[ Το μέρος που απεικονίζεται στο κεφάλαιο είναι το «Νεκρομαντείο Αχέροντα» ]

Το γυμνό μου σώμα βρίσκεται κάτω στο παγωμένο πάτωμα και προσπαθώ να επεξεργαστώ το χώρο γύρω μου για να συνειδητοποιήσω που βρίσκομαι. Κυριεύει η απόλυτη ησυχία και ξαφνικά, ακτίνες του ηλιου εμφανίζονται μέσα απο τα πετρώματα της πολυγωνικής τοιχοδομίας του μέρους. «Πλησίασε.» μέσα στην ησυχία και στη χαμηλή αντήχηση, ακούγεται μια καθαρή, γυναικεία φωνή. Δεν ξέρω ποια είναι, δεν ξέρω τι θέλει και σε ποιον αναφέρεται. Ειμαι μόνη μου εδώ; «Πλησίασε!» επαναλαμβάνει. Αυτη τη φορά ο τόνος της φωνής της ειναι ψυχρός, επιβλητικός και ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει ότι δεν σου αφήνει περιθώρια αναμονής.

Η τώρα, ή ποτέ.

«Μη φοβάσαι! Ο φόβος σου ειναι το όπλο τους. Τρέφονται και δυναμώνουν μέσα απο αυτόν.» με καθησυχάζει. Ακολουθώ την ηχώ της φωνής της και κατευθύνομαι προς το μέρος απο το οποίο προέρχεται.

Στο οπτικό μου πεδίο εμφανίζεται μια νέα γυναίκα. Τα μαλλιά της έχουν μια κόκκινη απόχρωση για να συμβολίζουν τη φλόγα της ζωής: την αγάπη, το σεξ, το ανθρώπινο συναίσθημα, το πάθος και γενικότερα τη ζωή.Στο πρόσωπο της διακρίνονται δύο χαρακτηριστικά της προσωπικότητας της: η επιβλητικότητα και η ψυχρότητα. Πρόκειται για μια γυναίκα-ηγέτης, η οποία δεν διστάζει να διεκδικήσει αυτό που θέλει με κάθε κόστος. Τα μάτια της έχουν την απόχρωση του πάγου. Το χρώμα τους θυμίζει εκείνο του γκρίζου ζοφερού ουρανού, λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Απο την άλλη πλευρά, το δέρμα είναι κατάλευκο σαν το χιόνι, το οποίο συμβολίζει την αθωότητα και την αγνότητα που κρύβει καλά μέσα της. Τέλος, η ενδυμασία της, το μαύρο νυφικό, συμβολίζει τον θάνατο αλλά ταυτόχρονα και τη θνητότητα.

«Πού βρίσκομαι; Γιατί ειμαι εδώ; Ποιά είσαι;» οι ερωτήσεις μου έρχονται η μια μετά την άλλη και προσπαθώ να διώξω το αίσθημα του φόβου μακριά απο εμένα.

«Βρίσκεσαι στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα. Ένα απο τα πιο γνωστά μαντεία.» την ακολουθώ. «Αχ, ο Αχέρων Ποταμός κοντά στις εκβολές του...Εκεί, ακριβώς εκεί, ο Χάρων παγίδευε τις ψυχές των ανθρώπων για να τις μεταφέρει στο Κάτω Κόσμο. Στην αρχή τις μεταφέρει στα υδάτα της Στυγός και αργότερα, στον πολυ-αγαπημένο μου Άδη.»

Πολυαγαπημένο;

Δεν σχολιάζω κάτι πάνω στα λόγια της και με το νεύμα μου συνεχίζει. «Ξέρεις, -ή τουλαχιστον εαν δεν ξέρεις, θα το μάθεις τώρα-, τα πιο γνωστά Μαντεία της Αρχαιότητας, ειναι τρία: Το ένα ειναι της Δωδώνης, το άλλλο των Δελφών και αυτό εδώ, του Αχέροντα.» κάνει μια παύση. «Ξέρεις ποια ειναι η διαφορά μεταξύ αυτών των τριών; Στα δύο πρώτα, οι επισκέπτες, ζητούσαν απο τους ιερείς ή τις ιέρειες να τους προσφέρουν έναν χρησμό, μια πρόβλεψη. Στο Μαντείο του Αχέροντα όμως, οι επισκέπτες, δεν επιζητούσαν τη πρόβλεψη, αλλά τη πρόσκληση. Επιθυμούσαν να έρθουν σε επαφή με συγγενικά,φιλικά ή και όχι, πρόσωπα τα οποία ειχαν παντρευτεί τον Θάνατο.» γελάει. «Υπάρχει άραγε κάποια άλλη αιώνια σχέση εκτός απο εκείνη που έχει ο άνθρωπος με τον Θάνατο;»

Ξερο-καταπίνω και τη κοιτάω φοβισμένη. «Ορίστε;». Moυ χαρίζει ένα λοξό χαμόγελο και με το χέρι της μου δείχνει ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσω για να δω πιο καθαρά μέσα απο τα λόγια της. «Οι ιερείς έπαιζαν σημαντικό ρόλο για το Μαντείο. Συζητούσαν με τους επισκέπτες για να μάθουν τον πραγματικό σκοπό που τους έφερε στο Μαντείο. Ποιες ειναι οι προθέσεις τους; Ηταν πολύ προσεκτικοί και υπήρχαν περιπτώσεις στις οποίες δεν πραγματοποιούσαν τελικά τη πρόσκληση, διότι τα νερά του Άδη θα μεταμορφώνονταν σε μια άγρια θάλασσα, ακόμα πιο άγρια και απο τις ψυχές των νεκρών. Ή μήπως επειδή ειναι νεκροί νομίζεις οτι δεν έχουν ψυχές;» καγχάζει ολοκληρώνοντας την ερώτηση της. «Η ιεροτελεστία της πρόκλησης ήταν η εξής: Υπέβαλαν τους επισκέπτες σε ψυχολογικές και σωματικές δοκιμασίες είτε με τη δαιδαλώδη, επιβλητική κατασκευή του μαντείου και τις σκοτεινές γεμάτες υγρασία αίθουσες είτε με δίαιτα και με τη βοήθεια  και άλλων βοτάνων που μασούσαν ώστε να θολώνουν το μυαλό τους και να εξάπτουν τη φαντασία τους.»

