ΔΗΜΗΤΡΗΣ:

[ We Must Be Killers – Mikky Ekko ]

Ήθελα να τη σκοτώσω.

Όλα ξεκίνησαν όταν διάβασα για τη προφητεία των Σκιών, σύμφωνα με την οποία, η Πυρόξανθη κατατάσσεται στην πιο ισχυρή Σκιά όλων των αιώνων. Τούφες από τα κοκκινόξανθα μαλλιά της, δάκρυα και στάχτες των ονείρων, είναι αρκετά για να κάνει επίκληση του πεπρωμένου της. Τα πάντα θα καιγόντουσαν στον βωμό της δόξας. Το πυρόξανθο κορίτσι θα ήταν η τέλεια ευκαιρία για να τελειώσει το χάος- γιατί μπορεί μαζί της να γεννήθηκε, μα με εμένα θα τελειώσει. Καμία Ιεραρχία δε θα σκιαγραφούσε το ξίφος μου, γιατί πια, το παιχνίδι της εξουσίας θα μου ανήκε. Ο δεύτερος λόγος που επιθυμούσα κάτι τέτοιο, ήταν ο Νιξ, ο οποίος προοριζόταν για Φύλακας της Εύας. Ο πόνος που του προκαλεί η μητέρα Σελήνη, ταυτίζεται με εκείνη της τιμωρίας. Σαν να ευθύνεται ο ίδιος για τον χαμό της. Οι τίτλοι τέλους θα έπεφταν, η αυλαία θα φλεγόταν μαζί με τη πρωταγωνίστρια.

Το κορμί της θα λικνιζόταν ανάμεσα στις φλόγες, οι σπίθες θα αναδύονται νωχελικά, θα ξεφεύγουν προς τον ουρανό, μα ο ουρανός θα είναι μόνος, όλα τα αστέρια θα έχουν σβηστεί από τον χάρτη. Και τότε, οι σπίθες θα διαμορφώνουν τη μορφή της, το γυμνό της σώμα, εκείνη που θυμίζει την Αναγέννηση, από το σκοτάδι θα ξεπροβάλουν Σκιές, το ξίφος μου θα λερωθεί, όχι από μαύρο που απειλούσε τα όνειρα μου, αλλά από χρυσό, από εκείνη. Τα φύλλα των δέντρων θα λύγιζαν για εμένα, η γη θα έτρεμε, ο άνεμος δε θα σφύριζε πια, τα πάντα θα υποτάσσονταν σε εμένα.

Εκείνο το βράδυ, στις πηγές θανάτου, όταν η ψυχή της καθάρισε αλλά η συνείδηση της όχι, όλοι οι λύκοι ούρλιαζαν προς τη μητέρα Σελήνη, αλλά εγώ δε μπορούσα. Έκανε τον λύκο μέσα μου να χαθεί στο δάσος του και να μην με εμπιστεύεται πια. Σαν να φοβήθηκε το φως της. Ήταν η πρώτη φορά που δε κατάφερα να κάνω μετάβαση και ένιωθα όλο μου το σώμα να βασανίζεται, έντονη φαγούρα, κόκκινα μάτια, η αντίδραση του σώματος μου έμοιαζε σαν να είχε υποστεί κάποια αλλεργική αντίδραση. Και τότε συνειδητοποίησα ότι ευθύνεται εκείνη.

