Danielle Prou — The Healer

Ο Carl Jung ειπε: 'Οποιος κοιτάζει προς τα έξω, ονειρεύεται. Οποίος κοιτάει μέσα του, ξυπνάει...

«Ανησύχησα πολυ με το τηλεφώνημα της μητέρας σου.
Είχαμε προγραμματίσει τη συνεδρίαση για την άλλη εβδομαδα.» ρωτάει και ετοιμάζει τις σημειώσεις της.

Απολογούμαι και δαγκώνω νευρικά τα χείλη μου. «Τι ήταν αυτό που σου προκάλεσε κρίσεις πανικού;» ρωτάει και ταυτόχρονα σημειώνει τον όρο στο τετράδιο της.

Ένα χαζο όνειρο. Σχεδόν πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει που αφήνω ακόμα μικρο–πράγματα να προκαλούν αναταραχές στη ψυχοσωματική μου υγεία. Ποσο μάλλον τώρα, που τα πράγματα κυλούσαν ομαλά.

Κατεβάζω το κεφάλι απο ντροπή και δισταγμό. «Μπορείς να μου πεις Λυδία, άλλωστε για αυτό εισαι εδώ, το ξέρεις. Μην εισαι σκληρη με τον εαυτό σου», συνεχίζει και μέσα στα ματια της εμφανίζονται σπίθες ελπίδας.

«Ένα ο-όνειρο.» παραδέχομαι τελικά και εκείνη σημειώνει.

«Θέλεις να μου το αναλύσεις; Τι έζησες, πως ένιωσες;» ρωτάει προσεκτικά, σαν να φοβάται πως αν χρησιμοποιήσει τις λανθασμένες λεξεις, όλη η προσπάθεια θα παει στράφι.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αποφεύγω να ερθω σε επαφη με το βλέμμα της. «Βρισκόμουν γυμνή στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα. Σηκώθηκα διστακτικά, καλύπτοντας τα επίμαχα σημεία μου και τοτε ακουσα μια γυναικεία φωνη. Ηρθα αντιμέτωπη με μια γυναίκα που η ενδυμασία της θύμιζε σαν να δραπέτευσε απο κάποια άλλη εποχή. Είχε κόκκινα μακριά μαλλιά, τόσο μακριά που για μια στιγμή πίστεψα ότι εκείνα ευθύνονται για τη κούραση που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της. Το φόρεμα της, ήταν μαυρο και θα το παρομοίαζα σαν εκείνα τα νυφικά που περιέχουν γοθτικες λεπτομέρειες πάνω τους. Τα νύχια της προεξείχαν αρκετά απο το δέρμα και ήταν βαμμένα στο έντονο κόκκινο. Σαν τα βούτηξε σε αίμα αθώων, χωρίς τύψεις. Και τότε, τις είδα.» κάνω μια παύση και προσπαθώ να θυμηθώ τα πράγματα όπως ακριβως συνέβησαν, προτού σβηστούν απο τη μνήμη μου. «Με τον δείκτη της μου έδειξε το εσωτερικό της γης. Στην αρχή δεν φαινοταν κάτι το αφύσικο. Χρειάστηκε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα για να εμφανιστεί η μεγάλη σκοτεινή τρύπα. Μεσα απο αυτή, έβγαιναν οι θολές φιγούρες. Καθώς έβγαιναν, η ατμόσφαιρα γέμιζε με περίεργους ήχους, άλλοτε παιδικά γέλια, άλλοτε ψίθυροι και άλλοτε ο ήχος που χαρακτηρίζει τον δυνατό αέρα.  Ονόμασε τις Σκιές ως Επισκέπτες. Ισχυρίζεται ότι πρόκειται για πονεμένες ψυχές μέσα σε ένα σώμα μωρού, διψώντας για ένα μονάχα πράγμα: την εκδίκηση.»

«Εκδίκηση για ποιο πραγμα Λυδια;» ρωτάει και ως απάντηση παίρνει τη σιωπή.

