«Απο ψυχολογική πλευρά, ο στόχος της να ανακαλύψει την αληθεια που κρύβεται πίσω απο τις επισκέψεις των Σκιων, της εχει γίνει έμμονη ιδέα. Αυτο, εξακριβώνεται και απο τα όνειρο που της προκάλεσε κρίση πανικού.» κάνει μια γρήγορη ανάγνωση τα στοιχεία που έχει καταγράψει για να κατανοήσει τη σημασία του ονείρου. Η Αλίκη, έμεινε ανέκφραστη και σιωπηλή. Ένιωθε τον εσωτερικό της κόσμο να φλέγεται.
«Οσο την αφήνεις στο σκοτάδι, τόσο περισσότερο τροφοδοτείς τις Σκιές.» η Ζωη σχεδον την εκλιπαρεί. Δεν μπορούσε να διανοηθεί οτι μια μητέρα, όπως η Αλίκη, θα προτιμούσε να βλέπει το παιδί της να φλερτάρει με τους κινδύνους της εμμονής, της ψύχωσης και ολόκληρης της τρέλας. Πως είναι δυνατόν;
Αναστενάζει απελπισμένη. «Ας το παρουμε απο τη αρχη. Εχει απευθυνθεί σε καποιον αλλον για να βρει μια εξήγηση; Πριν επισκεφθείτε εμενα.»

«Είχε επισκεφθεί έναν πνευματικό...Δεν ανοίχτηκε πολυ πάνω σ'αυτο το θέμα. Υποθέτω επειδή θα αναφέρθηκε σε δαιμόνια και μαύρη μαγεία.» καγχάζει και επαναλαμβάνει ξανά τη λέξη 'δαιμονια'.

«Μαλιστα», ξεγλιστρά απο τα χείλη της σχεδον αδιάφορα. «Εσενα; Σου μίλησε για το ονειρο;»

«Δεν αναφέρθηκε αναλυτικά. Μόνο οτι είδε ξανά τις Σκιές.», υγραίνει τα ξηρά χείλη της. «Δεν ήθελα να τη ρωτήσω κάτι παραπάνω. Θόλωσα, είχα τρομοκρατηθεί απο τα κλάματα και τις φωνές της.»

«Την επισκέφτηκε η Λίλιθ.», η Ζωη φαινεται να μονολογεί την ιδια φραση επανειλλημένα, προσπαθώντας να συγκροτήσει το νοερο παζλ της υπόθεσης.

«Μα, η Λίλιθ δεν υπάρχει. Ει–ειναι μύθος.», σχολιάζει η Αλίκη και προσπαθεί να κατανοήσει τη κατάσταση που επικρατεί.

Η Ζωη καγχάζει. «Γιατι εμεις τι ειμαστε; Μύθοι. Στη χειρότερη, τρομακτικές ιστορίες για να κοιμούνται τα παιδιά πριν τα μεσάνυχτα.» 

«Δεν μπορώ να καταλαβω», παραδέχεται απελπισμένα η Αλίκη.

«Σύμφωνα με τη Λυδία, στο όνειρο της βρέθηκε στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα. Τοτε εμφανίστηκε η Λιλιθ, ετσι ακριβώς οπως μας τη παρομοιάζαν και οι Χαρισματικές: Το χρώμα της ηταν μπερδεμένο στις αποχρώσεις του γκρι, του μωβ και του άσπρου. Τα μαλλια της ηταν κόκκινα, σαν της κόρης σου. Στην αρχη ειχε πειστεί οτι εβλεπε τον μελλοντικό της εαυτό· ίσως τη πιο σκοτεινη της πλευρα. Δεν ειχα σκεφτεί οτι πρόκειται για επίσκεψη της Λίλιθ.», παίρνει μια βαθιά ανάσα. «Μεχρι που στο όνειρο εμφανίστηκε το χαρακτηριστικό της Λίλιθ: ο άνεμος που ξυπνά το σκότος... και τα παιδικά γελια.»

«Αυτα δεν επιβεβαιώνουν την επίσκεψη της», αρνείται επίμονα η Αλίκη να ερθει αντιμέτωπη με τη σκληρη γραφίδα της μοίρας. «Ειναι απλα στοιχεία που θα μπορούσε να αντιστοιχούν σε κάποια θεότητα, ή σε ενα δικο της δημιούργημα, μεσα στην απελπισία της.», συμπληρώνει με την αποφασιστικότητα να φωλιάζει στα ματια της.

Απειρα ερωτήματα ερχονται και ενισχύουν τους φοβους της. Γνώριζε οτι η πραγματικότητα ηταν σκληρη αλλα οχι με αυτόν τον τροπο.Αραγε να ξέρει η κόρη της για την Λίλιθ;

Η Ζωη επιλέγει τη σιωπή ως ανταπόκριση στο ερώτημα της. Χάνεται στις σκεψεις της. Η σκεψη της αυτη τη φορα εχουν ως αφετηρία τη φιλη της. Η Αλίκη δεν θα έχει κανένα ελαφρυντικό. Τη φαντάζεται να πλήττει και να καταριέται καθε ευκαιρια που πηγε ανεκμετάλλευτη. Μα θα ειναι άξια της μοίρας της. Οι σκεψεις της διαλέγουν αλλη κατεύθυνση και στο μυαλο της φέρνει το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας: τη Πυροξανθη. Γιατι αραγε να ειναι η εκλεκτή της Λίλιθ;

Το μυαλό της τρεχει και δημιουργεί διάφορους συνειρμούς, μα κανενας απο αυτούς δεν φαινεται να συμπίπτει με το όνειρο. «Για μισό λεπτό», κερδίζει χρονο. Υπογραμμίζει τις λεξεις-κλειδιά και προσπαθεί να τις ταξινομήσει μια προς μια.

