Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού της παρομοίαζε τον κρυστάλλινο αέρα με το κάλεσμα της αφύπνισης. Ίσως γιαυτο ευθύνεται η επιμονή στο χτύπημα του κάθε φορά. Ο αέρας τρυπώνει μέσα απο τα σπασμένα παράθυρα του σπιτιού και προκαλεί δυνατούς θορύβους. Σαν να ξυπνάει τις χαμένες ψυχές και να τους ανακοινώνει γλυκά: «ξυπνήστε, ξυπνήστε, εχουμε επισκέπτες».

Κάτι απειλητικό φαινεται να υπάρχει σε εκείνη τη γωνία και αμέσως στρέφει τη προσοχή της αλλου.

Σύμφωνα με τη μητέρα της-Αλίκη, ο δρόμος που βαδίζουν με προορισμό το σπίτι των παππούδων της, ήταν ο πιο ζωντανός σε ολόκληρη τη περιοχή. Ιστορίες για παράνομα ζευγάρια, δυναμικές γυναίκες, ανεκπλήρωτους έρωτες,
ήταν η σπίθα που ζέσταινε τόσο το σπίτι τους, όσο και τις ψυχές που έχασαν.

Ποτε της δε κατάλαβε γιατί έπιανε τον εαυτό της στη πιο ευάλωτη μορφή του όταν ερχοταν σε επαφη με το σκοταδι. Ίσως επειδή τα ματια δεν μπορουν να ξεχωρίσουν πράγματα μέσα στο σκοταδι, έτσι το μυαλό προσπαθεί να δώσει μια εξήγηση για να καθησυχάσει τον ιδιοκτήτη του. Οι σκιές και οι διαβαθμίσεις του φωτός αποκτούν  τη πιο παρεξηγημένη τους ερμηνεία και μετατρέπονται σε εφιάλτες.

Η αναπνοή της γίνεται κοφτή και νιώθει τον καρδιακό της ρυθμό να αυξάνεται απρόσμενα. Ο εγκέφαλος της προσπαθεί με τα βίας να επεξεργαστεί τις πληροφορίες σχετικά με τη κατάσταση. Αδυνατεί να κατανοήσει αν αυτό που μολις αντικρίζει ειναι ένα φάσμα ή μια αλλου ειδους παρουσία, αλλά το μόνο σίγουρο ειναι ότι ένιωσε το πιο δυνατό ρίγος να διαπερνά τη σπονδυλική της στήλη.

Η αντίδραση του σώματος της είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Το τοπίο γινεται πιο ξεκάθαρο καθώς πλησιάζουμε: τρεις γυναίκες μαυροφορεμένες. Έμοιαζαν σαν εκείνες τις θεότητες της Αρχαίας Ελλάδας που τις ονόμαζαν Μοίρες και καθόριζαν το πεπρωμένο κάθε θνητού. Ήταν τοσο ισχυρές που ακόμα και οι ιδιοι οι Θεοί, λύγιζαν και έπεφταν θύματα των εντολών τους.

Η Αλίκη, χωρίς να προνοήσει τις συνέπειες της πράξης της, απαξίωσε την επίσκεψη τους και συνεχισε προς τον προορισμό τους. Ταυτόχρονα, μια οικεία φωνη ταξίδευε στο υποσυνείδητο της Λύδιας, συμβουλεύοντας την, να μη κοιτάξει πίσω.

Το βλέμμα της Αλίκης συναντά το ανήσυχο βλέμμα της μητέρας της. Αμέσως στρέφει τη προσοχή της στα ταρώ που ήταν διασκορπισμένα πανω στο τραπεζι. Η μητέρα της– Ευα, άφησε τη σιωπή να υπονοήσει κάθε συγγνώμη που πυροδοτούσε τη σάρκα της βασανιστικά. Αυτη άλλωστε ήταν και η τιμωρία της: κάθε φορά που θα επιτρέπει στις τύψεις να κυλάνε στις φλέβες της αντι για μαύρο αίμα, θα νιώθει το σώμα της να φλέγεται. Το γαργάλημα της τράπουλας θα δημιουργεί εγκαύματα στα ακροδάχτυλα της, ως υπενθύμιση οτι μονο οι Σκιές μπορούν να κεντήσουν τη μοίρα ξανά και ξανά.

