν και να τονώσουν τη δύναμη της αγάπης τους.

Οι αποκαλύψεις των μυστικών που έκαναν οι γονείς των παιδιών αφότου έμαθαν για τη σχέση τους, στάθηκαν τελειωτικές και σκληρές ώστε να την κλονίσουν. Η Χρυσαυγή σοκαρισμένη σε ισχυρό βαθμό δεν άντεξε να παλέψει μόνη της την νευρική κρίση η οποία της άφησε αρνητικά κατάλοιπα και μεταφέρθηκε στη ψυχιατρική κλινική όπου γνώρισε και δέθηκε με μια πολύ καλή νοσηλευόμενη την Ιουστίνα. Ύστερα από κάποιο καιρό, γνώρισε έναν ακόμα σημαντικό άνθρωπο ικανό να τη βοηθήσει και να της προσφέρει φιλική αγάπη εκτός από αλληλεγγύη: την Ρουμπίνα.