Το πρωί ήρθε, και ήταν η ώρα που ο Πέτρος και ένα σωρό άλλοι 17χρονοι θα έπρεπε να είναι στο σχολείο. 

Ο Πέτρος, ξύπνησε και αφού έκανε τα συνηθισμένα, έβαλε τα γυαλιά του και ξεκίνησε όμορφα όμορφα για το σχολείο.

Αυτό που δεν υπολόγιζε όμως ήταν το τηλεφώνημα που θα δέχονταν αμέσως , ΤΩΡΑ.

-Πετρος: ναι?

(Μια γυναικία φωνη ακούστηκε, ήταν η Λίζα, μια κοπέλα που ήταν παλιότερα η ερωτική σύντροφος του Πέτρου, μετά η χώρισε, τα βρήκανε, τη χώρισε τα ξαναβρήκαν και την ξανα χώρισε.)

-Λιζα: Πέτρο? που είσαι?

-Πέτρος: που ειμαι?  οπου ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΕΙΜΑΙ. σταματα να με πέρνεις .(το κλείνει)

(Τι? νομίζατε οτι ήταν οι εξωγηινοι? ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ....οχι.)

(Η Μέρα ήταν ησυχη και τίποτα παραξενο δε συνεβενε. Ο Πέτρος είδε μπροστα του Τον Πέτσιο. Εναν ενθουσιώδη 15 χρονο που μιλούσε πολυ.)

-Πέτσιος: Πέτρο! δε θα ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ τι μου συνέβη. 

-Πέτρος: καηκε το σπίτι σου?

-Πετσιος: τι? οχι....

-Πέτρος: τοτε δε με ενδιαφέρει καθόλου.(φεύγει) 

-Πέτσιος: φιλε, αν δε σε ήξερα, θα εέγα πως δε με συμπαθείς και υπερβολικά πολυ...

-Πέτρος: α, αυτό θα το έλεγες αν ΔΕΝ με ήξερες...

-Πετσιος: ναι, λοιπόν, αυτό που σου έλεγα, σήμερα όπως ξυπνησα και πήγα να φάω πρωινό ανακάλυψα πως δεν είχα γάλα. Ετσι σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να πάω να αγοράσω. το θέμα είναι πως μόλις βγήκα άκουσα ένα περίεργο βογγητό. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να ήταν όμως φιλε, αν είχαμε ζομπυ απόκαλυψ, ΤΩΡΑ, θα είμουν νεκρός.

-Πέτρος: τι κριμα που δεν έχουμε.

-Πέτσιος: ναι. Μισο, τι?

-Πέτρος: τιποτα..λεω, εξερετικά ενδιαφέρον αυτα που λές , δεν χανω ΚΑΘΟΛΟΥ τον χρόνο μου.

-Πέτσιος: α, ενταξεί. που λές , αυτή η εμπειρία νομίζω με σκληραγωγησε αρκετά. καθώς αντιμετώπισα τον θάνατο κατάματα..

-Πέτρος: ...κα..ταματα...σωστά...

-Πέτσιος: Ετσι αποφάσισα πως απο εδώ και πέρα θα κυκλοφορώ παντου με ΑΥΤΟ εδω.( δείχνει ένα μαχαίρι 15 εκατοστών.)

-Πέτρος: εντάξει Πέτσιε, κάνε το αυτό και αν είμαστε τυχεροί θα σε κλείσουν σε κάποιο ιδρυμα. (φτανουν στο σχολείο) Βρε πώς περναει έτσι η ώρα μαζι σου...ΓΕΙΑ. (φεύγει)

-Πέτσιος: χαιρομαι που του άρεσε τόσο πολύ. Λοιπόν εφόσον του άρεσε, προφανέστατα θα αρέσει και στους συμαθητές μου, πάω να το πω σε ΟΛΛΟΥΣ.(μπαίνει στην τάξη.)

(Ο Πέτρος προσπαθόντας να συνέλθει μπαίνει στην αίθουσα και βλέπει τον κρίστο να κοιμάται στο θρανίο του)

-Πέτρος: Κρίστο!! 

-Κρίστο: Πέτρο...