Το μικρο πυρόξανθο κοριτσι, στεκόταν εκει, εξερευνώντας με τα ακροδάχτυλα της τον κόσμο των Σκιών, μέσα απο τα φύλα. Οι δυο γυναίκες τη παρατηρούσαν αμίλητες. Η Αλίκη ήθελε να ουρλιάξει, μα το ουρλιαχτό είχε ήδη αντικατασταθεί απο τον πνιγμό του κλάματος. Απο την αλλη, ενα μειδίαμα ζωγραφίστηκε στα χείλη της γιαγιάς της. Είναι εκείνη–το κορίτσι των Σκιών, σκέφτηκε η Ευα. Είναι όλα όσα δε κατάφερε να απορροφήσει η ψυχή της και να βάψει τα χέρια της με εκείνη τη μαύρη μπογιά.

Φεγγάρια, λύκοι, εραστές, φλεγόμενες καρδιές, όλοι υπήκοοι στη Λυδια. Μα κανένα απο αυτά, δε τη συγκίνησε. Κούνησε μηχανικά το κεφάλι της, σα να αρνείται να αποδεχτεί τη μικρογραφία του εαυτου της.

Η ατμόσφαιρα ειναι αρκετά αποπνικτική απο την αμηχανία που χαρακτηρίζει τη στάση του σώματος της Αλίκης. Οι δυο γυναίκες, έχουν αφηγηθεί την ίδια ιστορία με τα ματια τους, χωρίς να εχουν ανταλλάξει ούτε δυο φωνήεντα.
«Δεν θα μπω στη διαδικασία να σε ρωτήσω γιατί με επισκέφθηκες τωρα.» ο τόνος της φωνη της, στέλνει κύματα ηλεκτρισμού στη πλάτη της και νιώθει καθε εκατοστό του κορμιού της να ανατριχιάζει. «Γνωρίζω για τη προφητεία των Μαυροφορεμένων, σχετικά με τα δυσοίωνα μωρά. Πρόκειται για συμβόλαιο θανάτου που ακολουθεί ενα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα: Εαν η κλωστή της ζωής, δεν κοπεί στην ηλικία των δεκαοχτώ, τότε ο Θάνατος θα την επισκεφθεί τα μεσάνυχτα που θα βαδίσει στην ηλικία των είκοσι. Ήθελες να τη ζήσεις πριν να ειναι αργά. Όλοι αυτο θα έκαναν.» η εξήγηση της ψυχολόγου– και φιλη της, Ζωή-, αναζωπυρώνει την ιδεα οτι τουλάχιστον ήταν η καλύτερη εκδοχή του εαυτου της για τη κόρη της.

Κατάρα και ευλογία μαζί.

«Οι Ψυχολόγοι, ήταν οι πρώτοι που ήρθαν σε αντιπαράθεση με τις Σκιές. Κατάφεραν να αναιρέσουν την ύπαρξη καθε παντοδύναμης οντότητας, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τη λογική της επιστήμης. Άλλοι σας αποκαλούν 'Έκπτωτοι Θεοί' και κάποιοι άλλοι 'Μη-Συνεχιστές.'» τα λόγια της ωθούν τη Ζωη να στρέψει το βλέμμα της προς στο παρελθόν. Θυμάται τα παντα. Δεκαεννιά χρόνια μετα, το σώμα της πονάει όταν θυμάται τη μαύρη λάβα να κυλάει προς το σωμα της και να κατακτά βίαια ο,τι αθώο της είχε απομείνει. Τα πιο φωτεινά της ονειρα έγιναν στάχτες, και οι φύλακες του Φεγγαριού ποτέ δεν τη βοήθησαν. Ενιωθε τη μαυρη απόχρωση να βάφει και να καίει τα μάγουλα της, το γαλάζιο φόρεμα της που συμβόλιζε την αθανασια, να σκιαγραφείται απο το μισητό χρωμα του θανάτου.
Ένιωθε τη προδοσία να σπαει και να πλημμυρίζει ταυτόχρονα ολο της το είναι. Ενιωθε το μαυρο να υποτάσσεται στην φουρτουνιασμένη θάλασσα των συναισθημάτων της.

