Η ημέρα του πιο σημαντικού γεγονότος είχε έρθει και η Ρουμπίνα αγχωμένη και τρεχάμενη προλάβαινε ίσα-ίσα. Ξύπνησε πολύ νωρίς με τη βοήθεια του ξυπνητηριού της, διάλεξε να φορέσει το καλύτερο και κομψότερο σύνολο, έφαγε μικρή ποσότητα από το πρωινό γεύμα και οδήγησε με το αμάξι της μέχρι τον χώρο εκδηλώσεων όπου πραγματοποιούνταν ο γάμος ενός ξακουστού νεαρού ζευγαριού, γνωστού για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες και αγαπητού στην περιοχή. Βρήκε γρήγορα την φίλη της Κάτια που καθοδηγούσε την ομάδα της εντατικά  πριν την έναρξη της τελετής.

« Όλες επιτυχείς τις βλέπω τις ετοιμασίες φίλη μου, πιστεύω θα είναι ο καλύτερος γάμος που διοργανώνεις »

« Ευχαριστώ αλλά μην φεύγεις από κοντά μου. Κάθισε, παρατήρησε με πως δουλεύω και δώσε μου τη συμπαράσταση σου στο βαθμό που μπορείς » της ψιθύρισε η Κάτια. Η Ρουμπίνα που ήθελε να δείχνει και να εκφράζει το καλύτερο της πρόσωπο στους κοντινούς της ανθρώπους, δέχτηκε μετά χαράς. Εξάλλου για αυτό τον λόγο παρευρέθηκε, κυρίως για να προσφέρει την βοήθεια της στην φίλη της και δευτερευόντως για να παρακολουθήσει την γαμήλια ιεροτελεστία.

Και εκεί, στη διάρκεια της τελετής έναρξης του γάμου εμφανίστηκε ο Αριστίωνας... και για άλλη μια φορά η Ρουμπίνα επέλεξε να του δείξει ότι ήταν πολύ απασχολημένη-στο να βοηθά και να στέκεται δίπλα στη φίλη της- για να του αφιερώσει περισσότερο χρόνο πέρα από την ανταλλαγή χαιρετισμών. 

             [...]

Μερικές εβδομάδες μετά,

Δεν αντιλήφθηκε πως ο ουρανός γέμισε με βαριά, γκρίζα σύννεφα. Η βροχή που ξέσπασε ήταν ορμητική και σθεναρά καταρρακτώδης. Η Ρουμπίνα μάλωσε τον εαυτό της που δεν ενημερώθηκε μια μέρα πριν για το δελτίο καιρού από την τηλεόραση και συνεπώς ξέχασε την ομπρέλα της. Τώρα θα κυκλοφορούσε στους δρόμους της πόλης-στους οποίους κινούνταν για τρεις ώρες λόγω των υποχρεώσεων της σε ψώνια και την επίσκεψη στο ιατρείο ενός παθολόγου- και θα γινόταν μούσκεμα, αν δεν έβρισκε τρόπο να καλυφθεί. Αναγκάστηκε να ψάξει  ένα οποιοδήποτε υπόστεγο για να σταθεί από κάτω του.

Ευτυχώς αφού βρισκόταν σε κεντρικό δρόμο, της μπήκε γρήγορα στο μάτι η στέγη ενός καταστήματος. Απέναντι, τη παρακολουθούσε όμως ένας άνθρωπος. Άλλος στη θέση του θα μπορούσε να μην της προσφέρει τη βοήθεια του, να τη προσπερνούσε, να την άφηνε μόνη της και να μην τον ένοιαζε ιδιαίτερα η τύχη της. Όμως ο ίδιος άσπλαχνος και εγωιστής δεν ήταν.

Ο Αριστίωνας στην αρχή νόμιζε πως τον γελούν τα μάτια του, όμως σύντομα κατάλαβε πως πρόκειται για το λατρευτό, συμπαθητικό, γλυκά-ευάλωτο κορίτσι που αγαπούσε. Εστίασε τα μάτια του στο απέναντι υπόστεγο και τη παρατήρησε προσεκτικά και καθαρά. Η κοπέλα φαινόταν φοβισμένη και σε άβολη κατάσταση έτσι όπως στεκόταν κάτω από το στενό χώρο της σκεπής αλλά τόσο πανέμορφη.

Κάποια στιγμή πέρασε το πεζοδρόμιο και πήγε προς το μέρος της. Από ότι του φαινόταν η Ρουμπίνα είχε βραχεί ελάχιστα στο παλτό και στα μαλλιά της. Ακόμα και έτσι όμως, του στάθηκε αδύνατον να μην θαυμάσει το μεγαλείο και τη λαμπρότητα της αθώας εξωτερικής και εσωτερικής ομορφιάς της. Μαζί με τις σταγόνες της βροχής που έπεσαν στιγμιαία πάνω της.

Τόσο γλυκιά, τόσο αγαθή και τόσο αγνή με τα χρυσογάλανα μάτια της να τον περιεργάζονται φοβισμένα αλλά ειλικρινά και καθαρά. Δεν θα ήταν πρέπον ούτε αντάξια της μια συμπεριφορά αδιαφορίας ή ασέβειας  από τη πλευρά του. Ούτε τώρα ούτε σε κάποια άλλη στιγμή μελλοντικά υπέδειξε και θύμισε στον εαυτό του.

 Την χαιρέτησε και τη παρότρυνε επιτακτικά να έρθει δίπλα του, διότι ο ίδιος κρατούσε ομπρέλα και είχε  παρκαρισμένο το αμάξι του στο ακριβώς απέναντι πεζοδρόμιο. Η Ρουμπίνα δίστασε στην αρχή παρά την ευγένεια που του έδειξε, όμως κατάλαβε πως δεν είχε καλύτερη λύση από αυτό που της πρότεινε ο νέος.  Της πρόσφερε το μπράτσο του, η κοπέλα το δέχτηκε και βρέθηκε κάτω από την ασφάλεια της ομπρέλας και της 'ευγένειας' της προστασίας αυτού του τόσο ενάρετου και συμπονετικού ανθρώπου.

Ύστερα έφτασαν στο αμάξι του και ο Αριστίωνας της άνοιξε τη πόρτα για να εισέλθει στο διπλανό κάθισμα. Σε όλη τη διαδρομή δεν αντάλλαξαν πολλές κουβέντες, μόνο τα απλά, τα καθημερινά και τα ανάξια λόγου για τον νεαρό. Πλέον επιθυμούσε βαθύτερες, ποιοτικές και ξεκάθαρες κουβέντες μεταξύ τους.

Ωστόσο τα μάτια του δεν τα απομάκρυνε από το πρόσωπο της σε στιγμές κατά τις οποίες δεν απαιτούνταν η αμέριστη και άψογη προσοχή του στην οδήγηση.

Θα κατάφερνε να τη φέρει κοντά του τη συγκεκριμένη φορά;