-Πέτρος: φίλε, χθές είδα ένα όνειρο πολύ παράξενο, και μετά, αυτά τα πλάσματα ΚΑΠΩΣ είχανε τον αρηθμό μου και με πήρανε τηλέφωνο και.. βασικά αυτο δεν έγινε σε όνειρο, αυτό ηταν αλήθεια και μετά σε πήρα αλλα έσπασες το κινητό σου και ΤΩΡΑ μου μιλούσε ο Πέτσιος.

-Κρίστο: ...θες να ακούσεις ένα ΔΙΚΟ μου όνειρο?

-Πέτρος: ναι, γιατι όχι.

-Κρίστο: ονειρεύτηκα πως ήταν νυχτα όμως δεν υπήρχε φεγγάρι.

-Πέτρος: ..αυτο...μπορεί να συμβεί....

-Κρίστο: Τσ...ανοησίες...

(Η ώρα πέρασε γρήγορα και το μάθημα τελείωσε. Μόλις ο Πέτρος βγήκε έξω, κοίταξε τον ουρανό. Τα μάτια του γούρλωσαν και έβγαλε μια δυνατή κραυγή με μία φωνή λες και προσπαθείς να φωνάξεις την ώρα που έχεις πεθάνει στο βήχα, "ΟΥΦΟ!!ΟΥΦΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!" 

Πράγματι, ήταν ένας ιπτάμενος δίσκος (το οποίο δεν εχω κλέψει ΚΑΘΟΛΟΥ απο ταινλιες με εξωγηινους του 1965....ΚΑΘΟΛΟΥ....)

Παρόλα αυτά, όταν ο Κρίστο και ο Αλεξ( **γκουχου γκουχου** ο Αλεξ απο το "πώς να μήν πεθάνετε") κοίταξαν πάνω δεν υπήρχε τίποτα.

-Κρίστο: Πέτρο, θελω να μου απαντήσεις με απόλυτη ειλικρίνια, Εισαι ανόητος?

-Πέτρος: ρε...το ΕΙΔΑ. ΕΚΕΙ ΗΤΑΝ.

-Αλεξ: ννναι...μάλλον θα πρέπει να κόψεις τις ταινίες... η φαντασία σου οργιάζει...Τι λές κι εσύ σπιριτ? ......... ο σπίριτ λέει "ναι".

-Πέτρος : Ο ΣΠΙΡΙΤ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ.

-Αλεξ : ΙΙΙΙ!!!!! ΛΙΓΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΙΡΙΤ.

-Πέτρος : καλα... μη με πιστεύετε....εγώ θα αποδείξω πως κάτι συμβαίνει....

("Προφανώς κατι συμβαίνει" ακουγεται η φωνή του Πέτσιος.)

-Πέτσιος:Κατι πολυ κακο....και παραλογο...

-Αλεξ: τι συνέβη ρε?

-Κρίστο: κατι ανόητο, είμαι σίγουρος.

-Πέτσιος: με απέβαλαν...

-Κρίστο : οοκ, αυτό θέλω να το ακοούσω.

-Πέτσιος: θελω να πώ , ποιο το κακό στο να κουβαλάς ένα μαχαίρι 15 πόντων μαζι σου στο σχολείο?!

-Αλεξ: 15 ΠΟΝΤΟΥΣ? ΦΙΛΕ! ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ? 

-Πέτρος: μονο ενας ηλιθιος αν ρωτάς εμένα..

-Κρίστο: ΣΩΣΤΑ... χεχεχεχε..μονο ένας ηλίθιος!! ΜΟΝΟ!! και ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ οχι εγω....(Φευγει τρέχοντας)

-Αλεξ&Πετρος: ............................................................. έχει ένα μαζί του έτσι?........

-Πέτσιος: ...ο Κρίστο είναι τόσο κούλ τύπος....

(Ετσι κάπως η μέρα τελείωσε. ο Κρίστο, κλειδώθηκε σπίτι του και οι άλλοι συνάντησαν την υπόλοιπη παρέα για ένα καφέ. 

Ο Πέτρος όμως δεν είχε ξεχασει...ήξερε πως κάτι έπρεπε να κάνει...το θέμα όμως ήταν... Τι θα μπορουσε να κάνει ... όταν κανένας δεν τον πίστευε?? (Παρολο που έχει ακόμα 5 φίλους να μιλίσει.)

ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.