Το ταξίδι της στο παρελθόν  διακόπτει η συνέχεια της Αλίκης. «Η Λυδία δε γνωρίζει για το κόσμο των Σκιων. Υπηρχαν αρκετές φορες που τα χαρίσματα της εμφανιζόταν στην επιφάνεια, όμως, της εμαθα να τροφοδοτεί το μυαλο της με τη θεραπεία της άρνησης και της αμφιβολίας. Και το ειχα υπό έλεγχο, μεχρι που...» το πρωτο δάκρυ ξεχειλίζει απο τα ματια της Αλίκης και εισπνέει για να αποβάλλει το στρες.
Θυμάται. Θυμάται οτι η κόρη της δεν έσβησε ποτέ τα ροζ κεράκια που σχημάτιζαν τον αριθμο δεκαοκτώ. Στη μνήμη της εχει καταγραφεί με ανεξίτηλο μελάνι οτι εκείνα τα χρόνια, ηταν σκεπασμένα απο το σκοτεινό πάπλωμα της Μοίρας. Παρόλα αυτά, η Αλίκη την έβλεπε να γεννιέται ξανα και ξανα μεσα απο τις φλόγες.
«Προσπάθησα τα πάντα. Αλλα ηταν εκεί. Οι ενοχές είχαν παρει γκρι αποχωρήσεις και κόκαλα, με επισκέπτονταν και μου θύμιζαν οτι δεν εχω χρονο. Ενα βράδυ θα με ξεγελάσουν και θα την πάρουν απο εμενα. Και τωρα βρίσκομαι σε δίλημμα.» προσπαθεί να βρει τις κατάλληλες λεξεις, αλλα το μυαλο της, εχει μετατραπεί σε εναν μεγαλο λαβύρινθο, σαν εκείνους, που παρουσιάζονται στα παιχνίδια επιβίωσης ως μονη λυση την αυτοκτονία.

«Θα σου μιλησω πρωτα ως φιλη και αργοτερα ως ψυχολόγος. Συμβόλαια Αιωνιότητας οπως οι ταινίες, τα βιβλία, οι μύθοι, αποτελούν τον πυρήνα της προφητείας αλλα και της αποτροπής για το είδος μας. Σε καθε χολιγουντιανή ταινία, ενας απο τους γονεις ή κηδεμόνες της πρωταγωνίστριας, της αποκρύπτει την Αλλη Πλευρα και οι συνέπειες του μυστικού ειναι σοβαρές. Σε μια εποχή, που όλοι ειναι εξοικειωμένοι με το παραφυσικο, ειναι αδικο για'μας, να μην πραγματοποιήσουμε την αποστολή μας.» η Αλίκη ψάχνει απεγνωσμένα το μηνυμα και τη λογική πισω απο τις λεξεις που χρησιμοποιεί η φιλη της ομως αποτυγχάνει.

«Μιλα ξεκάθαρα Ζωη.» η φουρτουνιασμένη θάλασσα των ματιών της, σχεδον τη προστάζουν.