«Δεν ξερω. Για καποιο λογο εστίασα στο ονομα. Πίστεψα ότι αν ξερω τι στ'αληθεια ειναι αυτες οι θολές φιγούρες, τα άλλα θα ερθουν στην ωρα τους. Ονομάζονται ετσι, επειδή οι ανθρωποι στην αρχαιότητα, επισκέπτονταν το Μαντείο για να ζωντανέψουν τις νεκρές ψυχες. Για να δώσουν απαντησεις σε ολα τα 'αν' που στροβίλιζαν το μυαλό τους, τους δέσμευαν με μια συμφωνία: Θα τους χαρίζουν λιγο απο το φως της ζωής, μονο, αν εκείνες, χαρίσουν ολο το σκοταδι του θανάτου στο πιο μισητό τους άτομο.» νιώθω τη σύγχυση να μετατρέπονται σε υγρές σταγόνες που επιθυμούν να γλιστρήσουν και να κάψουν το μαγουλο μου. Οχι. Οχι τωρα.

«Γιατί δε ρώτησες τον λογο που σε στοιχειώνουν; Ποιος τους επισκέφθηκε και τους ζήτησε να σε στοιχειώνουν ετσι; Γιατί;» αναρωτιέται.

«Γιατί...δεν ξερω. Όλη μου η προσοχή επικεντρώθηκε στο όνομα των Σκιων αλλα και στο δικο μου ονομα, το Αναστασία, που ξεχείλησε απο το χείλος της. Επισης, καθώς οι σκιές ανέπνεαν, εβγαινε μια καυτή ανάσα, η οποία ζέσταινε το χώρο αποπνικτικα. Το Μαντείο άρχιζε να βυθίζεται σε μια καταχνιά, τα ματια μου άρχισαν να δακρύζουν επικίνδυνα και τα πάντα θόλωσαν. Για μια στιγμή, ένιωσα σαν να διαπράττω εγω η ίδια κάποια ιεροτελεστία για να τις φερω στο φως. Αργότερα, ακόμα και ο τρόπος που μιλούσε η κοκκινομάλλα γυναικα, αρχισε να εξελίσσεται σε γρήγορους ρυθμούς, σαν να μην ειχε χρονο. Τη τελευταία φραση κράτησα: 'Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό: Ο επισκέπτης ερχεται μετα τη πρόκληση, και ποτέ μετα απο τη πρόσκληση. Γιατί τη δεύτερη μπορεί να την απορρίψει, ενώ τη πρωτη δε μπορεί · θέλει να την εξοντώσει ο εγωισμός'» απαντάω ειλικρινά, ολοκληρώνοντας την αφήγηση του ονείρου.

«Υπό αλλες συνθήκες, θα πίστευα ότι ο ασθενής μου έχει κάνει χρήσεις ουσιών και βρίσκεται ακομη κάτω απο την επήρεια ναρκωτικών...» με κοιτάει ψαρωτικά. Θα μπορούσε. Πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται αυτή η κατάσταση να βασιζόταν σε δραστικές ουσίες που μουδιάζουν κάθε ίχνος του σώματος και νεκρώνουν τις αισθήσεις. Αλλά όχι.

«Οι λόγοι που μπορεί να ήρθες αντιμέτωπη με το συγκεκριμένο όνειρο Λυδία, ποικίλουν, αλλά όλα βασίζονται στη λογική. Αρχικά, ξυπνάς και κοιμάσαι με την ίδια σκέψη κάθε μέρα : να βρεις τη σκιά. Άρα, εύλογα δημιουργούνται πολλά ερωτήματα και σενάρια στο μυαλό σου,τα οποία καταγράφονται στο μέρος του υποσυνείδητου. Αξιζει να σημειωθεί επισης ότι ολες αυτές οι πληροφορίες ειναι κτήμα σου και εγκαταστάθηκαν στον εγκέφαλο σου απο τις υπερωρίες που έψαχνες στο διαδίκτυο για τις Σκιές. Επισης, η γυναικα... μπορεί να συμβολίζει κάποια κρυφή πλευρα σου, ή να ειναι μια κατασκευή του εγκεφάλου σου. Μπορεί ακόμα και να ειναι κάποιος χαρακτήρας όπως η Περσεφόνη. Δε γνωρίζω. Εξηγώ τα παντα με βάση τον εγκέφαλο της ψυχολογίας.» χαμηλώνω το κεφάλι μου και παίζω νευρικά με το ύφασμα της μπλούζας μου. «Πιστεύεις οτι θυμάσαι ακριβώς το όνειρο;»

Ανασηκώνω τους ώμους μου ανηξερη. Δε ξέρω πια.