Πλησιάζω διστακτικά προς το μέρος που μου δείχνει τείνοντας το χέρι της. Από το εσωτερικό της γης, παρουσιάζεται μια τεράστια, σκοτεινή τρύπα, μέσα απο την οποία χιλιάδες σκιές ξετρυπώνουν και αιωρούνται. «Οι επισκέπτες.» ψιθυρίζει. «Πονεμένες ψυχές μέσα σε ένα σώμα μωρού, διψώντας για ένα μονάχα πράγμα: την εκδίκηση.»

Οι θολές φιγούρες μοιάζουν σαν εκείνες που έβλεπα στη παιδική μου ηλικία. Κάνω ένα βήμα πίσω, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τη συγκεκριμένη σκέψη. «Ο επισκέπτης για να έχει επαφη με τις ψυχές των νεκρών, έπρεπε να τελέσει  προσφορες, θυσίες, και για να τις βγάλει απο τη λήθη, τους έδινε αίμα, να πιουν. Αλλά πάνω απ'ολα, ο επισκέπτης έπρεπε να ήταν ψυχικά και σωματικά καθαρός. Εσυ; Εισαι αρκετα καθαρή για να έρθεις αντιμέτωπη μαζί τους— ποσο μάλλον να τις προκαλέσεις;»

«Γιατί αποκαλείς τις σκιές επισκέπτες;» ρωτάω τρομοκρατημένη.

«Αυτο σε πείραξε; Αλήθεια; Τέλος πάντων- Ο μυθος αναφέρει ότι οι ψυχές ειναι άυλες σαν σκιές. Όμως, δεν δίνει έμφαση στο γιατί ζωνταντεύουν. Οι ίδιοι επισκέπτες φέρνουν το σκοταδι στη ζωή, στο φως. Οξύμωρο ε; Κι όμως. Ξέρεις γιατί τους επισκεπτονταν στ'αληθεια;  Τους έβλεπαν σαν μικρούς θεούς, που μπορούν να τους κανουν ο,τι θέλουν, μόνο και μόνο επειδή τους πρόσφεραν λίγη ψευδαίσθηση της ζωής. Τι άλλο θα ζητούσε άραγε ένας νεκρός; Θα  έδιναν  στις νεκρες ψυχες αυτό που επιθυμούσαν με κάποιο αντάλλαγμα. Να στοιχειώνουν και να παρακολουθούν κάποιον ή κάποια, ο οποίος αποτελεί τη πραγματική ψυχη του Μαντείου, Αναστασία.»

Αναστασία;

«Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό: Ο επισκέπτης ερχεται μετα τη πρόκληση, και ποτέ μετα απο τη πρόσκληση. Γιατί τη δεύτερη μπορεί να την απορρίψει, ενώ τη πρωτη δε μπορεί · θέλει να την εξοντώσει ο εγωισμός.»

— Ο Επισκέπτης έρχεται μετά τη προ(σ)κλήση.

Ξυπναω έχοντας κρύες σταγόνες ιδρώτα να ταξιδεύουν στη πλάτη μου. Πληκτρολογω χωρίς δεύτερη σκέψη, τη λέξη 'σκιά' στον ονειροκριτη. Πριν επισκεφτώ την ιστοσελίδα, καγχαζω ειρωνικά με τη κατάσταση μου. Αλήθεια τώρα Λυδια; Στον Ονειροκριτη; Απομακρύνω τις σκέψεις μου και συνεχιζω την αναζήτηση.

Σύμφωνα με τον Ονειροκριτη...

Αν ονειρευόμαστε ότι βλέπουμε τη σκιά μας δείχνει μια πλευρά του εαυτού μας, που δεν έχουμε αναγνωρίσει. Μπορεί να είναι μια ποιότητα ή κομμάτι του εαυτού μας, που απορρίπτουμε ή θέλουμε να κρατήσουμε κρυφό. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι απαραίτητα αρνητικά, αλλά μπορεί να είναι δημιουργικά. Εναλλακτικά, το όνειρο μπορεί να σημαίνει ότι ζούμε στη σκιά κάποιου άλλου. Μας παραβλέπουνε και δεν το αντέχουμε άλλο. Ιδιαίτερα, αν η σκιά είναι λευκή, τότε το υποσυνείδητο μας υπογραμμίζει ότι μας παραβλέπουν.

Αν βλέπουμε μια φιγούρα σε σκιά αντιπροσωπεύει χαρακτηριστικά που δεν έχουμε αναγνωρίσει ή ενσωματώσει στην προσωπικότητα μας. Εναλλακτικά, συμβολίζει τον νέο, τον αβοήθητο ή τον υποανεπτυγμένο.

Οι ερμηνείες θυμίζουν τα λόγια της ψυχολόγου μου και αμέσως νιώθω τη καρδιά μου να αυξάνει ρυθμούς και τα βλέφαρα μου βαριά. Τι συμβαίνει;