«Αστικοί θρύλοι έγιναν επικες στιγμες, που αργοτερα καταγράφηκαν σε βιβλία, ημερολόγια, παντα ακολουθώντας το ιδιο μοτίβο: Ενα πυρόξανθο κοριτσι, χωρις να γνωρίζει το πως να δαμάσει τις δυνάμεις της, βρίσκεται χαμένο μεσα σε εναν καινούργιο κοσμο –ενω τόσο καιρο πίστευε οτι πρόκειται για προϊόν φαντασίας των συγγραφέων. Γιατι δεν αιφνιδιάζεις τις Σκιές;» η ιδεα της Ζωής, τρυπώνει στο υποσυνείδητο της Αλίκης και αφήνεται υπνωτισμένη στον πειρασμό της τόλμης.
Αλλα οχι. Ακόμα θυμάται τις φλόγες των Σκιων να μαστιγώνουν βίαια το δέρμα της επειδή έδωσε πνοή και κόκκινο χρωμα στις φλέβες της Νέμεσις, της Αδράστειας και της Ραμνουσίας, αγνοώντας πλήρως το αποτέλεσμα της εξίσωσης, τη Μοίρα.

Η Ζωη εκλαμβάνει τη σιωπή της φιλης της ως άρνηση και χωρις να σχολιάζει κατι πανω σ'αυτη την αντιδραση, προχωράει στο να εξηγήσει τη κατάσταση απο ψυχολογική πλευρά. «Υπάρχουν άπειρες θεωρίες,στις οποίες, μπορώ να πατήσω πάνω και να δώσω λύση στο υποτιθέμενο ψυχολογικό προβλημα που αντιμετωπίζει η κόρη σου. Υπενθυμίζω ομως, οτι αυτόν τον δρόμο διάλεξε και η Κλειώ οταν έστειλε τη Νεφέλη στο ψυχιατρείο. Ήταν μακριά απο τους γονεις της και προδομένη απο τις δυνάμεις της. Οι Σκιές με μορφή καπνού, τρύπωσαν μέσα απο τις σιδερένιες γραμμές που προστάτευαν τον ασθενή και τα φώτα άρχισαν να τρεμοπαίζουν επικίνδυνα, ως απόδειξη οτι βρίσκονται στον ιδιο χώρο με εκείνη. Αρχισε να φωναζει, αλλα όλοι είχαν πεσει σε έναν λήθαργο με άγνωστο–για εκείνους– τελος. Η Νεφέλη υποτάχθηκε, αποφάσισε να υποκύψει και να αντιμετωπίσει τη Μοιρα κατάματα. Τα ουρλιαχτά φόβου της κορης της, μετατράπηκαν μεσα σε δευτερόλεπτα, σε μια κραυγή πόνου. Αν γνώριζε το ποια ειναι, δεν μπορώ να σου επιβεβαιώσω οτι αυτη τη στιγμη, θα ηταν ανάμεσα μας, αλλα θα πέθαινε μαχήτρια και οχι υποταγμένη.» η ιδεα οτι στη θεση της Νεφέλης θα μπορούσε να βρίσκεται η μοναχοκόρη της, τη τρελαινει. Η Ζωή νιώθει την οργή να παιρνει τον έλεγχο των σκέψεων και των πράξεων της. Αδυνατεί να αποδεχτει τον εγωκεντρισμό της φιλης της. «Θα μπορούσα να τη κατατάξω στα Σκιερά άτομα. Να της αναφέρω οτι αρχικα πρόκειται για αστραπιαίες μαύρες κινήσεις που σου προκαλούν ρίγος και τρόμο. Αυτές οι κινήσεις σιγα σιγα χτίζονται στο υποσυνείδητο και παίρνουν ανθρωποειδές σχήμα. Στη πραγματικότητα ομως, εμφανίζονται στα άτομα που υποτάσσονται στα αρνητικα συναισθήματα οπως το αγχος και ετσι, οι σκιές, προειδοποιούν τον οργανισμο τους,  οταν κατι δε παει καλα.» εξηγεί φανερώς φορτισμένη.

«Ειναι μονόδρομος.», σχολιάζει ανέκφραστα η Αλίκη.