«Λυδία, ελάχιστα είναι τα πράγματα που θυμόμαστε από αυτά που ονειρευτήκαμε, ενώ άλλες φορές όταν διηγούμαστε αυτά τα όνειρα, τα διαστρεβλώνουμε, αφού για να τα αναπαράγουμε χρειάζεται να τα συμπληρώσουμε, κατά μια έννοια, με γεγονότα που δεν τα ονειρευτήκαμε.» μου εξηγεί με ήρεμο τόνο στη φωνή της.

«Μολις είπες ότι για να αναπαράγουμε τα όνειρα που βλέπουμε, χρειάζεται να τα συμπληρώσουμε, κατά κάποιο τρόπο, με γεγονότα που δεν ονειρευτήκαμε, σωστά;» σηκώνω το φρύδι μου και εκείνη μου χαρίζει ένα νεύμα. «Οπότε, εάν δεν τα ονειρεύτηκα, πως έχουν καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια στη μνήμη μου;»

«Ο εγκέφαλος είναι ο πιο περίπλοκος μηχανισμός που διαθέτουμε. Ο τρόπος που αναλύει και επεξεργάζεται τη κάθε πληροφορία, ειναι ανεξήγητος–», υγραίνει με τη γλώσσα της το κάτω χείλος της και κοιτάει τον φάκελο που έχει μπροστά της. Καγχάζει και στρέφει το βλέμμα της προς εμενα. «Θυμάσαι στις αρχές των συνεδριάσεων, τις ερωτήσεις που σου έκανα; Για να καταλάβω πως πρέπει να αντιμετωπίσω τη κατάσταση σου;» ρωτάει και δαγκώνω νευρικά τα χείλη μου.
Παίρνει μια βαθιά ανάσα. «Στην ερώτηση 8, αναφέρθηκες ότι πολλές φορές, για να ηρεμήσεις και να σε πάρει ο ύπνος, κλείνεις τα ματια σου και φαντάζεσαι εξωπραγματικά ομορφα μέρη, είτε που έχεις επισκεφθεί είτε οχι. Ισως αυτό να συνέβη. Εξάλλου το μέρος συνδέεται και με ιστορικές γνώσεις που ρίζωσαν μεσα σου απο τη παιδική ηλικια.»

«Θα μπορούσε. Ειναι μια λογική εξήγηση.», συμφωνώ μαζί της.  «Αλλά...» ξεροκαταπίνω και προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λεξεις. «Μια φίλη μου, είχε διαβάσει ότι όλα αυτά τα γεγονότα που ονειρευόμαστε, ειναι η πραγματικότητα της άλλης πλευράς· μιας άλλης διάστασης, μακριά απο εδώ...» αναφέρω διστακτικά. «Και–και, μια άλλη φίλη μου, είχε διαβάσει σε μια πηγή, ότι τα άτομα που ονειρευόμαστε, τα εχουμε συναντήσει ήδη μια φορά στο... παρελθόν, απλά ίσως να μη... τα θυμόμαστε.» ολοκληρώνω τη πρόταση μου τελικά και νιώθω τη καρδιά μου να σφυροκοπά.

«Το διαδίκτυο δεν είναι έγκυρη πηγή πληροφοριών.» χαμογελάει στραβά. «Ξέρω ότι αυτές οι θεωρίες ήταν η τελευταία σου ελπίδα για κάτι εξωπραγματικό, αλλά λυπάμαι. Δεν μπορώ να βασιστώ σε κάτι που δεν εγκρίνει ο εγκέφαλος της επιστήμης.»

«Καταλαβαίνω», τη καθησυχάζω, εκμηδενίζοντας οποιαδήποτε κατηγορία εις βάρος της.

Όταν ολοκληρώνεται η συνεδρίαση, η ψυχολογος μου επιθυμεί να μιλησει ιδιαιτέρως με τη μητέρα μου, γεγονός που μου δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσω περισσότερο το χώρο.