Πώς θα μπορούσα να κατακτήσω τον σκοτεινό κόσμο εάν δεν είμαι πια μέρος του;

Χρειάστηκαν δύο ολόκληρα μισοφέγγαρα να ολοκληρωθούν, για να απελευθερώσω το κτήνος μέσα μου. Η επίσκεψη στον Όλυμπο έγινε και για το δικό μου όφελος, ο θεός Απόλλων δε θα έδειχνε ελεημοσύνη τόσο εύκολα, τα βέλη του Έρως θα ήταν το τίμημα μου, αλλά σίγουρα θα έπαιρνα απαντήσεις. Μου είπε, ότι πρέπει να ενεργοποιήσω τη μυστήρια, σκοτεινή, δύναμη της τηλεπάθειας, οι ψυχές μας να γίνουν ένα, μόνο έτσι θα καταφέρω να την ελέγξω: Εάν ποτέ μάθει τον πραγματικό μου σκοπό, θα εξοργιστεί, η φωτιά της θα με κάψει πριν καν το καταλάβω. Θα εναντιωθεί, θα πολεμήσει, αλλά έχοντας τη δύναμη της τηλεπάθειας, θα μπορώ να ελέγχω τις κινήσεις της, το ξίφος της θα γίνει ένα με το χώμα των προγόνων της, αλλά το δικό μου θα γίνει ένα με το φως του ηλίου, λίγο πριν της κλέψω το τελευταίο της όνειρο.

Όλα άρχισαν από εκείνον τον γρίφο, που χρόνια αργότερα έγινε τρόπος ζωής, μια κουλτούρα από την οποία δε μπορείς να ξεφύγεις. Η σκληρή πραγματικότητα όμως δεν έχει να κάνει με κανέναν πληγωμένο Απόλλωνα, με καμία Λύκη- ο ίδιος Απόλλων τιμώρησε το είδος της Πυρόξανθης, τόσο πολύ που προσπάθησε να τις τυφλώσει, να χάσουν το χάρισμα της όρασης. Στόχος μας είναι να τις βοηθήσουμε να βρούνε το φως, εκείνο που θα τις πονέσει, θα τις κάνει να αποζητήσουν έστω για λίγα δεύτερα τη θαλπωρή του σκότους, μα πάνω απ' όλα, θα τις τυφλώσει. Θεοί που εκδικούνται θνητούς και θνητοί που αιμορραγούν από πάθη.

''Κάνεις τον μικρό συγγραφέα μέσα μου να γράψει χιλιάδες ζωές άλλων για να ξεχάσει αυτή που θα είχαμε εμείς.'', τσαλακώνω το σημείωμα της, όπως τσαλάκωνα και το ύφασμα της προτού της το αφαιρέσω. Βλέπεις, η ναρκισσιστική φύση μου, θα σε αγαπούσε τέλεια, καλύτερα από κάθε σελίδα που γράφεις και σβήνεις, μονάχα για να γράψεις ένα ολόκληρο βιβλίο για εμένα. Θα το έκανα τόσο καλά, για να πονέσεις αργότερα για εμένα, να αιμορραγήσεις για εμένα, να αφήσεις το δηλητήριο της νοσταλγίας να κυλήσει μέσα σου μέχρι να σκοτώσει κάθε τι δικό σου και να το αντικαταστήσει με κάθε τι δικό μου. Να κάνει τη στάχτη, χρυσό. Το μόνο κοινό που θα μπορούσαμε να έχουμε είναι η επιβεβαίωση: εσένα σε σκοτώνει ενώ εμένα με ανασταίνει. Η ιδέα της απουσίας σε ροκανίζει, ενώ εμένα αυτή η ιδέα δε με αγγίζει καν, γιατί ξέρω ότι αυτό δεν υπάρχει ως πλάνο. Ήθελες να είμαι ο λογος που κοιμάσαι ήσυχη τα βραδια, αλλά είμαι ο λόγος που δεν μπορείς να κοιμηθείς.
—Ξέρω να σου λέω λόγια που θέλεις να ακούσεις, που έχεις διαβάσει σε ρομαντικά βιβλία που γράφουν οι αγαπημένοι σου συγγραφείς, ξεχνώντας ότι αυτά τα λόγια, τους τα έχουν πει άτομα σαν εμένα- και ίσως χειρότερα.

Ένα μέρος της καρδιάς σου θα ανήκει σε εμένα, ενώ ολόκληρη η δική μου θα ανήκει στον ναρκισσισμό.