«Μπορω να σου αποδείξω οτι προκειται για επίσκεψη της Λιλιθ», η Αλίκη μαγκώνεται. Μπορεί;
«Η Λίλιθ, αναφέρθηκε στις Σκιες και τους αποκάλεσε 'επισκεπτεσ'. Εξήγησε στη Λυδία, οτι προκειται για νεκρές ψυχες που καλούσαν οι θνητοί για να τις εκμεταλλευθούν. Σου θυμίζει κατι αυτο, Αλίκη;», τη ρωταει αινιγματικά. Φυσικα και της θύμιζε κατι. «Τι και αν ο πνευματικός που επισκέφθηκε ειχε δίκαιο;», στο ερώτημα της η Αλίκη κουναει αρνητικα το κεφάλι της.

Απορρίπτουμε πάντα τη πιο σκληρή πλευρά της πραγματικότητας γιατί γνωριζουμε οτι ειναι η αληθινή. Η απορριψη της Λύδιας προήλθε απο φοβο· κάτι που επιβεβαίωνε τη Ζωη αρκετα.

«Εκει που θέλω να καταλήξω ειναι οτι, όποια ονομασία και να διαλεξεις, η ουσία ειναι ιδια. Ο ιερέας, η Λυδια, εγω, οι κινηματογραφικές ταινίες, μιλανε για το ιδιο πραγμα, με διαφορετικές ορολογίες, βασισμένες στο που πιστευουν και τι αποσκοπούν. Τι επίσκεψη, τι κάλεσμα, το ιδιο ειναι. Ο,τι εχει μαυρο καπνό και ανθρώπινο σχήμα, το μονο σίγουρο ειναι, οτι προκειται για αγγελιοφόρο με απειλητικές διαθέσεις.», ριχνει μια ματια στη ζωγραφιά της Λύδιας. «Η Λίλιθ ειναι πισω απο ολο αυτο. Τουλαχιστον σε καθε φατρία, σε καθε πυρήνα πίστης, εχει αναφερθεί έστω μια φορα. Εκείνη ελέγχει τα νήματα. Μονο με ενα νεύμα της, ολόκληρες οι σκιές υποτάχτηκαν μπροστα της.»

Μπροστα στη Λίλιθ ομως ή μπροστα στη Λυδια;

Χρειαζομαι να περασουν αρκετα λεπτα μεχρι να συνειδητοποιήσει η Αλίκη οτι ξέχασε να κανει τη θεμελιώδη ερώτηση. «Υπήρχε συζητηση μεταξυ τους; Ετσι δεν ειναι;»

Η Ζωη νευει καταφατικά. «Της ειπε να μη ξεχάσει ποτε τη συγκεκριμένη φραση: Ο επισκέπτης ερχεται παντα μετα τη προσκληση· παίζοντας με το πρωτο συνθετικό της λέξης, σαν να τις έδινε δυο εκδοχές...Να τις προκαλέσει -με κάποιο τίμημα φυσικα- ή να τις καλέσει. Ελα τωρα, ειναι τόσο ξεκάθαρο! Ολα συνδέθηκαν.», σημειώνει γρηγορα την εξέλιξη προτού διαγραφεί απο τη μνήμη της.

«Ναι αλλά...», η Αλίκη δαγκώνει νευρικά τα χείλη της, προσπαθώντας να βρει τροπο να αντιμετωπίσει τη κατάσταση. «Για να καλέσει τις Σκιές πρέπει να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη διαδικασία, η οποία συμπίπτει με...υπνωτισμό. Η κατι τετοιο, τέλος πάντων.»

«Δεν ξέρω αν ήταν ορθό αυτο που έκανα πριν, αλλά για να εξετάσω καθε ενδεχόμενο, της έφερα άμεσα το θεμα των ναρκωτικών στη συζητηση. Εκείνη αρνήθηκε, κατι που με ανακούφισε. Μονο εαν ειναι υπό την επήρεια των ουσιών θα γινει ευάλωτη και θα την εκμεταλλευτούν οι Σκιές. Δεν ειναι τυχαιο αλλωστε που σε αρκετές περιπτώσεις, υπαρχουν μαρτυρικές οτι καθε φορα που νάρκωναν τον οργανισμό τους, έβλεπαν ανεξήγητες φιγούρες, τα ένστικτα και οι αισθήσεις τους ενισχύονταν.», με το στυλο της δείχνει στην Αλίκη την αντίστοιχη πραγματικότητα του μαντείου. «Οριστε, εδω ακριβως· η Λίλιθ της εξηγήσει ακομα και τον τροπο. Βότανα που θολώναν το μυαλο τους. Σήμερα, αυτα τα βότανα, εχουν εξελιχθεί σε ναρκωτικά...»

«Ναι αλλα, δεν– η Λυδια δεν εχει εθιστεί ποτε σε ουσίες. Βασικά· δεν εχει δοκιμάσει ποτέ. Το ξερω.», η Αλίκη μεταφέρει ολο το βάρος των τύψεων στη τελευταία της ελπίδα: στο πόσο αδύναμος ηταν ο οργανισμός της Λυδίας, για να επιτρέψει σε καθε ουσία του εμπορίου να καταστρέψει το παραμικρό κύτταρο που έχει απομείνει.