Οι τοίχοι είναι βαμμένοι με ένα απαλό χρώμα του μπλε που προωθεί μια αίσθηση ηρεμίας. Παρατηρώ ότι τα διπλώματα της ψυχολόγου μου βρίσκονται κρεμασμένα στο τοίχο και διαβάζω το καθένα ξεχωριστα. H επίδειξη των διαπιστευτηρίων της, μου προκαλεί αναμεικτα συναισθήματα. Απο τη μια πλευρά, μπορώ να αναγνωρίσω την ιδιοτελή πλευρά της, ταυτόχρονα όμως, εκτιμώ τη προσπάθεια να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια των θεραπευόμενων.

Οι πίνακες απεικονίζουν τη φύση. Η ενσωμάτωση της φύσης με τη τέχνη, ενισχύει τη χαλάρωση και με παρακινεί στο να δημιουργώ συνειρμούς με την εικόνα.
Ο πίνακας απεικονίζει ενα απομονωμένο παγκάκι στη μέση ενός κήπου. Κλείνω τα ματια μου και ανακαλώ τη μυρωδιά των λουλουδιών. Όλοι έχουμε συνδέσει αγαπημένες μας αναμνήσεις με το άρωμα τον λουλουδιών, από κήπους αγαπημένων μας ανθρώπων.

Ακολουθώ τη πηγή φωτός που δινει ζωή σε εκείνη τη παγωμένη γωνία του δωματίου. Στην αρχη, εστιάζω τη προσοχή μου στη θεα που αναδύεται έξω απο το παράθυρο. Ασυναίσθητα αγγίζω με τα ακροδάχτυλα μου το τζαμί του παραθύρου. «Ειμαι αρκετα μακριά αραγε απο τα προβλήματα μου που εχουν οστά και μαύρο;» αναρωτιέμαι. Δεν υπάρχουν πολυσύχναστα πεζοδρόμια, ήχοι, κόρνες αυτοκινήτων, διάλογοι, παρα μόνο η ήρεμη δύναμη που εκπέμπει η φύση.

Το βλέμμα μου συναντάει ένα ακομη έργο τέχνης.Πλησιάζω διστακτικά για  να επεξεργαστώ τις σκεψεις μου καλυτερα. Είναι σαν μια κραυγή βοήθειας που πηγάζει απο τη παιδική ψυχή.
Μοιάζει σαν να ρώτησαν ενα μικρό παιδί που πάσχει απο αλεξιθυμια, να κατανοήσει και να εκφράσει τα συναισθήματα του. Και εκείνο διστακτικά να τους απάντησε ότι νιώθει μαυρο. Ετσι, άρπαξε τα πινέλα, το αγαπημένο του χρωμα, και ξεκινησε με μικρές πινελιές, μέχρι να νιωσει ότι το πεδίο ειναι ασφαλές.
Αργότερα, δημιούργησε  μουτζούρες, γραμμές, ακαθόριστα σχέδια, με την ελπίδα ότι θα καταλαβουν. Αλλα εκείνη η στιγμή δεν ηρθε ποτε. Αντι αυτού, παρέμειναν σιωπηλοί και χαμένοι στη μετάφραση του μηνύματος, αγνοώντας τις πόρτες που άνοιγαν για τα συναισθήματα του μικρού ζωγράφου.

«Σαν να ενώθηκαν οι Σκιές», προσθέτω νοερά.

"Mέσα από το παιχνίδι των σκιών, φωτίζει την ελκυστική πλευρά της πραγματικότητας, o Teodosio Sectio Aurea.
Το 1937 ο Πάμπλο Πικάσο φτιάχνει ένα από τα διασημότερα έργα του, και ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία της τέχνης, την Guernica.Το έργο αποτελεί μία κραυγή διαμαρτυρίας εναντίον της φρίκης του πολέμου και καταγγέλλει τις οδυνηρές συνέπειες του στον άμαχο πληθυσμό... 76 χρόνια μετά, ο Teodosio Sectio Aurea, δημιουργεί μια αινιγματική σύνθεση από αφηρημένα κομμάτια σιδήρου, προσπαθώντας να αναπαραγάγει την ίδια κραυγή διαμαρτυρίας εναντίον της φρίκης." διαβάζω το υποσημείωμα που βρισκόταν διπλα απο το εργο.

Ίσως τελικά οι Σκιές εκπροσωπούν τη δική μου κραυγή επανάστασης.